PROOF
Του Ντέϊβιντ Όμπερν
Σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά
Στο «Από μηχανής Θέατρο»
Στη φετινή θεατρική σεζόν, το «Από Μηχανής Θέατρο» υπό τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση των Δημήτρη Μυλωνά και Άννας Ελεφάντη (Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει) παρουσιάζει ένα πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριο δίνοντας τη δυνατότητα σε νέους αλλά και γνωστούς ηθοποιούς καθώς και σε θεατρικά σχήματα να εκφράσουν τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η «Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει» ανέβασε το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Ντέϊβιντ Όμπερν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, “Proof”. Ένα πολυβραβευμένο έργο: βραβείο Pulitzer Prize for Drama, και Tony Award for Best Play το 2001,το οποίο απέσπασε εξαιρετικές διακρίσεις και κριτικές σε σκηνές της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου και έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία (2005).
Ο Όμπερν εμπνέεται από τον χώρο των επιστημών και ειδικότερα από τον κλάδο των Μαθηματικών για να γράψει ένα οικογενειακό δράμα στο οποίο ο ορθολογισμός της επιστήμης συγκρούεται με τον ευάλωτο κόσμο των αισθημάτων και συναισθημάτων. Ο μεγαλοφυής μαθηματικός, καθηγητής Ρόμπερτ, πάσχει από σχιζοφρένεια, ενώ η μικρή του κόρη, Κάθριν, μένει κοντά του μέχρι το θάνατό του για να τον φροντίζει παρατώντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο, όπου φοιτά με υποτροφία χάρη στη μαθηματική της ιδιοφυΐα, ζώντας πάντα μέσα στην αγωνία μήπως, εκτός από το κληρονομικό χάρισμα, έχει κληρονομήσει και την αρρώστια του πατέρα της. Αμφιβολίες που εντίνονται εξαιτίας της σύγκρουσής της με τη μεγαλύτερη αδελφή της Κλερ, που επιστρέφει στο Σικάγο για την κηδεία του πατέρα τους και λόγω του Χαλ, ενός φοιτητή του καθηγητή, που αμφισβητεί την ιδιοφυή λύση ενός προβλήματος σ’ ένα τετράδιο που του εμπιστεύτηκε σε μια στιγμή συναισθηματικής φόρτισης και ερωτικής έλξης.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το έργο με μέτρο στοχεύοντας στον ψυχισμό των ηρώων. Στη σκηνική δράση εναλάσσονται το παρόν, το παρελθόν και το φαντασιακό (ο εορτασμός των 25χρονων, γενεθλίων της Κάθριν μαζί με τον ήδη νεκρό πατέρα της), καθώς και ο εσωτερικός με τον εξωτερικό χώρο σηματοδοτούμενα από ένα πολύ λειτουργικό φωτισμό (Άννα Σμπώκου). Ωστόσο ένας πιο ευφάνταστος σκηνοθετικός χειρισμός αυτών των εναλλαγών θα δημιουργούσε πυκνότερη ατμόσφαιρα έντασης και μια πιο «σφικτή» παράσταση.
Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, ταλαντούχος ηθοποιός με έντονη άισθηση του μέτρου, ακροβατεί θαυμαστά ανάμεσα στην παράνοια και την «φυσιολογική» ζωή με ένα υφέρπον χιούμορ. Η Άννα Ελεφάντη, η οποία έκανε την εξαιρετική μετάφραση του έργου σε ρέοντα θεατρικό λόγο, λιτή και εκφραστική, ίσως υπέρ το δέον ως νευρωτική γιάπισσα. Η Ελεάνα Στραβοδήμου ανταποκρίνεται με συνέπεια και ευαισθησία στις πολλαπλές απαιτήσεις του ρόλου της Κάθριν «επιστρατεύοντας» όλη την γκάμα των υποκριτικών της ικανοτήτων. Κατορθώνει δε να εκφράσει με αμεσότητα τον περίπλοκο ψυχισμό της ηρωίδας με την πλαστικότητα του προσώπου της και την σωματοποίηση του θολού εσωτερικού της τοπίου. Μια ανερχόμενη ηθοποιός που με σκληρή δουλειά και υψηλούς στόχους την περιμένει μια λαμπρή πορεία. Ο Χρήστος Καπενής, ως Χαλ, σωστός σε αυτό που του ζητήθηκε. Τέλος, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Αμαλίας Αντώνη απλά και αρμόζοντα στο χαρακτήρα κάθε ρόλου.
Μια παράσταση συνεπής που σέβεται το θεατή και αγωνιά για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
2000
2k
