Δημήτρης Λιακόπουλος : Θέλω o θεατής να «παίρνει το έργο μαζί του» και να τον απασχολεί και την επόμενη μέρα.

Συναντηθήκαμε, με τον Δημήτρη Λιακόπουλο στο G caffe στην οδό Μεσογείων, μια μέρα που έβρεχε πολύ και αδιάκοπα. Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, ήταν πολύ συνεπής στο ραντεβού μας. Εμφανίστηκε χαμογελαστός και ευδιάθετος και όταν πήγα να τον ενημερώσω για τα θέματα που ήθελα να μιλήσουμε, μού απάντησε πολύ ευγενικά: «Σε εμπιστεύομαι απόλυτα. Ρώτα με ό,τι θέλεις και εγώ θα σου απαντάω».

10867034_10205735946737196_801364821_n

Δημήτρη, καλησπέρα. Χαίρομαι που μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε μια συζήτηση, για τα «Θεατρικά προγράμματα».

Καλησπέρα. Καταρχάς, να σ’ ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνεις να μου πάρεις συνέντευξη.

Πες μου, λοιπόν, για το έργο στο οποίο πρωταγωνιστείς.

Το έργο που παίζεται στο Αγγέλων Βήμα λέγεται «Κρέας» («Bones»). Είναι μία μαύρη κωμωδία του Peter Straughan, ενός σύγχρονου Άγγλου συγγραφέα και διαδραματίζεται σε ένα τσοντοσινεμά μιας μικρής αγγλικής πόλης, στη δεκαετία του εξήντα. Η επιχείρηση δεν πάει καλά και το αφεντικό έχει βυθιστεί στα χρέη. Χρωστάει χρήματα σε έναν τοκογλύφο και δεν ξέρει πώς να του τα επιστρέψει. Τότε, ένας άλλος νονός εμφανίζεται στον κινηματογράφο και ο αδελφός του αποφασίζει να τον απαγάγουν με σκοπό να ζητήσουν λύτρα, ώστε να βγουν από το οικονομικό αδιέξοδο. Εκεί, αρχίζει ένα πολυδιάστατο ψυχολογικό παιχνίδι. Εγώ υποδύομαι τον Μπεκ που εργάζεται στο ταμείο. Είναι ένας άνθρωπος που νομίζει ότι είναι ο εξυπνότερος, ο καλύτερος και ο δυνατότερος, μέχρι που θα αποδειχθεί το ακριβώς αντίθετο.

Ο Δημήτρης Λιακόπουλος, ως Μπεκ, στο «Κρέας» του Peter Straughan στο Αγγέλων Βήμα.

Ποιοι είναι οι άλλοι χαρακτήρες του έργου;

Ο Μπένι είναι ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου και τον υποδύεται ο Ακίνδυνος Γκίκας. Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία, ο πιο γήινος χαρακτήρας και ο πιο λογικός. Ο Ρέτζι Κρέι είναι ο αρχιμαφιόζος που έρχεται στην περιοχή. Τον υποδύεται ο Γιάννης Μάνιος. Παρόλο που πιάνεται αιχμάλωτος, είναι τόσο έξυπνος που τους χειραγωγεί όλους. Ο Ρούμπεν είναι ο αδελφός του Μπένι, που τον υποδύεται ο Νικόλας Μπράβος. Ως χαρακτήρας, είναι λίγο πιο περίεργος. Υπάρχει επίσης και ο Μουν, ο ταξιθέτης, που είναι πολύ φοβιτσιάρης. Τον υποδύεται ο Κωνσταντίνος Μούτσης. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες μπλέκονται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ποιος έχει σκηνοθετήσει;

Η σκηνοθεσία είναι του Ιωσήφ Βαρδάκη. Πρέπει να πω ότι είναι μια από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είναι κάτι που δε λέω συχνά, γιατί είμαι πολύ δύσκολος. Σπάνια, μού έχει τύχει τέτοια περίπτωση

Με τον Σήφη, γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και συμφωνώ ότι είναι εξαιρετικός. Την μετάφραση ποιος την έχει κάνει;

Η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα.

Η οποία είναι και η ιδιοκτήτρια του «Αγγέλων Βήματος».

Μάλιστα.

Και κάθε πότε παίζεται η παράσταση;

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο παίζεται στις 18:30 και Κυριακή στις 20:30.

Είχες ξεκινήσει, συμμετέχοντας σε παραστάσεις που παίζονταν σε κεντρικότερα θέατρα και απευθύνονταν σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Τώρα, βλέπω ότι παίζεις σ’ ένα έργο προβληματισμού, γραμμένο από ένα σύγχρονο Βρετανό συγγραφέα. Να υποθέσω, λοιπόν, ότι το ενδιαφέρον σου αρχίζει να επικεντρώνεται στο θέατρο αυτού του είδους;

Νομίζω ότι όταν άλλαξα εγώ ο ίδιος, άλλαξαν και οι προτιμήσεις μου στο θέατρο. Μπήκα σ’ αυτόν το χώρο από πολύ μικρός. Παλιότερα με ενδιέφερε πιο πολύ να βγάλω κάποια χρήματα και δεν είχα εικόνα του τι είναι πραγματικά το θέατρο. Τώρα, που μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι σκοπός του θεάτρου είναι να ψυχαγωγεί και όχι μόνο να διασκεδάζει. Μου αρέσει, φεύγοντας από την παράσταση, ο θεατής να συνεχίζει να σκέφτεται αυτά που είδε. Θέλω να παίρνει το έργο μαζί του και να τον απασχολεί και την επόμενη μέρα. Και, αν είναι δυνατό, να το συζητάει με τους δικούς του ή και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Δηλαδή, σου αρέσει και σ’ ενδιαφέρει ένα θέατρο πιο ουσιώδες.

Πιο ουσιώδες και επιμορφωτικό, θα μπορούσαμε να πούμε. Τουλάχιστον, εγώ έμαθα πολλά πράγματα από αυτή την παράσταση. Με έκανε να σκεφτώ πολύ. Βέβαια, υπάρχει πάντα και η οικονομική διάσταση. Η παράσταση πρέπει να βγάζει τα έξοδά της. Εγώ, προσωπικά, βιοπορίζομαι από το θέατρο. Δεν έχω άλλα εισοδήματα. Και αφού κάνω θέατρο για να ζήσω, όλα αυτά πρέπει να βρουν την χρυσή τομή. Πρέπει να συνδυαστούν, ώστε να επέλθει μια ισορροπία.

Νομίζω ότι έθεσες τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Εσύ, Δημήτρη μου, επέλεξες το επάγγελμα του ηθοποιού, παρόλο που δεν είχες τελειώσει δραματική σχολή. Πες μου πώς ξεκίνησες. Πώς έγινε και ασχολήθηκες με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο;

Έχεις ακούσει το ρητό που λέει “Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη;” Φαίνεται ότι δεν μπορούσα να αποφύγω με τίποτα να γίνω ηθοποιός. Συνέβη ως εξής: Με είδε ένας άνθρωπος στον δρόμο, ο Alex Kelly, που είναι casting director, βρήκε ενδιαφέρον το παρουσιαστικό μου και με έβαλε και έκανα την πρώτη μου διαφήμιση. Ήταν για μία εκστρατεία εναντίον του καπνίσματος. Τότε, ήμουν δεκαπέντε χρονών και πήγαινα στην πρώτη λυκείου. Το ένα έφερε το άλλο. Ο Kelly ανέλαβε και το casting της ταινίας «Τεστοστερόνη» και με πρότεινε στον κύριο Πανουσόπουλο. Εκείνος με είδε, του άρεσα και με πήρε.

Και έπαιξες τον κεντρικό ρόλο, σ’ αυτήν την ταινία.

Για τον οποίο, βραβεύτηκα κιόλας.

Πότε ήταν αυτό; Το 2005;

Ναι. Στο 45^Ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Ξεκίνησες, λοιπόν, την καριέρα σου, με ένα βραβείο.

Ακριβώς. Βέβαια, όταν με ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι πώς αισθανόμουν που έκανα το ντεμπούτο μου και πήρα αμέσως και βραβείο ερμηνείας, εγώ απαντούσα ότι δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάποιο ντεμπούτο, διότι δεν είμαι ηθοποιός. Σκηνοθεσία είχα σπουδάσει. Δεν ήξερα τι θα κάνω ακριβώς. Ήταν ρευστά τα πράγματα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά, στο μέλλον, με την υποκριτική. Και το αστείο είναι ότι ενώ είχα σπουδάσει σκηνοθεσία και εργαζόμουν ως ηθοποιός, όταν με ρωτούσαν με τι ασχολούμαι, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Ήμουν πάντα μπερδεμένος. Ώσπου, κάποια στιγμή, έπιασα τον εαυτό μου να λέει ότι είμαι ηθοποιός. Και λέω «εδώ είμαστε και πάμε παρακάτω».

Μετά την «Τεστοστερόνη», είχες προτάσεις για την τηλεόραση.

Ναι. Τελειώνοντας τις σπουδές μου, είχα παράλληλα και τα γυρίσματα της «Τεστοστερόνης». Μόλις βγήκε η ταινία, μου έκαναν, αμέσως, δύο προτάσεις για την τηλεόραση. Εγώ ήθελα να πάω στο εξωτερικό για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη σκηνοθεσία. Αλλά, αποφάσισα να μείνω ένα χρόνο και να δουλέψω ως ηθοποιός για να μαζέψω μερικά χρήματα και να πάω μετά. Αλλά, ο ένας χρόνος έγινε δέκα.

Μια χαρά. Η εξέλιξη μπορεί να υπάρχει και χωρίς σπουδές. Κατά τη δική μου γνώμη, αυτό είναι θέμα προσωπικής επιλογής.

Συμφωνώ κι εγώ. Πιστεύω ότι σήμερα, στα τριάντα μου χρόνια, βρίσκομαι πλέον στην ηλικία που μπορώ να είμαι απόλυτα επαγγελματίας. Στην αρχή, δυστυχώς, αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες επειδή δεν είχα πάει στη σχολή. Αλλά, προσπαθώ με την έξτρα εργασία να καλύψω όλα αυτά τα κενά.

Δηλαδή, ξεκίνησες το επάγγελμα εμπειρικά και αρχίζεις σιγά- σιγά να προχωράς μέσα από τη δουλειά σου.

Τα λες πολύ σωστά. Μαθαίνω μέσα από την δουλειά. Και τολμώ να πω πλέον -μετά από αρκετά χρόνια που υπάρχω στο χώρο- ότι έχω ρίξει πολλή προσωπική εργασία. Δεν αφήνω τον εαυτό μου στην τύχη του. Δίνω μεγάλη σημασία στον τρόπο που αντιμετωπίζω όχι τις δουλειές μου στο θέατρο, αλλά την εργασία μου στο θέατρο. Καταλαβαίνεις τη διαφορά;

Ο Δημήτρης Λιακόπουλος με τον Κωνσταντίνο Μούτση και το Νικόλα Μπράβο στο «Κρέας» του Peter Straughan.

Την καταλαβαίνω πολύ καλά. Και από ό,τι δείχνει η πορεία σου, μέχρι στιγμής, τα καταφέρνεις μια χαρά.

Το ελπίζω. Θα δούμε

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά το ξεκίνημά σου, ποια είναι η σχέση σου με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο;

Έχω συμφωνήσει να παίξω σε μια κινηματογραφική κωμωδία. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν, μάλλον, τον Μάιο. Η σκηνοθεσία θα είναι του Ερρίκου Αναγνωστόπουλου και το σενάριο τού Λευτέρη Καπώνη, σε αρχική ιδέα του Χρήστου Αναγνωστόπουλου. Η σχέση μου με την τηλεόραση, αυτή τη στιγμή, είναι ανύπαρκτη. Με την έννοια ότι δεν εμφανίζομαι σε κάποια σειρά…

Ελπίζω, σύντομα, να εμφανιστείς και πάλι. Θέλεις να παίζεις στην τηλεόραση;

Ναι.

Όπως είπες και εσύ, για λόγους βιοπορισμού, η τηλεόραση είναι απαραίτητη. Το θέατρο δίνει πιο λίγα λεφτά σε έναν ηθοποιό. Αλλά, νομίζω ότι του δίνει μεγαλύτερη καλλιτεχνική ικανοποίηση.

Συμφωνώ. Αλλά, πέρα από το θέατρο, εγώ έχω μια προσωπική αδυναμία και στον κινηματογράφο

Πριν ξεκινήσεις με τον κινηματογράφο, είχες κάποιου άλλου είδους επιρροές, θεατρικές ή και λογοτεχνικές; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε επηρέασαν; Στον τομέα του βιβλίου ή του κινηματογράφου ή της ποίησης;

Δυστυχώς, όχι. Ποτέ, κανείς. Δεν είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες, μεγαλώνοντας. Το αντίθετο θα έλεγα. Θυμάμαι τον εαυτό μου και τους φίλους μου να χλευάζουμε την ποίηση. Στην εφηβική ηλικία, δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μεγαλείο της. Ούτε είχα άνεση στο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Δεν είχα καμία σχέση με αυτά τα πράγματα. Ανακάλυψα την λογοτεχνία, όταν ξεκίνησα την υποκριτική. Ο κινηματογράφος με γοήτευε, πάντα. Βρέθηκα από την εφηβεία μου, να δουλεύω στις διαφημίσεις και έτσι άρχισα να ανακαλύπτω λίγο τον κινηματογράφο. Όταν άρχισα πλέον να καταλαβαίνω τι σημαίνει βιβλίο -διότι το σχολείο με έδιωχνε μακριά από αυτό- ξεκίνησα να διαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης.

Όπως, δηλαδή;

«Κυνηγώντας την ευτυχία», «Πώς να γίνετε ευτυχισμένοι»… Διάφορα τέτοια. Μετά, πέρασα σε διάφορους ψυχολόγους, αλλά διαπίστωσα ότι αντιμετώπιζαν επιφανειακά το πρόβλημα και δεν ασχολούνταν με τη βασική του αιτία. Αμέσως, μετά, ανακάλυψα τους Αρχαίους Έλληνες.

Και τι διάβασες από την αρχαία ελληνική γραμματεία;

Διάβασα διάφορα. Δεν τα έχω διαβάσει όλα.

Κανείς δεν τα έχει διαβάσει όλα, Δημήτρη.

Ξεκίνησα από τα εύκολα, τα απλά, εντός εισαγωγικών. Ας πούμε, τον Πλάτωνα.

Καθόλου απλός δεν είναι ο Πλάτωνας. Ξεκίνησες, μάλλον, από τα πιο σημαντικά.

Ναι. Δεν είναι εύκολος. Αλλά είναι από τους πιο γνωστούς. Διήνυσα μια πορεία και έφτασα στον Κέλσο, ο οποίος με έχει προβληματίσει πολύ. Όλα αυτά που έχει πει κατά των χριστιανών, στο βιβλίο «Κέλσος κατά Χριστιανών»

Ο Κέλσος έγραψε τον «Αληθή λόγο» που δε διασώθηκε, αλλά ανασυντέθηκε από το έργο του Ωριγένη «Κατά Κέλσου» Κυκλοφόρησε, πριν από λίγα χρόνια, με τον υπότιτλο «Κατά Χριστιανών». Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, σε προβλημάτισε;

Ναι. Μου δημιούργησε πολλά ερωτηματικά.

Ο προβληματισμός είναι πάντα χρήσιμος. Ελπίζω να αποδειχτεί και γόνιμος. Εκτός από τον Κέλσο, ποιους άλλους σύγχρονους ή κλασικούς συγγραφείς διαβάζεις;

Από τους μη λογοτεχνικούς, θα σου πω τον Ίρβιν Γιάλομ.

Ο Ίρβιν Γιάλομ έγραψε και αρκετή λογοτεχνία.

Ναι. Αλλά, «Ο κήπος του Επίκουρου» ήταν ένα βιβλίο – σταθμός για μένα.

Μάλιστα. Άρα, επικεντρώνεις στην ψυχολογία. Σε ενδιαφέρει…

…ο άνθρωπος.

Ναι. Τα βιβλία που έχουν σχέση με τον άνθρωπο και τη βελτίωση της ανθρώπινης φύσης.

Αν πέσει στα χέρια μου και κάτι άλλο, που το έχω ακούσει ή με ενδιαφέρει, το διαβάζω κι αυτό. Ένα λογοτεχνικό που διάβασα την άνοιξη ήταν «Ο θείος Πέτρος και η θεωρία του Γκόλντμπαχ» του Απόστολου Δοξιάδη. Πολύ ωραίο βιβλίο. Συνήθως, όμως, προτιμώ να διαβάσω και να αφιερώσω το χρόνο μου σε κάτι που θα με βάλει να το σκεφτώ και να το ξανασκεφτώ και να το αναλύσω. Δηλαδή, να πω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος μ’ αυτό το βιβλίο.

Πέρα από τα βιβλία και τους συγγραφείς, σε επηρέασε κάποιος κινηματογραφικός σκηνοθέτης, Έλληνας ή ξένος;

Σε τι;

Στη ζωή και στην αισθητική σου.

Όχι.

Δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που να σου αρέσει πολύ;

Θα σου πω το εξής: Δεν έχω αγαπημένα τραγούδια, ούτε σκηνοθέτες, ούτε τίποτα άλλο.

Ενδιαφέρουσα δήλωση. Συνέχισε.

Θέλω, όμως, να σου πω κάποια πράγματα που μου αρέσουν.

Σ’ ακούω.

Μου αρέσουν τα πιο σκοτεινά πράγματα. Ο Τιμ Μπάρτον, ας πούμε.

Ο Τιμ Μπάρτον μού αρέσει και μένα.

Σου λέω τον Τιμ Μπάρτον, διότι όλες του οι ταινίες διαδραματίζονται νύχτα. Ή, ας πούμε, ο Τέρι Γκίλιαμ: «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας».

Δηλαδή, σύγχρονοι σημαντικοί δημιουργοί που δεν είναι και τόσο εμπορικοί.

Ναι, τέτοια πράγματα είναι που θα κάτσω να δω. Η, ας πούμε, το «Reservoir Dogs».

Ταραντίνο. Εντάξει…

Ναι. Είναι λίγο πιο στιλιζαρισμένος, αλλά προσπαθώ να σου πω ότι να τέτοιος κινηματογράφος μού αρέσει. Τέτοιον κινηματογράφο, προτιμώ να βλέπω.

Πολύ ωραία.

Και δράμα, βέβαια.

Ναι, αλλά παίζεις, συνήθως, σε κωμωδίες.

Ναι. Ευχαριστιέμαι να παίζω σε κωμωδίες και το προτιμώ.

Μια χαρά. Τα ετερώνυμα στη ζωή μας, καλύπτουν τις διαφορετικές ανάγκες μας.

Βέβαια, για να γελάσω, πρέπει να είναι κάτι πολύ έξυπνο. Την κωμωδία, την ευχαριστιέμαι όταν παίζω, αλλά δεν γελάω εύκολα όταν βλέπω. Μαζευόμαστε με τους φίλους μου να δούμε καμιά ταινία και εμένα, μονίμως, δε μού αρέσει τίποτα. Είμαι ο δύσκολος της παρέας.

Υπάρχουν κάποιες κλασικές κωμωδίες που σε κάνουν να γελάσεις πάρα πολύ. Αυτά, βέβαια, είναι γούστα.

Ακριβώς.

Εκτός από αυτά που αναφέραμε, με τι άλλο ασχολείσαι;

Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη γυμναστική. Τα τελευταία τρία χρόνια και με τον αθλητισμό.

Με ποιο άθλημα;

Κάνω brazilian jiu jitsu, με δάσκαλο τον Βασίλη Κωστακόπουλο, στο «K-1 Gym».

Μεγάλη σύμπτωση. Κι εγώ κάνω brazilian jiu jitsu, με τον Ηλία Μπατσινίλα, στην «Brotherhood of psycho». Δυστυχώς, λόγω φόρτου εργασίας, όχι τόσο συστηματικά όσο θα ήθελα. Η σχολή του είναι πολύ κοντά από εδώ που βρισκόμαστε. Στο Γουδί, πίσω από το Badminton.

Να ρολάρουμε καμιά φορά.

Μετά τη συνέντευξη, θα πάω για προπόνηση. Αν θέλεις, είσαι καλεσμένος.

Σήμερα, είμαι ελεύθερος. Θα έρθω, με μεγάλη μου χαρά.

Ο Δημήτρης Λιακόπουλος με το δάσκαλο Ηλία Μπατσινίλα στην ακαδημία brazilian jiu jitsu: «Brotherhood of psycho».

Ασχολείσαι και με κάποιο άλλο άθλημα;

Στον ελεύθερο χρόνο μου, κάνω και ποδήλατο. Αλλά, το κύριο άθλημα μου είναι το brazilian jiu jitsu. Έχω πάρει μέρος και σε πανελλήνιους αγώνες.

Και έχεις διακριθεί;

Ναι. Έχω πάρει ένα χρυσό μετάλλιο. Είναι το άθλημα που έχω αγαπήσει και δεν πρόκειται να το σταματήσω ποτέ. Μπορεί να κάνω μια παύση για μία- δύο εβδομάδες λόγω θεατρικών προβών, αλλά το μυαλό μου και η καρδιά μου δε φεύγει ποτέ από εκεί. Είμαι ερωτευμένος με αυτό το άθλημα.

Και εγώ, από την προσωπική μου πείρα, που είναι βέβαια πολύ μικρότερη από τη δική σου, θεωρώ ότι είναι όντως ένα άθλημα που σου δίνει ζωή.

Και ακονίζει το μυαλό, κατά κύριο λόγο.

Ο Δημήτρης Λιακόπουλος με το Ροδίτη αθλητή του jiu jitsu Γιάννη Ευθυμίου.

Συμφωνώ απολύτως. Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στα καλλιτεχνικά. Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;

Θέλω να κάνω θέατρο, που ευφραίνει την καρδιά. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο.

Ωραία απάντηση. Το «Κρέας» μέχρι πότε θα παίζεται;

Είναι προγραμματισμένο μέχρι τον Φεβρουάριο. Αν πάει καλά, όμως, θα συνεχιστεί και ευελπιστούμε να παιχτεί μέχρι το Πάσχα.

Σου εύχομαι καλή επιτυχία στην παράσταση, στην ταινία που πρόκειται να γυρίσεις, όπως και στις υπόλοιπες επαγγελματικές σου δραστηριότητες. Επίσης, εύχομαι σύντομα ένα χρυσό μετάλλιο στο brazilian jiu jitsu.

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Aκόμη ένα.

Μετά τη συνέντευξη, “ρολάροντας”, με τον Δημήτρη Λιακόπουλο.

Ναι, διότι είπαμε ότι ένα το έχεις πάρει ήδη.

Ακριβώς.

Σ’ ευχαριστώ πολύ που τα είπαμε και θα τα ξαναπούμε στο θέατρο, όταν έρθω να δω την παράσταση.

Σε περιμένω. Σου εύχομαι και σένα τα καλύτερα και σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη. Αυτό που λέγαμε, προηγουμένως, ισχύει; Θα πάμε για προπόνηση;

Έτσι, λοιπόν, έκλεισα το recorder και πήγαμε με τα πόδια λίγο πιο κάτω, στην ακαδημία brazilian jiu jitsu: «Brotherhood of psycho». Ο δάσκαλος Ηλίας Μπατσινίλας τον υποδέχτηκε με χαμόγελο και τού είπε πόσο εκτιμάει το δάσκαλό του, τον Βασίλη Κωστακόπουλο. Η προπόνηση αποτέλεσε για όλους μια ευχάριστη εκτόνωση από τις διαρκείς επαγγελματικές πιέσεις. Οι επιδόσεις του Δημήτρη ήταν εντυπωσιακές, παρόλο που -λόγω προβών- είχε μείνει απροπόνητος για αρκετές ημέρες.

Δημήτρης Λιακόπουλος, Άκης Χαραλαμπίδης, Ηλίας Μπατσινίλας, Κωνσταντίνος Χριστοφή, Γιάννης Ευθυμίου. Κάτω: Κυριάκος Πολυβίου, Γιώργος Μήτσης.

Την επόμενη ημέρα, είδα στο θέατρο το «Κρέας» και ομολογώ πως είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει φέτος. Ένα πολύ σημαντικό και άπαιχτο στην Ελλάδα έργο, σε μια καλοδουλεμένη παράσταση, με εξαιρετικές ερμηνείες. Η αίθουσα ήταν γεμάτη και φαίνεται ότι αποτελεί ήδη μία από τις επιτυχίες της φετινής χρονιάς.