Ο μύθος των Ατρειδών κατέχει εξέχουσα θέση στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Και οι τρεις μεγάλοι τραγικοί αναμετρήθηκαν με αυτόν, ο καθένας βέβαια από τη δική του οπτική και με την ιδιαίτερη προσωπική του γραφή.
Ο Ευριπίδης, νεότερος από τους τρεις, επιχειρεί να ανανεώσει την τραγωδία δημιουργώντας έργα που συνδιαλέγονται με τα έργα των προκατόχων του, καινοτομούν και μεταφέρουν το πνεύμα της εποχής του (κυριαρχία των σοφιστών στην Αθηναϊκή κοινωνία).
Ο «Ορέστης» παραστάθηκε το 408 π.χ., λίγο καιρό πριν αποχωρήσει ο Ευρυπίδης για την αυλή του Αρχέλαου, βασιλιά της Μακεδονίας όπου και τον βρήκε ο θάνατος.
Ο «Ορέστης» είναι ένα έργο στο οποίο δεν διαπράττεται κανένας φόνος, παρουσιάζονται όμως οι συνέπειες των φόνων που προηγήθησαν. Το έργο εξελίσσεται έξι ημέρες μετά το φόνο της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου, διάστημα κατά το οποίο ο Ορέστης παραμένει χωρίς φαγητό και ύπνο, σέρνεται στο χώμα «χτυπημένος» αλύπητα από τις Ερινύες, υφιστάμενος τις συνέπειες της μιαρής πράξης του, παγιδευμένος στω ερώτημα:
Αποκατέστησε το δίκαιο ακολουθώντας την θεϊκή οδηγία; Άραγε απέδωσε δικαιοσύνη στην μνήμη του αδικοσφαγμένου πατέρα του;
Σε αυτήν την τυραννική δοκιμασία στέκεται δίπλα του βοηθός ακοίμητος η αδελφή του Ηλέκτρα και ο φίλος του Πυλάδης, ο μόνος που εθελουσίως και με τόλμη παραστέκεται στα δύο αδέλφια. Μια εξεγερμένη νεολαία (ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδης) «οπλισμένη» με οργή, βία, απελπισία και απόγνωση καταστρέφει το παλάτι και καταφεύγει στην ομηρία της κόρης του Μενελάου, Ερμιόνης, για να αποφύγει τον επικείμενο λιθοβολισμό.
Ο Γιάννης Κακλέας, για πρώτη φορά στην μακρά καριέρα του, σκηνοθετεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και μάλιστα τραγωδία. Επιλέγει μια τραγωδία που διαθέτει, θα λέγαμε, όλα τα «συστατικά» ενός σύγχρονου θεατρικού έργου. Το έργο ξεκινά ως ψυχολογικό δράμα και καταλήγει θρίλερ με έντονο σασπένς, ομαλής όμως έκβασης λόγω της επέμβασης του απομηχανής Θεού. Ο ομώνυμος ήρωας του έργου, πάσχει επί σκηνής, βιώνει ολοζώντανα όλα τα συμπτώματα μιας ψυχικής ασθένειας, μια μορφή μανίας-τρέλας που τον κυριεύει και τον συνταράσσει κατά διαστήματα.
Ο Γιάννης Κακλέας, διατηρώντας τα στοιχεία που διέπουν τις σκηνοθεσίες του, καταθέτει μια ευανάγνωστη προσέγγιση του έργου, η οποία ισορροπεί ανάμεσα σε μια κλασικότροπη έως μοντέρνα παράσταση. Χρησιμοποιεί την εύστοχη και με άποψη μετάφραση του Γιώργου Χειμώνα, η οποία τον οδηγεί σε μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση του έργου. Καθοδηγεί τους ηθοποιούς καθαρότατα αποσπώντας συναρπαστικές ερμηνείες από τους Γιώργο Ψυχογιό, ως Τυνδάρεω και Ζέρομ Καλούτα, ως Φρύγα. Επιτέλους ένας Φρύγας, ο οποίος δεν είναι θηλυπρεπής αλλά Άνθρωπος που αξίζει να χαίρεται το φως της κάθε μέρας.
Ο Άρης Σερβετάλης, (υπεύθυνος και για την κίνηση), ένας ηθοποιός πολυεργαλείο, στο ρόλο του Ορέστη, είναι πειστικός στις νηφάλιες στιγμές του ήρωα. Καταφεύγει όμως στη γνωστή ικανότητά του να διαχειρίζεται την πλαστικότητα του σώματός του, παραμένοντας σε σπαστικές, επιφανειακές κινήσεις, χωρίς να αποδίδει την εσωτερικότητα που απαιτούν οι στιγμές της τρέλας. Η Μαίρη Μηνά, μία πολύ ικανή ηθοποιός, αναμετράται με σθένος και τόλμη στο ρόλο της Ηλέκτρας σε αυτό της το «βάπτισμα του πυρός» στην Αργολική ορχήστρα. Ο Μενέλαος του Πάνου Βλάχου συγκρατημένος με κάποιες καλές στιγμές και ο Πυλάδης του Αιμιλιανού Σταματακάκη αποτελεσματικός. Ο χορός κινήθηκε με κάποια αμηχανία, με τα μαύρα εντυπωσιακά «επιθεωρησιακά» κοστούμια. Μέσα από τον δεκαμελή χορό «αναδύθηκαν» οι ρόλοι της Ερμιόνης (Άλκηστις Ζιρό), του αγγελιοφόρου (Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη) και της ωραίας Ελένης (Νικολέτα Κατσαηλίδου)
Τα σκηνικά και τα κοστούμια, των Γιάννη Κακλέα και Ηλένια Δουλαρίδη, εκτός του Ορέστη και της Ηλέκτρας δεν βοήθησαν στην ατμόσφαιρα του έργου. Η λάσπη, που κάλυπτε την ορχήστρα, λειτούργησε σημειολογικά, παραπέμποντας στην μιαρή πράξη του Ορέστη και σε όποιον τον συναναστρέφονταν να φέρει αυτό το μίασμα. Ερχόταν όμως σε πλήρη αντίθεση με το λαχανί σαλονάκι εποχής, με τους καθρέπτες και τη βιβλιοθήκη, που δέσποζε στο βάθος, εκτός ορχήστρας. Πολύ λειτουργική η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου καθώς και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου.
Μια παράσταση με κάποια καλά στοιχεία, η οποία θα σημεώσει μεγάλη επιτυχία στην περιοδεία, που πραγματοποιείται ανά την Ελλάδα, γιατί διαθέτει γνωστούς και ικανούς ηθοποιούς .
2000
2k
