Τη δεκαετία του ’80, σε μια μικρή Γαλλική επαρχιακή πόλη, ο Μιλού, ένας έφηβος 14 χρονών διαφορετικός από τα άλλα αγόρια του σχολείου, ακούει τη μελωδική φωνή μιας τραγουδίστριας να συνοδεύει τους τίτλους τέλους του σίριαλ της εποχής “Η κόρη του Μιστράλ”. Αυτή η αέρινη φωνή χαϊδεύει τα αυτιά του και αγγίζει την καρδιά του, με απώτερο σκοπό να αναζητήσει αυτό το πλάσμα που εκπέμπει αυτά τα μαγικά μουσικά κύματα στη ψυχή του. Η Νάνα Μούσχουρη, η Ελληνίδα σταρ η οποία μεσουρανεί στο Παρίσι και παγκοσμίως εκείνη την εποχή, ‘ ξεκλειδώνει’ τον μετέωρο ψυχισμό του Μιλού με την κρυστάλλινη φωνή της, του χαρίζει τη μαγεία του ταξιδιού και του ονείρου και ταυτόχρονα του δίνει ένα νόημα στη ζωή του: Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη. Αυτό το όνειρο ζωής, αυτός ο βαθύς θαυμασμός και η απόλυτη ταύτιση με τη μούσα του θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία για να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα και να αναπτύξει την προσωπικότητά του ως ενήλικας, αγγίζοντας την άκρη του ονείρου του.
Σε αυτό το μακρύ ταξίδι της ενηλικίωσής του ο Μιλού, εκτός από το άπιαστο είδωλο της αιθέριας Ελληνίδας θεάς, την ιδεατή περσόνα που τον στηρίζει νοητά, τον συντροφεύει η λατρεμένη του γιαγιά. Αυτή η απλή, καθημερινή γυναίκα τον αγαπά πραγματικά, του απαλύνει τις αγωνίες και τις δυσκολίες και του προσφέρει απλόχερα μια ζεστή αγκαλιά γεμάτη τρυφερότητα, αποδοχή και κατανόηση.
Ο Νταβίντ Λελαί-Ελό είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας και σε αυτόν τον μονόλογο αυτοβιοραφείται με χιούμορ, ευαισθησία και αφοπλιστικότατη ειλικρίνεια. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, το 2019, με εξαιρετική επιτυχία και φέτος ανεβαίνει στο Παρίσι, στο θέατρο Studio Hèbertat.
Ο Ελισσαίος Βλάχος σκηνοθετεί μια λειτουργική παράσταση, χωρίς υπερβολές , στην οποία κυριαρχεί ο κόσμος και οι διαδοχικοί περίοδοι της ζωής του Μιλού , καθοδηγώντας τον Μάνο Καρατζογιάννη σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας του ήρωα που ενσαρκώνει με μέτρο και πειθώ.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης ερμηνεύει με πάθος, βαθιά ευαισθησία, ενσυναίσθηση και πηγαίο ταλέντο αυτόν τον συγκινητικό και τόσο ανθρώπινο μονόλογο. Η διαδρομή της ενηλικίωσης του Μιλού συμπίπτει με τη δική του υποκριτική ωριμότητα. Ο Καρατζογιάννης αφήνεται να βυθιστεί στον εσωτερικό κόσμο ενός ονειροπόλου εφήβου και τον ακολουθεί μέχρι την ενηλικίωσή του, καταθέτοντας στη σκηνή όλους τους ‘κραδασμούς’ αυτής της μετάβασης: με αλλαγές στο ηχόχρωμα της φωνής του, την κίνηση του σώματος και των χεριών του, τις εκφράσεις του προσώπου και του βλέμματός του, τα ποικίλα κοστούμια, την παιγνιώδη διάθεση ενός αγοριού που μεταβάλλεται σταδιακά σε μια μεστή συμπεριφορά ενός ενήλικα που συναντά το ίνδαλμα του και τέλος τη συμβολική παρουσία ενός κατακόκκινου φορέματος στην άκρη της σκηνής.
Η ρέουσα μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, τα απλά και ουσιαστικά σκηνικά καθώς και τα κοστούμια της Σεμίραμις Μοσχοβάκη, όπως και η μουσική σύνθεση και επιμέλεια του Νίκου Κολλάρου και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιανίτη συμβάλλουν σε μια καλοστημένη παράσταση, στο κομψό θέατρο Σταθμός, στην καρδιά του Μεταξουργείου, την οποία κοσμεί μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία.
2000
2k
