Η επαναστατική πνοή του γαλλικού Μάη του ’68 φυσά και στην Ιταλία δημιουργώντας, κυρίως στην εργατική τάξη, μια επαναστατική έκρηξη, η οποία έχει μακρά διάρκεια, με συνέπεια να περάσει η κρατική εξουσία σε μια ανεξέλεγκτη αντεπίθεση. Το 1969, η βομβιστική επίθεση στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου με τους 16 νεκρούς και τους πολλούς τραυματίες καθώς και ο μυστηριώδης θάνατος του αναρχικού σιδηροδρομικού εργάτη Τζιουζέπε Πινέλι (ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος από τις αρχές) εμπνέουν τον στρατευμένο θεατρικό συγγραφέα Ντάριο Φο, με αποτέλεσμα να μετουσιώσει με την καυστική του πένα αυτό το γεγονός σε μια εκρηκτική πολιτική φάρσα (1970).
Ο Ντάριο Φο «αναμιγνύει» με ταχυδακτυλουργική μαεστρία στοιχεία από την commedia dell’ arteκαι το λαϊκό φαρσικό θέατρο και φέρνει στο θεατρικό φως «Τον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού», ο οποίος αποκαθηλώνει τα πολλαπλά προσωπεία της εξουσίας, της οποίας ο σκοτεινός μανδύας συγκαλύπτει φρικαλεότητες, αυθαιρεσίες, αθλιότητες, την πολιτική σήψη, την κρατική υποκρισία, χυδαία και χονδροειδή ψέμματα, και την ελεγχόμενη δικαιοσύνη.
Ο Γιάννης Κακλέας με εκπληκτική δεξιότητα «επικοινωνεί» με την πεμπτουσία του έργου του Ντάριο Φο και δημιουργεί μια σύγχρονη σατιρική κωμωδία. Με καταπληκτική ευελιξία παντρεύει τον κύριο καμβά του έργου με την αύρα του έργου “Mistero Buffo”, τον συνδέει με το σήμερα εμπλουτίζοντάς τον με γεγονότα της επικαιρότητας και τον «ντύνει» με την αχλή της επιθεωρησιακής ατμόσφαιρας.
Ο Γιάννης Κακλέας μετατρέπει τον Τρελό του έργου του Ντάριο Φο, σε έναν εμβληματικό γελωτοποιό που διακωμωδεί, παρωδεί και συγχρόνως στηλιτεύει τα κακώς κείμενα ανά τους αιώνες. Έτσι ο ευρηματικός γελωτοποιός εστιάζει και καυτηριάζει το γεγονός της «εκπαραθύρωσης» του αναρχικού και καταλήγει μετά από μια σειρά μεταμφιέσεων και μιμήσεων στα γραφεία της Κεντρικής Ασφάλειας για να αποκαλύψει την αλήθεια μετατρέποντας τους θύτες σε θύματα ενός σάπιου κρατικού μηχανισμού και τους ανελέητους ανακριτές σε απελπισμένα ανθρωπάκια που οφείλουν να λογοδοτήσουν.
Ο Κακλέας προσεγγίζει το κείμενο με μια φρέσκια ματιά και ενορχηστρώνει με την σκηνοθετική του μπαγκέτα τη λαϊκή κωμωδία, τα έξυπνα γκαγκς, τα φαρσικά και τα μποφόνικα στοιχεία με εύστροφο και αποτελεσματικό τρόπο.
Μια παράσταση που ανακαλεί στη μνήμη τις επιτυχημένες δημιουργίες του σκηνοθέτη -πολλές από τις οποίες ήταν πολύ προχωρημένες για την εποχή τους- στο θέατρο «Τεχνοχώρος» και στο «Τεχνοχώρος υπό σκιάν», στην οδό Μαυρομιχάλη και ειδικά τις μαγικές μεταμεσονύχτιες παραστάσεις.
Μια ομάδα ικανότατων ηθοποιών αναλαμβάνει με πάθος, κέφι και συλλογικό πνεύμα να υπηρετήσει το σκηνοθετικό όραμα.
Ο ηθοποιός πολυεργαλείο, Πάνος Βλάχος, ξεδιπλώνει με τρομερή άνεση όλη την γκάμα της υποκριτικής του τέχνης: παίζει, τραγουδά, χορεύει, μιμείται, μεταμφιέζεται, παίζει κιθάρα, κατακλύζει την σκηνή με το χειμαρρώδες ταλέντο του και καταθέτει την στιχουργική του δεινότητα γράφοντας τους ευφυείς στίχους των τραγουδιών της παράστασης. Τον Πάνο Βλάχο πλαισιώνουν πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί. Ο Φοίβος Ριμένας, ο Θοδωρής Σκυφτούλης και ο Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, ως εκπρόσωποι της εξουσίας, ερμηνεύουν τους ρόλους με φοβερή ενέργεια, γκροτέσκο παίξιμο και χορογραφημένες κινήσεις (Αγγελική Τρομπούκη) σκορπίζοντας γέλιο χωρίς όμως να περνά απαρατήρητο το σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας. Η Ιφιγένεια Αστεριάδη ως δημοσιογράφος, με έντονο καρτουνίστικο παίξιμο, υπονομεύει εύστοχα το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο δε Στέλιος Πέτσος, είναι εξαιρετικός στο ρόλο του «μπούφου» αστυνομικού με χιτλερικό μουστάκι, εκπληκτικές μούτες και μπουφονικό παίξιμο. Μια περσόνα που σχολιάζει πολύ έξυπνα και ολοζώντανα την ανεγκέφαλη και φασίζουσα εξουσία.
Η μουσική σύνθεση του Βάϊου Πράπα, εκτελεσμένη ζωντανά επί σκηνής, και εμπλουτισμένη με πολλά μουσικά είδη, αποτελεί τον συνεκτικό ιστό της παράστασης, δίνει το ρυθμό και χαρίζει ένταση και χαμόγελα ευχαρίστησης.
Το βιομηχανικό σκηνικό (Ηλένια Δουλαδίρη και Γιάννης Κακλέας) δοδημένο από σκαλωσιές,τοποθετημένες περιμετρικά της σκηνής, αποπνέει τη ψευδαίσθηση μιας επίπλαστης ελευθερίας. Ένας χώρος πλήρως ελεγχόμενος από τα γρανάζια της εξουσίας, ο οποίος ωστόσο παρέχει κενά διαφυγής (αυτοκτονικής;).
Μια καλοδουλεμένη παράσταση που χαρίζει άφθονο γέλιο και γεννά σκέψεις, για μετά, σε έναν ενεργό και ευαισθητοποιημένο πολίτη.
2000
2k
