Ο Αλέξανδρος Αχτάρ ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών, που όπως φαίνεται, ήρθε για να μείνει. Απόφοιτος του Εθνικού, πέρασε γρήγορα από τη θεωρία στην πράξη, δουλεύοντας με πολλή αγάπη και πείσμα για τη μεγάλο του πάθος, το θέατρο.
Όπως μας λέει και ο ίδιος, μέσα στον μαγικό κόσμο της σκηνής, πετάει μακριά από την παράλογη καθημερινότητα και νιώθει ελεύθερος. Απόλυτα ελεύθερος.
Και αν καθένας διεκδικεί κάτι απ’ αυτήν την ζωή, ο Αλέξανδρος τολμά να διεκδικεί αυτήν την ελευθερία ακριβώς, σε χαλεπούς καιρούς για νέους καλλιτέχνες…
Συνέντευξη στη Μάρω Καστράτου.
Ελαιώνας Festival 2016 : Μία πλειάδα νεότερων και διεθνώς καταξιωμένων πανεπιστημιακών και καλλιτεχνών από τον χώρο του θεάτρου, της μουσικής και των εικαστικών τεχνών, θα συμμετέχουν προσφέροντας εντελώς δωρεάν στο αθηναϊκό κοινό, έργο εμπνευσμένο από τις τρεις βασικές θεματικές που διέπουν το φετινό φεστιβάλ.Πόλις και ψυχή – Από την αρχαία Ακρόπολη στη σύγχρονη Αθήνα. Οδύσσεια – Συμβολισμοί και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις του μύθου. Σαλαμίνα – Η ιστορική σημασία της σήμερα. Ποια η δική σου συμμετοχή, πως προέκυψε η πρόταση και η συνεργασία με το φεστιβάλ και πότε θα σε δούμε;
Η δική μου συμμετοχή στο Ελαιώνας Festival 2016 είναι με την παράσταση “Νέκυια” σε σκηνοθεσία της Φένιας Παπαδόδημα. Η πρόταση προέκυψε όταν αποφάσισα να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό σεμινάριο της Φένιας που οργανώθηκε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου για τους αποφοίτους του έτους μου σαν μια απόπειρα μεταπτυχιακής εξειδίκευσης στις σπουδές μας. Εκεί παρακολούθησα το σεμινάριο της Φένιας Παπαδόδημα, καθώς και τα αντίστοιχα σεμινάρια της Λυδίας Κονιόρδου και του Δημήτρη Παπαιωάννου. Μέσα από το σεμινάριο ήρθε και η πρόταση για τη συμμετοχή μου στη “Νέκυια”. Πρόκειται για μία ιδιαίτερη παράσταση, η Φένια έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στην έρευνα των ομηρικών επών και της σύνδεσης του αρχαιοελληνικού μέλους με σύγχρονες μουσικές σχολές που εκτείνονται από την τζαζ μουσική μέχρι το ραπάρισμα. Χαρά μου λοιπόν να συμμετέχω και να ερευνώ μαζί της αυτή τη διαδρομή στον Όμηρο και την Οδύσσσεια και ακόμη μεγαλύτερη χαρά να βρει και αυτή η δουλειά την ανταπόκριση που της αξίζει. Η παράσταση θα είναι 12 Ιουνίου, Κυριακή ,στις 21.00. Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα (Ηρακλειδών 66, ΘΗΣΕΙΟ)
Έχεις δημιουργήσει μαζί με άλλους νέους και ικανούς συνεργάτες την ομάδα manetuwak . Γιατί αποφασίσατε να δημιουργήσετε το δικό σας θεατρικό σχήμα και ποιοι οι στόχοι και οι σκοποί της ομάδας σας. Τί πραγατεύεται το έργο που θα παρουσιάσετε και που, πότε θα ανέβει.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να δημιουργηθεί μια ομάδα σήμερα. Για εμένα η δημιουργία μιας ομάδας είναι πρώτα από όλα πρωτοβουλία και πειραματισμός μαζί με ανθρώπους με τους οποίους έχεις παραπάνω χημεία, κοινούς στόχους, κοινά οράματα, κοινή ιδεολογία. Με τον Παναγιώτη Μπρατάκο έχουμε ήδη συνεργαστεί σε δύο παραστάσεις και μέσα από αυτές τις δύο συνεργασίες ερευνήσαμε μαζί έναν κοινό κώδικα. Έχουμε επίσης κοινό προσανατολισμό στον πειραματισμό με μεθόδους θεάτρου, με όσα θα θέλαμε να δοκιμάσουμε και οι συγκυρίες της κάθε δουλειάς δεν μας το επιτρέπουν. Έχουμε επίσης αρκετό πείσμα, εργασιομανία και τρέλα. Έτσι ένα βράδυ δημιουργήθηκαν οι manetuwak. Η λέξη Iνδιάνικη, δηλώνει το πνεύμα και τη ζωική δύναμη που υπάρχει παντού γύρω μας, μέσα σε καθετί που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας, μέσα σε κάθε αντικείμενο. Το όνομα της ομάδας όχι άσχετο με τον ερευνητικό μας προσανατολισμό. Σε αυτή την αξιοποίηση στοχεύουμε, στο να αγωνιστούμε για να συνιστά θεατρικό στοιχείο καθετί επι σκηνής και εκτός σκηνης, από τον αέρα μέχρι το σώμα του ηθοποιού, μέχρι το αντικείμενο που υπάρχει στη διάθεσή του. Όλα αξιοποιούνται δημιουργικά. Πρώτος μας πειραματισμός το yolo: ΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε δραματουργία του Παναγιώτη. Πρόκειται για ένα έργο που αφορά τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή ενός ανθρώπου, τις κρίσιμες αποφάσεις του, που θα επηρεάσουν την εξέλιξή του. Εδώ διαλεγόμαστε με την έννοια του λάθους, της λάθος επιλογής. τι είναι λάθος, τι σωστό; Κι αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, αν μπορούσες ακόμα και να υποθέσεις πως υπάρχουν προηγούμενες ζωές και πως όλα σε αυτήν εδώ πληρώνονται κι αν βρισκόταν τρόπος όντως να ταξιδέψεις σε αυτές ποιος θα ήσουν και τι θα μπορούσες να αλλάξεις. Κάπως έτσι ξεκινάει μία μαύρη κωμωδία για μια παρέα νέων που έρχονται αντιμέτωποι με την ενηλικίωση. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαπιστώσετε στο πρώτο εικοσάλεπτο της παράστασής μας που θα παρουσιαστεί στις 15 Ιουνίου Τετάρτη, στις 20.00 στο Scratch Festival 3, Θέατρο Cartel (μετρό στάση ΕΛΑΙΩΝΑΣ )
Πως προέκυψε η αγάπη σου για την υποκριτική και οι σπουδές σου στο εθνικό;
Η σπουδη της υποκριτικής, όπως όλα τα αληθινά ωραία ταξίδια, προέκυψε εντελώς τυχαία. Έφτασα Αθήνα για σπουδές με ελάχιστα χρήματα και μια τρελή όρεξη για ζωή που υπερνικούσε όλες τις δυσκολίες. Ξεκίνησα να σπουδάζω σε ένα πανεπιστήμιο αρχιτεκτονικού προσανατολισμού, δεν ένιωσα πως ικανοποιεί όσα με εκφράζουν και όσα ο ίδιος θέλω να εκφράσω και κάπου εκεί μου ήρθε η ιδέα να σπουδάσω και να ασχοληθώ με την υποκριτική. Τότε δεν είχα ακόμα ιδέα για το πόσο βαθιά αληθινή σημασία έχουν για το συγκεκριμένο αντικείμενο οι λέξεις “σπουδάζω” και “ασχολούμαι”, πόσο κοντά θα αποδεικνύονταν με τον πρωταθλητισμό στις πολεμικές τέχνες που έκανα στην εφηβεία μου, όσον αφορά την πειθαρχία, την εμμονή και την καθαρή ψυχή που χρειάζεται να καλλιεργήσει ο μαθητευόμενος τεχνίτης της υποκριτικής. Τυχαία λοιπόν, με ψυχή και καρδιά καθαρή, με λίγες γνώσεις, αλλά πολλή θέληση για μάθηση, με όνειρο, τρέλα και πείσμα πήρα την απόφαση, έδωσα εξετάσεις και το ταξίδι αυτό ξεκίνησε.Και όντως ήταν ένα ταξίδι έντονο και ανθρώπινα όμορφο.
Τελειώσες λοιπόν το Εθνικό και βρέθηκες αμέσως στον εργασιακό τομέα με ισχυρά σχήματα και δυνατές συνεργασίες. Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό;
Δεν μου αρέσει η λέξη τυχερός. Θα προτιμήσω τη λέξη ευτυχής. Και νιώθω ευτυχής γιατί ξέρω πως έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου τόσο στις ακροάσεις για τις συγκεκριμένες παραστάσεις ( “Τσέχωφ” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, “Ρωμαίος και Ιουλιέττα” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου), όσο και στις πρόβες και φυσικά στις παραστάσεις. Στόχος μου να απολαύσω και να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα από κάθε δουλειά, να είμαι έντιμος απέναντι στον εαυτό μου, απέναντι στον σκηνοθέτη, απέναντι στον συνάδελφο, απέναντι στο έργο και τον πνεύμα του συγγραφέα που ποτίζει κάθε έργο. Δεν ξέρω αν το πέτυχα και σε τι βαθμό. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι προσπάθησα και ταξίδεψα.
Αποφάσισες συνειδητά λοιπόν ν΄ασχοληθείς με το θέατρο σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής ανέχειας, όπου δύσκολα βιοπορίζεται ένας καλλιτέχνης.
Ναι, αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο σε μια περίοδο τέτοιας ύφεσης, που δύσκολα βιοπορίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων, όχι μόνο ένας καλλιτέχνης. Μιλώντας με παλιότερους καλλιτέχνες και μελετώντας τις βιογραφίες των αγαπημένων μου καλλιτεχνών έχω καταλάβει πως η τέχνη και οι δυσκολίες βιοπορισμού ήταν από παλιά ένα ζευγάρι άσπονδων φίλων, σαν η οικονομική δυσκολία να πρέπει να είναι το τίμημα, ο οβολός του καλλιτέχνη για όσα άλλα αληθινά και σπάνια του προσφέρει η τέχνη του. Από εκεί και πέρα βέβαια, άλλο η οικονομική στενότητα και άλλο η οικονομική ασφυξία. Και δυστυχώς πλέον παλεύουμε να επιβιώσουμε σαν πολίτες ενός παράλογου κράτους, γεμάτου παράλογες απαιτήσεις που πρέπει να ικανοποιήσεις χάνοντας ώρες σε παράλογες δημόσιες υπηρεσίες, όπου εργάζονται παράλογοι δημόσιοι υπάλληλοι χαμένοι και αυτοί στις παράλογες ζωές τους. Και αγωνιζόμαστε να εργαστούμε μέσα σε παράλογες συνθήκες, σε ένα επάγγελμα παράλογο από τη φύση του. Και προσπαθούμε με τα ελάχιστα να προσφέρουμε την τέχνη που σπουδάσαμε να προσφέρουμε. Και ο ανταγωνισμός μεταξύ μας είναι τεράστιος και παράλογος. Και οι απογοητεύσεις πολλές και οι χαρές λίγες. Και θα με ρωτήσετε γιατί να μην ασχοληθώ με κάτι αλλό. Και θα σας απαντήσω πως αυτές οι χαρές μέσα στις τόσες απογοητεύσεις, μέσα στις τόσες δυσκολίες, μέσα στο τόσο παράλογο, αυτές οι λίγες χαρές εμένα με κάνουν να νιώθω άλλος, μου δίνουν το εισιτήριο για να ταξιδέψω αλλού. Και εκεί σε αυτά τα άλλα μου ταξίδια εγώ πετάω μακριά από την παράλογη καθημερινότητα και είμαι ελεύθερος. Απόλυτα ελεύθερος. Και αν καθένας διεκδικεί κάτι από αυτήν την ζωή, εγώ θα τολμήσω να διεκδικήσω αυτήν την ελευθερία μονάχα. Κι αν μου πείτε “καλά να πάθεις” θα σας απαντήσω “ευχαριστώ”.
Ποιοι καθηγητές και σκηνοθέτες θεωρείς ότι σε ωρίμασαν καλλιτεχνικά και δυνάμωσαν την αγάπη σου για το θέατρο.
Πιστεύω πως κάθε καθηγητής μου, ακόμα και εκείνοι με τους οποίους δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε δημιουργικά, πρόσθεσε και ένα ξεχωριστό ερέθισμα στην έρευνα και την πορεία. Ωστόσο, μέσα από όλους θα ήθελα να ξεχωρίσω τον Δημήτρη Ήμελλο, γιατί με έφερε σε επαφή με μια μέθοδο η οποία κατάφερε εμένα προσωπικά να μου ανοίξει νέους δρόμους πειραματισμού με το αντικείμενο μου. Και φυσικά δεν υπήρχε μεγαλύτερη χαρά από το να κάνω το πρώτο μου βήμα στο θεάτρο με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Μυλωνά και το “θέατρο του παιχνιδιού “του. Άνθρωποι και οι δύο ικανοί και άξιοι να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν έναν νέο ηθοποιό.
Πως βλέπεις το προσφυγικό δράμα και πως πιστεύεις ότι μπορεί να βοηθήσει ο καλλιτεχνικός κόσμος;
Το δράμα των προσφύγων πιστεύω πως είναι ένα κεφάλαιο που έχει επαναληφθεί με τον πιο επώδυνο τρόπο πολλές φορές για τον ελληνικό λαό στο παρελθόν, για αυτό και αισθάνομαι πως ο απλός πολίτης έχει και μια ξεχωριστή ευαισθησία απέναντι σε αυτούς τους ανθρωπους που ξεριζώνονται από την πατρίδα τους για ένα καλύτερο αύριο. Δεν μιλω για πολιτικούς και πολιτικές. Μιλώ για τη θέση των πολιτών. Η πλειοψηφία νιώθει το δράμα αυτών των λαών.Κι όσοι δεν το νιώθουν ακόμη, αρκεί να ακούσουν τα δημοτικά τραγούδια μας, τα σμυρνεικα, τα αρχοντορεμπέτικα κοιτάζοντας αυτούς τους ανθρώπους με τον ήχο των ακουσμάτων της δικης μας όχι και τοσο παλιάς ξενιτιάς. Και με κάτι τόσο μικρό ίσως νιώσουν και συνδεθούν μαζι τους. Ακούγομαι ρομαντικός. Ακόμα είμαι. Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτικούς και πολιτικές. Δεν θέλω να μιλήσω για το ποια πρέπει να είναι η στάση του καλλιτεχνικού κόσμου. Δεν θέλω να μιλήσω σαν ευρωπαίος, δεν θέλω ακόμα να ξέρω τι είναι ευρωπαίος, τι αμερικανός, τι δυτικός, βόρειος, νότιος και ανατολικός. Όλα αυτά είναι ταμπέλες και σύνορα. Προτιμώ να μιλήσω για το ποια πρέπει να είναι η σταση των ανθρώπων. Και να περιοριστώ σε δύο λέξεις απλές: ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Με όσες δράσεις μπορεί να γεννήσουν σε καθένα αυτές οι δύο λέξεις. Κανείς δεν αφήνει μια πατρίδα και μια ζωή στις στάχτες, χωρίς να έχει προηγηθεί μια πυρκαγιά. Και αυτές οι πυρκαγιές ξεσπούν ξαφνικά και η καταστροφική τους δύναμη μας αφορά όλους.
2000
2k
