Άντζελα Μπρούσκου : «Ο έρωτας ενέχει τη βία».

Είναι γνήσια εκπρόσωπος της νέας ελληνικής θεατρικής σκηνής και διαθέτει το δική της σφραγίδα στη σκηνοθεσία. Αυτό τον καιρό σκηνοθετεί στο Θέατρο Τέχνης την θεατρική παράσταση Το τρελό αίμα, με μία εικαστική ματιά, μιας και η Άντζελα Μπρούσκου δεν είναι απλώς σκηνοθέτις ή ηθοποιός αλλά μία αληθινή καλλιτέχνις, μία ερωμένη της Τέχνης…

Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη

-Το τρελό αίμα… Πώς αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε αυτή την παράσταση;

Καταρχήν υπήρχε μία ιδέα να ανεβάσουμε στο Θέατρο Τέχνης ένα νεοελληνικό έργο και το είχα διαβάσει παλιά αυτό το έργο και το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον, αυτά τα μονόπρακτα δηλαδή του Πρεβελάκη, γιατί απεικονίζουν την ελληνική κοινωνία που από παλιά μέχρι και σήμερα τα ίδια πράγματα συνεχίζονται. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε μία θεματική ενότητα γύρω από την αμαρτία, πώς βιώνουμε την καθημερινότητά μας, τις απαγορεύσεις, τη θρησκεία, όλες τις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις που έχουμε βάλει στη ζωή μας. Κυρίως πράγματα που συμβαίνουν. Ξεκινώντας με τον Πρεβελάκη να ξεκαθαρίσω ότι αρχίζαμε με πιο κλειστές κοινωνίες, δηλαδή θα μπορούσαμε να τις τοποθετήσουμε στο χώρο, στο χωριό, στην επαρχία αλλά που τελικά και στην Αθήνα κατά κάποιο υπάρχει αυτό το κλείσιμο.

-Για ποιο λόγο οι κοινωνίες αναπτύσσουν αυτές τις υποκριτικές συμπεριφορές; Δεν υπάρχει κάποιος που να μη πέφτει στην αμαρτία. Και μέσα στο έργο λέει –και αναφέρεται και στην Καινή διαθήκη- «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»…

Εγώ δεν είμαι ακριβώς χριστιανή… Δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα αμαρτωλή ούτε ένοχη. Από τη στιγμή που δεν έχουμε μία τέτοια επαφή με τη θρησκεία, αυτά δεν ισχύουν. Νομίζω ότι γενικότερα οι απαγορεύσεις προκύπτουν από τους νόμους και από τα όρια που βάζει η κοινωνία και το κράτος στους πολίτες για να μπορούν να συνυπάρχουν και να επιβιώνουν και να συμβιώνουν. Κάποια στιγμή όμως, όπως βλέπουμε πολύ συχνά και ισχύει για όλους μας, δεν αρκεί το να υπάρχει ένα νόμος για να μου απαγορεύσει να σηκώσω μία πέτρα ή να χτυπήσω τον άλλο ή να του κάνω κακό ή να εκδικηθώ. Το ένστικτο βλέπουμε πάντα ότι δεν καταπιέζεται. Το μόνο που μας εμποδίζει δυστυχώς είναι ότι μπορεί να πάμε φυλακή και γενικότερα η τιμωρία που μπορεί να μας επιβληθεί.

-Έχετε μία πολύ ιδιαίτερη σκηνοθετική γραφή. Από πού έχετε επιρροές;

Οι επιρροές μου είναι από το περιβάλλον, από τα πράγματα που παρατηρώ δίπλα μου, από τον κινηματογράφο… Γενικότερα από την Τέχνη, από τη ζωγραφική…

-Συντονίζεται πέντε ανθρώπους επί σκηνής που έχουν όλοι κάποιο ρόλο ακόμη και αν φαινομενικά φαίνεται σε κάποιες σκηνές ότι πρωταγωνιστούν οι δύο…

Ναι συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι τίποτα τυχαίο σε μία σκηνοθεσία, στον τρόπο που βάζω τα πράγματα πάνω στην σκηνή.

-Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες που σας επηρέασαν στο να δημιουργήσετε τελικά τη δική σας σφραγίδα;

Είναι μία προσωπική πορεία και αναζήτηση και γραφή. Φυσικά όλοι επηρεαζόμαστε ο ένας από τον άλλο, υπάρχουν επιρροές αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο που θα μπορούσα να αναφέρω καθαρά.

-Ποια είναι η διαφορά όταν είστε πάνω στην σκηνή και όταν σκηνοθετείτε;

Δεν ξέρω… Νομίζω ότι είναι μία κανονική λειτουργία για μένα. Με τον τρόπο που παρατηρώ από μέσα παρατηρώ και απέξω.

-Το γεγονός ότι έχετε την εμπειρία της σκηνή σας βοηθάει περισσότερο στην σκηνοθεσία;

Ναι φυσικά. Νομίζω ότι βοηθάει πάρα πολύ η σπουδή πάνω στην τέχνη του ηθοποιού.

-Για να επιστρέφουμε στο Τρελό αίμα. Έχει έντονα στοιχεία σημειολογικά…

Το έργο έχει στοιχεία από την τραγωδία, από τους μύθους, από την παράδοση, είναι σαν παραβολές αυτά τα κείμενα. Γενικότερα αποκαλύπτουν το μηχανισμό που υπάρχει μέσα στον πολιτισμό μας.

-Το φαγητό τι ρόλο παίζει σε αυτό που παρακολουθούμε;

Το φαγητό είναι ένα ένστικτο. Σε φέρνει σε επαφή με μία εσωτερική ανάγκη, βασικό ένστικτο της επιβίωσης. Μέσα από αυτό είναι το πρώτο βήμα που κάνει ο άνθρωπος για να παρεκτραπεί. Αυτό το απλό φαγητό γίνεται το κρέας, αλλά παίρνει και άλλες μορφές…

-Έχει στοιχεία βίας το φαγητό…

Ναι που καταβροχθίζει με ένα τρόπο… Είναι μία δύναμη που αφανίζει στο έργο.

-Σε ποια μορφή του ο έρωτας γίνεται βία;

Ο έρωτας νομίζω ότι ενέχει τη βία. Υπάρχει η βία μέσα στον έρωτα γιατί έχει σαν συναίσθημα κάτι αποκλειστικό. Υπάρχει το αίσθημα της ιδιοκτησίας του άλλου. Υπάρχει κάτι απόλυτο στον έρωτα που όταν δεν μπορεί να συμβεί και απαιτείται από τον ένα ή τον άλλο, τότε επιβάλλεται με τη βία.

-Το έργο έχει μέσα γυμνό. Είχατε καθόλου δισταγμούς ότι δηλαδή μπορεί να υπάρχει μία αρνητική αντιμετώπιση;

Δεν με ενδιαφέρει και πολύ αυτό… Γενικά δεν νομίζω ότι το γυμνό θα πρέπει να το δει κάποιος αρνητικά. Έχει ένα λόγο όταν υπάρχει. Πολλά μπορεί να δει κανείς αρνητικά, όχι μόνο το γυμνό. Πιστεύω ότι κάπως έχουμε προχωρήσει στα πράγματα λίγο…    

-Ποια είναι τα προσεχή σας σχέδια;

Βρίσκομαι σε συζητήσεις αυτή τη στιγμή και ακόμη δεν υπάρχει κάτι οριστικό που θα μπορούσα να το πω. Αλλά έχω την αίσθηση ότι θα γίνουν όμορφα πράγματα και στο μέλλον…