Στην παράσταση «Πριν το χάραμα» στο θέατρο Βέμπο υποδύεται τον Τόνι Νικολάου, ενώ στην τηλεόραση έναν αγαθό φαρμακοποιό στη σειρά το «Σόι σου». Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης δεν κάνει πίσω στις προκλήσεις και θέλει να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα μέσα από την υποκριτική…
Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη
-Ποιος είναι ο Τόνι Νικολάου;
Ο Τόνι θυμίζει τους ζεν πρεμιέ της εποχής εκείνης… Είναι ένα μείγμα Δημήτρη Παπαμιχαήλ με την ελαφράδα του Βογιατζή, κάτι μεταξύ Νίκου Κούρκουλου με τη σπιρτάδα του Γιάννη Οικονομίδη. Είναι ένα μείγμα διαφορετικών καλλιτεχνών γιατί οι καλλιτέχνες εκείνης της δεκαετίας του ΄50 – ΄60 εμφανιζόντουσαν και στο θέατρο στα κέντρα της εποχής και ο Τόνι είναι αυτός που στο «Πριν το χάραμα» αντιπροσωπεύει την αντίστοιχη ποπ μουσική. Τραγουδάει από Γούναρη μέχρι το «Είσαι παιδί μου πειρασμός» και τραγούδια της επιθεώρησης όπως το «Καπετάνιε καπετάνιε χαμογέλα». Από την άλλη πλευρά διατηρεί την αρρενωπότητά του και το σουλούπι αυτό ατόφιο και αυτό είναι το ιντριγκαδόρικο γιατί από τη μία βλέπουμε τον καλλιτέχνη και από την άλλη τον άνθρωπο.
-Η ανθρώπινη πλευρά του πώς είναι;
Ο Τόνι είναι πολύ ερωτευμένος με την Ντέζι ή Δέσποινα που την υποδύεται η Μπέτι Μαγγίρα, την έχει υπό την προστασία του. Ουσιαστικά αυτός τη βγάζει στο θέατρο τη χρίζει πρωταγωνίστρια σιγά σιγά και κάποια στιγμή αυτή ανοίγει τα δικά της φτερά και φεύγει από κοντά του. Πέφτει στα δίχτυα του παλιού της έρωτα, του Ανέστη που υποδύεται ο Ορέστης Τζιόβας και εκεί δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο.
-Πώς το διαχειρίζεται ο Τόνι αυτό;
Με θυμό, με εξάρσεις, γέλιο, δάκρυ. Οι σκηνές είναι πάρα πολύ μικρές οπότε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να βγουν τα συναισθήματα των ηρώων. Τη μία στιγμή μπορεί να δέρνει τη σύντροφό του γιατί έχει υποψίες ότι είναι με κάποιον παραγωγό και την άλλη να είναι στην αγκαλιά της, να κλαίει και να θέλει να κάνει έρωτα μαζί της. Έχει έντονα στοιχεία μελό το έργο. Τα οποία σε σχέση με ένα αντίστοιχο έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου που διακωμωδούσαν το μελό, εδώ κρατούν όλους τους κώδικες του μελό, κάτι πολύ δύσκολο γιατί ο ηθοποιός καλείται να συγκινήσει το κοινό.
-Μου είπατε ότι ο Τόνι δέρνει τη σύντροφό του. Μπορεί η βία να σώσει έναν έρωτα;
Πάνω στην αγάπη στην τρέλα και τον έρωτα, μπορεί να γίνονται τα πάντα και συγχωρούνται και τα πάντα. Δεν είμαι υπέρ της βίας αλλά ο Τόνι είναι εκρηκτικός χαρακτήρας. Αλλά πάει και στην αντίθετη κατάσταση κάποια στιγμή όταν μαθαίνει ότι έχει παιδί από τον άλλο, αυτός επειδή την αγαπάει πολύ της ζητάει να ξαναπαντρευτούν και να μεγαλώσουν μαζί το παιδί.
-Είπατε ότι ο ρόλος σας θυμίζει τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Στην τηλεοπτική σειρά «Έχω ένα μυστικό» είχατε υποδυθεί τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ… Είχατε ενδοιασμούς μήπως τυποποιηθείτε υποδυόμενος ένα ρόλο που έχετε υποδυθεί και στο παρελθόν;
Όχι γιατί ο ήρωας ουσιαστικά δεν έχει σχέση με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δεν είναι το ίδιο. Απλώς φυσικό είναι όταν διαβάζεις κείμενο κάτι να σου θυμίζει. Δεν είναι τίποτα πρωτογενές όλα από κάπου φωτίζονται. Εδώ έχω να κάνω με έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα που κάνει σόου και δεν έχει σχέση με το βαρύ λαϊκό που είναι σκληρός και δεν μασάει τα λόγια του. Η σχέση του Τόνι Νικολάου με την Ντέζι θυμίζει λίγο τη σχέση Αλίκης – Δημήτρη…
-Μιλάμε για άνδρες παλαιάς κοπής. Πόσο δύσκολο ήταν να μπείτε στη φιλοσοφία τους;
Πρόκειται για ξεκάθαρους χαρακτήρες. Για αυτούς το άσπρο είναι άσπρο και το μαύρο μαύρο, δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες σε τέτοιους χαρακτήρες. Αυτή η καθαρότητα έχει διαφορετική δυσκολία γιατί από τη μία στιγμή στην άλλη πρέπει να είναι απόλυτοι και αυτό για να το πετύχεις υποκριτικά έχει μεγάλη δυσκολία. Έχει ενδιαφέρον να το πετύχεις υποκριτικά αυτό.
-Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ότι ο κόσμος έχει στραφεί στο θέατρο…
Δεν νομίζω ότι δεν υπήρχε κοινό πριν. Είμαι σχεδόν 20 χρόνια στη δουλειά επαγγελματικά, και πριν νομίζω ότι υπήρχε κοινό και πριν υπήρχαν σκηνές εμπορικές απλώς πλέον έχει ανοίξει τόσο πολύ η ψαλίδα και στις εμπορικές σκηνές και στις off Broadway σκηνές και έχουμε φτάσει στον απίστευτο αριθμό των 1.000 παραστάσεων. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Άρα πάρα πολύ άνθρωποι θέλουν να αγωνιστούν στο στίβο του θεάτρου. Το κοινό υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Απλώς τώρα έχει βομβαρδιστεί όταν αυτή τη στιγμή υπάρχουν 40 και 50 θέατρα. Το θέμα είναι τι δίνεις στο κοινό και τι εκείνο θα επιλέξει στο τέλος.
-Συμμετέχετε σε μία παράσταση που συμμετέχουν και τραγουδιστές οι οποίοι παίζουν ρόλους. Τελευταία δημιουργήθηκε ένα θέμα σχετικά με το ποιος πρέπει να ανέβει στην σκηνή ή ποιος στην πίστα… Ποια είναι η άποψή σας πάνω σε αυτό το θέμα;
Ξεκινάμε με το βασικό. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει το ο,τιδήποτε. Εγώ μπορώ να εκπαιδευτώ τρία χρόνια στο να ισορροπώ πάνω σε ένα σκοινί και να δηλώσω ότι είμαι ακροβάτης και να είμαι τέλειος… Μπορεί κάποιος καλλιτέχνης που πριν ήταν στο θέατρο να ανακαλύψει ένα ταλέντο του στη ζωγραφική και να αρχίσει να ζωγραφίζει συγκλονιστικούς πίνακες. Κοινώς θα απαντήσω αυτό που είπε ο μέγας Τσαρούχης: Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος που θα ορίσει ποιος μπορεί ή ποιος έχει τα εχέγγυα.
-Τέθηκε όμως ένα θέμα παιδείας…
Τέθηκε ένα θέμα παιδείας και καλώς τέθηκε. Διότι είχε να κάνει με ένα ειδικό θέμα, το αρχαίο δράμα. Δηλαδή ένα ιδιαίτερο θεατρικό είδος, πρωτότυπο, δεν υπάρχει πουθενά σε καμία άλλη χώρα. Δεν είναι ότι το αρχαίο δράμα μπορεί να παιχτεί σε άλλες χώρες και να έχει τη δυναμική που του δίνει η γλώσσα που είναι η ελληνική. Και Σέξπιρ είναι πιο γοητευτικό να ακούς στα αγγλικά απ’ ότι στα ελληνικά. Από εκεί και ύστερα το τι παιδεία έχουμε δείχνει και πού οδεύουμε σαν χώρα. Αν μία επιτροπή που δεν ξέρουμε τα κριτήρια ποια ήταν, αποφασίζει να κάνει μία τέτοια βράβευση, τίθενται αυτά τα θέματα και θα απαντηθούν συν τω χρόνω. Στη διάρκεια θα δούμε αν ο Ρουβάς συνεχίζει να είναι άξιος αυτού του βραβείου που του δόθηκε ώστε να συνεχίσει να παίζει. Απλώς η διαφορά έχει να κάνει με ένα ιδιαίτερο είδος και μάλιστα με ένα βραβείο το οποίο έχει και την ονομασία ενός μεγάλου δασκάλου. Οπότε είναι ακόμη πιο βαρύνουσα η σημασία του. Θέλω να πω ότι η κυρία Διαβάτη μπορεί και λόγω της πολύ έντονης προσωπικότητας που έχει και της ιδιαίτερης επικοινωνίας καμιά φορά στο οίστρο της να αντέδρασε κάπως υπερβολικά αλλά το ουσιαστικό μήνυμα είναι αυτό που είπε. Μία τέτοια βράβευση τι σηματοδοτεί; Τι δίνει σαν εικόνα προς την κοινωνία, προς τους νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο; Από την άλλη όμως κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον Ρουβά και τον κάθε Ρουβά να ασχοληθεί με το θέατρο. Θα φανεί πολύ σύντομα τι γίνεται με μία τέτοια ιστορία. Με το συγκεκριμένο είδος είναι πολύ λίγοι εκείνοι που είναι ταγμένοι και το έχουν ψάξει και πώς μία τέτοια επιτροπή αποφάσισε να δώσει ένα τέτοιο βραβείο όταν παρέβλεψε όλους τους υπόλοιπους. Δεν αφορίζω κανέναν αλλά γίνομαι καχύποπτος ώρες ώρες με αυτά που βλέπω γύρω μου. Γιατί και εγώ μπορεί να είμαι ένας ηθοποιός ενεργός και να μου πει κάποιος και εσύ τραγουδάς Ζαμπέτα κάθε Παρασκευή το δικαιούσαι; Ίσως και εγώ να απαντήσω σαν τον Ρουβά… Η ψυχή μου! Αλλά τα εφόδια και η παιδεία ναι παίζουν ρόλο και τρομακτικό ρόλο όταν αγγίζουν τέτοιο είδος. Και έχοντας παίξει στην Επίδαυρο τρέμω στην ιδέα και μόνο –ο Ρουβάς επειδή έχει γίνει μία σύγχυση δεν έπαιξε στην Επίδαυρο ήταν μία αυτόνομη παραγωγή, που δεν ήταν στο Φεστιβάλ Επιδαύρου.
-Κατά την άποψή σας ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό θέατρο; Κάποιοι θεωρούν το εμπορικό ας πούμε κακό θέατρο…
Δεν υπάρχουν παραστάσεις off Broadway που έχουν σκίσει; Ξεκινάω πρώτα πρώτα με την «Κατσαρίδα» που έτυχε να τη δω με επτά μόνο θεατές στην αίθουσα και όλοι όταν βγήκαμε είδαμε δύο νέους ηθοποιούς και θαμπωθήκαμε με μία τέτοια παράσταση και έγινε sold out και παιζόταν συνέχεια επί χρόνια; Τι είναι το εμπορικό; Οι όροι; Ή το καλό και το κακό. Διότι αν μία παράσταση καταφέρνει να συγκεράσει πολύ κόσμο διότι από τη μία υπάρχουν πολύ γνωστοί ηθοποιοί και από την άλλη έχουμε μία καλή παράσταση ναι το πιστεύω απόλυτα ότι είναι καλό θέατρο. Αν έχουμε να κάνουμε με τις ποιοτικές παραστάσεις που τις βλέπεις και μπορεί να παίζουν και πολύ γνωστοί ηθοποιοί και τελικά να είναι μία τρύπα στο νερό, παραμένει καλό θέατρο αυτό; Επειδή τυγχάνει να έχουν μία «ποιότητα»; Ποιος το ορίζει αυτό δεν το ξέρω… Έχω παίξει σε πολύ διαφορετικά στέκια θεατρικά και πάντα πίστευα ότι η καλή παράσταση είναι αυτή που ανοίγει η αυλαία και αυτοί που ανεβαίνουν πάνω στην σκηνή κάτι παίρνουν. Εάν αυτό που παίρνουν είναι η δική τους αλήθεια και εάν μπορεί να επικοινωνηθεί με τους θεατές έχουν βρει και το κατάλληλο κοινό. Ποιος το ορίζει το καλό και το κακό θέατρο. Δεν έχουμε δει παραστάσεις τις λεγόμενες κουλτουριάρικες που κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας αλλά παρόλα αυτά υμνούνται και ξαναυμνούνται και λες τώρα εγώ δεν έχω καταλάβει καλά;
-Συνήθως υμνούνται από τους κριτικούς… Υπερισχύει όμως η γνώμη του κοινού ή των κριτικών;
Δεν νομίζω ότι είμαστε σε μία εποχή που οι κριτικοί θα παρασύρουν το κοινό. Δεν ζούμε στην εποχή που έγραφε ο Καραγάτσης και ο Λιγνάδης. Αν θεωρήσουμε ότι ο τελευταίος των μεγάλων είναι ο Γεωργουσόπουλος ο οποίος μπορεί με μία κριτική του να εκτίνασσε μία παράσταση ή μία ερμηνεία. Έχουμε φτάσει σε μία τέτοια συνθήκη με τα social media που δεν παίζουν ρόλο αυτά. Οι κριτικές γίνονται από τους θεατές που επηρεάζουν το υπόλοιπο κοινό. Δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζονται οι κριτικοί γιατί υπάρχουν κριτικοί που βλέπουν θέατρο και τρέχουν νυχθημερόν γιατί το αγαπάνε αλλά καλό είναι να μη βιαζόμαστε. Είναι εύκολο να κάνεις μία αρνητική κριτική ή το αντίθετο. Αν είχαμε τόσα αριστουργήματα στην Ελλάδα τότε είμαστε όλοι θεές και θεοί.
-Ποιος είναι ο ρόλος που θα ήθελες κάποια στιγμή να ερμηνεύσεις;
Παλιότερα είχα πολλούς τέτοιους ρόλους. Είμαι πολύ τυχερός γιατί έπαιξα πράγματα που δεν το πίστευα ότι θα τα παίξω στη σχολή. Της Βιρτζίνα Γουλφ τον Νικ, τον Κοβάλσκι στο Λεωφορείον ο πόθος, τον Αρμάνδο Ντιβάλ στην Κυρία με τις Καμέλιες… Πολλά και διαφορετικά πράγματα. Τελευταία δεν κάνω τέτοια συγκεκριμένα όνειρα γιατί βλέπω ότι τα πράγματα για κάποιον συγκεκριμένο λόγο έρχονται και με βρίσκουν ίσως και την κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει λοιπόν ένα έργο που είδα πρόσφατα στο εξωτερικό και όταν το είδα για πρώτη φορά είπα ότι θα ήθελα να παίξω αυτό το ρόλο και να συμμετέχω ενεργά στη διαδικασία της παραγωγής μίας τέτοιας παράστασης και πράγματι έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά γιατί θα ήθελα να πάρω με συνεργάτες εννοείται, τα δικαιώματα αυτού του έργου και να κάνω αυτή την τρέλα.
«Πριν το Χάραμα» των Ρέππα – Παπαθανασίου
Θέατρο Βέμπο Καρόλου 18 Στάση μετρό Μεταξουργείο Τηλ.: 2105221767, 2105229519
Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Σοφία Βόσσου, Στέλιος Διονυσίου, Ευθύμης Ζησάκης, Κατερίνα Κούκα, Βάσω Λασκαράκη, Μπέτυ Μαγγίρα, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ορέστης Τζιόβας
Παίζουν: Χρήστος Ζαχαριάδης, Δημήτρης Λέκκος, Λήδα Καπνά, Αλεξάνδρα Κουλούρη, Αντιγόνη Νάκα, Σπύρος Κυριάκος, Γεράσιμος Σοφιανός, Ιούλιος Τζιάτας
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κουστούμια: Έβελιν Σιούπη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Ενορχήστρωση και Διεύθυνση Ορχήστρας: Νίκος Στρατηγός
Χορογραφία: Άννα Αθανασιάδη
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 19:15, Πέμπτη 21:00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18:15 & 21:15, Κυριακή 18:30. Τιμές εισιτηρίων: Α ΖΩΝΗ 30, Β ΖΩΝΗ 25, ΘΕΩΡΕΙΟ 20 ευρώ. Λαϊκή απογευματινή Τετάρτη και Σάββατο 20, φοιητητικό – παιδικό 16, ανέργων 13 ευρώ (εκτός βραδινής Σαββάτου).
2000
2k
