«Είμαστε δύο. Κάθομαι. Κάθεσαι. Σ’αγαπώ. Ακούγεται μουσική. Μη χορέψεις. Θα γίνουν πράγματα που δεν πρέπει».
Και όμως η Άρτεμις Γρύμπλα «χορεύει» και δίνεται υποκριτικά με πρωτόγνωρο πάθος, εκφραστικότητα και συναίσθημα στο έργο του Χρήστου Καρασαββίδη «Μη Χορέψεις» στο Bios, ολοκληρώνοντας ένα πετυχημένο κύκλο που ξεκίνησε από το 104 και συνεχίστηκε στο θέατρο Θησείον.
Υποδύεται ένα κορίτσι, που ερωτεύτηκε και πληγώθηκε πολύ, και τώρα εκεί, στο υπόγειο του στριπ κλαμπ, όπου δουλεύει, καλείται να παλέψει για να κρατηθεί μακριά απ´τον μεγάλο της έρωτα, που ισούται με την μεγάλη της καταστροφή.
Το πρωί όμως ξαναγίνεται η Μάγια στην Ονειροχώρα, στο θέατρο Πειραιώς 131, σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου για να κάνει παρέα με μάγους, ποντίκια και παράξενους βασιλιάδες!
Η Άρτεμις διηγείται στα Θ.Π το δικό της ταξίδι, τους δικούς της έρωτες…
Γεννήθηκα στην Αθήνα, τα χαρτιά μου λένε Χολαργός Αττικής, όπως όλων όσοι γεννήθηκαν γύρω στο 90 στην Αθήνα, και μεγάλωσα κάπου ανάμεσα στην Καλλιθέα, την Νέα Σμύρνη, το Παλαιό Φάληρο, τον Άλιμο, την Κρήτη, τη Σύρο, τη Σέριφο και τη Σαντορίνη.Το ανάμεσα αυτό παραμένει για χρόνια απροσδιόριστο καθώς μου είναι αδύνατο να καταλάβω αν μεγάλωσα στο σπίτι της γιαγιάς μου, στο δικό μου, στο σπίτι στο νησί, στο χωριό, στο σπίτι του νονού μου, της θείας μου, στην αυλή των παιδικών χρόνων της μαμάς μου, στο λιμάνι που έκανε τις πρώτες του βουτιές ο παππούς μου ή στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, ανάμεσα στο σχολείο και το μάθημα Έκθεσης. Συνθέτοντας όμως όλα αυτά, σίγουρα μεγάλωσα παρέα με τον αδερφό μου και την μεγάλη μου ξαδέρφη, γκρινιάζοντας όλα τα χρόνια της ζωής μου ότι δεν με κάνουν παρέα γιατί είμαι μικρή.
“Μη χορέψεις”
Συνεχίζω να γκρινιάζω και να μεγαλώνω, παραμένοντας μικρή. Αν μπορούσα να είμαι οτιδήποτε ήθελα, θα ήθελα να είμαι ηρωΐδα βιβλίου, μια ξεπεσμένη Βαρόνη ας πούμε, με εκατομμύρια φορέματα και ζευγάρια παπούτσια, ρομαντική και λίγο θλιμμένη, με απαίσια αίσθηση του χρόνου, που πίνει διπλό εσπρέσσο σκέτο σ´ένα μπαλκόνι με θέα την Ακρόπολη και ταξιδεύει πάντα αγκαλιά μ´ ένα καναρίνι.
Αλλά δεν είμαι, είμαι η Άρτεμις, δεν έχω καναρίνι αλλά έναν χιλιοπληγωμένο σκύλο με τον οποίο ταξιδεύουμε μαζί και γιατρεύουμε ο ένας τον άλλο, και τα πρωινά είμαι η Μάγια στην Ονειροχώρα, στο θέατρο Πειραιώς 131, κάνω παρέα με μάγους, ποντίκια και παράξενους βασιλιάδες, λύνουμε γρίφους και παίζουμε με ιπτάμενα τραπέζια, μαγικές φούσκες και φωτιές, ενώ τα βράδια είμαι εκείνη, στο Μη Χορέψεις του Χρήστου Καρασαββίδη, στο υπόγειο του Bios. Ένα κορίτσι, που ερωτεύτηκε και πληγώθηκε πολύ, και τώρα εκεί, στο υπόγειο του στριπ κλαμπ όπου δουλεύει καλείται να παλέψει για να κρατηθεί μακριά απ´τον μεγάλο της έρωτα που ισούται με την μεγάλη της καταστροφή.
“Η Μάγια στην Ονειροχώρα”
2000
2k
