Τη Χειμερινή περίοδο 1966-67 η Έλλη Λαμπέτη ερμηνεύει, στην μετά Χορν εποχή, τη θρυλική “Αγία Ιωάννα” του Τζωρτζ Μπέρναντ Σω, σε σκηνοθεσία Γ.Σεβαστίκογλου, στο Θέατρο Διονύσια, μ’ένα εξαιρετικό θίασο. Μεταξύ άλλων Καζάκος, Καρράς, Καπάτος, Μπάρτης, Σιμοπούλου κ.α
Σύμφωνα με τον Φρέντυ Γερμανό (στη βιογραφία της Έλλης από τις εκδόσεις Κάκτος) θα ‘ναι το πιο θεαματικό φιάσκο της ζωής της ή τουλάχιστον αυτό για το οποίο θα μιλήσει τόσο πολύ.
Για πολλά χρόνια θα δίνει , κάθε τόσο, μια διαφορετική εξήγηση. Πότε έφταιγε το έργο, πότε η σκηνοθεσία, πότε το ντεκόρ… ” Αυτά τα έργα χρειάζονται θέαμα.. εγώ χρειαζόμουν μια ολόκληρη φωτιά στο φινάλε και δεν την είχα” όπως δήλωνε η ίδια.
Τις πιο πολλές φορές όμως, θα ρίχνει το φταίξιμο στον εαυτό της.Ήταν σε λάθος ρόλο. ” Τι σχέση είχα γω, το φυματικό πλάσμα της κατοχής, με αυτή την νταβραντισμένη χωριατοπούλα που έβαζε δυο αρνιά στον ώμο της και ορμούσε στα χωράφια…”
Επιμέλεια αφιερώματος : Γ. Καντήρος
Το επόμενο έργο που θα ανεβάσει, μια ανάλαφρη κωμωδία που μπορούσε πολύ πιο εύκολα να παρακολουθήσει το, φορτωμένο από προβλήματα, ελληνικό κοινό του 1966, την περιβόητη “Πέπσυ” θα ‘χει σαρωτική επιτυχία. Πάνω από 400 παραστάσεις, ένα νούμερο μυθικό για την εποχή( Ας θυμηθούμε εδώ ένα ρεκόρ αξεπέραστο της εποχής εκείνης, τη “Χαρτοπαίχτρα” με την κυρία Κατερίνα που ξεπέρασε τις 700 παραστάσεις και οδήγησε στην κινηματογραφική μεταφορά του…)
Ο Μπέρναντ Σω έγραψε το αριστούργημα του το 1923. Ο Σω επηρεάστηκε από τους Ίψεν και Βάγκνερ. Μέσα στα έργα του είναι έντονη η κριτική του διάθεση και η απομυθοποίηση της αστικής κοινωνίας που συντηρεί ξεπερασμένες παραδόσεις. Εναντιώνεται σε κάθε καθιερωμένο και άχρηστο πρότυπο. Μέσα στα κείμενά του, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τις απόψεις του για τη ζωή, τον κόσμο, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των δύο φύλων, που πάντα είναι ριζοσπαστικές για την εποχή του, κι ακόμη, βαθιά φιλοσοφικές, αν και ποτέ δε μορφώθηκε αρκετά.
Ο ίδιος απεχθανόταν την εκκλησία. «Αν οι εκκλησίες ήθελαν να εκτελούν το προορισμό τους, έπρεπε χωρίς άλλο να μετατραπούν αυτόματα σε κέντρα ψυχαγωγίας των εργαζομένων, που θα προσέφεραν σε κατάλληλες ώρες μουσική, κλασσική ή χορευτική, θα οργάνωναν ακόμα και θεατρικές παραστάσεις και θα είχαν και ευχάριστα παιχνίδια από αυτά που αγαπούν οι νέοι τις ώρες της σχόλης τους. Τώρα, ίσως ο επίσκοπος του Λονδίνου με αφορίσει, είμαι όμως βέβαιος πως αν εφαρμοζόταν το σύστημα που προτείνω, ο μισθός του θα ήταν πάλι ο ίδιος, όπως και τώρα. Δεν θα είχε λοιπόν να πάθει καμία ζημιά» ανέφερε ο ίδιος. Παράλληλα, μαχότανε για τα δικαιώματα των γυναικών και το δικαίωμα ψήφου τους, διαφωνούσε με τον ρόλο των φυλακών και των σχολείων. Η Αγία Ιωάννα περιέχει την όλη φιλοσοφία του.
2000
2k
