Η Λατινική Αμερική έδωσε ένα ηχηρό παρών στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, με μια θεατρική κολεκτίβα από τη Χιλή και μια πολυπολιτισμική θεατρική ομάδα από τη Βραζιλία. Χώρες που γνώρισαν τη βαριά σκιά των στρατιωτικών καθεστώτων, δοκιμάζοντας κάθε μορφή βίας, απανθρωπιάς και αναλγησίας. Σκληρές εμπειρίες με τις οποίες διαποτίζουν το καλλιτεχνικό τους έργο.
Ο Μάρκο Λαγέρα (Marko Layera) ίδρυσε τη θεατρική κολεκτίβα “La Re-Sentida” το 2007, στο Σαντιάγο. Στόχος της ομάδας είναι να αφουγκραστεί τα προβλήματα της μεταδικτατορικής χιλιανής κοινωνίας. Όπως άλλωστε το δηλώνει και ο τίτλος της ομάδας: La Re-Sentida, δηλαδή αναδημιουργείται η αίσθηση από κάποιο τραυματικό κοινωνικό γεγονός. Αυτό αποκτά θειατρική πνοή και παρουσιάζεται επί σκηνής με ευαισθησία, ενσυναίσθηση και κυρίως καταγγελικό ύφος. Είναι η δεύτερη φορά που η ομάδα παρουσιάζει δουλειά της στο Φεστιβάλ Αθηνών . Πέρυσι συμμετείχε με το έργο “Τοπία χωρίς χρώμα”, που αφορούσε τη γυναικεία κακοποίηση.
Στην παράσταση ” Όαση Ατιμωρησίας “, η οποία ουσιαστικά είναι χοροθέατρο, ο Λαγέρα χρεισιμοποιεί τη συνθήκη του μουσείου. Ένας φύλακας με συνεχώς συσπώμενο σώμα μας ξεναγεί στο χώρο. Ένα τεράστιο κορνιζαρισμένο φάντασμα κλείνει το μάτι στους θεατές υπενθυμίζοντας ότι η αθέατη και απρόσωπη βία ζει και βασιλεύει. Ενώ σ’ έναν τεράστιο γυάλινο κλωβό παρουσιάζεται ένα γιγάντιο απειλητικό σώμα ενός υπερδύναμου άνδρα που ενσαρκώνει την ορατή εξουσία, με το πρόσωπο της κρατικής, αστυνομικής και πολιτικής βίας. Στη σκιά τους, οκτώ σώματα, χωρίς να υπάρχει διάκριση σε γυναικεία και ανδρικά, με ομοιόμορφα λαμπερά κοστούμια χορού και με κάποιες αλλοιώσεις (πειραγμένα αυτιά) συσπώνται χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ασκούν βία ή την υφίστανται. Η ομάδα εμπνεύστηκε την ” Όαση Ατιμωρησίας “ από τα βίαια γεγονότα που έπληξαν το Σαντιάγο και μετέπειτα εξαπλώθηκαν σ’ όλη τη χώρα, το 2019. Αυτήν την εκρηκτική στιγμή της χιλιανής κοινωνίας μεγεθύνει και αποτυπώνει στη σκηνή ο Λαγέρα, με ένα σχεδόν ντοκουμενταρίστικο ύφος.
Με αυτό το έργο , ο Λαγέρα παρουσιάζει μ’ έναν εντυπωσιακό, πρωτότυπο, ανατρεπτικό, υπερρεαλιστικό και κυρίως καταγγελικό τρόπο ότι το εκάστοτε κατεστημένο μπορεί να αφομοιώσει την αόρατη κρατική βία επιτυγχάνοντας τη νομιμοποίησή της ώστε να παραμένει αόρατη και κατά συνέπεια ατιμώρητη, αφήνοντάς μας με μια πικρή επίγευση.
Η Κριστιάν Ζαταί (Christian Jatahy) κατάγεται από τη Βραζιλία και είναι μια πολίτις του κόσμου. Είναι μια καταξιωμένη καλλιτέχνις με διεθνή αναγνώριση. Το 2022, έλαβε τον Χρυσό Λέοντα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Στο έργο της το θέατρο και ο κινηματογράφος συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται προκειμένου να φωτιστεί ένα θέμα από μια λοξή γωνία και συγχρόνως να υπάρξει μια πολυπρισμστική θέαση του προβλήματος. Η Ζαταί είναι γνωστή στο αθηναϊκό κοινό από το έργο της ” Ithaca-Our Odyssey”, το οποίο παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το 2018.
Στην Πειραιώς 260, η Κριστιάν Ζαταί παρουσίασε το έργο “Λυκόφως”. Μια ισχυρή καλλιτεχνική περσόνα , η οποία με το έργο της ασκεί καυστική κριτική στον νυν Πρόεδρο της Βραζιλίας, Ζαίρ Μπολσονάρου, ένα κατάλοιπο της δικτατορίας, η οποία κυβέρνησε τη χώρα επί 21 χρόνια.
Η λέξη Λυκόφως σηματοδοτεί το χρονικό διάστημα από τη δύση του ήλιου μέχρι που αρχίζει να πέφτει η νύχτα. Σε αυτό το μεσοδιάστημα, σε αυτή την αμφίσημη και νεκρή περίοδο , κυοφορείται κάτι κακό. Στ ο έργο ‘”Λυκόφως” ξεδιπλώνεται ένα σύμπλεγμα αρνητικών βιωμάτων και παθών: βία, απόρριψη, βιασμοί, μισογυνισμός, εκμετάλλευση, απαξίωση, μοναξιά, σιωπή. Η Ζαταί χρεισιμοποιεί ως “πατρόν”, το έργο “Dogville” και θέτει το θέμα της αποδοχής της Γκράσα , σε μια κοινότητα καλλιτεχνών στο εξωτερικό , προφανώς στη Γαλλία, μιας και όλοι μιλούν γαλλικά. Η νεαρή Γκράσα, από τη Βραζιλία, έχει εγκαταλείψει τη χώρα της, επειδή η πολιτοφυλακή συνέλαβε τον πατέρα της και έτσι βρίσκεται και αυτή σε κίνδυνο.
Μόνο η Γκράσα, στο τέλος του έργου, μιλά στην πατρική της γλώσσα σε τόνο εξομολογητικό αποκαθηλώνοντας το δημοκρατικό προσωπείο της φασίζουσας κυβέρνησης της χώρας της και αποκαλύπτοντας την υποκρισία ,την επίφαση κουλτούρας και το δήθεν ανοιχτό πνεύμα του Δυτικού κόσμου.
Μια παράσταση με κάποια έλλειψη ρυμού κατά διαστήματα και αρκετή αμηχανία , η οποία ωστόσο είχε ένα οξύ καταγγελικό πνεύμα, υποστηριγμένη από μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών.
ΥΓ: Αλήθεια ποιός Δήμος (Ταύρου ή Μοσχάτου) ευθύνεται για την απαράδεκτη κατάσταση του πεζοδρομίου- ο Θεός να το κάνει πεζοδρόμιο, μάλλον σκουπιδότοπος- που βρίσκεται στην είσοδο του Φεστιβάλ επί της Πειραιώς 260; Επί 17 ολόληρα χρόνια επικρατεί αυτή η χωματερή στολίζονταςτην είσοδο ενός Φεστιβάλ που τιμά τη χώρα μας και τον πολιτισμό μας.
2000
2k
