Tο πολυβραβευμένο Frozen, της Bryony Lavery, που έχει τιμηθεί με το βραβείο TMA μεταξύ άλλων, κι έχει προταθεί για Tony, παρουσιάζεται ήδη με επιτυχία στον πολυχώρο «Vault».
Η μητέρα που χάνει ανεξήγητα την κόρη της κάποια μέρα, ο κατά συρροή δολοφόνος και βιαστής της δεκάχρονης Ρόνα και τέλος η ψυχολόγος που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο, χωρίς μολονότι να έχει λύσει η ίδια τους προσωπικούς της γρίφους, πρωταγωνιστούν σ’αυτό το ψυχολογικό δράμα.
Τη σκηνοθεσία του έργου υπογράφει ο Βαγγέλης Λάσκαρης, εκπλήσοντάς μας, για άλλη μια φορά, με τη ευφάνταστη σκηνοθεσία του και τον ταλαντούχο θίασο, που καθοδηγεί αριστοτεχνικά.

Συνέντευξη στη Μάρω Καστράτου.

Frozen

Frozen…Τρεις χαρακτήρες σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας στη σκιά του πιο αποτρόπαιου εγκλήματος. Πως προέκυψε η επιλογή του πολυβραβευμένου έργου της Bryony Lavery και τι σε γοήτευσε εσένα ώστε ν´ αναλάβεις τη σκηνοθεσία της παράστασης στο Vault.

To έργο το γνώρισα από τον Κώστα Μπάρα, με τον πρώτο μονόλογο του Ραλφ έδωσα εισαγωγικές στο υπουργείο για την δραματική σχολή και κόπηκα !!! Είχα ένα απωθημένο με το κείμενο αυτό…μπορώ να σου πω μια σειρά από κλισεδιές γιατί διάλεξα αυτό το έργο, αλλά θα πιαστώ από το ρήμα της ερώτησης σου. Με γοήτευσε, μου είναι αρκετό αυτό.

Το frozen έχει ανέβει ήδη άλλες δύο φορές σε γνωστές Αθηναϊκές σκηνές. Ποιά η δική σου σκηνοθετική προσέγγιση, που το διαφοροποιεί από τα προηγούμενα ανεβάσματα, και πως επέλεξες να πλησιάσεις ένα τέτοιο δύσκολο θέμα;

Δεν ξέρω το πρώτο ανέβασμα δεν το είχα δει, την σκηνοθεσία του Κοκκινόπουλου ναι, νομίζω πως πέρα από την αισθητική που είναι διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, ο κάθενας που διαβάζει ένα έργο θα κάνει ένα προσωπικό διάβασμα, σκαλώνει σε διαφορετικά στοιχεία, άρα και κάθε σκηνοθέτης θα κάνει ένα άλλο ανέβασμα. Εμπιστεύομαι έναν δικό μου τρόπο να διαβάζω και να φτιάχνω μια παράσταση, στη φάση αυτή που είμαι μένω λιγό πιστός στον τρόπο αυτό και ψάχνω να δω που οδηγεί. Κρατώ δηλαδή τον τρόπο και παρακολουθώ την πορεία, την εξέλιξη των πραγμάτων, τι αλλάζει κάθε φορά, τι πρέπει να μην ξανακάνω που με χάλασε την προηγούμενη. Πιέζομαι και πιέζω τους συνεργάτες μου γιατί είμαι σε μια φάση αναζήτησης, δοκιμάζω, πειραματίζομαι, αλλά με μια εμμονική πίστη στον τρόπο που έχω μάθει και εμπιστεύομαι προς το παρόν. Δεν μπορώ να σου πω λοιπόν πως το πλησίασα έτσι ή αλλιώς. Είναι τόσο μπερδεμένο το πλέγμα της ζωής, το κουβάρι που λέγεται άνθρωπος, ενυπάρχουν ταυτόχρονα χιλιάδες πράγματα σε μια προσωπικότητα και σε μια στιγμή ακόμα. Δεν πρέπει να το ξεμπερδέψεις, θα ήμασταν ψυχολόγοι τότε, πρέπει να το δεις και να το κατανοήσεις, να το δείξεις όπως είναι. Έχουν πολύ περισσότερη σημασία για μένα τα πράγματα που κρύβονται, δεν θέλω να τα δείξω, θέλω να τα κρατήσω κρυμμένα, επισημαίνοντας ίσως μόνο αυτό το πολύπλοκο των θεμάτων και των προσωπικοτήτων. Είναι ίσως η ανάγκη μου για έναν νέο ρεαλισμό όπως τον καταλαβαίνω εγώ.

Βαγγέλης Λάσκαρης

Η συγγραφέας Bryony Lavery καταρρίπτει ένα προς ένα κλισέ και στερεότυπα που μας κρατούν κλειδωμένους στον εαυτό μας και απέναντι στους άλλους και επιμένει, μέσα από μια διαδικασία επίπονη και ψυχοφθόρα, προτείνοντάς μας το «κλειδί» της συγχώρεσης.Εσύ πιστεύεις ότι ένα τέτοιο έγκλημα μπορεί να συγχωρεθεί; Ο ίδιος θα μπορούσες να το συγχωρέσεις;

Η Lavery είναι μια πολύ έξυπνη συγγραφέας, φαίνεται πως προτείνει τη συγχώρεση μέσα από ένα τέταρτο πρόσωπο την Ίνγκριντ που δεν την βλέπουμε στην σκηνή. Η ιδέα της συγχώρεσης, κυρίαρχη σε πολλές θρησκείες, κινητοποιεί τα πράγματα, κινεί τους ήρωες, είναι η δύναμη που λιώνει τον πάγο, όμως στο τέλος του έργου βλέπουμε τους ήρωες να προχωράνε στην ζωή τους χωρίς ουσιαστικά κανένας να λυπάτε για ότι έγινε. Κανένας δεν συγχωρεί, όλοι αλλάζουν, όχι όμως γιατί συγχώρεσαν, ίσως μόνο να κατανόησαν, αλλά γιατί έρχεται ο παράγοντας χρόνος και όπως λέει και η ποιήτρια μας η Κική Δημουλά “Χρόνος είναι ότι μεσολαβεί και μετατρέπει…”.
Σε προσωπικό επίπεδο έχω νιώσει πόσο σημαντικό είναι να με συγχωρούν και θα θέλα κι εγώ όταν βρεθώ σε μια τέτοια θέση να χαρίσω αυτό που μου δόθηκε κάποτε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετείς στο Vault. Έχεις μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη με το συγκεκριμένο θεατρικό χώρο.

Μαθητής ακόμα στο δεύτερο έτος της σχολής μέσα στην καύλα και την τρέλα ο Καρατζιάς μου άνοιξε το σπίτι του και παρουσίασα την πρώτη μου δουλειά, δεν ξεχνιούνται αυτά τώρα. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι η πίστη που δείχνει σε μένα, η ελευθερία που μου αφήνει, να κάνω ότι μου έρθει. Ο Δημήτρης στήριζει νέους ανθρώπους που δύσκολα θα του τα φέρουμε. Επίσης είναι εκεί και με συμβουλεύει με μια πολύ ωραία διακριτικότητα. Με πήρε βοηθό του. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω μια αναφορά, την χρειάζομαι σαν άνθρωπος.

Σπούδασες κοινωνιολογία, φαντάζομαι μια σχολή που επέλεξες ο ίδιος και τελικά σε κέρδισε ο χώρος του θεάτρου.

Στα 18 δεν ήξερα ακόμα τι ήθελα να κάνω. Έγραψα στις πανελλήνιες 14 και πέρασα εκεί. Από την πρώτη μέρα στη σχολή κόλλησα άσχημα. Γεμάτα αμφιθέατρα, καθηγητές τεράστιοι στα μάτια μου. Κάναμε Μαρξ, φιλοσοφία, Καντ, Καμύ, Ντιρκαίμ, τα ‘χασα. Καπνοί να απλώνονται στην οροφή του αμφιθέατρου, διαλέξεις, συζητήσεις και μετά κουβέντα στο πεζόδρομο του Παντείου. Με άριστα τελείωσα. Έμαθα να σκέφτομαι, αυτό μόνο. Το θέατρο δεν μπορούσα να το αφήσω, αφού μου έλειπε τόσο… Έτσι σαν φοιτητής έφτιαξα την θεατρική ομάδα του τμήματος Κοινωνιολογίας. Εκεί σκηνόθετησα πρώτη φορά. Πώς το έκανα αυτό ούτε που ξέρω. Όσο προχωρούσα στην ζωή μου πάντα έλεγα πώς θα ήταν αν είχα πάει σε μια δραματική σχολή. Τελικά μέσα στην κρίση, 30 χρονών πια με πολύ καλή δουλειά στα χέρια μου, τα τίναξα όλα στον αέρα. Πήγα στην δραματική της Πετρούπολης. Έδωσα μια και βγήκα από τον κύκλο.

Βαγγέλης Λάσκαρης

Από την υποκριτική περάσες στην σκηνοθεσία και σε σύντομο χρονικό διάστημα παρουσίασες αρκετές σκηνοθετικές δουλειές με την υπογραφή σου. Πως γεννήθηκε αυτή η αγάπη σου και η απόφαση να σκηνοθετήσεις; Τελικά προτιμάς να βρίσκεσαι στη σκηνή ως ηθοποιός η ως σκηνοθέτης;

Περνάω καλύτερα στην πρόβα πάρα στη σκήνη, όποτε έπαιξα δεν το γούσταρα. Ήξερα πως δεν είναι η θέση μου εκεί. Υπάρχουν λαμπεροί άνθρωποι που μπορούν να σταθούν στο φως, εγώ όχι. Με τρελαίνει να γίνουν τα πράγματα ακριβώς όπως τα θέλω, κολλάω στη λεπτομέρεια και την κυνηγάω, προσπαθούμε όλοι μαζί να αποκτήσουμε έναν κοινό κώδικα, όσο περνάει ο καιρός καταφέρνουμε πραγματάκια και χαίρομαι σαν χαζός όταν το βλέπω να γίνεται. Μου περνάει γρήγορα όμως.

Νομίζω πως η προσέγγιση του ηθοποιού από έναν σκηνοθέτη, που έχει διατελέσει και ηθοποιός ο ίδιος, είναι πολύ διαφορετική από κάποιου που δεν έχει την υποκριτική πείρα.

Μάλλον έτσι θα ναι. Δεν έχω και γω μεγάλη υποκριτική εμπειρία για να σου πω, αλλά νομίζω πως βοηθούν σε κάθε περίπτωση και οι σπουδές υποκριτικής.

Βαγγέλης Λάσκαρης

Γεννήθηκες στον Καναδά, σ’ενα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό, φαντάζομαι, από την Ελλάδα. Ποιές οι εμπειρίες σου από κει; Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να κηνυγήσεις την τύχη σου στο εξωτερικό; Ειδικά τώρα στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε;

Ήρθα μικρός εδώ, το εξωτερικό έπαιξε ρόλο στον τρόπο που μεγάλωσα. Η μαμά έχει μια άλλη κουλτούρα που μάλλον μου έκανε καλό. Σε πετάνε στο νερό και σου λένε κολύμπα. Έμαθα να δουλεύω πολύ από πιτσιρικάς για να κερδίσω ότι θέλω. Από την μια σε ρίχνουν στο νερό και ταυτόχρονα σε εμπιστεύονται. Σπουδαίο. Δεν ξέρω τώρα στο άλλο που ρωτάς πόσο εύκολο είναι να βγω έξω. Θα θέλα πολύ να αφορά κάποιους ανθρώπους η δουλειά μου και να την ταξιδέψω. Τέλειο θα ήταν να δουλέψεις και με καλλιτέχνες από το εξωτερικό, ωραίες ανταλλαγές.

Τα επόμενα σχέδια σου;

Διακοπές…