Λάκης Λαζόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Άννα Παναγιωτοπούλου, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μίνα Αδαμάκη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Χρυσομάλης…
Το 1980, το «Ελεύθερο Θέατρο» μετονομάστηκε σε «Ελεύθερη Σκηνή». Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί και συγγραφείς που καθορίζουν μέχρι σήμερα το θεατρικό χάρτη κάνουν τη εμφάνισή τους. Οι παρέες έχουν κέφια και δημιουργούν για να διασπαστούν με την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και ν’ ακολουθήσει ο καθένας το δικό του δρόμο. Το Ελεύθερο Θέατρο και η Ελεύθερη Σκηνή απενοχοποιούν το είδος της επιθεώρησης στους κύκλους της διανόησης.
Λάκης Λαζόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Άννα Παναγιωτοπούλου, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Μίνα Αδαμάκη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Χρυσομάλης, Φίλιππος Σοφιανός, Νατάσα Τσακαρισιάνου, Γιώργος Κέντρος, Σταμάτης Κραουνάκης, Βέρα Κρούσκα,Χρήστος Βαλαβανίδης, Χρυσούλα Διαβάτη και τόσοι άλλοι μεσουρανούν στο είδος της επιθεώρησης!
Αδαμάκη, Πιατάς και Φασουλής
Παραστάσεις που μυρίζουν δημοκρατία και ελευθερία λόγου, χωρίς βωμολοχίες και ύβρεις, όπως «Αναντάμ Παπαντάμ» (1980) στο Άλσος Παγκρατίου, με τις οι επιθεωρήσεις «Της Ελλάδας το κάγκελο» (1981) στο θέατρο «Σμαρούλα», «Αλλαγή κι απάνω τούρλα» (1981) στο θέατρο «Βέμπο», «Γιατί χαίρεται ο κόσμος;» (1982).
Το επιθεωρησιακό μοντέλο φαίνεται αν όχι να μεταλλάσσεται, να εξελίσσεται και κρίνεται ως το πιο επιβεβλημένο για να εκφράσει τις απαιτήσεις τις εποχής. Οι ηθοποιοί γράφουν όλοι μαζί τα κείμενα, παίζουν όλοι μαζί και ο καθένας προσθέτει την δική του καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία δημιουργώντας ένα ετερογενές υποκριτικό αποτέλεσμα.Στη συνέχεια ο Λάκης Λαζόπουλος μαζί με τον Γιάννη Ξανθούλη υπό τη στέγη του Βαγγέλη Λιβαδά παρουσιάζουν σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη στο θέατρο Βέμπο επιθεωρήσεις που άφησαν εποχή όπως “Και το Πασόκ της Χάυδως” και το “Του Πασόκ τους το Χαβά” με τον μέγιστο Μίμη Φωτόπουλο.
Η νέα αυτή προσέγγιση της θεατρικής πράξης έτσι όπως ορίστηκε από την «Ελεύθερη Σκηνή», επηρέασε το θεατρικό σκηνικό για τα
επόμενα χρόνια μέχρι και σήμερα. Οι ιδρυτές της, διασκορπίστηκαν σε διαφορετικούς δρόμους και απλώθηκαν στο ευρύτερο καλλιτεχνικό περιβάλλον, δημιουργώντας ο καθένας τη δική του εστία και αφήνοντας το δικό τους στίγμα. Μάλιστα εξαιτίας της διαφορετικής και άκρως υποκειμενικής προσέγγισης υποκριτικής, δημιουργήθηκε ένας ποικίλος ερμηνευτικός χάρτης, που αναγνωρίζεται σήμερα ως τυποποιημένο παίξιμο του ενός ή άλλου ηθοποιού, αλλά και σχηματίστηκαν «ιδιότυπες σχολές» παιξίματος. Η αξία όμως και η προσφορά του «Ελεύθερου Θεάτρου» είναι πιο σημαντική. Κατάφερε αφενός να εκφράσει την αντίθεση σε ένα καθεστώς και ότι αυτό αντιπροσώπευε. Εκτός δηλαδή της σαφέστατης αντιδημοκρατικής του εξουσίας, το θέατρο θέλησε να μιλήσει εναντίον μίας καταπιεστικής αστικής τάξης και των στερεοτύπων της.
Προσπάθησε επομένως να επικοινωνήσει αυτές τις ιδέες στο κοινό του, ζητώντας του να καταστεί πιο ενεργό και συμμέτοχο. Θα μπορούσε δηλαδή κανείς να πει ότι εξαιτίας της κοινωνικοπολιτικής αυτής ταραχής που συντελέστηκε στο πρόσφατο παρελθόν, η θεατρική διαδικασία ανανεώθηκε και στράφηκε σε πιο διαλεκτικές και άμεσες μορφές επικοινωνίας με το κοινό της.
Αρχείο Γ. Λ
Μέρος Κειμένου από πηγή http://actoribus.blogspot.gr/2009/03/blog-post.html
2000
2k
