Η Ελεάνα Καυκαλά μιλάει για την παράσταση «Salem» στο Θέατρο Θησείον.

Το Salem είμαστε εμείς. Οι μεγάλοι μας έρωτες, οι βροντερές αποτυχίες μας, τα ψέματα που είπαμε χωρίς να κοκκινίσουμε, ο μικρός θάνατος που ζούμε με κάθε σχέση που τελειώνει στη ζωή μας. Τέσσερα κορίτσια, τέσσερα παιδιά στο τέλος της παιδικότητας τους αναλαμβάνουν να «διαπραγματευτούν» σε ένα λευκό προστατευμένο δωμάτιο όλα τα παραπάνω. Φυσικά αποτυγχάνουν κι αυτές. Η δική τους αποτυχία είναι ακραία, επικίνδυνη, ανεξέλεγκτη και ακούγεται εκκωφαντική. Ίσως γιατί ξεκινούν από το λευκό. Και πάνω εκεί «φαίνονται» όλα.

Ελεάννα Καυκαλά

Όταν γίνεσαι κομμάτι μιας παράστασης έρχεσαι αντιμέτωπος με ερωτήσεις όπως «τι ιστορία θέλει να μας πει αυτό το έργο», «τι είναι αυτός ο ρόλος, ποια η σχέση του με τους υπόλοιπους, πώς όλοι μαζί οι ρόλοι λένε την ιστορία» κλπ. Στην πορεία ανακαλύπτεις ότι αυτές τις ερωτήσεις ο ηθοποιός πρέπει να τις θέσει πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό του τον ίδιο. Αυτόν καλείται να φέρει και να «αποκαλύψει» πάνω στη σκηνή. Κάθε θεατρική ιστορία έχει νόημα όταν γίνεται μια προσωπική ιστορία για τον αφηγητή της και , στη συνέχεια, μια προσωπική ιστορία για αυτόν που την ακούει και την παρακολουθεί, για τον θεατή της. Όταν δε οι επί σκηνής αφηγητές «παίζουν» ομαδικά οι αλήθειες που λέγονται μέσα στο «ψέμα» της θεατρικής σύμβασης είναι πολύ μεγάλες. Είμαι τυχερή γιατί οι συνάδελφοί μου στο Salem μου έδωσαν τη χαρά αυτής της μεγάλης αλήθειας.

Το «Salem» θα παίζεται μέχρι την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στο θέατρο Θησείον.

Ελεάνα Καυκαλά

Ένα θέατρο για τις Τέχνες φιλοξενεί την παράσταση «Salem», που βασίζεται στις αληθινές μαρτυρίες της δίκης των ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για μαγεία στο Σάλεμ το 1692. Η υπόθεση του έργου μεταφέρεται την εποχή εκείνη στο Σάλεμ, όπου μια κοπέλα αγαπά έναν μεγαλύτερο άνδρα και του κάνει μάγια για να τον κερδίσει. Οι ενήλικοι του χωριού τις ανακαλύπτουν και τα κορίτσι κινδυνεύουν να θανατωθούν ως μάγισσες. Το πληγωμένο κι ερωτευμένο κορίτσι αρπάζει την ευκαιρία να κατηγορήσει τη σύζυγο του αγαπημένου της ως υποκινήτρια των μεταφυσικών πράξεων. Η δίκη ξεκινά, τα κορίτσια αθωώνονται αλλά λόγο των καταθέσεων τους, 200 άνθρωποι κατηγορούνται και 20 θανατώνονται.
Ένα βράδυ κάπου στη δεκαετία του ’50, στο Σάλεμ, τέσσερα κορίτσια στην εφηβεία κάνουν ένα πιτζάμα πάρτι. Λένε τα μυστικά τους και μοιράζονται τις εμπειρίες του μέσα στο κλειστό και ασφαλές περιβάλλον ενός παιδικού δωματίου, μακριά από τα στενά και ασφυκτικά όρια των κοινωνικών περιορισμών και στερεοτύπων της εποχής, που επέβαλαν στη γυναίκα έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Τα κορίτσια έρχονται αντιμέτωπα με την αφύπνιση της σεξουαλικότητας τους, τη ζήλια, τον ανεκπλήρωτο Έρωτα, ακόμα και τη βία, βιώνοντας συναισθήματα που δεν είναι προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν και ο μόνος τρόπος ίσως για να τα εξηγήσουν είναι μέσα από τη μαγεία, ψάχνοντας τη λύση και τη λύτρωση σε μια ανώτερη δύναμη, φτάνοντας στα άκρα των προσωπικών τους ορίων και δοκιμάζοντας τις σχέσεις τους. Τα κορίτσια του 1692 και τα κορίτσια της δεκαετίας του 1950 είναι τα ίδια πρόσωπα. Τα ίδια πρόσωπα και με τα κορίτσια του σήμερα και όλων των περασμένων και μελλοντικών εποχών, που θα ξυπνήσουν γυναίκες και κανείς δε θα τις έχει προετοιμάσει για τον Έρωτα, για τις χαρές αλλά κυρίως για τον πόνο που προκαλεί.
Η παράσταση πραγματεύεται τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς μπροστά στον παράλογο πόνο του έρωτα και την αδυναμία διαχείρισης αυτού. Μέσα από τις πραγματικές μαρτυρίες της δίκης των μαγισσών του Σάλεμ το 1692, δίνεται η πραγματική διάσταση των γεγονότων και των συνθηκών που οδήγησαν στον θάνατο πολλούς ανθρώπους με αιτία έναν πληγωμένο εγωισμό κι έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Η μυθοπλασία του ’50 αφηγείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο δυνητικά θα μπορούσε να γεννηθεί η συνθήκη που να οδηγήσει στην καταστροφή.
Κείμενα σύγχρονων λογοτεχνών ανακατεύονται με τα λόγια των κοριτσιών, κάνοντας έτσι ένα σχόλιο στην ανάγκη του ανθρώπου και να εξηγήσει με κάθε εργαλείο που κατέχει τον Έρωτα. Μέσα σε ένα ολόλευκο περιβάλλον, απογυμνωμένο από κάθε χρώμα που προσδίδει ταυτότητα και μνήμη, έτοιμο να δεχτεί οποιαδήποτε παρέμβαση τόσο σε σημειολογικό όσο και σε πραγματικό επίπεδο, τα κορίτσια παίζουν με αντικείμενα-σύμβολα που γίνονται οι ενδιάμεσοι για την εκφορά εικόνων και ιστοριών. Σ’ αυτό το απόλυτο άσπρο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, τα κορίτσια παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι με αφορμή τον Έρωτα, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Μάνος Βαβαδάκης
Δραματουργία / Σκηνικά – Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θάνος Τσακαλίδης
Βοηθοί Σκηνογράφου: Μαρία Εσπιαλίδου/ Κωνσταντίνος Κωτσής
Graphic Designer: Χρόνης Γιαννικόπουλος
Trailer: Στέλιος Δάγκας/ Χρήστος Πανάγος
Φωτογραφίες: Χρήστος Πανάγος/ Γιωργίνα Γερμανού
Οργάνωση Παραγωγής: Βαγγέλης Κώνστας