Θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε μία γνήσια καλλιτέχνη που σε ό,τι και αν κάνει δίνει πάντα μία ξεχωριστή ευαισθησία και το καθιστά μοναδικό. Η Εβελίνα Παπούλια αφήνει για λίγο τη θεατρική σκηνή και μας μιλάει για την τέχνη, το θέατρο, αλλά και τον έρωτα, έτσι όπως σκιαγραφείται μέσα από τη θεατρική παράσταση «Ματωμένος γάμος» όπου πρωταγωνιστεί…
Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη
-Ο «Ματωμένος γάμος» είναι ένα κλασικό έργο. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι στις μέρες μας;
Νομίζω ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, γιατί ο έρωτας, το πάθος, αυτό το παραμύθι που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε, η καθημερινότητα μας έχει κάνει να μην το βλέπουμε, να μην το επιδιώκουμε πολλές φορές και δεν υπάρχει χρόνος για αυτό. Πιστεύω ότι ξυπνάει σημαντικές μνήμες παρελθόντος για κάποιους, ασχολείται με τον έρωτα και το θάνατο… Τη στιγμή που υπάρχει ο απόλυτος έρωτας, μπορεί να γίνουν μοιραία λάθη, γιατί είναι τόσο κοντά θάνατος και έρωτας.
-Ποια είναι τα μηνύματα που περνάει στον θεατή;
Αυτό δεν μπορείς ποτέ να το πεις (Γελάει)… Στο θέατρο γενικά σε οποιοδήποτε είδος τέχνης, το καθετί που συμβαίνει μιλάει με τελείως διαφορετικό τρόπο στον κάθε θεατή. Οπότε είναι πολύ φιλολογικό να μπεις σε μία τέτοιου είδους διαδικασία. Γιατί ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα, κάτι που μπορεί να τον πονάει ενδεχομένως, και να του μιλήσει μέσα στο έργο μία συγκεκριμένη στιγμή. Θέλω να πω ότι το πώς η τέχνη επεμβαίνει στο άτομο είναι κάτι μαγικό και δεν χωράει φιλολογική συζήτηση παρόλο που θα μπορούσε ένας διάλογος να το υπεραναλύσει.
-Τι είναι τέχνη; Τι είναι θέατρο;
Η τέχνη είναι κάτι το οποίο δημιουργεί μία μοναδικότητα. Η μοναδικότητα ενός καλλιτέχνη ενός καλλιτέχνη, ζωγράφου που δίνει ένα στίγμα συγκεκριμένο, η μοναδικότητα της στιγμής όταν είσαι επί σκηνής γιατί ποτέ μία παράσταση δεν είναι ίδια. Παρόλο που παίζεις το ίδιο έργο ανακαλύπτεις συνεχώς πράγματα. Αυτό για μένα είναι τέχνη. Το να μην βαλτώνει κάτι και να γίνεται ρουτίνα. Πιστεύω η τέχνη έχει πολιτική στάση, ψυχική στάση, η τέχνη γενικότερα ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα. Αυτός που θέλει να γυρίσει τη ματιά του πάνω στην Τέχνη είτε γιατί είναι δημιουργός είτε γιατί είναι θεατής, ακόμη και από κάτι που μπορεί να μην του αρέσει, αυτό είναι μια στιγμή που κάτι συμβαίνει μέσα του και μπορεί με έναν τρόπο να αντιδράσει. Η Τέχνη για μένα είναι τα πάντα σε σχέση με το τι σημαίνει ζωή.
-Στο «Ματωμένο γάμο» υποδύεστε μία γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας…
Υποδύομαι μία γυναίκα που είναι στην ηλικία μου (Γελάει)…
-Είχατε ενδοιασμούς για το συγκεκριμένο ρόλο;
Αυτός ο ρόλος παίζεται συνήθως από πολύ μεγαλύτερες γυναίκες. Ο Γιάννης αποφάσισε να το παίξω εγώ και να το παίξω στην ηλικία μου γιατί υπάρχουν μάνες σε αυτή την ηλικία και πεθερές υπάρχουν στην ηλικία που είμαι. Μπορεί να είχα κάνει το παιδί μου σε πολύ νεανική ηλικία. Οπότε δεν μπήκα στη διαδικασία ούτε να μεγαλώσω, σίγουρα μπήκα στη διαδικασία να έχω μεγαλύτερο βάρος ψυχολογικό. Δεν υπήρχε όμως κανένας ενδοιασμός γιατί από τότε που συνεργάστηκα με το Γιάννη έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη ματιά του.
-Πώς είναι αυτή η γυναίκα;
Είναι η μάνα η οποία ζει μέσα στην απώλεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να είναι ερωτεύσιμη ή χρειάζεται να πάρει ψυχοφάρμακα για να μπορέσει να υπάρξει σε μία κοινωνία και να μη δώσει πάτημα στην κοινωνία ότι δεν είναι καλά. Έχει ένα ακόμη παιδί το οποίο φυσικά του φορτώνει όλα της τα άγχη αλλά προσπαθεί να είναι και εντάξει απέναντί του. Ζει μόνιμα με τον τρόμο του θανάτου.
-Έρχεται από το θάνατο και καταλήγει στο θάνατο ουσιαστικά…
Ακριβώς. Η ζωή της είναι στα πλαίσια της τραγωδίας. Για μένα συμβολίζει την απώλεια.
-Είναι σκληρή γυναίκα;
Είναι δυνατή γυναίκα προς τα έξω, στα όρια της ψύχωσης όταν βρίσκεται μόνη της. Ζει σε μία εμμονή δηλαδή με το παρελθόν. Συνέχεια ανακυκλώνει τα ίδια πράγματα.
-Μήπως προκαλεί τη μοίρα της;
Όχι δεν μπαίνει στη διαδικασία να προκαλέσει τη μοίρα της. Τη στιγμή που έπρεπε να πει στο γιο της ότι αυτή δεν θα την παντρευτείς, που θα μπορούσε να το κάνει σαν χαρακτήρας λόγω δύναμης, παίρνει τη λάθος απόφαση για να μην τον στενοχωρήσει. Και αυτό το χρεώνεται με έναν τρόπο.
-Απέναντι στη νύφη πώς τοποθετείται;
Στη νύφη αναγνωρίζει μία δύναμη που αυτό την τρομάζει, γιατί μοιάζουν πάρα πολύ σαν χαρακτήρες. Και οι δύο γυναίκες ζουν στη μοναξιά και ταυτόχρονα είναι ζωντανά όντα και παθιασμένα για ζωή. Παρόλο που γύρω τους υπάρχει ο θάνατος. Το συναίσθημα είναι διπλό: θέλει να τη συμπαθήσει γιατί θέλει ο γιος της να είναι καλά, αλλά από την άλλη τη φοβάται. Οπότε προσπαθεί να την ανακαλύψει η μάνα τη νύφη. Επίσης η μάνα φοβάται μη βγει αληθινό το προαίσθημά της γιατί έχει κάνει λάθος.
-Είναι ένα έργο που μιλάει για τη μοναξιά. Πώς ορίζεται η μοναξιά στη σημερινή εποχή;
Δεν μπορούμε να ορίσουμε τη μοναξιά απόλυτα… Ξεκινάμε από το ότι μπορεί ο άνθρωπος κατεξοχήν μπορεί να είναι μοναχικός, όσο πιο μοναχικός γίνεται τόσο η μοναξιά του αυξάνει και ανάλογα με το χαρακτήρα αυτό το πράγμα έχει διακυμάνσεις. Σίγουρα υπάρχει μοναχικότητα, δεν ξέρω αν υπάρχει μοναξιά. Εάν πάλι ένας άνθρωπος δεν είναι από επιλογή του μόνος του νιώθει μοναξιά.
-Η μοναξιά συμβαδίζει με το φόβο;
Ναι μερικές φορές όταν συνηθίζει ένας άνθρωπος στη μοναξιά του… Από φόβο είναι πολύ πιο δύσκολο να μπει στη διαδικασία να γνωρίσει κάποιον που μπορεί να τον πληγώσει. Να το ρισκάρει…
-Ποιο ήταν το στοιχείο που σας δυσκόλεψε να φορέσετε το «κουστούμι» αυτού του ρόλου;
Δεν ήθελα να την κάνω τόσο σκληρή όσο έχει παιχτεί όλα αυτά τα χρόνια. Ήθελα να έχει και πιο μαλακές αποχρώσεις. Ήθελα να υπάρχει και μία ρωγμή μέσα της που τη δικαιολογεί να συμπεριφέρεται έτσι. Δεν ήθελα να δημιουργηθεί κάτι μονοδιάστατο γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε μονοδιάστατοι άλλωστε.
-Άλλο ένα στοιχείο του έργου είναι ο θάνατος. Γιατί ο θάνατος μας απασχολεί τόσο πολύ;
Γιατί δεν μπορούμε να το λύσουμε μέσα μας. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει ούτε μετά θάνατον και αυτό που κυριεύει έναν άνθρωπο σε σχέση με το θάνατο είναι η φοβία της απώλειας. Δεν είναι για κάποιους η φοβία της απώλειάς τους αλλά η απώλεια του προσώπου που αγαπούν. Γι’ αυτό ο έρωτας ξεπερνάει το θάνατο. Γιατί σε κάνει να μην φοβάσαι το θάνατο.
-Τι σημαίνει για εσάς χορός;
Χορός είναι η ουσιαστική έκφραση ενός συναισθήματος. Είναι η έξαψη μέσα από τη μουσική ή μέσα από τη σιωπή. Το να πρέπει να περάσεις στον άλλο τα συναισθήματά σου και να τον αγγίξεις μόνο μέσα από την κίνηση είναι αρχέγονο και πολύ ουσιαστικό όταν πετυχαίνει. Έχουμε μάθει να ακούμε μόνο αλλά πιστεύω ότι το σώμα λέει πολύ περισσότερα πράγματα από ότι η φωνή πολλές φορές.
-Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με το χορό;
Αρχικά ήμουν χορεύτρια. Έκανα κλασικό μπαλέτο. Καιόταν ήταν να μπω στη λυρική σκηνή αποφάσισα να φύγω στην Αμερική και να κάνω μεταπτυχιακό στη Μάρθα Γκράχαμ. Ήμουνα στην Omega Dance Company στην Αμερική και δούλευα. Επειδή υπήρχε μία θεατρικότητα στον τρόπο που χόρευα, είναι έκφραση συναισθήματος και όχι μόνο να κάνεις σωστά την κίνηση, μπήκα στη διαδικασία να ψάξω για το θέατρο, άλλωστε λόγω τραυματισμών δεν θα μπορούσα να είμαι για πάντα χορεύτρια. Έτσι το ξεκίνησα σαν μία εξέλιξη του χορού και σαν μία άλλη πορεία που ενδεχομένως να ακολουθούσα.
-Πώς ήταν η ζωή σας στην Αμερική;
Υπέροχη!!! Η πιο εύκολη περίοδος της ζωής μου νομίζω ότι ήταν οι σπουδές μου στην Αμερική και οι δουλειές μου στην Αμερική. Επειδή υπάρχει μία αξιοκρατία και υπάρχουν και πολλές ευκαιρίες δεδομένου ότι γίνονται πάρα πολλές δουλειές, αυτό ήταν πολύ ξεκούραστο για μένα. Οπότε αν δεν πήγαινα καλά σε μία ακρόαση ήξερα γιατί δεν θα με παίρνανε. Αν πάλι πήγαινα καλά σε μια ακρόαση ήμουνα σίγουρη ότι θα με πάρουν.
-Πόσο σας επηρεάζουν οι κριτικές;
Έχω μάθει να διαβάζω τις κριτικές με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Πιο πολύ θα έλεγα ότι με απασχολεί η γνώμη ενός κριτικού που θα συμβαδίσει με τη γνώμη ενός ανθρώπου από το κοινό. Με τα χρόνια μαθαίνεις να διαβάζεις με ένα τρόπο τις κριτικές και αυτό που παίρνεις από τον κόσμο πίσω προς όφελός σου, όχι για να σε φθείρει ψυχολογικά. Αν δεν έχει εμπάθεια η κριτική είναι πολύ ωραίο πράγμα ακόμη και να γράφει κάτι το οποίο ούτε καν μπορεί να το έχεις δει. Στο θέατρο ωστόσο δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, αλλά στηρίζεται πιο πολύ στην υποκειμενική άποψη. Η ηθοποιία δεν είναι όπως ο χορός που έχει τεχνική και ταυτόχρονα γίνεται αποδεκτός και τεχνικά. Στο θέατρο παίζουν ρόλο πάρα πολλά πράγματα… Από τη ματιά που θέλει ο σκηνοθέτης, πώς ο ηθοποιός θα το κατανοήσει στο μικρό διάστημα των προβών, πόσο θα μπορέσει να προσεγγίσει το ρόλο σε βάθος και κάποια μέρα μπορεί να μη είσαι καλά –βεβαίως δεν τον ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Είναι πολύ κακό που ένας ηθοποιός τόσο ευάλωτος και εκτεθειμένος μπαίνει στη διαδικασία να πάρει τόσο βαριά τα πράγματα. Γιατί οι ηθοποιοί τα παίρνουν βαριά τα πράγματα. Μία πολύ επιθετική στάση σε κάνει σαν φοβισμένο παιδί που πρέπει να καθίσεις στη γωνία. Αυτό είναι πολύ σκληρό παιχνίδι μεταξύ ηθοποιών και κριτικών.
2000
2k
