Μέσα από μια φιλάσθενη κράση ξεπηδά ένα εκρηκτικό πνεύμα, μια πάλλουσα καλλιτεχνική φύση πολύ προχωρημένη για την εποχή της. Ο Αντονέν Αρτώ, αυτός ο ασθενικός ιδιοφυής καλλιτέχνης που “φιλοξενήθηκε” κατ’ επανάληψη, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, σε σανατόρια και ψυχιατρικές κλινικές, μπόρεσε να βρει γιατρειά μέσα από την τέχνη του θεάτρου, ένα απάγκιο λιμάνι δημιουργίας για να γαληνέψει την ψυχή του. Ο Αντονέν Αρτώ, ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής, θεωρητικός του θεάτρου και συγγραφέας πλήθος δοκιμίων αποτελεί μια εξέχουσα μορφή του θεάτρου, η οποία επηρέασε πολλούς θεατρικούς συγγραφείς καθώς και καλλιτέχνες του θεάτρου.
Η Ιόλη Ανδρεάδη, έχοντας εντρυφήσει σε βάθος στο έργο του Αρτώ από τις πανεπιστημιακές της σπουδές και αργότερα με περισσότερη επιμονή και υπομονή, συγγράφει μαζί με τον Άρη Ασπρούλη μια τριλογία για τον Αρτώ: “Αρτώ/Βαν Γκογκ avec un pistolet”, “Οικογένεια Τσέντσι”, η οποία ολοκληρώνεται με το “Κόκκαλο”.
Το έργο ξεκινά το 1946, δύο χρόνια πριν το θάνατό του Αρτώ, ο οποίος έχει ήδη συμπληρώσει εννιά χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, όπου έχει υποστεί τα πάνδεινα (ισχυρά ηλεκτροσόκ και δυνατή φαρμακευτική αγωγή) προκειμένου να “εξυγιανθεί,” ένα άναρχο πνεύμα. Ο Αρτώ , αν και είναι πια ελεύθερος, επιστρέφει στο κελί του, στο ψυχιατρείο δεν του έχει επιτραπεί να παραστεί στην ειδική βραδιά που είναι αφιερωμένη στο έργο του. Εκεί πικραμένος και βαθιά απογοητευμένος θα παρουσιάσει ένα δυνατό υποκριτικό σόλο ενώπιον ενός φανταστικού κοινού, που τον αγαπά και τον σέβεται. Εκεί, μπροστά στη μπούκα μιας ιταλικής σκηνής, βυθίζεται σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση,
Ο Γεράσιμος Γεννατάς ξεδιπλώνει με μαεστρία, ενσυναίσθηση και υποκριτική δυνότητα όλο το βασανιστικό ταξίδι της καλλιτεχνικής πορείας του Αρτώ, ένα πέρασμα από το σκοτάδι στο φως. Η ερμηνευτική δυναμική του Γεννατά διεισδύει στον ταραγμένο ψυχισμό του καλλιτέχνη και αποκαλύπτει την πίκρα του τα όνειρά του, τις αναμνήσεις του, την ελπίδα και τη μοναξιά του, τα πιστεύω του σε ένα θέατρο που κινείται έξω από το κατεστημένο, ικανό να αφυπνίσει και να θεραπεύσει το κοινό.
Η σκηνοθετική σύλληψη της Ιόλης Ανδρεάδη προσεγγίζει το κείμενο με ιδιαίτερη ευαισθησία και λεπτότητα. Φωτίζει διακριτικά την καλλιτεχνική μορφή του Αρτώ αλλά και την ψυχική του αστάθεια. Οι θαυμάσιες μουσικές του Γιώργου Παλαμιώτη , που ερμηνεύει ο ίδιος επί σκηνής, δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα ενώ συγχρόνως συνομιλούν, υπογραμμίζουν και αναδεικνύουν τις ερμηνευτικές ποιότητες του Γεννατά. Ένα, πραγματικά, τέλεια συντονισμένο ντουέτο: ηθοποιού και μουσικού, το οποίο ντύνει φωτιστικά καθώς και όλη την παράσταση ο δεξιοτέχνης Σάκης Μπιρμπίλης.
Μια παράσταση που επιτυγχάνει με αρμονικούς τόνους και ημιτόνια να κάνει πράξη τη θεωρητική σύλληψη του Αρτώ για ένα θέατρο που θεραπεύει και χαρίζει ευεξία στο κοινό.
2000
2k
