Ένα ζευγάρι γνωρίζεται, ερωτεύεται και σμίγει υπό την υπέροχη μουσική του Ντεμπισύ «Claire de Lune». Τα ευαίσθητα αγγίγματα και τα τρυφερά φιλιά, όμως, γρήγορα δίνουν την θέση τους στις φθοροποιούς δυνάμεις μιας ερωτικής σχέσης. Η βία (της σχέσης ή του παραμορφωμένου εγώ μας;) παίρνει μορφή μέσα από δύο άγνωστους που εισβάλλουν αναπάντεχα και δυναμικά κακοποιώντας (violate) τους δύο εραστές.
Η υψηλής υποκριτικής δύναμης και συναισθηματικής ευφυΐας ηθοποιός Δάφνη Μανούσου, μιλάει στα Θ.Π για το νέο της ρόλο στο έργο “Vio•lets” που παίζεται αυτή την περίοδο στο θέατρο 104.
Vio•lets λοιπόν σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Ειρήνης Καλλιανίδου στο ανακαινισμένο και πολύ όμορφο black box του Θεάτρου 104.
Πως προέκυψε η συγκεκριμένη συνεργασία και το όλο εγχείρημα;
Το vio•lets ήταν κάτι που είχε στο μυαλό της εδώ και καιρό η Ειρήνη Καλλιανίδου που σκηνοθετεί την παράσταση. Με την Ειρήνη είχαμε συνεργαστεί και στο “Closer”, (όπου ήταν βοηθός του σκηνοθέτη Ιωσήφ Βαρδάκη) και που επίσης ανέβηκε στο Θέατρο 104.
Το έργο πραγματεύεται θέματα όπως την εξουσία, τον έρωτα, την ανάγκη μας ως άνθρωποι να κυριαρχήσουμε αλλά και να παραδοθούμε μαζί. Θέματα διαχρονικά και γι’ αυτό πάντα επίκαιρα. Η ιδέα με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή παρά τις δυσκολίες του όλου εγχειρήματος. Οι δυσκολίες ήταν στο γεγονός ότι όλο αυτό έπρεπε να γίνει μόνο μέσα από τα σώματα μας. Να υπάρξει ανάμεσά μας ενας ουσιαστικός διάλογος χωρίς προφορικό λόγο. Αυτή, ταυτόχρονα όμως, ήταν και η πρόκληση. Θέλαμε να δημιουργήσουμε κάτι πολύ προσωπικό και ειλικρινές πάνω σε θέματα που αφορούν όλους μας. Και νομίζω ότι χάρη στην Ειρήνη, αλλά και των ικανότατων συναδέλφων, που είχα τη χαρά να δουλέψω μαζί τους, την Μιράντα Παύλου, τον Ευθύμη Γεωργόπουλο και το Βαγγέλη Πιτσιλό, το πετύχαμε σε μεγάλο βαθμό!
Είσαι μέλος της θεατρικής ομάδας Square Theatre Company. Ποια τα πλεονεκτήματα του να ανήκεις σε μία ομάδα και πόσο δύσκολο είναι να αντέξει στο χρόνο αλλά και στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες της σύγχρονης θεατρικής πραγματικότητας;
Είμαι μέλος εδώ και αρκετά χρόνια της Square Theatre Company, η οποία απαρτίζεται από την Ιωάννα Σταυροπούλου, τον Γιάννη Λασπια, τον Αργύρη Θανάσουλα και εμένα. Τα πλεονεκτήματα του να ανήκεις σε μια τέτοια ομάδα είναι ότι μοιράζεσαι μια κοινή αισθητική πάνω στο θέατρο και βέβαια το ότι αισθάνεσαι μεγάλη ασφάλεια να δοκιμάσεις πράγματα και να πειραματιστείς. Με τη Square έχουμε πειραματιστεί σχεδόν σε όλα τα θεατρικά είδη. Από δράμα μέχρι κωμωδία…
Είχα την ευκαιρία να παίξω σημαντικούς ρόλους σε σημαντικά έργα. Επίσης με τον καιρό αποκτήσαμε όλοι έναν μοναδικό κώδικα επικοινωνίας που φαίνεται έντονα πάνω στη σκηνή. Είμαστε πλέον οικογένεια με τα παιδιά. Είναι όμως πολύ δύσκολο να επιβιώσει μία ομάδα κάτω από τις σημερινές συνθήκες, ειδικά όταν πρέπει να κάνουν οι ίδιοι την παραγωγή. Είναι σημαντικό να συνεχίσουν να επιβιώνουν αυτές οι ομάδες , να χρηματοδοτούνται από φορείς και να φιλοξενούνται από θέατρα, γιατί πολλές από αυτές τις ομάδες κάνουν εξαιρετικές δουλειές και ο κόσμος ειδικά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να ανταποκρίνεται σημαντικά σε όλο αυτό που συμβαίνει. Εμείς είχαμε την τύχη να φιλοξενηθούμε από πολύ όμορφα θέατρα με την ομάδα (όπως το Αγγέλων Βήμα, με το οποίο είχαμε εξαιρετική συνεργασία και το 104), αλλά χρειάστηκε να παλέψουμε σκληρά για να χτίσουμε όνομα σαν ομάδα και να μας εμπιστευτούν έργα όπως “Ο Θεός της Σφαγής” και το “Closer”.
Ποιες συνεργασίες και ποιους ρόλους θυμάσαι με ιδιαίτερη αγάπη;
Ξεχωρίζω τη Τζούλια από το 1984 σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Βούλγαρη, την Καμίλ Κλοντέλ από το θεατρικό έργο “Καμίλ Κλοντέλ Mudness” του Γιάννη Λασπιά και τη Βερονίκ Ουλιέ από τον “Θεό της σφαγής” της Γιασμίνα Ρεζά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου.
Δάφνη ασχολείσαι και με τη συγγραφή πέραν της υποκριτικής. Εχεις μάλιστα γράψει και ένα διήγημα με τίτλο “Απόψε θα χιονίσει θα το δεις”. Τι πραγματεύεται; Να περιμένουμε κάποιο νέο συγγραφικό εγχείρημα;
Το “Απόψε θα χιονίσει θα το δεις” πραγματεύεται την ενηλικίωση μιας κοπέλας. Παρακολουθούμε τη ζωή της από τα 20 ως τα 30, τις ανησυχίες της, τα όνειρα της, τις απογοητεύσεις της. Είναι ένα κείμενο που δεν αισθάνομαι ότι με αντιπροσωπεύει πια, παρόλαυτα το αγαπώ πολύ γιατί έχει κάτι πολύ προσωπικό. Έχω κάτι στο μυαλό μου για το μέλλον αλλά είναι ακόμα ασχημάτιστο, θα είναι πιο κοντά σε θεατρική γραφή πάντως παρά σε μυθιστορηματική.
Σπούδασες θεατρολογία στο πανεπιστήμιο του ΗυΙΙ της Αγγλίας (ΒΑ in Drama) και συνέχισες τις σπουδές σου στην υποκριτική στο William Esper Studio στη Νέα Υόρκη. Πως ήταν η εμπειρία των σπουδών σου στο εξωτερικό και η ζωή εκεί; Εννοώ τις τυχόν δυσκολίες και τα πλεονεκτήματα συγκριτικά με την Ελλάδα.
Ήταν μια μοναδική εμπειρία γιατί ήταν πολύ δημιουργική περίοδος. Υπήρχαν δυσκολίες βέβαια επειδή ήμουν πολύ μικρή σε μία ξένη χώρα, αλλά από την άλλη μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σε αντιμετωπίζουν στην Αμερική. Δηλαδή εντελώς αξιοκρατικά, σε σχέση με την Ελλάδα τουλάχιστον. Χωρίς να τον νοιάζει τον άλλον από που είναι σκούφια σου. Επίσης δεν σε αντιμετωπίζουν καθόλου με δηθενιά και υφάκι αλλα σε ενθαρρύνουν να βγάλεις τον καλύτερο εαυτό σου! Τουλάχιστον μιλάω μέσα από τη δική μου εμπειρία.
Με το που γύρισες απο την Αμερική πήρες μερος σε μια γνωστή τηλεοπτική σειρά. Πως ήταν αυτή η εμπειρία? Μετά έκανες και κάποιες άλλες τηλεοπτικες δουλειές αλλά τα τελευταία χρόνια απέχεις από τον τηλεοπτικό χώρο.
Ναι…με το που γύρισα από τη Νέα Υορκη είχα την τύχη να είμαι στο ” Έτσι Ξαφνικά ” της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, μια σημαντική εμπειρία, αφού επρόκειτο για μια πολύ προσεγμένη τηλεοπτική παραγωγή. Ήταν η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση και στην Ελλάδα και ήμουν πολύ ψαρωμένη, οπότε δε νομίζω ότι έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου(γελάει).
Από άλλες δουλειές που έχω κάνει στη τηλεόραση ξεχωρίζω τη συμμετοχή μου στα “Υπέροχα Πλάσματα”. Τα τελευταία χρόνια έχω αφοσιωθεί θα έλεγα αποκλειστικά στο θέατρο. Ωστόσο υπάρχουν τηλεοπτικές δουλειές που θαύμασα και θα ήθελα να είμαι μέρος τους. Το “Νησί” για παράδειγμα ήταν μια σπουδαία τηλεοπτική στιγμή. Η αλήθεια όμως είναι πως οι περισσότερες τηλεοπτικές δουλειές, ειδικά τώρα, γίνονται με μεγάλη βιασύνη και κάποιες φορές προχειρότητα, με αποτέλεσμα συχνά να εκτίθεται ο ηθοποιός.
Το σινεμά το αγαπάς όμως, έχεις εμφανιστεί σ’ αρκετές ταινίες.
Το σινεμά το αγαπώ πολύ και ως θεατής και ως ηθοποιός. Μου αρέσει το ότι έχεις την ευκαιρία να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό μέσα από τις λήψεις ξανά και ξανά και να φτάσεις σε μία αλήθεια που είναι πιο κοντά στο υποσυνείδητο του ηθοποιού, παρά στο συνειδητό του. Δεν θεωρώ ότι έχω εμφανιστεί σε πολλές ταινίες, αλλά τις έχω απολαύσει όλες. Είναι μεγάλη αδυναμία ο κινηματογράφος…
2000
2k
