Η Γαλλοβιετναμέζα Caroline Guiela Nguyen, συγγραφέας και σκηνοθέτις, είναι παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ Αθηνών. Έχει ήδη παρουσιάσει την παράσταση “Σαϊγκόν” το 2019 και την παράσταση “Fraternitè, un conte fantastique” το 2021, στις οποίες κυριαρχούσε μια πολυπολιτισμική ταυτότητα. Φέτος επιστρέφει και με την ιδιότητα της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του Εθνικού θεάτρου του Στρασβούργου για να παρουσιάσει το νέο έργο της “Lacrima” (Δάκρυ). Μια βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία της οποίας η εμβέλεια δράσης εκτείνεται σε τρείς ηπείρους ( Ευρώπη, Ασία. Αυστραλία) και επικεντρώνετσι στα καυτά θέματα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης, της παγκόσμιας εργασιακής βίας, της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, της εφηβικής αντίδρασης καθώς και στις ψυχολογικές συνέπειες μιας αποτυχίας.
Η Nguyen με ιδιαίτερη ευστροφία και ικανότητα στέλνει ένα καταγγελτικό μήνυμα για τα όσα συμβαίνουν στη βιομηχανία της μόδας, πίσω από τη λάμψη των πολυτελών αντικειμένων, υφασμάτων, φορεμάτων. ….Με απλότητα, τόλμη και σοβαρότητα διαρρηγνύει το θόλο ‘πέπλο’ της εργασιακής βίας για να αποκαλύψει την υποκρισία της Δύσης, η οποία καταναλώνει αδηφάγα και με απενοχοποιημένη ευχαρίστηση ενδύματα, υφάσματα, παπούτσια και πάσης φύσεως προϊόντα, τα οποία κατασκευάζονται και παράγονται σε τριτοκοσμικές χώρες με αίμα και δάκρυ.
Η δημιουργία ενός αστραφτερού, πανάκριβου και μοναδικού νυφικού από κατάλευκη μεταξωτή οργάντζα, πλαισιωμένο με το ιστορικό δαντελιένιο πέπλο από το Μουσείο Victoria και Albert του Λονδίνου καθώς και μια ουρά, τεσσάρων μέτρων, κεντημένη με βαρύτιμα μαργαριτάρια, για μια επινοημένη πριγκίπισσα της Αγγλίας, προσφέρει τον λευκό καμβά πάνω στον οποίο θα ξετυλιχθούν οι επώδυνες προσωπικές ιστορίες των εργαζομένων στα τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου: της διευθύντριας του οίκου Υψηλής ραπτικής, Beliana, στο Παρίσι , του δεξιοτέχνη κεντητή μαργαριταριών στον ξακουστό οίκο Maison Shaina στη Βομβάη, των μοναδικών δαντελιέρων στο περίφημο κέντρο δαντελοποιίας στην Αλανσόν καθώς και η σύνδεση μέσω Skype της Αλανσόν με τη Μελβούνη για να επικοινωνήσει μια δαντελιέρα με την κόρη και την εγγονή της.
Επί οκτώ μήνες ένας περιορισμένος αριθμός εργαζομένων δουλεύει πυρετωδώς για την υλοποίηση αυτού του πολυτελούς νυφικού. Η Μαριόν, διευθύντρια του οίκου Υψηλής ραπτικής στο Παρίσι, η δαντελιέρα στην Αλανσόν για την αποκατάσταση του αιωνόβιου πέπλου και ο Αμπντούλ, ο δεξιοτέχνης Ινδός κεντητής μαργαριταριών στη Βομβάη. Ένα νυφικό, το οποίο “ισορροπεί μεταξύ μοντέρνου και παραδοσιακού”, όπως απαιτεί η πριγκίπισσα, θέτει σε λειτουργία έναν πολύπλοκο μηχανισμό με απρόβλεπτες συνέπειες, προκειμένου να μπορέσει η πριγκίπισσα και μέλουσα βασίλισσα να το φορέσει και ειδικά την ολοκέντητη ουρά με τον λευκό χρυσό (τα μαργαριτάρια) μόνο για 27 λεπτά στο Αββαείο του Westminster.
Η Μαριόν, κάτω από την αυστηρή πίεση της άκρας εμπιστευτικότητας, που επιβάλει το πρωτόκολλο του παλατιού, ο αυστηρά περιορισμένος αριθμός των εργαζομένων, λόγω αυτής ακριβώς της ‘σύμβασης εμπιστευτικότητας’, η ανεξέλεγκτη ζήλια του συζύγου της που φθάνει στη βίαιη κακοποίηση (λεκτική και σωματική), οι απρόβλεπτες εξάρσεις βίας της έφηβης κόρης της και η βαθιά απογοήτευση για την αποτυχία την καταρρακώνουν και την οδηγούν σε ακραίες επιλογές. Το αυστηρό deadline παράδοσης της ολοκέντητης ουράς του νυφικού με μαργαριτάρια, σύμφωνα με μοτίβα της δαντέλας του πέπλου, αναγκάζει τον υπεύθυνο του οίκου στη Βομβάη να επιβάλει έξτρα 115 ώρες εργασίες στον Αμπντούλ, ο οποίος εργάζεται αδιαμαρτύρητα για να στέλνει χρήματα στην κόρη του, χωρίς να γνωρίζει για ποιόν προορίζεται ο γιγάντιος κόπος του, μέχρι που τυφλώνεται και απολύεται. Και η δαντελιέρα στην Αλανσόν πληροφορείται τα σοβαρά προβλήματα υγείας της εγγονής της, στη Μελβούρνη.
Στη βασική πλοκή του έργου υπεισέρχεται ένα video ( Jeremie Scheidler) απόλυτα ενταγμένο στη θεατρική δράση, στο οποίο εξιστορείται η διαδρομή της δαντελοποιίας στην Αλανσόν από τον 17ο αιώνα. Η σκληρή δουλειά της δαντελιέρας η οποία απέφευγε ακόμα και να αναπνεύσει για να μη χαθεί ούτε ένας κόμπος ή ότι κάποιες περιόδους προτιμούσαν κωφάλαλα άτομα για να μη μιλούν μεταξύ τους και έτσι να γίνονται πιο παραγωγικά ή και ακόμα οι απεριόριστες ώρες εργασίας με ακατάλληλο φωτισμό είχαν ως συνέπεια την τύφλωση πάρα πολλών νεαρών γυναικών. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι, παλαιότερα, επικρατούσε απάνθρωπη μεταχείριση και βίαιη εκμετάλλευση του γυναικείου δυναμικού της περιοχής και όχι μόνο, προκειμένου να δημιουργηθούν ατελείωτα μέτρα της φημισμένης και πανάκριβης δαντέλας της Αλανσόν, μέχρι την ίδρυση του σωματείου των εργαζομένων.
Η Nguyen κατευθύνει τη σκηνοθεσία με λεπτούς χειρισμούς και ακρίβεια επιτυγχάνοντας μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ της απάλυνσης των μελοδραματικών εκρίξεων και της ανάδειξης μιας ρεαλιστικής ατμόσφαιρας. Επίσης ενορχηστρώνει με μαεστρία τις ερμηνείες ερασιτεχνών και επαγγελματιών ηθοποιών, με την Maud Lem Grevellec, ως Μαριόν, να ξεχωρίζει για την εξαιρετική υποκριτική της ικανότητα.
Το σκηνικό της Alice Duchange άκρως λειτουργικό, με σκηνικά αντικείμενα να δηλώνουν τον ακριβή χώρο δράσης κάθε σκηνής καθώς και τα καλόγουστα κοστούμια του Benjamin Moreau σε πλήρη αρμονία με τη συλλογή haute couture από το ατελιέ του Εθνικού Θεάτρου του Στρασβούργου. Η δε μουσική των Jean-Baptisme Cognet, Teddy Gauliat-Pitois και Antoine Richard ντύνει με σασπένς την όλη δράση.
Η Caroline Guiela Nguyen, ως μια σύγχρονη ‘δαντελιέρα’ δημιούργησε μια κοινωνικοπολιτική παράσταση με εξαιρετική “λεπτοβελονιά”, η οποία συνομιλεί με το παρελθόν και το σήμερα επισημαίνοντας ότι δεν έχουν επιτευχθεί και θεαματικές αλλαγές τόσο στον εργασιακό τομέα όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να υψώνει επιδεικτικά το δάκτυλο.
2000
2k
