Ο Κορνέλ Μουντρούτσο, ούγγρος σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου και παρουσιάζει δουλειά του στην Ελλάδα για Τρίτη φορά. Τον πρωτογνωρίσαμε στο Φεστιβάλ «Transitions» της Στέγης Γραμμάτων και τεχνών (2015) με το έργο «Frankenstein – Project» και το 2018 παρουσίασε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου το συγκλονιστικό έργο «Απομίμηση Ζωής». Ήταν βέβαια πιο γνωστός στο ευρύ κοινό από το κινηματογραφικό του έργο «Λευκός Θεός», το οποίο βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Καννών (2014), στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα».
Ο Μουντρούτσο είναι ένας καλλιτέχνης ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε κοινωνικοπολιτικά προβλήματα σε οικογενειακές συγκρούσεις, στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες της ζωής. Έχει το ταλέντο να διαχειρίζεται όλα αυτά τα θέματα, που τον αγγίζουν και τον εμπνέουν, είτε με τον κινηματογραφικό φακό, είτε με την σκηνοθετική μπαγκέτα με λιτότητα, μέτρο και ευαισθησία .
Φέτος, επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου με το έργο «Κομμάτια μιας γυναίκας» της Kata Weber. Ο Μουντρούτσο με σκηνοθετική ευελιξία διεισδύει στον ψυχικό κόσμο μιας τριαντάρας γυναίκας, της Μάγιας και με ενσυναίσθηση και σεβασμό προσεγγίζει την ηρωίδα που κουβαλά την τραυματική εμπειρία του θανάτου του νεογέννητου μωρού της και τις συνέπειες που προκαλεί αυτή η απώλεια στο οικογενειακό της περιβάλλον.
Σε αυτό το έργο ο Μουντρούτσο με δεξιοτεχνία «παντρεύει» τον κινηματογράφο με το θέατρο. Χρησιμοποιεί το κάθε είδος εκεί όπου πιστεύει ότι λειτουργεί πιο αποτελεσματικά προκειμένου να δημιουργήσει την καταλληλότερη ατμόσφαιρα.
Έτσι στην πρώτη πράξη του έργου, η θεατρική σκηνή μετατρέπεται σε κινηματογραφική οθόνη. Το ανοιγοκλείσιμο της πόρτας του σπιτιού της Μάγιας και του άνδρα της είναι σαν να μας επιτρέπει να δούμε όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι και συγχρόνως προβάλλονται στην λευκή πρόσοψη του σπιτιού, η οποία τώρα πλέον εκτελεί χρέη οθόνης. Ο φακός για 30 περίπου λεπτά καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια έναν τοκετό, την σχέση της Μάγιας με τη μαία, τις σχέσεις του ζευγαριού και τον ξαφνικό θάνατο του νεογέννητου.
Ο φακός – νυστέρι του Μουντρούτσο ζουμάρει στο συσπασμένο πρόσωπο της Μάγιας από τις ωδίνες του τοκετού, αποτυπώνει την αμηχανία του συζύγου της που δεν ξέρει πώς να βοηθήσει, παγιδεύει τις αδέξιες κινήσεις της πρωτάρας μαίας, καδράρει στην εξώθηση του μωρού, εγγράφει την ευτυχία των γονιών και ξαφνικά γίνεται cut στο νεκρό μωρό στα χέρια της μαίας. Η μεθοδευμένη κίνηση του φακού «καθοδηγεί» το βλέμμα του θεατή και τον εμπλέκει συναισθηματικά.
Στην δεύτερη πράξη, η θεατρική σκηνή αποκτά την οντότητά της. Το σπίτι της Μάγιας μεταμορφώνεται σταδιακά στο πατρικό της σπίτι. Με την πρόφαση της ανακαίνισης του πατρικού σπιτιού, η μητέρα της Μάγιας δίνει οδηγίες στα άτομα που ουσιαστικά στήνουν το νέο σκηνικό. Ο Μουντρούτσο, εμμονικός λάτρης της λεπτομέρειας στήνει μπροστά στους θεατές τρεις χώρους ενός μικροαστικού σπιτιού, (μπάνιο, τραπεζαρία, κουζίνα) πολύ προσεγμένα, με κάθε λεπτομέρεια στην επίπλωση και με μικροαντικείμενα αλληλένδετα με την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν σε αυτό. Ένα έξυπνο εύρημα που λειτουργεί ως ιντερμέδιο ανάμεσα στις δύο πράξεις του έργου.
Έχουν ήδη περάσει έξι μήνες από το μοιραίο συμβάν. Η απώλεια είναι ακόμη νωπή και οι ρωγμές που έχει προκαλέσει γίνονται εμφανείς τόσο στη σχέση του ζευγαριού όσο και στη συμπεριφορά όλης της οικογένειας απέναντι στη Μάγια. Η μητέρα της Μάγιας, έχει καλέσει τις δύο κόρες της με τους συζύγους τους και μια μακρινή ξαδέλφη, δικηγόρο, μάλλον μη αγαπητή στην οικογένεια, σε δείπνο με πάπια.
Σε αυτή την οικογενειακή συγκέντρωση κριτικάρεται ο τρόπος με τον οποίο η Μάγια διαχειρίζεται το πένθος της, ξεδιπλώνονται χαρακτήρες και καταστάσεις, ξετυλίγονται μνήμες, αποκαλύπτεται η σχέση των δύο αδελφών και η αντικανότητα των συζύγων της να αντιμετωπίσουν τη ζωή τους, καλά κρυμμένα μυστικά έρχονται στο φως που αφορούν τη σχέση των γονιών της Μάγιας, καταρρέουν ζωτικά ψεύδη που διατηρούσαν ένα κοινωνικό status.
Οι μνήμες που ξυπνούν στη Μάγια, το πιάνο, τα μικροαντικείμενα, οι γωνίες του σπιτιού, επηρεάζουν τον ευάλωτο ψυχισμό της και την οδηγούν σε μια «κατάδυση» στην μπανιέρα του πατρικού της. Μια επιστροφή στο αμνιακό υγρό ικανή να προκαλέσει την ταύτισή της με το βρέφος που κουβαλούσε εννιά μήνες μέσα της ώσπου το βλέπει ολοζώντανο να την καλεί από την άλλη άκρη του σπιτιού. Ξαφνικά αναδύεται, τρέχει, το αγκαλιάζει και το νανουρίζει. Μια φαντασίωση σκηνοθετημένη με μαεστρία και ευαισθησία. Μια σκηνή με «essans» μαγικού ρεαλισμού.
Η ζεστασιά που αναδύει το πατρικό σπίτι, το αίσθημα της χαλάρωσης που προσφέρει ένα οικείο περιβάλλον, το ξύπνημα των αναμνήσεων, δύο κορδέλες που παρασύρουν τις αδελφές να θυμηθούν το αγαπημένο τους παιδικό παιχνίδι – χορό και να στροβιλισθούν στους ήχους του τραγουδιού «Felicitá»: είναι φέτες ζωής, ψήγματα μιας καθημερινότητας που ο Μουντρούτσο γνωρίζει πολύ καλά να μετατρέπει σε ποίηση.
Το τέλος του έργου βρίσκει τη μητέρα με τις κόρες της, στο μισοσκόταδο, να σιγοτραγουδούν το «Felicitá», ενώ σβήνουν τα κεριά ξορκίζοντας ίσως όσα τους χωρίζουν και ελπίζοντας σε όσα τις ενώνουν και τις κάνουν πιο δυνατές.
Μια ομάδα κανότατων ηθοποιών υποστήριξε με δύναμη και πειθώ όλους τους ρόλους.
Ο Κορνέλ Μουντρούτσο, δημιούργησε μια σαγηνευτική παράσταση, χαμηλών τόνων αλλά με έντονους «εσωτερικούς» κραδασμούς, έναν ύμνο στη ΓΥΝΑΙΚΑ που βιώνει το πένθος, γνωρίζει να κρατά την αξιοπρέπειά της, αντιμετωπίζει με θάρρος τις δυσκολίες της ζωής, παλεύει να σταθεί στα πόδια της, έτοιμη για μια νέα αρχή στοχεύοντας σταθερά προς την ΕΥΤΥΧΙΑ.
2000
2k
