Η Μαρία Βλάχου είναι ένα αεικίνητο, δημιουργικό πλάσμα με έντονη παρουσία στο θέατρο αλλά και στο τραγούδι και μάλιστα στο δύσκολο είδος του Σμυρνέικου και του Ρεμπέτικου. Με εφόδια τις σπουδές Υποκριτικής, Βυζαντινή Μουσικής και Θεατρολογίας, αλλά και την καλλιτεχνική της πείρα συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει με κάθε της παρουσία σε μουσικές σκηνές ή θέατρα.
Στην παράσταση “Αρχαίων Γυναικών Πρόσωπα και Προσωπεία”, στο Ιδρυμα Κακογιάννη, με μοναδική μαεστρία περνάει από την Ιώ του Αισχύλου στην Πραξινόη του Θεόκριτου, και μετά στην Άλκηστη του Ευριπίδη,μέχρι την Αλεξάνδρα του Λυκόφρονα.
Ας την απολαύσουμε σε μια μοναδική, σύντομη εξιστόρηση ζωής!
Πολλοί όταν με ακούνε να τραγουδάω, με λένε η “Μαρίτσα η Σμυρνιά”, αλλά εγώ, καμία σχέση με καταγωγή από Σμύρνη. Οι περισσότερες Μικρασιάτισσες τραγουδίστριες βέβαια ήταν συγχρόνως και θεατρίνες, και αυτό είναι το μόνο κοινό που έχω μαζί τους, πέρα από τις μουσικές προτιμήσεις.
Στα Ταμπούρια του Πειραιά μεγάλωσα, παρέα όμως με τους απογόνους των προσφύγων από τη Σμύρνη. Στο σπίτι μας τα μεσημέρια οι φιλενάδες της γιαγιάς μου λέγανε το φλιτζάνι, και μένα μου βάζανε στο πιατάκι του καφέ να ρουφήξω μια γουλίτσα, για να μπορώ να πάρω μέρος και εγώ στο «τελετουργικό» του καφέ.
Γεννήθηκα πριν το μεγάλο σεισμό της δεκαετίας του 1980, πολύ πριν για την ακρίβεια, ο οποίος με σημάδεψε διότι θεώρησα τον εαυτό μου…κάτι σαν μάγισσα. Είχα πει την μεγαλειώδη φράση μέσα σε ένα παραλήρημα πυρετού (αρρωστιάρικο παιδί ήμουν): « ουφ! τώρα το μόνο πράγμα που μπορεί να με ξεκουνήσει από ‘δω είναι μια πυρκαγιά, ή ένας σεισμός»…Και το κρεβατάκι με τα κάγκελα άρχισε να κουνιέται σαν δαιμονισμένο. Μα σεισμός έγινε και τα ξημερώματα της ημέρας που γεννήθηκα κάποια χρόνια πριν. Γενικώς κάτι με το σεισμό το έχω, για αυτό το λόγο δεν πατάω πάντα σε ένα σημείο σταθερό, μα με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Ας πούμε το ένα πόδι στο θέατρο και το άλλο στο τραγούδι.
Αν είχα κι άλλα πόδια, θα μπορούσα να πω και για τα άλλα πράγματα που παθιάζομαι διαρκώς, όπως είναι η Φιλοσοφία, ή η ακολουθία της ιστορίας, και το πώς οι πολιτικοί χορεύουν το δικό τους χορό μέσα στην χρονική ακολουθία της.
Έχω υπάρξει φοιτήτρια, και μαθήτρια όλη μου τη ζωή και παραμένω…
Έχω σπουδάσει Υποκριτική στη σχολή Διομήδη Φωτιάδη, Βυζαντινή Μουσική και Θεατρολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και δουλεύω επί 17 χρόνια στο θέατρο… (ουπς, φάνηκε η ηλικία με αυτά και με αυτά!) Θεωρώ πως η Τέχνη είναι ένα πράγμα, ποτέ δεν διαχώρισα την μουσική από το θέατρο. Το θέατρο είναι μουσική και η μουσική έχει θεατρικότητα, είναι τρόποι του παιχνιδιού της αφήγησης. Η τέχνη αφηγείται, και μια αφήγηση έχει πολλούς τρόπους στο να φτάσει στο δέκτη της. Όλες οι αισθήσεις δουλεύουν, ώστε να συλλαμβάνουν το μήνυμα του πομπού-καλλιτέχνη.
Σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου που με μάθανε πράγματα είναι η Άντζελα Μπρούσκου, ο Στέφανος Ληναίος, ο Δημήτρης Οικονόμου, η Κάρμεν Ρουγκέρη, η Καίτη Ιμπροχώρη, και πόσοι άλλοι ακόμη, που θα πρέπει να πιάσω πολύ χώρο για να τους ευχαριστήσω, που με βοήθησαν να γίνω αυτό που τώρα είμαι, είτε με το καλό είτε με το στανιό…
Στο μέλλον δεν ξέρω τι θα είμαι, αλλάζω διαρκώς, αφού βρίσκομαι σε ένα συνεχή σεισμό…
Την εποχή αυτή δουλεύω αρχαίο δράμα, σε μια παραγωγή που λέγεται “Αρχαίων Γυναικών Πρόσωπα και Προσωπεία.” Πρόκειται για μια σύνθεση της Μαρίας Τζανουκάκη, η οποία και σκηνοθετεί. Μαζί μας είναι επίσης η Μαρβίνα Πιτυχούτη και η Νατάσσα Παπαδάκη, με τις οποίες έχω τη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι! Ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης συνδιαλέγονται με τον Όμηρο, τον Αριστοφάνη, τον Θεόκριτο και άλλους. Εδώ ο “εσωτερικός σεισμός” μου βρίσκει το κατάλληλο έδαφος για να το γλεντήσει, αφού περνάω από την Ιώ του Αισχύλου στην Πραξινόη του Θεόκριτου, και μετά στην Άλκηστη του Ευριπίδη, την Μητροτίμη του Ηρωνδίωνα, μέχρι την Αλεξάνδρα του Λυκόφρονα.
Είμαστε στο Ίδρυμα Κακογιάννη από 3 έως 7 Οκτωβρίου στις 9:00 το βράδυ, μα σύντομα θα συνεχίσουμε σε άλλη αθηναϊκή σκηνή.
Αγαπώ τον Σαίξπηρ μα έχω παίξει ελάχιστα και είναι ένα από τα μεγαλύτερά μου παράπονα.
Ωστόσο όταν δεν έχω παράσταση, τραγουδάω μικρασιάτικα και ρεμπέτικα τραγούδια στα Ταμπάκικα του Βοτανικού και στο Γαρύφαλλο Κανέλα στο Κουκάκι. Η Ρόζα Εσκενάζυ, η Ρίτα Αμπατζή και η Μαρίκα η Πολίτισσα είναι οι μεγάλες μου δασκάλες, και προσπαθώ απεγνωσμένα να φτάσω να λέω τους σμυρναίικους μανέδες. Είναι μια δουλειά πολύ δύσκολη και απαιτητική, όμως επειδή είμαι πεισματάρα, θα καταφέρω να βγάλω! Ακόμη και όσους μανέδες δεν έχω καταφέρει ακόμη να πω. Και είμαι σίγουρη πως όταν γίνει αυτό, η γιαγιά μου με τις φιλενάδες της, σε εκείνο το μέρος που βρίσκονται και πίνουν το καφεδάκι τους, θα με ακούνε, θα γελάνε με το συνεχόμενο σεισμό της ζωής μου, και πολύ θα χαίρονται…
2000
2k
