Όσοι θεατές βρέθηκαν στο θέατρο του Φρυνίχου, στον ομφαλό της γης, στους Δελφούς, στις 30 Ιουλίου, βίωσαν μια μοναδική εμπειρία παρακολουθώντας το έργο “Η εκδίκηση της Μελιτώς” του Χριστόφορου Χριστοφή, μέσα σε έναν ασύλληπτα ενεργειακό χώρο. Με το προνόμιο, το βλέμμα του θεατή να αγκαλιάζει όλα τα τεκταινόμενα στην ορχήστρα του θεάτρου και ταυτόχρονα στο βάθος την ένωση της απέραντης θάλασσας με τον ουρανό.
Ο Χριστόφορος Χριστοφής τιμήθηκε με το βραβείο Κάρολος Κουν 2020-2021 για το ” Το κάλεσμα του Προμηθέα” αλλά και για το σύνολο των έργων του από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής. Το έργο του “Η εκδίκηση της Μελιτώς” φέρει το “προσωπείο” μιας σύγχρονης τραγωδίας ενώ οι καταβολές του έργου, ο χώρος απ’όπου αντλεί τα θέματά του, βρίσκονται στον 5ο αιώνα π.χ. Ο συγγραφέας με μεγάλη καλλιτεχνική επιδεξιότητα και ποιητικό οίστρο επιτυγχάνει ο 5ος αιώνας π.χ. να βρίσκεται σ’εναν διαρκή διάλογο με τον 21ο αιώνα μ.χ. , ένα πολύ μακρινό χθές συναντά το σήμερα, αποκαλύπτοντας ότι μερικές “παθογένειες” ως ανθρώπινο γένος παραμένουν δυστυχώς αναλλοίωτες ( η αλαζονεία της εξουσίας, η πορνεία ως απόρροια φτώχειας, εξανδραποδισμού, προσφυγιάς και μετανάστευσης, βίαιες επιθέσεις οργανωμένων σκληροπυρηνικών και σκοταδιστικών ομάδων εναντίον ομοφυλοφίλων και ατόμων διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων…….)
Ο Χριστοφής έχει γράψει μια τριλογία με τίτλο “Ευριπίδης Μαινόμενος”, βασισμένη στην απόκρυφη και προσωπική ζωή του τραγικού ποιητή, εμπλουτισμένη με μυθοπλαστικά στοιχεία. “Η εκδίκηση της Μελιτώς” αποτελεί το τρίτο μέρος, στο οποίο ο συγγραφέας με ευστροφία, ειρωνική και ποιητική ματιά εξιστορεί τα όσα συμβαίνουν στον οίκο του Ευριπίδη και της δεύτερης συζύγου του Μελιτώς και ταυτόχρονα περιγράφει την περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της εποχής. Με οξύ πνεύμα και κοφτερή πένα ασκεί σαρκαστική κοινωνική κριτική σε μια δημοκρατική Αθήνα, η οποία κλονίζεται συθέμελα εισπράττοντας τα επίχειρα της αλαζονείας της και βιώνοντας την σταδιακή κατάρρευσή της: στρατιωτική, οικονομική και κυρίως ηθική. Ο συγγραφέας σμιλεύει έναν λόγο τολμηρό και καταγγελτικό, ο οποίος λειτουργεί σαν καθρέφτης που αντανακλά πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα και συμπεριφορές του σήμερα.
Η Μελιτώ, πλάσμα ευαίσθητο με καλλιτεχνικές ανησυχίες ζει παραμελημένη και μόνη στην Αθήνα ενώ ο Ευριπίδης απορροφημένος στο συγγραφικό του έργο μένει σε μια σπηλιά στη Σαλαμίνα. Η Μελιτώ αναζητά τρόπους παρηγοριάς και διαφυγής από την ανία και την πλήξη της καθημερινότητας αλλά και για να μαθαίνει για τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα συνάπτει σχέσεις με τον δούλο του Ευριπίδη, Δάο, με έναν παράξενο απελεύθερο δούλο με ανήσυχο πνεύμα, τον Κανένα, ψαρά στο επάγγελμα και με τον καταξιωμένο ποιητή Αγάθωνα, μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ανδρόγυνη φύση, τον θεατρικό αντίπαλο του Ευριπίδη. Η συγκλονιστική αυτή γυναίκα με το φλογερό ταμπεραμέντο και το αδάμαστο πνεύμα ασφυκτιά στο σπίτι, ποθεί να ενσαρκώσει στο θέατρο τις ηρωίδες του Ευριπίδη και άλλων ποιητών, αν και αυτό το απαγορεύει η εποχή και προσπαθεί να φύγει από την Αθήνα με τη βοήθεια του Κανένα και μιας εταίρας φίλης της, για να μπορέσει να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στη Μακεδονία με το μαλλί κουρεμένο σαν αγόρι ερμηνεύει ρόλους στο θέατρο μέχρι που την προδίδει η γυναικεία της φύση ή διαφεύγει με ένα πειρατικό πλοίο στη Σικελία, κάπως έτσι περιπλέκονται τα όρια μεταξύ μύθου και μυθοπλασίας.
Ο Χριστόφορος Χριστοφής στήνει μια παράσταση λειτουργική, πυκνή, με σκοτεινές πτυχές, εύγλωττες σιωπές αναδεικνύοντας τον χαρακτήρα του κάθε ρόλου, τα ποιητικά στοιχεία του έργου και την ατμόσφαιρα και το πνεύμα της εποχής σε μια νοητά ελεύθερη συνομιλία με το σήμερα. Αυτό εξάλλου υπηρετεί πιστά το αφαιρετικό σκηνικό της Άσης Δημητροπούλου (η πλώρη από μια βάρκα, ένα σύγχρονο ποδήλατο, ένα στρώμα, μερικά δεμάτια στάχυα) και ο συνεργάτης της στα σκηνικά και στα κοστούμια, με το σύγχρονο ύφος, Μάνος Σπιτάλας. Εξαιρετική η μουσική σύνθεση του Νίκου Ξανθούλη ενισχύει την ατμόσφαιρα του έργου, μια έξυπνη μοίξη αρχαιοελληνικής και σύγχρονης μουσικής. Η Σόνια Χαραλαμπίδου παίζει ζωντανά επί σκηνής αρχαιοελληνική λύρα και λαούτο και η Σοφία Παπουλάκου ερμηνεύει τα τραγούδια μοναδικά. Επίσης αξιοσημείωτος είναι ο φωτισμός από τον Αζάντ Χαραλάμπους,
Η Κωνσταντίνα Τάκαλου ερμηνεύει με πάθος, ευαισθησία, ειλικρίνεια και εκφραστικότητα τη γυναίκα που προσπαθεί να ζήσει με τους δικούς της όρους μέσα σ’ένα ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον. Η Μαρία Παπαφωτίου αποδεικνύει ότι είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα στο ρόλο της εταίρας Φανώς. Ο Δάος του Δημήτρη Μαύρου, αν και με ελάχιστο λόγο, γράφει μια σημαίνουσα ερμηνεία. Επίσης ο Γιώργος Χρανιώτης ερμηνεύει τον Κανέναν με δυναμισμό και ο Δημήτρης Σαμόλης προσπαθεί να αναδείξει την πολύπλευρη προσωπικότητα του Αγάθωνα.
Μια παράσταση, η οποία αναδεικνύει την πιο ώριμη, μέχρι σήμερα, συγγραφική δημιουργία του Χριστόφορου Χριστοφή και επαληθεύει την σκηνοθετική του ικανότητα. Η παράσταση θα παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο στο Θέατρο Πάρκο Τρίτσι και στις 15 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
2000
2k
