Η “Θεατρική Σκηνή”, έχει ήδη διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία, κατά τη διάρκεια των 41 χρόνων λειτουργίας της, αφήνοντας ένα έντιμο και συνεπές αποτύπωμα στο χώρο του θεάτρου, υπηρετώντας θερμά το σύγχρονο νεοελληνικό έργο καθώς και ξένα θεατρικά έργα. Η Μαρία Μαυρικάκη αν και έχει κάνει σπουδές που την οδηγούν σε πρακτικές εφαρμογές, ασχολείται ωστόσο με τη συγγραφή χρονογραφημάτων, επιφυλλίδων και μυθιστοριμάτων. Το 2021 κυκλοφορεί το τρίτο της βιβλίο με τίτλο “Εξαρτάται, μια ιστορία ζωής δίπλα στην εξάρτηση”. Ένα κείμενο που εστιάζει στην συνερξάρτηση, στην εμπλοκή οικείων και φιλικών προσώπων με το εθισμένο άτομο στα ναρκωτικά. Αυτή ακριβώς η λέξη ‘συνερξάτηση’ κάνει το κλικ στον Αντώνη Αντωνίου και τον ωθεί να δώσει σκηνική υπόσταση στο βιβλίο.
Υπογράφει τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου επιλέγοντας από τις επτά παράλληλες αφηγήσεις του βιβλίου μόνο τέσσερις: της αδελφής του εθισμένου Άκη, του επιστήθιου φίλου, του φίλου από τον στρατό και της πρώην συντρόφου του. Η πολύ έξυπνη αφαίρεση του ρόλου του Άκη λειτουργεί άκρως ουσιαστικά στη δραματουργία. Μέσα από αυτούς τους τέσσερις μονολόγους σκιαγραφείται καλειδοσκοπικά το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του εθισμένου Άκη και ταυτόχρονα φωτίζεται σταδιακά η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του απόντα Άκη, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του θεατή.
Με λόγο απλό, άμεσο και καθημερινό, που κρύβει νοιάξιμο, θυμό, άρνηση, αγάπη, αποδοχή, μέσα από την οπτική γωνία του κάθε προσώπου καθώς και τη σχέση του με τον ήρωα του έργου σχηματίζεται η εικόνα του απόντα Άκη, κομματάκι- κομματάκι σαν παζλ : του ανέμελου παιδιού που παίζει στις αλάνες, του μόνιμα αδιάβαστου μαθητή, του ροκά με το μπάσο του, του περιστασιακού οικοδόμου, του ναυτικού που αναζητά την περιπέτεια, του δουλευτή της γης στο χωριό, του επιρρεπή στα ναρκωτικά, στις μάταιες προσπάθειες του για απεξάρτηση και του χαμένου ονείρου της επανένταξης, του ψυχοτικού, του διπολικού… Έτσι ο δραματουργός Αντωνίου περνά, επιδέξια, τη σκυτάλη στον σκηνοθέτη της παράστασης Αντώνη Αντωνίου.
Ο Αντωνίου σκηνοθετεί μια λιτή παράσταση με σεβασμό και ενσυναίσθηση τόσο προς αυτούς που βιώνουν την συνερξάρτηση όσο και προς τον απόντα Άκη. Επιτυγχάνει με μεγάλη ευστοχία και δεξιοτεχνία αυτοί οι τέσσερις χειμαρρώδεις μονόλογοι να συνδια-λέγονται και να συμπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας σκηνική διάδραση, χαρίζοντας με αυτόν τον τρόπο ροή και ρυθμό στην παράσταση. Η σκηνοθετική επιλογή της μετωπικής απεύθυνσης προς το κοινό δημιουργεί την αίσθηση ταύτισης του κοινού με τον απόντα Άκη, αιχμαλωτίζει το βλέμμα του θεατή, δηλώνει το εκ βαθέων μοίρασμα βιωμάτων, αναμνήσεων, συζητήσεων, εμπειριών….. Σαν μέσα από αυτήν την κατάθεση ψυχής να αιωρείται μια ευκταία κάθαρση αυτών των προσώπων που πέρασαν μέσα από τις συμπληγάδες της συνεξάρτησης.
Το σκηνικό του Νίκου Κασαπάκη γεμίζει τη μαύρη σκηνή με συρματόπλεγμα που ορίζει δύσβατα μονοπάτια, διαδρομές που οφείλουν να διανύσουν αυτοί που βιώνουν τη συνερξάτηση αντανακλώντας τα αισθήματα, τα συναισθήματα, τον πόνο και τις σκληρές δοκιμασίες τους καθώς και την παγιδευμένη ζωή του Άκη μέσα στην ακανθώδη ατσάλινη μέγγενη της εξάρτησης. Επίσης τα κοστούμια του ίδιου απλά και ουσιαστικά. Οι φωτισμοί της Μαριέτας Παυλάκη ακολουθούν το απέριττο πνεύμα της παράστασης. Η μουσική επιμέλεια του Πιέρρου Παυλάκη αποτυπώνει το μουσικό ροκ κλίμα της εποχής του Άκη και τις μουσικές του προτιμήσεις. Γνωστά μουσικά ακούσματα των Rolling Stones, των Pink Floyd, του Sting και άλλων ανάμεσα στις σκληρές αφηγήσεις χαρίζουν ανάσες στον θεατή.
Όλοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πειστικά τους ρόλους τους. Η Νατάσα Ασίκη υποδύεται με γλυκύτητα και ευαισθησία την αδελφή του Άκη, τη Ρία, τη γυναίκα που η αγάπη της για τον μονάκριβο αδελφό της γίνεται θηλιά να την πνίξει. Ο Αντώνης Αντωνίου στο ρόλο του Γεράσιμου, του επιστήθιου φίλου και μέντορα, καταθέτει με βαθειά ειλικρίνεια έναν αγνό λαϊκό τύπο που αγαπά τις ροκές, μια στιβαρή πατρική φιγούρα γεμάτη νοιάξιμο, προστασία και ατελείωτη φροντίδα για τον Άκη. Ο Τάκης Βαμβακίδης, πολύ απολαυστικός, ως Γαρύφαλλος, ο καρδιακός φίλος από τον στρατό, καταθέτει με ζωντάνια και με κάποιες πινελιές χιούμορ έναν απλό και ντόμπρο άνθρωπο του χωριού, που μιλά τη ντοπιολαλιά του τόπου του, χωρίς να γίνεται γραφικός. Η δε Ειρήνη Κονίδου ενσαρκώνει την πρώην σύντροφο με εσωτερικότητα και μέτρο.
Μια παράσταση που δεν ηθικολογεί και δεν κουνά διδακτικά το δάκτυλο. Μέσα από μια ενορχηστρωμένη πολυφωνία γεννιέται μια παράσταση , η οποία από το ειδικό φωτίζει το γενικό, επισημαίνοντας, με διακριτικό τρόπο, ότι η ηθική της συμπερίληψης και η αποδοχή των άλλων είναι αναγκαία για να υπάρξουν ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.
2000
2k
