Στον τρίτο όροφο του Μπάγκειου στην Ομόνοια, παρουσιάζεται η σκηνική σύνθεση “Αγάπη ή Φαντάσματα ενός μη τόπου“, την οποία επιμελείται και σκηνοθετεί η Ελένη Καλαρά. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που δεν εμπίπτει στον κλασικό ορισμό της παράστασης, καθώς δεν υπάρχει ένα ενιαίο κείμενο με αρχή, μέση και τέλος, αλλά μια σύνθεση εικαστικών έργων, με αποσπάσματα κειμένων διαφόρων συγγραφέων, περιστρεφόμενα όλα γύρω από τον άξονα της αγάπης σε όλες της τις μορφές και τις εκφάνσεις. Ξεκινά από το ισόγειο του παραμελημένου κτιρίου του Μπάγκειου και εξελίσσεται στα δωμάτια, τους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και το αίθριο του τρίτου ορόφου, με κάθε χώρο να κρύβει ένα ή και περισσότερα σύγχρονα εικαστικά έργα σε συνδυασμό με μια ιστορία-αφήγηση ενός εκ των συμμετεχόντων περφόρμερ (ηθοποιό ή χορευτή), που συνοδεύει το κάθε έργο και διερευνά την αγάπη, την ύπαρξη ή την απουσία της, τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που εκπορεύονται από αυτήν και τον τρόπο που τη βιώνει ή τη διαχειρίζεται το κάθε ανθρώπινο ον. Τα κείμενα προέρχονται από έργα των Μπερνάρ Μαρί Κολτές, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Αντόνιο Νέγκρι, Ίταλο Καλβίνο, Πολ Ρικέρ, Χάνα Άρεντ, Τζελαλεντίν Ρουμί, Σάρα Κέην, Χ.Λ. Μπόρχες, Απόστολου Παύλου, Άσματος Ασμάτων, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Νίκου Γ. Πεντζίκη, Κώστα Κωστάκου, Σάββα Μιχαήλ, Σταύρου Ζουμπουλάκη, Ιωάννη Χρυσοστόμου, Μαρίνας Τσβετάγιεβα, Χέρμαν Μελβίλ, καθώς και προσωπικές αφηγήσεις. Οι εικαστικοί που συμμετέχουν με έργα τους είναι οι Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη και Βασίλης Παπαγεωργίου. Στη δραματουργική σύνθεση συνέπραξε ο Μάριος Χατζηπροκοπίου.
Η Ελένη Καλαρά έχει τη σκηνοθετική επιμέλεια του όλου εγχειρήματος, μιας σύνθεσης σε εξέλιξη (work in progress), η οποία συνδέει τα εκτιθέμενα αντικείμενα με τους ανθρώπους και τις προσωπικές τους μαρτυρίες-αφηγήσεις, επιχειρεί να αφυπνίσει τη μνήμη αλλά και καρδιά του θεατή, αλλά και να υπενθυμίσει ή να δημιουργήσει ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις. Δεν κινείται σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, τα ονόματα των ηρώων και των χαρακτήρων δεν έχουν καμία σημασία και η περιπλάνηση από δωμάτιο σε δωμάτιο, από ιστορία σε ιστορία, από βίωμα σε βίωμα, δημιουργούν μια διαδρομή διερεύνησης, συνειδητοποίησης και συναίσθησης των μορφών και των πτυχών της αγάπης. Λόγω και του περιορισμένου διαθέσιμου χώρου υπάρχει διάδραση με τους θεατές σε κάποια δρώμενα, με τους περφόρμερ να “συνομιλούν” σχεδόν σε πρώτο πρόσωπο στους θεατές, να κινούνται ανάμεσά τους, να αποκαλύπτουν τα θραύσματα που συνιστούν την έννοια της “αγάπης” και αίφνης όλα αυτά τα διαφορετικά και φαινομενικά ασύνδετα επεισόδια της παράστασης να γίνονται κομμάτια ενός σύνθετου παζλ με νόημα και λειτουργικότητα. Η εναλλαγή των χώρων καταφέρνει να καταπολεμήσει σε μεγάλο βαθμό την αναπόφευκτη κούραση του θεατή, ο οποίος στέκεται αρκετή ώρα όρθιος, αλλά αποζημιώνεται με τη βιωματική του συμμετοχή, ψυχική ή σωματική στα δρώμενα. Η τελική σκηνή στη μεγάλη σάλα του ορόφου έχει μια λυτρωτική αίσθηση, με τους θεατές και τους περφόρμερ να γίνονται μια παρέα, να τσιμπολογούν τσουρέκι, να πίνουν κρασάκι και να συμμετέχουν σε έναν δυναμικό χορό συναισθημάτων και αισθήσεων.
Ο Ηλίας Βογιατζηδάκης, ο Ορφέας Γεωργίου, η Μυρτώ Δελημιχάλη, η Ελένη Καλαρά, η Αναστασία Κατσιναβάκη, ο Βαγγέλης Παπαδάκης η Ευαγγελή Φίλη, ο Χάρης Φραγκούλης και η Αλεξάνδρα Χασάνη είναι το ερμηνευτικό team, που μέσα από την ιδιαίτερη ιστορία αγάπης που αφηγούνται, “δένονται” με ένα εικαστικό δημιούργημα και αφήνουν το συναισθηματικό τους αποτύπωμα στη σκέψη και την καρδιά του θεατή. Ο καθένας και η καθεμία καταθέτουν το προσωπικό τους ταλέντο και την εσωτερική τους ενέργεια για να καταδυθούν στην ιστορία που αφηγούνται και μέσω αυτών να αναδυθεί το νόημα και η ουσία τους. Κανένας δεν κάνει κάτι παρόμοιο με τον άλλο και η τελική (ομαδική) σκηνή-εικόνα στη μεγάλη αίθουσα, αποτελεί μια κορύφωση προσωπικών δραμάτων και δίκαια αποσπά ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα από το κοινό που την παρακολουθεί.
Τη σκηνική επιμέλεια του χώρου έχει ο Kenny McLellan και έχει καταφέρει να δέσει αρμονικά τα σύγχρονα εικαστικά εκθέματα με τη φθορά του εσωτερικού του χώρου και την αίσθηση της εγκατάλειψης που τον χαρακτηρίζει. Ο ίδιος είχε και τη φροντίδα των κοστουμιών που είναι ξεχωριστά για κάθε περίπτωση και αντιπροσωπευτικά της κάθε ιστορίας. Ο σχεδιασμός του ήχου είναι της Ελένης Καβούκη και το video του Παναγιώτη Ευαγγελίδη. Η κίνηση της Μυρτούς Δελημιχάλη είχε ένταση, δυναμική, συνεργάστηκε αρμονικά με το λόγο και τον συμπλήρωσε. Οι φωτισμοί του Χάρη Δάλλα ήταν λιτοί και ακριβώς ότι χρειαζόταν για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα για την κάθε αφήγηση.
Συμπερασματικά, στο χώρο του Μπάγκειου στην Ομόνοια, παρακολούθησα μια σύγχρονη σκηνική σύνθεση, που με κεντρικό άξονα την αγάπη, την παρουσία ή την απουσία της και την επιδραστικότητά της στη ζωή μας, στήνει το διαδραστικό ιστό της στον τρίτο όροφο του κτιρίου και μας ταξιδεύει στις ιστορίες που αφηγείται. Η ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος, η αμεσότητα και η ενέργεια των συμμετεχόντων ηθοποιών-περφόρμερ και το δέσιμό τους με τις εικαστικές προτάσεις του κάθε δωματίου, κάνουν το θεατή να ξεχνά την κούραση της ορθοστασίας, να συμμετέχει στα δρώμενα και να φεύγει στο τέλος γεμάτος και δημιουργικά προβληματισμένος.
2000
2k
