«Και τα αγόρια κλαίνε»…βασισμένο στην αληθινή ζωή του Αμερικανού Τζόν Γουέην Κέισυ ή αλλιώς Πόγκο ο κλόουν, ο μονόλογος σε συγγραφή του Μιχάλη Παπαδόπουλου και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό στο θέατρο Τσάι στη Σαχάρα, συνεχίζει με παράταση τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων.
Το έργο, μας παρουσιάζει τη ζωή ενός από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής, ενός ανθρώπου που βίασε, σκότωσε και έθαψε κάτω απ’ το σπίτι του 33 νεαρά αγόρια και καταδικάστηκε σε θάνατο – αμετανόητος – αφού απεκαλύφθησαν όλες οι στυγερές δολοφονίες που είχε κάνει. Ο Γιώργος Κοντοπόδης, που ερμηνεύει έναν από τους πιο γνωστούς serial killer της Αμερικής μιλάει στα Θ.Π, για τις δυσκολίες που είχε στην προσέγγιση του ρόλου του, αλλά και για το πως προσπάθησε να κατανοήσει τον ψυχικό κόσμο ενός δολοφόνου.
Φέτος σας βλέπουμε σε ενα μονόλογο που δύσκολα βλέπει κανείς σε θέατρο. Και τα αγόρια κλαίνε είναι στην ουσία η ζωή ενός απο τους πιο γνωστούς serial killer του Τζον Κεισι. Αρχικά πως προσεγγισάτε αυτό το ρόλο;
Είναι η πρώτη φορά, στα όσα χρόνια παίζω, που μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω βιντεο με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις στο διαδίκτυο. Το να παίζεις έναν ήρωα που είναι – ήταν υπαρκτό πρόσωπο ενέχει ένα μεγάλο ρίσκο…αυτό της αναδόμησης, υπάρχει δηλαδή μεγάλη πιθανότητα το κοινό που τον γνωρίζει να έρθει στο θέατρο περιμένοντας να δει στην σκηνή ‘’ εκείνον ‘’ , πράγμα που φυσικά δεν είναι εφικτό ( ξεκινώντας απ το θέμα καθαρά και μόνο της εμφάνισης και φτάνοντας μέχρι βαθύτερες πτυχές και λεπτομέρειες ). Σε καμία περίπτωση δε πέρασε απ το μυαλό μου να “γίνω” ο Τζόν Κέηση. Νομίχω θα ήταν κάτι που δε θα κατάφερνα. Αυτό στο οποίο εστίασα ήταν να προσπαθήσω να αποδώσω στο μέγιστο τις ψυχολογικές εκφάνσεις του κειμένου που ορίζουν την προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου, είτε λέγεται Κέηση είτε αλλιώς. Άλλωστε αυτές είναι που αφορούν τον θεατή…. Αυτές είναι που συνθέτους την προσωπικότητα, όπως και αν λέγεται στη συμβατική καθημερινότητα μας.
Το θέμα του έργου ειναι η παιδική κακοποίηση. Με ποιον τρόπο την προσεγγίσατε τόσο από τη μεριά του ρόλου όσο κι απο την ανθρώπινη πλευρά;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναασχοληθεί με παρόμοιο θέμα, και σίγουρα όχι απ την πλευρά του θύτη. Δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα της εποχής μας, που ακόμη παραμένει ασύλληπτη για μένα. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά, άξια σεβασμού και φροντίδας. Το δυσκολότερο στην όλη προσέγγιση δεν ήταν να διαβάσω για την παιδική κακοποίηση, ούτε και να προσπαθήσω να αισθανθώ τα όσα αισθάνεται ένας άνθρωπος που “αρέσκεται” σε αυτό…αλλά να τον δικαιολογήσω. Δεν μπορείς να παίζεις ένα χαρακτήρα που δεν έχεις μέσα σου δικαιολογήσει… που δεν έχει “αγαπήσει” ( οσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό ). Είναι μια διαδικασία που υποχρεούμαστε να μπαίνουμε όλοι οι ηθοποιοί, αν θέλουμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Και το να δικαιολογήσεις ένας βιαστή – δολοφόνο νεαρών αγοριών με δυσκόλεψε πολύ. Το γεγονός φυσικά των δυσκολιών που είχε αυτός ο άνθρωπος περάσει στη ζωή του, τα άσχημα παιδικά του χρόνια, η ψυχολογική κακοποίηση απ τον πατέρα του, συνέβαλλαν σε όλο αυτό, αλλά και πάλι μετά από μεγάλες συζητήσεις τόσο με το συγγραφέα Μιχάλη Παπαδόπουλο, όσο και τον σκηνοθέτη του έργου Αλέξανδρο Λιακόπουλο.
Τι σας ιντρίγκαρε σε αυτο το ρόλο για να πείτε το ναι και πόσο δύσκολο είναι στην απόδοση του;
Η αλήθεια είναι πως ζορίζομαι αρκετά. Πρόκειται για μία προσωπικότητα που ζει και υπάρχει στα “άκρα” και μάλιστα εκ πεποιθήσεως. Το να συμπυκνωθεί η ζωή αυτού του ανθρώπου σε 80 λεπτά , και μάλιστα χωρίς να γίνει γραφικό είναι κάτι αρκετά ριψοκίνδυνο. Το υπέροχο κείμενο του Μιχάλη Παπαδόπουλου δεν αφήνει πάραυτα περιθώρια άρνησης , όχι σε μενα μόνο…μα σε κανένα ηθοποιό νομίζω. Είναι μεγάλη πρόκληση και το θέατρο έχει για μένα νόημα μόνο αν είναι ακραίο ( είτε κωμικά είτε δραματικά ). Άλλωστε μετά από 3 χρόνια ‘’ Ελεύθερου ζευγαριού ‘’ το θεώρησα μεγάλο στοίχημα να πάω στο άλλο άκρο. Συνέβαλλε φυσικά και ο σκηνοθέτης , τον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω το συγκεκριμένο κείμενο με κάποιον άνθρωπο στον οποίο δεν έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Από κει και πέρα ο μονόλογος είναι πάντα ένα καλλιτεχνικό δέλεαρ για έναν ηθοποιό… και έτσι…απλά ξεκινήσαμε…
Είστε απο τους ηθοποιούς που μετά το τελος της παράστασης το κοινό χειροκροτά για πολλή ώρα. Που οφείλεται αυτό;
Μιλάτε για μια πραγματικότητα που μπορεί να ανατραπεί ανα πάσα ώρα και στιγμή. Το κοινό όσο έυκολα σε απογειώνει…μπορεί και να σε προσγειώσει αν καταλάβει πως δεν είσαι ειλικρινείς μαζί του. Θ λεγα λοιπόν πως ανήκω σ αυτή τη κατηγορία που απλά σέβεται το κοινό, τον άνθρωπο, που στις ( δύσκολες ή μη ) εποχές που ζούμε έχει επιλέξει να πληρώσει , για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία σου, του να βρίσκεσαι στη σκηνή. Το λιγότερο που μπορώ εγώ να του προσφέρω είναι ειλικρίνεια. Δεν είμαι σίγουρος ποτέ πως θα καταφέρω να τον διασκεδάσω, δεν είμαι σίγουρος ποτέ πως θα του αρέσω, δεν είμαι σίγουρος ποτε πως θα μια καλός… αλλά είναι σίγουρος πως πάντα είμαι αληθινός. Τόσο με τον κόσμο όσο και με τον εαυτό μου. Αν αυτό θεωρείτε πως αρκεί για να σε χειροκροτήσει κάποιος…τότε ναι…έχω την απάντηση για τις αρκετές υποκλίσεις που όντως έχει η συγκεκριμένη παράσταση.
Τα επόμενα σχέδια;
Έχω ήδη ξεκινήσει εδώ και μια βδομάδα τις παραστάσεις του έργου του Κώστα Παπαπέτρου ‘’ I love u bubuna ‘’ , ενός εντελώς διαφορετικού κειμένου, που ίσως με βοηθάει και να ισορροπώ μετά τον Κέηση, που με κυλάει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην παράνοια. Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί, που με κάνει να γελάω και δημιουργεί μια όμορφη, ανάλαφρη διάθεση στο κόσμο… ρομαντισμός… κάτι που λείπει στις μέρες μας.
Μπορείτε να κάνετε ενα ψυχογράφημα του Τζον Κεισι;
Δεν ξέρω αν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να το κάνει, καθώς καλούμαι να τον ενσαρκώσω… αν επιμείνετε θα σας πω πως πρόκειται για έναν βαθειά προβληματικό άνθρωπο, με βίαιη παιδική ηλικία, που στάθηκε αφορμή να καταστραφεί το υπόλοιπο της ζωής του. Είναι αληθινά παράξενος πως μπορεί ένας θύτης να ναι το μεγαλύτερο θύμα μια υπόθεσης…και μιλάμε για έναν άνθρωπο που σκότωσε 33 νεαρά αγόρια. Πάραυτα δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το βιασμό που ο ίδιος είχε υποστεί καθ όλη τη ζωή του απ τον κοινωνικό περίγυρο, απ την οικογένεια. Τελικά ότι και να κάνουμε, ότι και να λέμε όλα νομίζω αρχίζουν και τελειώνουν εκει… στην οικογένεια…
Θεωρώ πως αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ζούσε στη σημερινή εποχή δεν θα χε καμία διαφορά απ τους δεκάδες ανθρώπους που παρακολουθούμε στο internet να χτυπάνε τα παιδιά τους μπροστά σε μία κάμερα… να ξυλοκοπούν ζώα γελώντας. Συμπερασματικά λοιπόν μπορώ να πω πως Τζον Κέηση υπάρχουν πολλοί … λίγοι όμως δικάζονται και καταδικάζονται. Η λίστα δεν έχει τελειωμό και αυτό είναι το λυπηρο.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε πάνω στην προσέγγιση του ρόλου;
Ξεκινάμε απ το σωματικό…. Ο Τζόν Κέηση ήταν ένας παχύσαρκος άνθρωπος. Εξ ου και αρέσκετο σε νεαρά αδύνατα αγόρια. Αυτό είναι ένα θέμα που με δυσκολεύει ακόμη και τώρα. Αν σκεφτούμε πως κάθε Δευτερότριτο αλλάζω 4 φορές το κοστούμι μου( δύο κοστούμια την Δευτέρα και δύο την Τρίτη, ένα πριν και ένα μετά το διάλειμμα ) εξαιτίας του ιδρώτα. Το να κινηθώ σαν ενας παχύσαρκος άνθρωπος, το να κάτσω, να σηκωθώ… προχωρώντας, σίγουρα δεν είναι ότι πιο απλό να προσπαθείς να βυθιστείς σε ένα κόσμο με τόση βία, τοσο πόνο για 80 λεπτά και μάλιστα μόνος. Μα το πιο δύσκολο θεωρώ είναι το ότι πρέπει να δώσεις στον κόσμο να καταλάβει πως δεν πρόκειται για μια απλά αφήγηση…αλλά για ένα θέμα που αφορά στους πάντες. Που αφορά στο τώρα και μάλιστα χωρίς να τρομάξει το κοινό. Αν κρίνω απ την προσέλευση του κόσμου και απ τις αντιδράσεις τους μετά το τέλος της παράστασης, είναι κάτι που μάλλον το καταφέρνουμε. Και αυτό είναι το ομορφότερο… να βλέπεις στο τρόπο που σε κοιτάνε οι θεατές πως…πήραν ‘’ δουλειά για το σπίτι ‘’ ….
2000
2k
