«Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν» : Κριτική της παράστασης από τη Βίκυ Διαμάντη.

Τρεις άνθρωποι που κατοικούν στη μέση του πουθενά, ένας πατέρας, η κόρη του και ο γιος του, αποκτούν ένα νέα ενδιαφέρον όταν στη ζωή τους μπαίνει ο νεαρός κύριος Σλόαν. Ο Κεμπ, ο πατέρας, εξαρχής νιώθει ότι ο κύριος Σλόαν αποτελεί μία απειλή για τη ζωή του, η Κάθυ στο πρόσωπό του βλέπει ένα παιδί αλλά και τον ιδανικό εραστή, ενώ ο Εντ νιώθει για τον κύριο Σλόαν ερωτική έλξη και τον βλέπει σαν σύντροφο. Ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και τον νεαρό δημιουργούνται σχέσεις εξουσίας, εξάρτησης, αλλά και υποταγής. Υποτάσσονται όλοι στα πάθη τους, ενώ αρχικά θεωρείται κυρίαρχος του παιχνιδιού ο κύριος Σλόαν. Κατά πόσο όμως ένας άνθρωπος που μπαίνει σε ένα παιχνίδι παθών μπορεί να γίνει κυρίαρχος; Πότε οι κανόνες αλλάζουν και ο κυρίαρχος γίνεται απλώς ένα πιόνι σε μία περίεργη ανθρώπινη σκακιέρα;

Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία που όμως στέλνει στον θεατή ουσιαστικά μηνύματα και σχολιάζει θέματα που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο χαρακτήρα και την τοποθέτησή του στο κοινωνικό σύνολο, είτε ως αποδεκτό μέλος είτε στο περιθώριο είτε απέναντι. Η σεμνοτυφία και η σοβαροφάνεια, η ηθική και τα όριά της, η εξάρτηση και το χρήμα, οι εσωτερικές μας ανάγκες να αγαπηθούμε, να γίνουμε αποδεκτοί, να βρούμε τη θέση μας στις ομάδες, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μας είναι μερικά μόνο από τα θέματα που αγγίζει το κείμενο.

Πρόκειται για το 1ο ολοκληρωμένο, μεγάλης διάρκειας, έργο του Tζο Όρτον που πρωτοπαίχτηκε το 1964 στο Arts Theatre Club του Λονδίνου και δίχασε κριτικούς και κοινό, ενώ ένα χρόνο μετά θα παρουσιασθεί στο Broadway με μεγάλη επιτυχία και θα ψηφιστεί ως το καλύτερο έργο από το New British Pay in Variety’s London Critics Poll.

Στη συγκεκριμένη παράσταση η Πηνελόπη Μαρκοπούλου σαφώς ξεχωρίζει, χτίζοντας υποκριτικά με μοναδικό τρόπο την Κάθι και διατηρώντας τις ισορροπίες και το μέτρο στο πέρασμα από την κωμωδία στο εσωτερικό δράμα και τη μοναξιά που βιώνει η ηρωίδα.

Ο Γιάννης Δεγαίτης ως Κεμπ, χρησιμοποιεί την εμπειρία του έντονα και στηρίζεται σε υποκριτικές μανιέρες, χτίζει μία ιδιαίτερη προσωπικότητα βάζοντας τον Κεμπ πιο δυναμικά στο παιχνίδι επί σκηνής.

Ο Δημήτρης Μυλωνάς, ως Εντ -να σημειώσουμε είχε μικρό διάστημα προετοιμασίας για το ρόλο του μιας και προέκυψε από αντικατάσταση, ενώ παράλληλα έκανε και την σκηνοθεσία- κάνει μία ενδιαφέρουσα ερμηνεία που στην πορεία της παράστασης πιστεύω ότι θα εξελίξει και άλλο το χαρακτήρα που υποδύεται μιας και επί σκηνής αναγκαστικά θα έχει τον χρόνο να τον δουλέψει περισσότερο.

Ο Γιώργος Νούσης ως Σλόαν, σε κάποια σημεία απογειώνει την ερμηνεία του ενώ σε κάποια άλλα του λείπει η ένταση και ίσως η εμπειρία για να διαχειριστεί τις ιδιαιτερότητες του κειμένου.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά κρίνεται πολύ καλή. Στήνει πολύ ωραία τους ηθοποιούς επί σκηνής, εκμεταλλεύεται όλους τους χώρους και πλάθει χαρακτήρες με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ενισχυτικά σε αυτό το αποτέλεσμα λειτουργεί και η μουσική επένδυση από τον Παύλο Κατσιβέλη. Λίγη προσοχή θα ήθελε ο φωτισμός (Θάλεια Βελεγράκη) που σε κάποια σημεία δεν βοηθάει στη δημιουργία ατμόσφαιρας, γίνεται πιο έντονος από όσο θα έπρεπε, ενώ σε κάποια άλλα μοιάζει ασυντόνιστος με όσα διαδραματίζονται επί σκηνής.

Πολύ όμορφο και άψογα ταυτισμένο με το έργο το σκηνικό και τα κουστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα.

Πρόκειται για μία παράσταση διασκεδαστική. Κωμικές καταστάσεις, γρήγορος ρυθμός, ενδιαφέρουσες ερμηνείες αλλά και βαθιά νοήματα είναι στοιχεία που ελκύουν το ενδιαφέρον του θεατή.

Ταυτότητα παράστασης

Θέατρο Αγγέλων Βήμα

Διασκεδάζοντας με τον κύριο Σλόαν του Τζο Όρτον

Μετάφραση: Άννα Ελεφάντη, Δημήτρης Μυλωνάς

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς

Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Φωτισμοί: Θάλεια Βελεγράκη

Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σαραντοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Στεφανία Σαμαρά

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σακαλάκης

Μακιγιάζ-κομμώσεις: Λένια Saw