Δαίμονες, Καρχαρίες, Θεός της Σφαγής, Άσκηση για Φόνο, Ιμάντας… Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Δοκιμασμένος στο σινεμά (Ιμάντας) και στην τηλεόραση (Μαύρα Μεσάνυχτα, 10η Εντολή, ως βοηθός του Πάνου Κοκκινόπουλου) πέρασε στο θέατρο με επιτυχία, σκηνοθετώντας τόσο δράμα, όσο και κωμωδία, πάντα με το “βιτριολικό” χιούμορ που τον διακρίνει.
Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης μιλάει στα Θ.Π με αφορμή τη νέα του σκηνοθετική δουλειά «Παιχνίδια ή Ένα Φερμουάρ που έχει κολλήσει». Το έργο έχει γράψει η εικοσιτετράχρονη Δήμητρα Στάικου, και παρουσιάζεται στο θέατρο «Σταθμός», στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας “Fresh Play”, ένα πρότζεκτ που έχει ως στόχο να αναδείξει νέους Έλληνες θεατρικούς συγραφείς.
Ενώ σε γνωρίσαμε σαν κινημοτογραφιστή, πέρασες με επιτυχία στη θεατρική σκηνοθεσία. Πως προέκυψε αυτό το βήμα;
Όλα ξεκίνησαν από μια περίεργη συγκυρία. Κάποια στιγμή είχα βρεθεί χωρίς κάποιο πρότζεκτ σε εξέλιξη, οπότε αποφασίσαμε με τον φίλο μου σκηνοθέτη και ηθοποιό Πάνο Παπαγεωργόπουλο να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, μια θεατρική συνεργασία. Κι έτσι προέκυψαν οι Δαίμονες, του Λαρς Νορέν στο θέατρο του Ήλιου, σε παραγωγή του θιάσου Κώδικας. Ήταν μια τρίωρη παράσταση, μια δουλειά που ξεχείλιζε από πάθος – και η στιγμή που με έκανε να ερωτευτώ το θέτρο και τη δουλειά με τους ηθοποιούς στη σκηνή.
Έχεις δοκιμαστεί τόσο στο δράμα, όσο και στην κωμωδία. Από τους Καρχαρίες του συντοπίτη και φίλου σου Θανάση Τριαρίδη και το Θεό της σφαγής με την ομάδα Square φέτος σκηνοθετείς “Τα παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει” στο θέατρο Σταθμός, μια δραματική κωμωδία, όπως την χαρακτηρίσατε της Δήμητρας Στάικου. Γιατί αξίζει να δει κάποιος τη συγκεκριμένη παράσταση;
Είναι δύσκολο να είμαι αντικειμενικός σε κάτι που έχω φτιάξει εγώ. Λογικά θα έπρεπε κάποιος θεατής να απαντήσει – και όχι αξιολογικά, αλλά αισθαντικά. Δεν ξέρω εγώ τι κάποιος να θεωρεί ότι αξίζει ή όχι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η Δήμητρα Στάικου είναι μια ταλαντούχα συγγραφέας, ότι τα πρώτα έργα ενός νέου ανθρώπου κουβαλάνε πάντα μια γλυκύτητα, ότι η παρουσία μιας δεκατριάχρονης ηθοποιού ως συνδετικού κρίκου των πέντε διαφορετικών ιστοριών (που αποτελούν τον κορμό του έργου) με συγκινεί βαθιά. Σε όλα μου τα έργα η αναζήτηση της παιδικότητας είναι ζητούμενο – και στα Παιχνίδια είχα την ευκαιρία να το ψάξω με συνένοχο ένα παιδί, ένα ενθουσιώδες και χαρούμενο παιδί.
Παιχνίδια ή ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει
Ποιές δουλειές σου ξεχωρίζεις;
Ευτυχώς, δεν μπορώ να τις διαχωρίσω. Σε κάθε δουλειά τυγχάνει να μπορώ να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, άρα κατά μία έννοια, είμαι πάντα πρωτάρης. Θα τολμούσα να πω ότι ξεχωρίζω τον Ιμάντα, μια βουβή μικρού μήκους ταινία που έκανα το 2010, τους Δαίμονες επειδή είναι το πρώτο μου θεατρικό και τον Θεό της Σφαγής με την ομάδα Square Theatre Company γιατί είναι η πρώτη μου απόπειρα για καθαρή κωμωδία.
Ο Ιμάντας κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου και μια σειρά βραβείων (ανάμεσα στα οποία βραβείο σκηνοθεσίας και σεναρίου) σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Να περιμένουμε ένα νέο κινηματογραφικό εγχείρημα;
Η αλήθεια είναι ότι έχω στα σκαριά δύο διαφορετικά σχέδια, συμπτωματικά και τα δύο σχετιζόμενα με τον Θανάση Τριαρίδη, με τον οποίον μας συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί δεκαετιών. Μια ακόμη μικρού μήκους ταινία, βασισμένη σε ένα διήγημά του και μια θεατρική παράσταση-πείραμα, μια μίξη θεάτρου και κινηματογράφου πάνω σε ένα από τα τελευταία του θεατρικά κείμενα. Όλα αυτά όμως είναι σχέδια που βρίσκονται ακόμη υπό διερεύνηση, για ευνόητους λόγους.
Ο θεός της σφαγής
Εσύ πως βιοπορίζεσαι σαν καλλιτέχνης στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που διανύουμε;
Προσπαθώ να βρίσκω διεξόδους σε δουλειές σχετικές με τη σκηνοθεσία, δουλεύοντας πχ ως βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες, στην τηλεόραση, ενίοτε ως διευθυντής παραγωγής – ανάλογα. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρω και ως σκηνοθέτης στο θέατρο. Δεν ξέρω, μπορεί και να πρέπει να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα μόνο, αλλά ακόμη δεν έχω καταλάβει σε τι.
Σαν βοηθό σκηνοθέτη βέβαια σε μάθαμε στα Μαύρα Μεσάνυχτα και στην Δέκατη Εντολή. Δύο μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες.
Ναι, έτσι είναι. Και πέρσι που η Δέκατη Εντολή επέστρεψε με την τέταρτη σαιζόν, δούλεψα ως βοηθός με λαχτάρα. Για μένα η συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο ήταν αντίστοιχη με μαθητεία σε κινηματογραφική σχολή. Συνεργάστηκα βέβαια και με άλλους σκηνοθέτες στις σειρές αυτές, όπως ο Χρήστος Δήμας, η Κατερίνα Φιλιώτου, ο Βασίλης Ντούρος, ο Γιάννης Λαπατάς, με κάποιους ίσως από τους καλύτερους φωτογράφους, γνώρισα δεκάδες ηθοποιούς και κυρίως γνώρισα τον ιδιο τον Πάνο Κοκκινόπουλο που με εμπιστεύεται εδώ και δέκα χρόνια σαν βασικό του συνεργάτη. Στα δε Μαύρα Μεσάνυχτα, μου εμπιστεύτηκε τη σκηνοθεσία σε πολλά επεισόδια του δεύτερου κύκλου.
10η ΕΝΤΟΛΗ
Τελικά τί σε γοητεύει περισσότερο και τί σε αγχώνει περισσότερο. Η Θεατρική, η κινηματογραφική ή η τηλεοπτική σκηνοθεσία.
Μου αρέσει η διαφορετική σχέση με τον χρόνο ανάλογα με το τί υπηρετείς. Στα γυρίσματα (τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά) πρέπει να παίρνεις γρήγορα αποφάσεις, να βρίσκεις συνεχώς λύσεις – χάλασε ο καιρός, το πλάνο δεν βγαίνει όπως το φαντάζεσαι, είδες κάτι και ξαφνικά σου άρεσε, κάποιος ηθοποιός σήμερα είναι σε κακή μέρα – γιατί ο χρόνος είναι δεδομένος, είναι εκεί, είναι παρών και είναι αμίλεικτος. Στο θέατρο έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να εμβαθύνεις στη δουλειά με το κείμενο, με τους ηθοποιούς, έχεις δυνατότητα να σκεφτείς, να στοχαστείς ΜΑΖΙ με συνεργάτες, να πειραματιστείς.
Το θέατρο είναι γοητευτικό επειδή είναι εφήμερο, το σινεμά είναι υπέροχο επειδή μένει για πάντα.
Ο πυρήνας θα είναι πάντα ο ίδιος. Η αγάπη για την αφήγηση καλών ιστοριών, η προσπάθεια να πειράξουμε λίγο το μυαλό του θεατή μας.
Έχεις παρακολουθήσει και σεμινάρια υποκριτικής. Να περιμένουμε να σε δούμε και μπροστά από την κάμερα ή το κοινό ως ηθοποιό;
Ναι! Σύντομα θα εμφανιστώ σε μια ταινία μικρού μήκους. Δεν θα τολμούσα να παίξω στο θέατρο, το βρίσκω αδιανόητα δύσκολο. Αλλά μην με πιστεύετε κιόλας…
Ένας βραβευμένος σκηνοθέτης
Ο Δημήτρης Γιαμλόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973. Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Εργαστήριο Θεατρικής Έκφρασης της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 2002 όπου και παρακολούθησε το τμήμα TV and Film Studies του New York College.
Πριν στραφεί στη σκηνοθεσία εργάστηκε ως βοηθός διευθυντή παραγωγής και βοηθός σκηνοθέτη σε κινηματογραφικές ταινίες, ελληνικές και διεθνείς, σε τηλεοπτικές σειρές και στο θέατρο. Σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά, τηλεοπτικές εκπομπές λόγου και μουσικά βίντεο κλιπ.
Έχει αναλάβει τη διεύθυνση παραγωγής σε ταινίες μικρού μήκους. Διατέλεσε βοηθός του Πάνου Κοκκινόπουλου στις σειρές Μαύρα Μεσάνυχτα, 3ος νόμος, 10η εντολή. Σκηνοθέτησε επεισόδια στις σειρές Μαύρα Μεσάνυχτα και 3ος νόμος, ενώ έγραψε σενάρια για την τηλεοπτική σειρά Δέκατη Εντολή.
10η ΕΝΤΟΛΗ
Το 2005 γύρισε, σε δικό του σενάριο, την ταινία μικρού μήκους Πάμε Πάλι, με συμμετοχή σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ.
Το 2009, η δεύτερη του ταινία Ιμάντας κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου και σειρά βραβείων (ανάμεσα στα οποία βραβείο σκηνοθεσίας και σεναρίου) σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Έχει σκηνοθέτησε στο θέατρο τους “Δαίμονες” του Λαρς Νορέν, τους “Καρχαρίες” του Θανάση Τριαρίδη, το “Θεό της Σφαγής” της Γιασμίν Ρεζά, την ” Άσκηση για Φόνο ” του Βίκτορ Καν και το “Παιχνίδια ή Ένα Φερμουάρ” που έχει κολλήσει”.
Τον Δεκέμβριο του 2011, ίδρυσε τον ΙΜΑΝΤΑ, μια μη κερδοσκοπική εταιρία με σκοπό την προώθηση της τέχνης.
2000
2k
