ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ» ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΗΝΤ ΕΝΤΓΚΑΡ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

«VICE VERSA : ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ» του Ντέιβηντ Έντγκαρ

ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΓΚΙΡΚΙΝΟΥΔΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ,

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

EXTRA MUROS

Στον αύλειο χώρο, σε μια εσοχή των κτιρίων του παλαιού Ατμοηλεκτρικού Σταθμού στο Νέο Φαλήρο της ΔΕΗ (κτίσμα του 1903) και από το 1982 χαρακτηρισμένο ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, η Αγγελική Γκιργκινούδη με την ομάδα Vice Versa έστησε την παράσταση της «Πεντηκοστής» του Ντάιβηντ Έντγκαρ / David Edgar (1948).

Ενα φυσικό σκηνικό, εξαιρετική επιλογή της σκηνοθέτιδας, που προσέδωσε αληθοφάνεια και αμτόσφαιρα στην παράσταση.

Το έργο Πεντηκοστή / Pentecost (1994) έχει τιμηθεί με το βραβείο Eveninig Standard Award (1995) και αποτελεί το δεύτερο θεατρικό έργο της τριλογίας του Βρετανού συγγραφέα David Edgar:  “The iron Curtain trilogy / Η τριλογία του σιδηρούν παραπετάσματος”, με πρώτο το: “The shape of the table / Το σχήμα του τραπεζιού” (1990) και τρίτο το: “Prisoner’s Dilemma / To δίλημμα του φυλακισμένου” (2001). Μια τριλογία που γράφεται στον απόηχο των γεγονότων της πτώσης του τείχους του Βερολίνου (1989) και πραγματεύεται τις κοινωνικοπολιτικές συνέπειες της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ένα σχόλιο στην «εσωτερική αναδιάρθρωση»  της Ευρώπης. Η Αγγελική Γκιρκινούδη, πολύ έξυπνα, με τη βοήθεια της επιστημονικής συμβούλου, Ζακία Άκρα (Παλαιστίνη), «μπόλιασε» τη δράση του έργου με επίκαιρα γεγονότα μεταθέτοντας το έργο στο σήμερα. Οι πολιτικοί μeτανάστες και πρόσφυγες του τότε μεταλλάσσονται σε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες του σήμερα που εισρέουν στην Ευρώπη από εμπόλεμες χώρες και μη (Συρία, Παλαιστίνη, Αφχανιστάν, Αρμενία, Σουδάν, Αίγυπτο, Ινδία, Λιβύη, Τσιγγάνοι…) αναζητώντας πολιτικό άσυλο και μια καινούργια πατρίδα. Σχόλιο στη νέα πολυπολιτισμική και πολύγλωσση «χαρτογράφηση» της Ευρώπης.

Το χάρισμα της πολυγλωσσίας που δόθηκε στους δώδεκα αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής χαρίζει τον ομώνυμο τίτλο στο έργο σχολιάζοντας την συνύπαρξη (;) διαφορετικών εθνοτήτων και ποικίλλων γλωσσών με αμφίβολο αποτέλεσμα κατανόησης.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Η αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας τοιχογραφία – παρόμοια με το «Θρήνο για το Χριστό» (1305) του Giotto στην Cappella della Arena, στην Πάδοβα – σε ένα «πολύπαθο» χώρο-φυλακή, κέντρο συγκέντρωσης και βασανιστηρίων Εβραίων, Μουσείο Αθέων, Καθολικός Ναός και Ορθόδοξη Εκκλησία- σε κάποια χώρα της Ανατοιλκής Ευρώπης προσφέρει τον «καμβά»  όπου «προβάλλονται»:  η επαγγελματική ανέλιξη μιας επιμελήτριας τέχνης (η οποία την ανακάλυψε πρώτη), η προσπάθεια εκμετάλλευσής της από τον υπουργό πολιτισμού για τουριστικούς λόγους αλλά και από ύποπτους κύκλους ποικίλων συμφερόντων, η προβολή της χώρας ως πρωτοπόρος στον τομέα της ζωγραφικής αφού χρονολογείται 600 χρόνια πριν από το έργο του Giotto, οι θρησκευτικές αντιπαλότητες, η ομηρία των ενδιαφερομένων που βρίσκονται στο χώρο από μια ομάδα προσφύγων που εισβάλλει, οι άκαρπες πολλαπλές διαπραγματεύσεις για πολιτικό άσυλο και τέλος η εισβολή των ειδικών δυνάμεων στο χώρο σκορπώντας το θάνατο και προκαλώντας την καταστροφή του έργου τέχνης.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η Αγγελική Γκιρκινούδη ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Vice Versa το 2009, ένα χώρο έκφρασης για Έλληνες και ξένους ερασιτέχνες ηθοποιούς, φοιτητές και εργαζόμενους από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα, παρέχοντας κοινωνικό και καλλιτεχνικό έργο.

Σε αυτή την παράσταση η Αγγελική Γκιργκινούδη πλαισιωμένη από 6 Έλληνες ηθοποιούς και 15 πρόσφυγες από 13 χώρες (Ζακία Άκρα, Άιμαν Αλαμπούντ, Χαλίλ Αλιζάντα, Χοσάμ Αράφα, Νάντια Ζαχούρ, Θάνος Ζέρης, Κωνσταντίνος Κοτσύφης, Θύμιος Κούκιος, Μαρσέλα Λένα, Σιμπλίς Μπα Μούκουρι, Αλεξάνδρα Μπαστάνη, Μοχάμεντ Μπελχέντι, Τάνια Μπιζούμι, Γκρέις Νουόκε, Ειρήνη Οικονομίδου, Ολάμ Ορέισι, Βασίλης Παγανόπουλος, Θέμης Πάνου, Σβετλάνα Παραμόνοβα, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Ντημητρίνα Πουέβα, Κρις Ραντάνοβ, Αιντίμ Τζουμάλ, Λίλιτ Τουμασιάν, Γιάννης Τσορτέκης) δημιούργησε μια πολύ αξιόλογη δουλειά καταγράφοντας τον κοινωνικοπολιτικό παλμό του σήμερα. Η ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση του έργου με την ανάλογη υποκριτική υποστήριξη (πολύ καλοί όλοι οι ερμηνευτές) τη σκηνική δράση «πραγματικών» προσφύγων σε ένα φυσικό χώρο, τα φρεναρίσματα των αυτοκινήτων, τους δυνατούς πυροβολισμούς, τη χρήση κροτίδων έδωσαν αληθοφάνεια, ζωντάνια, αμεσότητα, σωστούς ρυθμούς- με μόνη εξαίρεση την «κοιλιά» στην σκηνή του γλεντιού των προσφύγων- έντονο suspense και κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.

Η δημιουργική μουσική του Κώστα Βόμβολου και οι αποτελεσματικοί φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου προσέδωσαν χαρακτήρα και χρώμα στην παράσταση.

Μια ακόμη ευπρόσωπη και έντιμη παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών που έδωσε το στίγμα της “Extra Muros”, μακράν της «Πειραιώς 260».