«ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ – ΑΜΑΛΙΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ
Στην ιστορική αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, μια αέρινη γυναικεία φιγούρα, με λιλά ταγιέρ και φινιρίσματα από βαθύ λιλά βελούδο (κοστούμια: Άγγελος Μέντης), τραβηγμένα μαλλιά και μπεζ – εκάϊ παπούτσια, εμφανίζεται, διασχίζει αθόρυβα τους φωτεινούς διαδρόμους (φωτισμός: Γιάννης Δρακουλαράκος) ανάμεσα στις σειρές των θεατών, σταματά μπροστά τους , πλησιάζει ένα βάθρο με μια μεγάλη κόκκινη πολυθρόνα (σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη) και τοποθετεί ένα μεταλλικό ταμπελάκι: «Μη εγγίζετε». Εκεί «ενθρονίζεται» ο μύθος του «Ιππόλυτου», η ιστορία της Φαίδρας που ερωτεύτηκε παράφορα τον πρόγονό της Ιππόλυτο και μην αντέχοντας την απόρριψή του απαγχονίζεται αφήνοντας ένα γράμμα διαβάλλοντάς τον στον πατέρα του, Θησέα, ο οποίος για να τον τιμωρήσει τον καταριέται προκαλώντας έτσι τον άδικο θάνατο του γιού του.
Την ιστορία αυτών των 1.466 στίχων, αυτή η λεπτοκαμωμένη γυναίκα, η Αμαλία Μουτούση, λέει ξανά και ξανά όπως την άκουσε από κάποιον που την έζησε, με τη βοήθεια ενός μουσικού. Ο Δημήτρης Καμαρωτός, συνθέτης, δραματουργός, σκηνοθέτης και εμπνευστής αυτής της site – specific περφόρμανς, στρέφει την διάταξη των θεατών στην αίθουσα κατά 180◦, με συνέπεια η υπερυψωμένη κλασική σκηνή της αίθουσας να βρίσκεται στην πλάτη των θεατών. Εκεί ο Δημήτρης Καμαρωτός ως μάγος – ταχυδακτυλουργός κινεί τα «μουσικά νήματα» της παράστασης πλαισιωμένος από τεράστιες κονσόλες και τα μουσικά όργανα, σχεδόν αόρατος, αφήνει να λάμψει η υποκριτική δεινότητα της Αμαλίας Μουτούση και να ακουστεί καθάρια ο τραγικός λόγος «λουσμένο» μέσα στα ηχητικά του τοπία.
Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού, βαθύ γνώστη και ερευνητή του κόσμου τη μουσικής, συνομιλεί λέξη προς λέξη με την ιδιαίτερα λειτουργική μετάφραση του κειμένου (Νίκος Φλέσσας) και συνοδεύει την κάθε ανάσα της εξαιρετικής Αμαλίας Μουτούση, που άλλοτε διαβάζει κι άλλοτε ερμηνεύει όλους τους ρόλους της τραγωδίας : Φαίδρα, Τροφός, Ιππόλυτος, Θησέας, Χορός, Αφροδίτη, Άρτεμης.
Στο ξεκίνημα της αφήγησης η Αμαλία Μουτούση αναφέρει έναν στίχο του Σεφέρη: «Όταν δεν χρειάζεται να ξεσπάσει ένα ποίημα, προτιμά να βηματίζει». Αυτό το τραγικό ποίημα – ιστορία, «ξετυλίγεται» – «βηματίζει» στο ιστορικό κτίριο του Παρνασσού μέσα από την αφήγηση – ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση και τη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού. Ο Δημήτρης Καμαρωτός «ντύνει» μουσικά τον τραγικό λόγο που εκφέρεται με ιδιαίτερη αισθαντικότητα, ευαισθησία και μουσική γνώση από την Αμαλία Μουτούση, η οποία μέσα από ανεπαίσθητες μεταπτώσεις της φωνής της «διαπερνά» σαν αερικό όλους τους ρόλους. Ανοίγει πόρτες, τραβά τη βαριά βελούδινη κουρτίνα και γυρμένη στο φωτισμένο παράθυρο εξομολογείται το άνομο πάθος της, ανεβαίνει στον εξώστη της αίθουσας και εμφανίζεται ως από μηχανής θεά, τραβά αιωρούμενα ηχεία που παράγουν παφλασμούς κυμάτων και ανοίγουν τις πύλες του χρόνου για να αναδυθεί μέσα από ένα μεταλλικό κουτί – in homage – η φωνή της Έλσας Βεργή ως Φαίδρα στην ιστορική παράσταση του Δημήτρη Ροντήρη (1954) με Ιππόλυτο τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
Μια τραγωδία που μετουσίωσε σε παρτιτούρα ο Δημήτρης Καμαρωτός, με ποικίλα ηχοχρώματα, εντάσεις, παύσεις, σιωπές και απέδωσε με πάθος και εσωτερική φλόγα η Αμαλία Μουτούση ως ένα ακόμα «παλιωμένο μουσικό όργανο». Ένα, μοναδικής δημιουργίας, δίδυμο ισότιμων πρωταγωνιστών.
Μια εξαιρετική δουλειά που αξίζει η «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών», η οποία στήριξε το εγχείρημα, να επαναλάβει την προσεχή σεζόν για να την απολαύσει περισσότερος κόσμος.
2000
2k
