Ο Γιώργος Βαλαής συνέλαβε την ιδέα, έγραψε και σκηνοθέτησε το έργο «Δράκος», με υπότιτλο«performance για μια νοοτροπία». Σε αυτήν τη νοοτροπία εμβαθύνει, προβάλλοντας ένα παραμορφωμένο καλειδοσκόπιο της σύγχρονης κοινωνίας σε σχέση με τη γυναικεία παρουσία μέσα σε αυτήν. Μια κοινωνία, με αμφίσημη διάθεση, που αφενός εξιδανικεύει τη γυναίκα ως σύμβολο ομορφιάς και ευαισθησίας και αφετέρου την καθιστά βορά σε ανομολόγητα πάθη ανδρών και σε μια macho εξουσία.
Για να επιτύχει αυτό το εγχείρημα ο Βαλαής ενσωματώνει στη performance, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε λιγότερο, ετερογενή υλικά που συνθέτουν ένα επί σκηνής κολάζ που καταγγέλλει τη βιαιότητα που στρέφεται κατά των γυναικών. Δανείζεται στοιχεία από το βωβό κινηματογράφο ξεκινώντας την performance με βωβή αφήγηση χρησιμοποιώντας υπέρτιτλους που παραθέτουν σχόλια ή και αυτούσια τα γεγονότα σκληρών γυναικοκτονιών, βιασμών, απόπειρες βιασμών ή δολοφονιών, κακοποιήσεις λεκτικές και σωματικές γυναικών, τη σεξουαλικοποίηση της γυναίκας κάτω από το ανδρικό βλέμμα. Παράλληλα εμπλέκει σκηνές από την ομώνυμη ταινία του Νίκου Κούνδουρου, σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη, κρατώντας την ιδέα ότι ένας αδύναμος ανθρωπάκος αποκτά δύναμη και εξουσία δανειζόμενος, λόγω ομοιότητας, το εγκληματικό ποιόν ενός καταζητούμενου, ο οποίος όμως φέρεται πάντα τρυφερά στο Μωρό, μια κοπέλα του καμπαρέ. Στη συνέχεια λαμβάνει χώρα μια “ζωντανή” συνέντευξη του κορυφαίου Ρώσου σκηνοθέτη Andrei Tarkovski (Γιώργος Βαλαής) στην Irena Brezna (Κατερίνα Ζησουδη), όπου ξεδιπλώνεται η άποψη του μεγάλου κινηματογραφιστή για τη γυναίκα και την επιλεγμένη παρουσία της στις ταινίες του. Ενώ αποσπάσματα από κείμενα της Virginia Woolf , με τη γνώμη της για τη θέση της γυναίκας στην οικογένεια και στην κοινωνία συμπληρώνουν το επί σκηνής παζλ . Η performance ολοκληρώνεται με δύο θεατρικά εργαλεία ανορθόδοξης συνύπαρξης: της αποστασιοποίησης και της παράβασης, όπου κατατίθεται η άποψη του ηθοποιού να διαπερνά το ρόλο. Η Κατερίνα Ζησούδη ως Ρούλα– το Μωρό του καμπαρέ- προβάλλει τις επιθυμίες της, η Μάγδα Κουκούλα ως Κάρμεν– χορεύτρια pole dance (εκπληκτική)- στο καμπαρέ πιστεύει στη δύναμη της ηθικής, ο Θοδωρής Πεντίδης στο ρόλο του Θωμά– του Δράκου της performance- φαντασιώνεται ότι στον κόσμο πρυτανεύει η αθωότητα ενώ ο Γιώργος Βαλαής με το παταρτσούκλι ” Χοντρός”, ο Κομπέρ του καμπαρέ με τα άκρως σεξιστικά και ‘κρύα” ανέκδοτά του υπερασπίζεται την πατριαρχία. Τέσσερις στάσεις ζωής με πολλές βέβαια παραλλαγές στην καθημερινότητα που προσπαθούν να διαχειριστούν το φόβο της διαφορετικότητας και την έλλειψη μιας κάποιας πνευματικότητας στη σημερινή κοινωνία.
Όλοι οι ηθοποιοί προσπάθησαν να υποστηρίξουν όσο καλύτερα μπορούσαν τους ρόλους τους, παρόλο που οι ήρωες είχαν περιορισμενη και σχηματική δράση. Έξυπνο το σκηνικό της Ελένης Στρούλια με την αξιοποίηση του χώρου αναμονής του Θεάτρου, ως σκηνή του καμπαρέ, καθιστώντας οφέλιμο το χώρο της κυρίως σκηνής για άλλες δράσεις. Πολύ λειτουργική και αισθησιακή η γκάμα των μουσικών επιλογών των Voltnoi Brege και Γιώργου Βαλαή. Οι δε φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα τονίζουν την ατμόσφαιρα της performance.
Μια performance, η οποία θα μπορούσε να είναι δομημένη καλύτερα και πιο στέρεη δραματουργικά, η οποία εντούτοις δεν παύει να έχει μια σταθερή στόχευση: να κρατά καταγγελτική στάση απέναντι στη σύγχρονη βίαιη πραγματικότητα.
2000
2k
