Η Αλεξία Μπεζίκη είναι ένας άνθρωπος με έντονη θεατρικότητα και καλλιτεχνική ανησυχία. Απόφοιτος της σχολής καλών τεχνών του Α.Π.Θ, ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος θα ζωντανέψει φέτος στη σκηνή του Altera Pars από 4 Δεκεμβρίου το μύθο της μοναδικής Billy Holiday . Ας την απολαύσουμε…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο της πόλης. Ίσως και γι’ αυτό πάντα με γοήτευε ο “σφυγμός” του κέντρου γενικότερα. Ίσως και γι’ αυτό πάντα με δυσκόλευε να προσανατολιστώ σε πόλεις που δεν έχουν θάλασσα.
Σπούδασα στο Α.Π.Θ στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Θεάτρου. Ακόμα μου είναι ασαφής η στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο και εμπεριέχει και το στοιχείο του τυχαίου. Γι’ αυτό τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας το αντιμετώπιζα με την επιπολαιότητα του παιχνιδιού, μετά με σοβαρότητα – τη σοβαρότητα που σε κάνει να παίρνεις τον εαυτό σου και τα πράγματα πολύ στα σοβαρά – και τώρα ψάχνω ξανά, με σοβαρότητα, την επιπολαιότητα του παιχνιδιού!(γύρω γύρω όλοι).
Λίγο πριν τελειώσω τη σχολή πέρασα πέντε μήνες στην Ακαδημία Θεάτρου της Λουμπλιάνα, στη Σλοβενία. Το σχολείο συμβαίνει από μέσα προς τα έξω, εννοείται πως η διαδρομή προς τη γνώση είναι ατέρμονη και αλλάζει ταχύτητες, κάποιο εξωτερικό ερέθισμα όμως πάντα αποτελεί σταθμό. Αυτός ήταν ο δικός μου.
Μετά τη σχολή με προτροπή ενός Ελβετού σκηνοθέτη-χορογράφου έφυγα για μεταπτυχιακές σπουδές στη Βέρνη της Ελβετίας πάνω στο σωματικό θέατρο και το σύγχρονο χορό. Μου αρέσει να σκέφτονται οι άνθρωποι και με το σώμα τους. Νομίζω ότι μας βοηθάει να καταλάβουμε άμεσα τι θέλουμε να πράξουμε και στη ζωή και στη σκηνή.
Το σώμα είναι ο όγκος που μας ορίζει φυσικά και πάνω στη σκηνή πυκνώνει ή αραιώνει αναλόγως και με τη σκέψη. Έχει και τη φυσική του φθορά, η αλλαγή, κινείται απο μόνο του διαρκώς προς τα κάπου και μεις μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε, μετακινήσουμε, αλλάξουμε. Μου αρέσει πολύ η δυναμική που έχει ένα σώμα, ήδη απο τη φύση του, και θεωρώ οτι πάνω στη σκηνή πρέπει να υπάρχει ο έλεγχος και η γνώση του. Και είναι ένα πολύ μεγάλο, σε διαστάσεις, χαρακτηριστικό μας για να το παραβλέπουμε ή να το αγνοούμε!
Πιστεύω οτι οι τέχνες βρίσκονται σε έναν αιώνιο διάλογο και πως ο ηθοποιός πρέπει να μπορεί να συμμετάσχει στην κουβέντα έχοντας λεξιλόγιο από όλες. Άλλωστε είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τον κόσμο μέσα απο αυτές.
Σημαντικές ήταν για μένα όλες οι δουλειές που έχω κάνει ως τώρα με την ένννοια πως με εξελίξανε σε κάποιο επίπεδο προσωπικό ή επαγγελματικό. Προχωράμε, συναντιόμαστε, μαθαίνουμε, φεύγουμε. Μέρος της γοητείας της δουλειάς.
Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που δε χάνουν τον εαυτό τους σε αυτή τη δουλειά. Η ακεραιότητα κλονίζεται εύκολα και σχεδόν δεν προλαβαίνεις να το καταλάβεις.
Πιστεύω και στις βραχείς και στις μακρές συνεργασίες, γι αυτό έχω επιλέξει και τις δύο. Η μία μου σταθερά είναι η εταιρεία θεάτρου Sforaris και ο Γιάννης Καλαβριανός. Έχω αγαπήσει όλες τις παραστάσεις που έχουμε κάνει. Την τελευταία, το «Γιοί και κόρες» ακόμα την παρουσιάζουμε στο εξωτερικό. Η άλλη μου ομάδα, η default company δημιουργήθηκε όσο είμασταν και οι τρείς ακόμα στο εξωτερικό (Ξένια Θεμελή, Καλλιρρόη Παπαδοπούλου, και γω) και τα τελευταία χρόνια μετά από προσκλήσεις της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και του Θεάτρου Πόρτα αρχίσαμε τη συστηματική ενασχόληση μας με το θέατρο για παιδιά.
Η Μπίλυ Χόλιντει υπήρχε από παλιά στα iTunes μου, όμως απο το καλοκαίρι ο Αλέξης Τσάφας και η Βάσια Καρυτινού την φέρανε μέσα στο σπίτι μου! Η πρόταση του Αλέξη να παίξω την αυτοβιογραφία της μαζί με τους δύο καταπληκτικούς μουσικούς Γιάννη Κασσέτα και Μάνο Λούτα στη σκηνή, μου προκάλεσε αυτήν την σχεδόν τέλεια αγωνία που έχεις στο σχολείο πριν τη γιορτή. Που το μεγαλύτερο της κομμάτι ονομάζεται χαρά.
Όσο περισσότερο μαθαίνω το χαρακτήρα και τη ζωή της Μπίλυ Χόλιντει τόσο πιο σύνθετη μου μοιάζει, αλλά και πολύ απλή. Πέρα από το αναντίρρητο φαινόμενο της φωνής της, η ζωή της είναι ένα πλέγμα τύχης, ατυχίας, μοναξιάς και δημόσιας εικόνας, πλούσια σε όλες τις πτυχές της.
Τα σημεία που συναντιόμαστε είναι αρκετά, όχι στις εμπειρίες ή στην εξέλιξη της ζωής της, αλλά σε στοιχεία του χαρακτήρα της, στην αφετηρία. Και σε άλλα καθόλου..
Ο μύθος με φοβίζει πολύ λιγότερο από ότι ο άνθρωπος. Μύθος έγινε η Μπίλυ Χόλιντέι λόγω ενός χαρακτηριστικού της, της φωνής της και δεν πάμε καθόλου να αναμετρηθούμε με αυτό. Αυτά που την αποτελούν σαν προσωπικότητα, σαν “είναι” (και αυτά είναι πολλά και διαφορετικά!) και όχι τόσο αυτά που πράτει, με προκαλούν, με παραξενίζουν και με γοητεύουν. Όπως με προκαλούν σε κάθε άνθρωπο. Αυτά είναι τα δύσκολα στη διαδικασία και από αυτά προκύπτουν οι πράξεις.
Είμαι χαρούμενη, περίεργη, διστακτική, θρασύς και δειλή ταυτόχρονα ψάχνοντάς την. Και το κυριότερο, ανυπομονώ!
2000
2k
