Όσοι αναρωτιούνται περνώντας από τον κλειστό χώρο της οδού Ακαδημίας 50, κάτω ακριβώς από το Πνευματικό Κέντρο, τι απέγινε το Θεατρικό Μουσείο ας μη νομίζουν ότι μεταφέρθηκε αλλού. Αντιθέτως, συνεχίζει να απαξιώνεται σχεδόν μεθοδικά.
Ο πλούτος του από εκθέματα και αρχεία είναι κλειδαμπαρωμένος εδώ και έξι χρόνια στο έλεος κάθε τοξικομανή που ψάχνει ένα ήσυχο μέρος για να κάνει χρήση, ενώ σε κτίριο της οδού Καραμανλάκη παραμένει αναξιοποίητη, σε ένα διαμέρισμα χωρίς ρεύμα, η ιστορική βιβλιοθήκη με τις σπάνιες εκδόσεις, τα χειρόγραφα και τα λευκώματα. Χωρίς να έχουν πληρωθεί τα ενοίκια στον ιδιοκτήτη που ζητάει με το δίκιο του τον χώρο και, βέβαια, χωρίς να έχουν πρόσβαση πια οι φοιτητές ή οι μελετητές σ’ αυτήν. Πώς να μεταφερθεί και με τίνος έξοδα να πάει στην ΕΡΤ, η οποία προσφέρθηκε να φιλοξενήσει σε αποθήκες της τις ιστορικές εκδόσεις. Εν τω μεταξύ, το χρέος του μουσείου αυξάνεται, έφτασε πια στο 1,2 εκατ. ευρώ, με το υπουργείο Πολιτισμού να κάνει τα στραβά μάτια, όπως συνηθίζει.
Και να τα χειρότερα: «Εξαιτίας των χρεών, καταδικαστήκαμε σε 20 μήνες με τρία χρόνια αναστολή», λέει ο αντιπρόεδρος του Θεατρικού Μουσείου, ηθοποιός Γιώργος Μιχαλακόπουλος, αναφερόμενος στον εαυτό του και τον πρόεδρο του Θεατρικού Μουσείου Κώστα Γεωργουσόπουλο. Δύο κορυφαίοι θεατράνθρωποι που ταλαιπωρούνται στην προσπάθειά τους να σώσουν το Θεατρικό Μουσείο – Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου, για το οποίο το κράτος αδιαφορεί. Οι δυο τους εργάζονται αμισθί και επιπλέον τρέχουν στα δικαστήρια πέντε με έξι φορές τον χρόνο (κοντά στα 80 είναι και οι δύο), είτε για τα χρέη του μουσείου στο ΙΚΑ είτε για άλλες υποχρεώσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν, καθώς το μουσείο δεν χρηματοδοτείται πια. Και ό,τι έπαιρνε τα προηγούμενα χρόνια ήταν από τον τακτικό προϋπολογισμό, όπως μας λέει ο Κ. Γεωργουσόπουλος. Τα είχε πει και πέρυσι τέτοια εποχή στο Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, όταν χαρακτηρίστηκαν μνημείο οι συλλογές του μουσείου, θέμα που έφερε προς συζήτηση στο Συμβούλιο τότε η Διεύθυνση Νεώτερου Πολιτιστικού Αποθέματος και Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πέρυσι το Θεατρικό Μουσείο χρωστούσε 700.000 ευρώ στο ΙΚΑ και 120.000 ευρώ σε ενοίκια για το διαμέρισμα στο οποίο στεγάζεται η βιβλιοθήκη. «Χρήματα που μας τα χρωστάει το ΥΠΠΟΑ από επιχορηγήσεις, καθώς το μουσείο είναι αποκλειστικά επιχορηγούμενο από το υπουργείο για 40 χρόνια», είχε πει ο πρόεδρός του.
Το ΥΠΠΟΑ, πάντως, δεν έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να βρει λύση, η οποία «πρέπει να είναι συνολική», όπως λέει στην «Κ» ο κ. Βαγγέλης Πολίτης, διευθυντής του γραφείου της υπουργού Λυδίας Κονιόρδου. «Υπάρχει γενικότερο πρόβλημα με τους φορείς που έχουν χρέη και έρχονται σε δύσκολη θέση οι πρόεδροί τους. Πρέπει να βρεθεί λύση, μια ρύθμιση ώστε να μη δεσμεύονται οι περιουσίες τους», εξήγησε.
Οι συλλογές του Θεατρικού Μουσείου χαρακτηρίστηκαν επί υπουργίας Αριστείδη Μπαλτά, όμως ο τέως υπουργός Πολιτισμού δεν έκανε τίποτα άλλο για το Θεατρικό Μουσείο. Οπως τώρα η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, που γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα, μια και η ίδια είναι μέλος του Θεατρικού Μουσείου. Μπορεί να εξασφάλισε 1,5 εκατ. ευρώ για να επαναφέρει τον θεσμό των θεατρικών επιχορηγήσεων, αλλά για το μουσείο, που συμπλήρωσε 79 χρόνια ζωής, όπως είπε στον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο: «Δεν έχω ευχέρεια».
«Είναι ντροπή» όσα συμβαίνουν λέει στην «Κ» ο Γ. Μιχαλακόπουλος. «Κάναμε έφεση, αλλά τι; Είναι ξεφτίλα να πας εθελοντής για να σώσεις ένα εθνικό μουσείο και κέντρο έρευνας χωρίς εισιτήριο, με εκπαιδευτικούς σκοπούς, όπως η βιβλιοθήκη του, και καλείσαι να καλύψεις τα χρέη του κράτους».
Οσο για τον Κ. Γεωργουσόπουλο, που διέθεσε «ό,τι είχα και δεν είχα», είναι αποφασισμένος: «Ας πάω φυλακή. Δεν έχω άλλους πόρους, ούτε να πληρώσω δικηγόρους». Κι έτσι απαξιώνεται ένας φορέας σημαντικός, ένα μουσείο με εξαιρετικά εκθέματα και συλλογές, μοναδικό στη χώρα μας και τον χώρο των Βαλκανίων. Τι απομένει; «Να βγει σε διεθνή δημοπρασία το κοστούμι της Μαρίας Κάλλας που σχεδίασε ο Γιάννης Τσαρούχης για την παράσταση της “Μήδειας” την οποία σκηνοθέτησε ο Λουίτζι Κερουμπίνι το 1961 στην Επίδαυρο», λέει απαυδισμένος ο Κ. Γεωργουσόπουλος. Πολύτιμες και οι μάσκες και τα κοστούμια που φιλοτεχνήθηκαν για τις Δελφικές Εορτές που διοργανώθηκαν το 1927 και το 1930 από τον Αγγελο και την Εύα Σικελιανού. Υπάρχουν και τα κοστούμια και τα καμαρίνια της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης, του Αλέξη Μινωτή και της Κατίνας Παξινού, της Ελένης Παπαδάκη, της Κατερίνας Ανδρεάδη, του Δημήτρη Χορν, μακέτες σκηνικών και κοστουμιών των Γ. Ανεμογιάννη, Π. Αραβαντινού, Γ. Βακαλό, Σπ. Βασιλείου, Ν. Εγγονόπουλου, Κλ. Κλώνη, Γ. Μόραλη, Βασίλη και Διονύση Φωτόπουλου και τόσων ακόμη.
2000
2k
