Η Πολυτίμη Αλεξάνδρα Καλομοίρη είναι ένα κορίτσι γεμάτο αγάπη για τη ζωή και το θέατρο. Φέτος πρωταγωνιστεί στο έργο “Μέλισσες” του Γιώργου Φολόκη με το θίασο Καθρεφτάκι στην Αθηναϊκή Σκηνή. Τα Θ.Π σας παρουσιάζουν το ταξίδι της Πολυτίμης προς την τέχνη, μια πορεία με δυσκολίες αλλά και πολλές χαρές…
Για πρώτη φορά αντίκρυσα τον κόσμο ένα φθινοπωρινό ξημέρωμα στη Σπάρτη! Φύτρα μπαμπά σπαρτιάτη και μαμάς θεσσαλονικιάς. Περίεργος συνδυασμός θα έλεγα και νομίζω θα συμφωνήσουν κ’ όσοι με ξέρουν. Μεγάλωσα κάπου ανάμεσα Σπάρτη-Θεσσαλονίκη-Αθήνα. Όντας μοναχοπαίδι είχα κι’εγώ φανταστικούς φίλους τους οποίους μεγαλώνοντας μετέφρασα σε συμπρωταγωνιστές. Δεν θυμάμαι να είχα δηλώσει οτι θα γίνω ηθοποιός, υπέθετα ότι δεν χρειαζόταν, ήταν μέσα στη φύση μου.Έφτιαχνα ιστορίες που αμυδρά θυμάμαι τώρα πια και έπαιζα όλους τους ρόλους. Τα χρόνια στο σχολείο περνούσαν κι’ εγώ μάλλον τότε ήθελα να γίνω χορεύτρια, κάτι που δεν ευδοκίμησε λόγω μαμάς ή λογώ μοίρας. Kανείς δεν θυμάται τώρα πια…
Πέρασα γαλλική φιλολογία γιατί ήταν η εύκολη λύση αφού όλοι θέλανε απαραιτήτως ένα πτυχίο. Όμως ότι και να θέλανε όλοι οι άλλοι, η καρδιά και τα θέλω μας πάντα κερδίζουν, κι’ έτσι το καλοκαίρι του 2006 κατέβηκα κρυφά στην Αθήνα και κατάφερα να εισαχθώ στην δραματική σχολή Βεάκη κάτι που οι άλλοι μάθανε μια μέρα πρίν ξεκινήσουν τα μαθήματα. Χαμός, πανικός στο σπίτι…τα γνωστά…κι’εγώ ανένδοτη. Μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να κερδίσω την αποδοχή των δικών μου, όσον αφορά την επιλογή μου, και με στηρίξανε απεριόριστα, κάτι που συνεχίζουν να κάνουν μέχρι και σήμερα. Γιατί μια μεγάλη αλήθεια είναι πως απ’ αυτά τα λίγα που έχω κάνει τίποτα δεν μου έχει χαριστεί. Τελειώνω την δραματική σχολή το 2009 και κάπου ανάμεσα σε σεμινάρια, βιβλία και άγχος πολύ, για το τι μέλλει γενέσθαι, έρχεται η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Παντρολογήματα του Γκόγκολ στο ρόλο της Αγάφιας, μετά ένα μονόπρακτο που είχα γράψει εγώ, μετά bar theater, μετά παιδικό, μετα περιοδείες, μετά Οιδίποδας και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δουλειές που έκανα και αγάπησα,έτσι ξαφνικά ένα βράδυ στο υπαίθριο θεατράκι του Ζωγράφου γνωρίζω τον Γιώργο Φολόκη που συνοδευόταν με το υπέροχο έργο που είχε γράψει, το MOULIN BLUES. Χωρίς δεύτερη σκέψη είπα αυτό είναι, αυτό θέλω να κάνω. Το δικό μου θέατρο,αυτό που ονειρευόμουν πάντα…και κάπως έτσι ξεκίνησε το πρώτο δικό μου ταξίδι…Μέσα σε 3 μήνες σκηνικά, πρόβες, κοστούμια,
Μετά απ’αυτό ήρθε το δεύτερο ταξίδι που έχει πάρει το δρόμο του τέσσερις εβδομάδες τώρα. Οι ΜΕΛΙΣΣΕΣ πετάνε ήδη στην ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΚΗΝΗ και με γεμίζουν χαρά και υπερηφάνια.Είναι το δεύτερο “παιδί” μου, που πέρνει σάρκα και όστα, μετά απο πολλές δυσκολίες, αλλά χάρη στην αγάπη όλων των συνοδοιπόρων μου τα κατάφερε και προχωράει. Οφείλω πολλά στους ηθοποιούς του θιάσου Γιώργο Φολόκη, Ιάκωβο Βέρδη, Δέσποινα Νικητίδου, Νάντια Μεχάνι, Κωστή Μακριδάκη, Χρυσή Γεράρδη, Πέτρο Γρύλλο και Σοφία Φαν.
Ο ρόλος που υποδύομαι, η Ηλιάνθη μου είναι ένα κορίτσι αθώο με όλη την παίδικη αφέλεια που την διακατέχει. Δεν της αρέσουν τα καλούπια αλλά ακολουθεί με πίστη και αγάπη το δρόμο που της έδειξαν από αγάπη προς το πρόσωπο της Άγκαθα που την έχει μεγαλώσει. Δεν έχει μεγάλα όνειρα και δεν την αφορά κάτι παραπάνω απο το να κάνει περήφανη την επιστάτρια που θεωρεί “μαμά” της .Όλα όμως αλλάζουν όταν ξαφνικά και απρόσμενα εισβάλλει στη ζωή της Ηλιάνθης ο έρωτας μέσα από το πρόσωπο του Χόρχε…Τότε,τότε όλα αλλάζουν ριζικά..
Η Ηλιάνθη για μένα μέχρι σήμερα είναι ο ωραιότερος ρόλος που έχει περάσει απο τη ζωή μου, μ’έχει κερδίσει ολοκληρωτικά και η κάθε μου στιγμή πάνω στη σκηνή όντας Ηλιάνθη είναι μαγική. Η κατάσταση στο θέατρο ήταν ανέκαθεν πολύ δύσκολη και πολύ φοβάμαι πως έτσι θα συνεχίσει να είναι για αρκετό καιρό ακόμα,όμως όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή, όταν μυρίζεις το σανίδι, όταν αισθάνεσαι τις ανάσες των θεατών και λαμβάνεις τα συναισθήματα τους,εκεί ξεχνιούνται όλα. Μικρές ή μεγάλες δυσκολίες…εκεί πέρνεις δύναμη και λές θα βρώ τρόπο να χαάαξω τον δρόμο μου…Όσον αφορά την τηλεόραση,το θέατρο και τον κινηματογράφο, η αλήθεια είναι πως και τα τρία μ’αρέσουν σχεδόν το ίδιο. Το κάθε ένα απο αυτά έχει τη δική του μαγεία αν και τηλεόραση και κινηματογράφο έχω κάνει ελάχιστα. Το θέατρο έχει τη μαγεία του να νιώθεις εκείνη τη στιγμή,η τηλεόραση σου δίνει την δυνατότητα να εισχωρήσεις σε κάθε σπίτι και η δημιουργία μιας ταινίας διαδρομή υπέροχη. Τα ονειρά μου πολλά, πολλοί ρόλοι που θέλω να ζήσω στην σκηνή. Επιθυμία μου,να υπάρχω στο σανίδι και άμεσος στόχος μου να ολοκληρωθεί το ταξίδι των ΜΕΛΙΣΣΩΝ όσο πιο όμορφα γίνεται. Πυξίδα μου σε όσα έχω κάνει και θα κάνω στο μέλλον ήταν,είναι και θα είναι μαμά μου που πλέον είναι ο αγγελός μου στον ουρανό.
2000
2k
