Το όνομά του είναι συνώνυμο της δημιουργικότητας, αλλά και της πρωτοπορίας στο χώρο του θεάτρου. Πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης μας χάρισε μια υπέροχη παράσταση και μεγάλη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία, την “Κατερίνα” του Αύγουστου Κορτώ, που εξακολουθεί να παίζεται στο θέατρο θησείον , με την έξοχη Λένα Παπαληγούρα και τον ταλαντούχο μουσικό Λόλεκ. Ο Γιώργος μιλά αποκλειστικά στα Θ.Π για την “Κατερίνα”, για τους bizoux de Kant αλλά και για τη συνεργασία του με την Όλια Λαζαρίδου στην παράσταση “Από τι ζουν οι άνθρωποι”.
Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη
Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από το μέλλον… Προετοιμάζετε μία συνεργασία με τους bizoux de Kant
Η οποία τελικά θα γίνει από την καινούργια σεζόν. Ήταν να γίνει τώρα αλλά δεν προλαβαίνουμε. Είναι ένα καινούργιο κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη για το μύθο του Νάρκισσου. Λέγεται «Απόφραξη». Τώρα πώς θα το κάνουμε δεν ξέρουμε… Θα είναι ένα είδος μίας περφόρμανς που θα ξεκινήσει από την καινούργια σεζόν. Είμαστε σε μία φάση που το ετοιμάζουμε αργά και σταθερά.
Παίρνοντας αφορμή από το ότι η επόμενη δουλειά σας θα αναφέρεται στο μύθο του Νάρκισσου. Ζούμε σε μία ναρκισσιστική εποχή;
Ναι. Η αλήθεια είναι πως ναι. Όλο αυτό το πράγμα που έχει γίνει με τα κινητά, με τις σέλφι, με την εικόνα μας, μας έχει επηρεάσει όλους. Άλλοι πέσαμε σε αυτή την παγίδα λιγότερο άλλοι περισσότερο. Στην αρχή δειλά, μετά λίγο απενοχοποιηθήκαμε, κάποια στιγμή τα παρατήσαμε και τώρα είμαστε σε μία φάση νομίζω που θα βρούμε τις ισορροπίες μας.
Πόσο όμως μας περιορίζει αυτή η ναρκισσιστική τάση στο να είμαστε ειλικρινείς στην επικοινωνία με τους γύρω μας; Και ο ίδιος ο Νάρκισσος ουσιαστικά είχε επικοινωνία τελικά μόνο με τον εαυτό του…
Αυτό πραγματεύεται στην ουσία και αυτό το κείμενο… Τη μοναξιά. Αυτή τη βαθύτερη μοναξιά που τελικά όλοι έχουμε γιατί ο τρόπος επικοινωνίας πια τείνει να αλλάζει και γίνεται όλο και πιο διαδικτυακός. Ακόμη και το απλό, ότι στέλνουμε μηνύματα και δεν μιλάμε, δεν ακούμε καν τη φωνή του άλλου, τη χροιά της φωνής του και τον τρόπο που τα λέει, ακόμη και αυτό κάνει τη διαφορά σε σχέση με την συνομιλία. Το αποτέλεσμα –χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε- είναι ότι γινόμαστε όλοι πιο μοναχικοί.
Φέτος σκηνοθετήσατε μία μεγάλη θεατρική επιτυχία, την «Κατερίνα». Πραγματεύεται ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, τη διπολική διαταραχή…
Όχι μόνο αυτό αλλά αυτό είναι το βασικό θέμα, γιατί μιλάει και για άλλα θέματα το έργο…
Ήταν δύσκολο να μεταφέρετε στη θεατρική σκηνή αυτό το χαρακτήρα;
Για μένα πάντα όταν κάνω μία παράσταση υπάρχει δυσκολία. Δεν θεωρώ ότι κάτι ήταν ευκολότερο ή κάτι δυσκολότερο. Καθετί έχει τη δική του δυσκολία. Εδώ είχαμε την ιδιαιτερότητα ότι πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, ότι ο συγγραφέας ζει, ο Αύγουστος Κορτώ, είναι υπαρκτό πρόσωπο που ζει ανάμεσά μας δίπλα μας. Δεν ζει ας πούμε στο εξωτερικό επομένως υπάρχει η πιθανότητα να μην το δει. Είναι αληθινά τα γεγονότα. Όλα αυτά δίνουν μία εξτρά δυσκολία. Όπως επίσης η άλλη δυσκολία είναι ότι αυτό το βιβλίο έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από τον κόσμο και αυτό εμπεριέχει ένα πολύ μεγάλο ρίσκο γιατί όταν μεταφέρεις στο θέατρο κάτι που ο άλλος έχει διαβάσει, έχει αγαπήσει, τον έχει συγκινήσει, είναι εύκολο να μην τα καταφέρεις. Γιατί ο άλλος έχει φανταστεί κάπως τα πράγματα. Οπότε εξαρχής αυτό το πράγμα είχε ειδικές δυσκολίες.
Υπάρχει ένα ταμπού γύρω από τις ψυχικές διαταραχές…
Ναι υπάρχει ένα ταμπού και εμείς αυτό που έχουμε καταλάβει τώρα με την παράσταση, είναι ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος, πολύ περισσότερος απ’ όσο εμείς πιστεύαμε, που έχει τέτοια θέματα στην οικογένειά του, σε γνωστούς του, σε δικούς του ανθρώπους. Και νιώθουμε -γιατί μας στέλνουν πολλοί άνθρωποι μηνύματα ή μας μιλάνε μετά την παράσταση- με έναν τρόπο έστω και κάποιους ανθρώπους τους βοηθάμε να νιώθουν πιο άνετα, να δουν ότι και άλλοι έχουν το ίδιο θέμα, άλλοι μπορούν να μιλήσουν για αυτό το πράγμα και αν έστω και ένας δύο άνθρωποι βοηθιούνται από αυτό και νιώθουν λίγο καλύτερα, είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Γιατί εγώ θέλω το θέατρο πάντα να έχει και μία κοινωνική χροιά.
Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι υπάρχει αυτό το ταμπού γύρω από τις ψυχικές διαταραχές και όχι γύρω από τις σωματικές παθήσεις;
Γενικά ταμπού ως λαός έχουμε σε πάρα πολλά θέματα. Σχετικά όμως με το θέμα μας… Από μικροί ακούμε αυτή τη φράση «Μην σε πουν τρελό», μην το μάθει ο άλλος… Είναι κάτι που έχει μεταφερθεί στο κύτταρό μας από τα παλιά και αυτό το πράγμα μας έχει εντυπωθεί ότι είναι κακό. Ίσως γιατί δεν μπορούμε να διακρίνουμε μία ψυχική νόσο όπως διακρίνουμε μία σωματική. Το κάνει πιο δύσκολο να την κατανοήσουμε.
Μήπως να αποδεχτούμε ότι οι άνθρωποι με ψυχική διαταραχή ζούνε μία διαφορετική πραγματικότητα;
Προφανώς το ιδανικό αυτό θα ήταν αλλά δεν σημαίνει ότι ξέρουμε και μπορούμε να αναγνωρίζουμε αυτές τις ιδιαιτερότητες πάντα. Είναι πολύ λεπτά τα όρια και οι ισορροπίες.
Ρίχνοντας μία ματιά στο βιογραφικό σας, είδα ότι έχετε δοκιμάσει πολλά και διαφορετικά πράγματα πάνω στη δουλειά σας…
Μακάρι να συνεχίσω να το κάνω… Έκανα αυτή τη δουλειά γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει ένα πράγμα και το ίδιο για όλη του τη ζωή. Οπότε ένας από τους λόγους που διάλεξα αυτή τη δουλειά είναι για αυτή την ποικιλία. Το ότι μπορώ κάθε φορά να δοκιμάζω, να δοκιμάζομαι σε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτό είναι το ιδανικό για μένα σε αυτή τη δουλειά, αυτό θα ήθελα να μπορώ να συνεχίσω να κάνω και εύχομαι για τον εαυτό μου. Τώρα αν το καταφέρω δεν ξέρω. Επίσης δεν σημαίνει ότι επειδή δοκιμάζω πολλά και διαφορετικά πράγματα μπορώ να τα κάνω και καλά, αλλά αυτό δεν με αποτρέπει να δοκιμάσω. Για να μην πλήττω. Δεν μπορώ στη δουλειά που έχω διαλέξει να κάνω συνέχεια το ίδιο.
«Από τι ζουν οι άνθρωποι»… Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτή την παράσταση; Ποιο είναι το μήνυμα στο θεατή μέσα από αυτή την παράσταση;
Η παράσταση αυτή ήταν μία ιδέα της Όλιας Λαζαρίδου και ετοιμάστηκε μέσα στην κρίση. Είναι μία παράσταση που μιλάει για την αλληλεγγύη, την αγάπη, γιατί όταν τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους μας πάντα υπάρχει κάποιος που περνάει πιο δύσκολα από εμάς και πάντα υπάρχει χώρος να βοηθήσουμε κάποιον άλλο με ό,τι έχουμε, όποια και αν είναι η δύναμή μας και από όποιο μετερίζι και αν βρισκόμαστε. Οπότε αυτή η παράσταση αυτό το μήνυμα δίνει, ότι δεν πρέπει να σταματήσει η αλληλεγγύη και η βοήθεια ακόμη και από τον φτωχό στον φτωχότερο όχι μόνο από τον πλούσιο στο φτωχό, μεταξύ μας οι κανονικοί άνθρωποι. Μας ενδιέφερε πολύ να το δείξουμε αυτό. Και όταν το δείχνεις με ένα τρόπο λίγο πιο παραμυθένιο νομίζω ότι περνάει πιο εύκολα στο ασυνείδητο του θεατή και ειδικά στων παιδιών, γιατί θέλαμε πολύ να το καταλάβουν και τα παιδιά αυτό το πράγμα.
Έχετε αρκετές φορές μεταφέρει στη θεατρική σκηνή βιβλία, για ποιο λόγο έχετε κάνει αυτή την επιλογή;
Επειδή εγώ δεν ξεκίνησα –δεν είχα καμία σκέψη ποτέ- ως σκηνοθέτης. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Όταν λοιπόν αυτό κάποια στιγμή έγινε, επειδή δεν ένιωθα κανονικός σκηνοθέτης, ήθελα να δοκιμάσω κάποια κείμενα που μου άρεσαν πολύ και να δω πώς θα μπορούσαν αυτά να γίνουν θέατρο. Με εξιτάρει πάρα πολύ η διαδικασία του να διασκευάσω και να παρουσιάσω ένα κείμενο που δεν είναι γραμμένο για θέατρο, σε θέατρο. Είναι κάτι πολύ μοναχικό, κάθομαι και ασχολούμαι μόνος μου για αρκετό καιρό με το βιβλίο, το κόψε ράψε, δηλαδή τι θα μείνει τι θα φύγει. Και όσο το κάνω αυτό ταυτόχρονα φτιάχνω και την παράσταση στο μυαλό μου. Οπότε αυτή είναι μία διαδικασία και μία λειτουργία που εμένα μου αρέσει πολύ.
2000
2k
