Ο Ιβάν Τουργκένιεφ (1818-1883) ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας είναι γνωστός στον θεατρικό κόσμο από το έργο του «Ένας μήνας στην εξοχή», το οποίο ανέβηκε αρκετές φορές παλαιότερα. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθέτης και δραματουργός μας παρουσιάζει τον διηγηματογράφο Τουρνέγιεφ μέσα από τη νουβέλα του «Κλάρα Μίλιτς» (1882) επιτυγχάνοντας μια έξοχη μεταγραφή αυτού του κύκνιου έργου του σε θεατρικό κείμενο.
Η Νικολαΐδη δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο συνθέτοντας πολύ επιδέξια τους διαλόγους μέσα από τους οποίους φωτίζει τους χαρακτήρες του έργου και διαμορφώνοντας ένα ρέοντα θεατρικό λόγο, στηριγμένο στη μετάφραση του Παύλου Στεφάνου.
Το έργο αποτελεί ένα συνδυασμό μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας, καθώς και ο ίδιος ο Τουργκένιεφ, όπως ο ήρωάς του ο Γιάκοφ, υπήρξε ερωτευμένος με μια τραγουδίστρια της όπερας, την Pauline Viardot. Ο νεαρός Γιάκοφ επί επτά χρόνια, μετά τον θάνατο του πατέρα του, μένει απομονωμένος στο πατρικό του σπίτι μαζί με τη θεία του, όπου μόνο ένας μποέμ φίλος του, ο Φιοντόρ, τον επισκέπτεται. Σε μια από τις σπάνιες εξόδους του στη νυτερινή Μόσχα γνωρίζει την Κλάρα Μίλιτς, ένα ανερχόμενο αστέρι της όπερας. Αυτή η τυχαία γνωριμία με την απρόσμενη εξέλιξη αποκαλύπτει τον εγωισμό του, την απειρία του κι τον φόβο του στην διαχείρηση των συναισθημάτων του. Μια επώδυνη αναμόχλευση τύψεων, αισθημάτων και συναισθημάτων θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει και να αποδεχτεί τη λυτρωτική δύναμη του έρωτα. Μια ρομαντική ιστορία αγάπης και έρωτα που πυροδοτεί μια καθυστερημένη ενηλικίωση με ολέθριες συνέπειες.
Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη ζωντανεύει στη σκηνή με αξιοσημείωτη θεατρικότητα όλο αυτό το ρομαντικό και σκοτεινό σύμπαν εποχής. Εκμεταλλεύεται δημιουργικά την περιστρεφόμενη σκηνή του θεάτρου για αλλαγή χώρου και χρόνου δίνοντας ροή στην δράση του έργου και ρυθμό, όπως και τα δύο πιάνα, διαφορετικού χρώματος, μαύρο και καφέ, που αντανακλούν την εναλλαγή ψυχικών διαθέσεων και καταστάσεων. Το άυλο υλικό που συνδέει τις σκηνές και τους χαρακτήρες του έργου χαρίζοντας μία έντονη, ρομαντική και νοσταλγική ατμόσφαιρα, είναι η μουσική του Σοπέν. Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα έργα του για πιάνο «ντύνουν» την παράσταση ηχητικά και ζωντανά επί σκηνής.
Η Νικολαΐδη καθοδήγησε τους ηθοποιούς της σε μια ερμηνεία με μέτρο και ευαισθησία χωρίς υπερβολές. Η έμπειρη ηθοποιός Νίκη Παλληκαράκη με τη γλυκήτητα της φωνής της και την τρυφερότητά της είναι μια πολύ συμπαθής και υπερπροστατευτική θεία, ένας κυματοθραύστης στη ζωή του Γιάκοφ. Ο Δημήτρης Μανδρινός ερμηνεύει το δύσκολο ρόλο του Γιάκοφ με ενσυναίσθηση και εσωστρέφεια χωρίς εξάρσεις δίνοντας διαπιστευτήρια για περαιτέρω εξέλιξη στην υποκριτική του πορεία . Η Φιλίππα Κουτούπα στο ρόλο της Κλάρας, ο οποίος είναι ιδιαίτερα απαιτητικός καθώς ισορροπεί ανάμεσα στην τόλμη και την απογοήτευση, στο δυναμισμό και την ψυχική κατάρρευση, ανταποκρίνεται όσο μπορεί καλύτερα αποκαλύπτοντας την φωτεινή και την σκοτεινή πλευρά της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας. Ο Ορέστης Τρίγκας προσεγγίζει το ρόλο του Φιοντόρ με χιούμορ και σκηνικό ταμπεραμέντο, ένας πολύ καλός καρατερίστας. Η δε Σοφία Πανάγου, ως αδελφή της Κλάρας, σωστή και αποτελεσματική.
Η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου απλή και λειτουργική από τη Μαρία Φιλίππου. Εξαιρετική η σύλληψη να γίνει η προβολή του video (Γιάννης Ντουσιόπουλος) επάνω σε μια λευκή σύνθεση από κρεμαστές ταινίες – γάζες που παραπέμπει στα φτερά του έρωτα . Καλαίσθητα τα κοστούμια εποχής της Μαντώς Ψυχουντάκη. Επίσης οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αργύρη Θέου ενισχύουν τη ρομαντική ατμόσφαιρα του έργου.
Μια αξιέπαινη παράσταση που τιμά τη δουλειά όλων των συντελεστών.
2000
2k
