Η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη πρωταγωνιστεί ως Εριφίλα στο έργο του Λόπε ντε Βέγκα οι « Τρελοί της Βαλένθια», που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά από την Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη, μετά τις περσινές sold out παραστάσεις. Το έργο αποτελεί μια ξεκαρδιστική κωμωδία του Χρυσού Αιώνα της Ισπανικής Αναγέννησης μεταφρασμένο και διασκευασμένο από την ίδια.
Η φιλία και η συνεργασία της με τον σκηνοθέτη του έργου, Μιχάλη Καλαμπόκη, ξεκινά ήδη από τα φοιτητικά τους χρόνια. Οι δυο τους ξανασυναντήθηκαν στο Εθνικό θέατρο και λίγο αργότερα μαζί με τον Θωμά Πανδή επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι οι παρέες γράφουν τη δική τους ιστορία. Οι «Τρελοί της Βαλένθια» και η συνεργασία τους ήρθε ως φυσική συνέχεια του πολύ πετυχημένου «Βόυτσεκ» το 2014.
Χαρισματική ηθοποιός και μεταφράστρια, υποψήφια διδάκτωρ του τμήματος Θεατρικών Σπουδών, μας αφηγείται το δικό της ταξίδι!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη, στο υπέροχο Ρέθυμνο, δίπλα στην θάλασσα. Στο θέατρο Ερωφίλη, το μοναδικό θέατρο της πόλης, στην καρδιά της Φορτζέτζας, του ενετικού μας κάστρου, είδα την πρώτη μου θεατρική παράσταση- τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Λυδία Κονιόρδου στον ομώνυμο ρόλο. Έτσι σιγά σιγά μπήκε μέσα μου το σαράκι της υποκριτικής και αμέσως άρχισα να συμμετέχω σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της πόλης.
Στα 18 μου ανέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω Ψυχολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Η θεατρική ομάδα Παντείου με την υπέροχη Κίττυ Αρσένη, τότε, στο τιμόνι υπήρξε ο χώρος που συνέχισε να τρέφει αλλά και να μεγαλώνει την θεατρική μου πείνα. Εν τέλει πήρα το θάρρος και έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου. Από κει και πέρα ξεκινάει το όνειρο. Στη σχολή γνώρισα και μαθήτευσα δίπλα σε σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες τόσο της παλαιότερης γενιάς (Ελένη Χατζηαργύρη, Αντιγόνη Βαλάκου, Τιτίκα Νικηφοράκη, Ιάκωβο Ψαρά, Μαρία Σκούντζου, Νίκο Μπουσδούκο) όσο και της νεότερης (Δημήτρη Λιγνάδη, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο). Παράλληλα ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην ψυχολογία και η απόλυτη αγάπη μου για το θέατρο με έκανε να συνεχίσω τις σπουδές μου στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τελειώνοντας, ως αριστούχος, τη δραματική σχολή του Εθνικού είχα την τύχη στα πρώτα μου βήματα στο χώρο να συνεργαστώ με δύο μεγάλους σκηνοθέτες, τον Δημήτρη Λιγνάδη τον χειμώνα του 2004- 2005 στο Εθνικό θέατρο και τον Διαγόρα Χρονόπουλο το καλοκαίρι του 2005 στο θέατρο Τέχνης. Παράλληλα συνέχισα τις σπουδές μου στη θεατρολογία τελειώνοντας με άριστα τόσο το προπτυχιακό όσο και το μεταπτυχιακό τμήμα ενώ αυτή τη στιγμή είμαι υποψήφια διδάκτωρ. Το 2006 ο Θόδωρος Κάλβος μου εμπιστεύτηκε την θέση της καθηγήτριας θεωρίας θεάτρου, δραματολογίας και ιστορίας των Τεχνών στην Ανωτέρα Σχολή δραματικής τέχνης «Αθηναϊκή Σκηνή» και τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ συνεχώς να φανώ αντάξια της εμπιστοσύνης του αλλά και της εμπιστοσύνης των σπουδαστών μας.
Στην πορεία μου στον χώρο του θεάτρου τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως σκηνοθέτης, μεταφράστρια αλλά και θεωρητικός είχα την τύχη να συναντήσω και να συνεργαστώ με σημαντικούς και πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους του χώρου όπως ο Νίκος Χαραλάμπους, ο Θόδωρος Κάλβος, η Μαρία Τζομπανάκη, ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο Φώτης Σπύρος, ο Λευτέρης Γιοβανίδης κ.α. Πάνω απ’ όλα όμως χρωστάω πολλά στον Μιχάλη Καλαμπόκη, που τον γνώρισα ως φοιτήτρια, ακόμα, ψυχολογίας, τον ξανασυνάντησα στο Εθνικό θέατρο και η φιλία μας όσο και η καλλιτεχνική μας συνεργασία συνεχίστηκε και κορυφώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια με την παράσταση του «Βόυτσεκ» το 2014 σε δική του σκηνοθεσία και δική μου μετάφραση, στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή όπου μου εμπιστεύθηκε τον ρόλο της Μαρίας και τα δύο τελευταία χρόνια στους «Τρελούς της Βαλένθια», σε δική του σκηνοθεσία και δική μου διασκευή και μετάφραση, στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή, μια παράσταση που απολαμβάνουμε και διασκεδάζουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
Το θέατρο, όπως και όλη η χώρα, περνάει μια μεγάλη οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια. Είναι αστείο να μιλάμε πια για το επάγγελμα του ηθοποιού καθώς είναι ελάχιστοι οι ηθοποιοί που μπορούν να βιοποριστούν μονάχα από τη δουλειά τους. Παρ’ όλ’ αυτά με χαρά βλέπω ότι οι δυσκολίες δεν έχουν κάμψει τη δημιουργικότητα και την αποφασιστικότητα των νέων καλλιτεχνών να εκφραστούν και να δημιουργήσουν. Εύχομαι και ελπίζω το θέατρο να είναι ένας φάρος και μια φωνή αφύπνισης και παρηγοριάς στους σημερινούς δύσκολους καιρούς όπως έχει συμβεί και τόσες φορές στο παρελθόν. Στο χέρι μας είναι….
2000
2k
