Αγγελική Καρυστινού : « Ο Παζολίνι ήταν ένα ασυμβίβαστο πνεύμα, ένας Δον Κιχώτης »

Ειλικρινής, ουσιαστική, με άποψη, κοινωνικές ευαισθησίες και μεγάλη αγάπη για την υποκριτική και τη σκηνοθεσία η Αγγελική Καρυστινού μιλάει στα Θεατρικά Προγράμματα για την παράσταση που σκηνοθετεί με τίτλο «Παζολίνι».
Βασισμένη στο έργο του Γιάννη Σολδάτου, με πρωταγωνιστή τον γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη Ένκε Φεζολλάρι η παράσταση συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Φούρνος από 5 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00.

Γιατί επιλέξατε τον Παζολίνι για να κάνετε μια παράσταση;

Ήταν μια ιδέα του Ένκε Φεζολλάρι. Όταν μου το πρότεινε, δεν ήξερα πολλά για τον Παζολίνι, πέρα από τις ταινίες του. Έτσι άρχισα να διαβάζω και το πρώτο πράγμα που έπεσε στα χέρια μου ήταν το κείμενο που δημοσίευσε στην «Corierre Della Sera» λίγο πριν από τον θάνατό του. Ένα κείμενο ρηξικέλευθο, που μιλούσε ανοιχτά για πρόσωπα και φλέγοντα ζητήματα της εποχής του. Αυτό το κείμενο ήταν ο λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με αυτή την προσωπικότητα. Με ξάφνιασε και με εντυπωσίασε που ένας άνθρωπος με τη φήμη και την καριέρα του Παζολίνι τόλμησε να μιλήσει τόσο ανοιχτά, βάζοντας στην πραγματικότητα το κεφάλι του στη λαιμητόμο. Δεν ξέρω αν ο ίδιος ήξερε πως αυτό το κείμενο θα του στοίχιζε τη ζωή, σίγουρα όμως γνώριζε ότι θα του κόστιζε πάρα πολλά.

Άρα πιστεύετε ότι η δολοφονία του ήταν πολιτική;

Ναι, το είπε άλλωστε από την πρώτη στιγμή η Οριάνα Φαλάτσι και η πλειοψηφία του πνευματικού κόσμου της Ιταλίας συμφώνησε. Το παιδί που καταδικάστηκε για τον φόνο, ο Πίνο Πελόζι, παρόλο που αρχικά ομολόγησε, χρόνια μετά όταν αποφυλακίστηκε, επίσης δήλωσε ότι τον Παζολίνι τον είχαν σκοτώσει μέλη της μαφίας και ο ίδιος αναγκάστηκε να αναλάβει την ευθύνη ενός εγκλήματος, γιατί απειλούσαν την οικογένειά του. Όμως αυτή η ερώτηση «ποιος δηλαδή σκότωσε τον Παζολίνι» είναι ο βασικός άξονας της παράστασης. Γι’ αυτό , ξεκινάει από τη στιγμή του θανάτου του. Συναντάμε λοιπόν τον Παζολίνι σε ένα μεσοδιάστημα μεταξύ ζωής και θανάτου, όπου και ο ίδιος αναζητάει την απάντηση. Αφηγούμενος τη ζωή του, οι θεατές στην πραγματικότητα εξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα όχι μόνο για τη δολοφονία, αλλά γενικότερα για την προσωπικότητά του, για τον ρόλο της τέχνης και της διανόησης σήμερα. Ταυτόχρονα όμως θίγουμε κι ένα πιο υπαρξιακό κομμάτι, το οποίο συναντάει κανείς συχνά στα κείμενα του Παζολίνι, την ιδέα του θανάτου και το πώς τη διαχειρίζεται ο άνθρωπος μέσα στην καθημερινότητά του.

ενκε φεζολλαρι

Σήμερα υπάρχει κάποιος αντίστοιχος του Παζολίνι;

Καλλιτέχνες σημαντικοί υπάρχουν πολλοί, όμως η περίπτωση του Παζολίνι υπήρξε με έναν τρόπο μοναδική . Προσωπικά δεν ξέρω κάποιον σήμερα που ρισκάρει τα πάντα για μια αλήθεια. Για μένα ο Παζολίνι είναι ένας Δον Κιχώτης, αλλά αυτός ο κόσμος θα έχει πάντα ανάγκη ανθρώπους που κυνηγούν ανεμόμυλους, έστω και μόνο για να τους θαυμάζει.

Πώς πιστεύετε εσείς ότι ήταν ο Παζολίνι;

Μέσα από τα κείμενά του και τις μαρτυρίες συνεργατών και φίλων του προκύπτει η εικόνα ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων, πολύ ευγενικού, με σεβασμό στους άλλους, αλλά ταυτόχρονα αγωνιστή . Ήταν ένα ασυμβίβαστο πνεύμα με προσωπικούς δαίμονες αναμφίβολα, που καταπιεζόταν από την ιδέα της εξουσίας. Είναι περίεργο γιατί ήταν σκηνοθέτης άρα με έναν τρόπο εξουσιαστής, όμως πάντα επέλεγε έναν δρόμο διαφορετικό. Δηλαδή ενώ μπορούσε να ασκεί εξουσία , εκείνος αποφάσισε να μην το κάνει. Ακόμα και η προσωπική του ζωή, δείχνει ότι ο Παζολίνι δεν άντεχε τις σχέσεις εξουσιαστή κι εξουσιαζόμενου, γι’ αυτό κι επέλεγε μια άλλου είδους έκφραση της σεξουαλικότητάς του, μέχρι τη στιγμή που ερωτεύτηκε . Οπότε τελικά υποτάχθηκε στην εξουσία του ίδιου του έρωτα.

Υπάρχει αυτό το κομμάτι στην παράσταση;

Ναι, και υπάρχει και η δική μου εξήγηση για τις επιλογές του. Πιστεύω ότι ο Παζολίνι δεν άντεχε να καταπιέζει κανέναν . Ότι μετάνιωνε φρικτά κάθε φορά που το έκανε- γιατί τελικά όλοι το κάνουμε – και υπέφερε από αυτή την αναπόφευκτη μοίρα που έχουμε οι άνθρωποι;: Να ασκούμε και να μας ασκείται εξουσία. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο ταυτίζομαι και καταλαβαίνω το δράμα του. Γιατί από τότε που συνειδητοποίησα ότι αυτό το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, άρχισε να με κατακλύζει μια απαισιοδοξία. Όπως και τον Παζολίνι, παρόλο που παρέμενε πάντα χαμογελαστός.

Το κείμενο της παράστασης πώς προέκυψε;

Ο Γιάννης Σολδάτος έδωσε μια συντομευμένη εκδοχή του έργου «Όταν ο Πιερ Πάολο συνάντησε το αγόρι που του προσέφερε τον θάνατο » στον Ένκε. Αυτό το έργο στην αρχική του μορφή έχει πολλά πρόσωπα, και ο κύριος Σολδάτος δημιούργησε έναν μονόλογο.Από εκεί ξεκινήσαμε μια έρευνα σε αρχεία, συνεντεύξεις, κείμενα και ταινίες του Παζολίνι, αλλά μαρτυρίες φίλων του και ανθρώπων που έζησαν μαζί του και έτσι δη φτιάξαμε ένα παλίμψηστο, που πιστεύουμε ότι συνθέτει την προσωπικότητά του.

Η αλλαγή στο θεατρικό τοπίο πώς σας φαίνεται και αναφέρομαι στα νέα πρόσωπα που αναλαμβάνουν θέσεις σημαντικές για τον πολιτισμό;

Οι αλλαγές είναι πάντα θετικές. Προσωπικά είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι δημόσιες θέσεις και τα αξιώματα πρέπει να αλλάζουν χέρια συχνά, όχι βέβαια ακυρώνοντας το έργο των προηγούμενων , αλλά συνεχίζοντας και ανανεώνοντάς το. Σε γενικές γραμμές όμως αυτό θα πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η εξυγίανση των θεσμών, ώστε να εξυπηρετούν μια είναι πολιτιστική και συμφέρουσα για τη χώρα γραμμή, και θα αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη δικαιοσύνη τους πολίτες. Ελπίζω κι εύχομαι οι αλλαγές να να βοηθήσουν σε αυτό ακριβώς.

ΕΝΚΕ ΦΕΖΟΛΛΑΡΙ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Δεύτερος χρόνος στο θέατρο Φούρνος.

Πρεμιέρα Σάββατο 5 Οκτωβρίου

Η παράσταση «Παζολίνι» βασισμένη στο έργο του Γιάννη Σολδάτου

( Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που το πρόσφερε το θάνατο)

σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Φούρνος

Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι

Πιερ Πάολο Παζολίνι, Ποιητής ή Ζωγράφος; Κινηματογραφιστής ή Διανοούμενος; Συγγραφέας ή Δάσκαλος ή Άγιος; Θεός και Δαίμονας, μια αλογόμυγα σαν τον Σωκράτη που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της Ιταλίας, της Ευρώπης και εν γένει ολόκληρου του κόσμου. Ένα 17χρονο αγόρι ο Πίνο Πελόζι, η κυβέρνηση, η Μαφία, το παρακράτος, οι φασίστες, όλοι αναπόσπαστα κομμάτια στο πάζλ του μυστηριώδους εγκλήματος που ακόμα απασχολεί –αφού ποτέ δεν εξιχνιάστηκε.

Ο επιθεωρητής κοιτάζει το άψυχο σώμα του Παζολίνι. Η παράσταση ξεκινά.

Ένας ύμνος, μια ωδή σε έναν βαθιά μαρξιστή και ταυτόχρονα Άνθρωπο. Μια ευαίσθητη, τρυφερή, αλλά και μια πικρή, ιστορία ενός παιδιού που έγραφε ποιήματα για αγόρια που παίζουν ποδόσφαιρο και κλείνουν σε σπιρτόκουτα τζιτζίκια… Μια ελεγεία σε έναν Ποιητή (που ίσως με κάποιο τρόπο προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανό καθώς…

….οι χώρες που σκοτώνουν τους Ποιητές τους είναι χώρες που Νοσούν.

«Φυσάει πολύ σήμερα εδώ στην Όστια, κρυώνω. Είναι θέμα ηθικής που θα τοποθετήσεις την κάμερα, μοτέρ; πάμε! Ας αρχίσει η παράσταση»

Στοιχεία παράστασης

Διασκευή : Γιάννης Σολδάτος – Αγγελική Καρυστινού

Δραματουργική επεξεργασία -σκηνοθεσία: Αγγελική Καρυστινού

Σκηνικά- Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Αγγελίτσα

Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου

Βίντεο: Σπύρος Παπαρούλιας

Φωτογραφίες : Κική Παπαδοπούλου

Φωτογραφίες παράστασης: Ελπίδα Μουμουλίδου

Κομμώσεις : The tramp