Κατερίνα Ανδρεάδη (1903 – 1η Μαΐου 1993). Πιο γνωστή ως κυρία Κατερίνα. Ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης. Αυτές τις πληροφορίες, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, μπορεί να βρει κάποιος σε μια αναζήτηση του ονόματός της στο διαδίκτυο.
Και όμως η κυρία Κατερίνα δεν ήταν μια οποιαδήποτε ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης. Είναι ένα σπουδαίο θεατρικό κεφάλαιο, μια μεγάλη θεατρίνα, ένας μύθος, παρά τις προσπάθειες κάποιων να λησμονηθεί και την αδιαφορία της πολιτείας. Η Κατερίνα Ανδρεάδη μέσα από τις επιλογές της, έργων και ηθοποιών αναδιαμόρφωσε θα λέγαμε τον καλλιτεχνικό χάρτη του ελληνικού θεάτρου. Τα Θ.Π τιμούν τη μνήμη της μ’ενα μοναδικό αφιέρωμα.
Επιμέλεια αφιερώματος Γ. Καντήρος
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903. Το πατρικό της όνομα ήταν Καρύδα. Στο θέατρο ήταν γνωστή με το όνομα κυρία Κατερίνα. Έκανε σπουδές στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και στη σχολή Ράινχαρτ της Βιέννης. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στο έργο Ο δύσκολος, στις διεθνείς γιορτές του Σάλτσμπουργκ. Έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα και με το δικό της θίασο που συγκρότησε το 1936 παρουσίασε έργα πολλών ελλήνων και ξένων συγγραφέων για πρώτη φορά στην Ελλάδα.Η ίδια αγάπησε και υπηρέτησε το θέατρο με πάθος και ανέδειξε μερικούς από τους πιο σημαντικούς και αναγνωρίσιμους έλληνες ηθοποιούς, συγγραφείς και σκηνοθέτες μέσα από το θίασό της.
Ο Θίασος της κυρίας Κατερίνας, άλλαξε θα λέγαμε τα θεατρικά δεδομένα από τη δεκαετία του 30 μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 70! Η ίδια δεν εμφανίστηκε ποτέ στο σινεμά ή στην τηλεόραση παρά τις πολλές προτάσεις διατηρώντας ένα μύθο γύρω από το όνομά της. Η ίδια διάλεξε ν’ αποσυρθεί γιατί θέλησε να διεκδικήσει όσα στερήθηκε από το θέατρο που τόσο αγάπησε και κράτησε την αποφασή της μέχρι τέλους.
Ο Αιμίλιος Βεάκης, η Κυβέλη, ο Μάνος Κατράκης, ο Κάρολος Κουν, η Έλλη Λαμπέτη, ο Δημήτρης Χορν, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Μελίνα Μερκούρη, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Σπύρος Ολύμπιος, η Κάκια Αναλυτή, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Σαπφώ Νοταρά, ο Σπύρος Μουσούρης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Στέφανος Ληναίος, η Έλλη Φωτίου, ο Νίκος Χατζήσκος, η Ιλύα Λιβικού, ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Χρήστος Τσαγανέας, η Κατερίνα Γώγου, ο Ντίνος Δημόπουλος, ο Τίτος Φαρμάκης, η Άννα Φόνσου, η Σμαρώ Στεφανίδου, ο Γιάννης Μαλούχος, είναι μερικά μόνο από τα πολλά ονόματα που παρέλασαν από τον Θίασο της Κατερίνας. Για την προσφορά της, της απονεμήθηκε το παράσημο του Ταξιάρχη της Ευποιίας.
ΤΟ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Ο μεγάλος έλληνας ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης ξεκίνησε την θεατρική του πορεία από την ευκαιρία που του έδωσε η σπουδαία θιασάρχης. Τον καιρό εκείνο, η Κατερίνα (Ανδρεάδη) έψαχνε για έναν «ζεν πρεμιέ», για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της μαζί με την Άννα Συνοδινού και πήρε το ρόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή.
Δημήτρης Χορν & Κατερίνα Ανδρεάδη
Στην παράσταση συμπρωταγωνιστούσε με την Έλλη Λαμπέτη με την οποία φημολογούταν ότι έζησαν έναν θυελλώδη έρωτα το Καλοκαίρι του 1949 που διήρκεσε έξι μήνες. Ο δεσμός τους, δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα σε μία περιοδεία. Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι αυτός με την Κλοντ Σαμπαντού, μια πανέμορφη Γαλλίδα.
Γνωστή και η ιστορία για τους παλιούς θεατρόφιλους της παράστασης «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», που ανέβηκε από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας στο Ιντεάλ, το 1949. Η παράσταση έμεινε γνωστή στη θεατρική ιστορία για τα ευτράπελα και τη μικρή διάρκειά, αφού κατέβηκε σε έξι ημέρες, παρά τα ηχηρά ονόματα των ηθοποιών που συμμετείχαν. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας ήταν ο νεαρός Αλέκος Αλεξανδράκης και η κυρία Κατερίνα. Μαζί τους έπαιζαν οι Αιμίλιος Βεάκης, Τίτος Βανδής, Κώστας Μπάκας και άλλοι…. Ο Τίτος Βανδής στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Κουβέντα με τους φίλους μου», περιγράφει τι ακριβώς συνέβη στη σκηνή: «Η πρεμιέρα ήταν ένα γεγονός και το θέατρο γέμισε κι είχε και όρθιους.
Η κυρία Κατερίνα το 1967
Ένας λόγος ήταν βέβαια η παρουσία του Βεάκη, ένας άλλος ήταν η έξοδος του Βεάκη από το Εθνικό Θέατρο κι η συνεργασία του με την Κατερίνα, τρίτος λόγος η εμφάνιση του Αλεξανδράκη σ’ έναν ρόλο σαν τον Αντώνιο, έχοντας στο ενεργητικό του μόνο τη «Φθινοπωρινή παλίρροια» στο καλοκαιρινό θέατρο της Κατερίνας. Ένα παιδί 22 ετών. Το παιδί θαύμα δηλαδή. Σ’ αυτό βασίστηκε η Κατερίνα και ανέβασε το έργο για να παίξει κι αυτή έναν ρόλο που πιθανόν να ήταν μέσα στα όνειρα της. Έπαιζα τον Οκτάβιο, ο ένας απ’ την Τριανδρία…. Η Τριανδρία: ο Αλεξανδράκης (Αντώνιος), ο Μπάκας (Λέπιδος) και ο Βανδής (Οκτάβιος). Το «Τρίο Στούτζες» είναι υπερβολή, αλλά και Τριανδρία δεν ήταν. Όταν ο Καραντινός φαντάστηκε τον Αντώνιο μεγαλοπρεπή και επιβλητικό και ο ηθοποιός Αντώνιος είναι ένα όμορφο αδυνατούλι παιδάκι 20 χρονών, δεν έδενε το γλυκό με τίποτα. Όταν η Κλεοπάτρα είναι μια γατούλα που φανερώνει μέσα απ’ αυτό το σωματάκι μια ψυχή δυνατή κι η ηθοποιός Κατερίνα είναι 1,72 και είναι μεταξύ κυρίας του σαλονιού και γυμνάστριας δε γίνεται τίποτα….
Αλλά εκείνος που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Βάχλας, που υποτίθεται πως σκοτώνεται και πέφτει. Κάποιος κομπάρσος που έτρεχε δίπλα του τον έσπρωξε κι ο Βάχλας έπεσε χάνοντας τον έλεγχο και σηκώθηκε η χλαμύδα και το χιτώνιο του. Δυστυχώς το σώβρακο του ήταν φαρδύ. Βγήκαν όλα στη φόρα κι έμειναν σε κοινή θέα ώσπου να κλείσει η αυλαία. » Να ένας πολεμιστής με αρ….δια», φώναξε κάποιος απ’ την πλατεία κι αυτό έβγαλε την παράσταση νοκ άουτ. Αργότερα, όπως γίνεται πάντα, το ανέκδοτο άλλαξε. Λέγαν ότι αυτός που φώναξε είπε: «Να ένας ηθοποιός με αρ..δια» και για να γίνει πιο ενδιαφέρον είπαν πως αυτός που έπεσε ήταν ο Βεάκης. Κι έτσι πλήρωσε την παράσταση και ο μεγάλος μας ηθοποιός…»…
ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΡΗ
Όμως η κυρία Κατερίνα δεν πτοήθηκε από την αποτυχία και συνέχισε με σπουδαίες επιλογές έργων και ρόλων. Παρότι κάποιοι τη θεωρούσαν άξια μόνο στην ελαφρά κωμωδία, η ίδια αποδείχτηκε πολύ πιο τολμηρή από άλλους συναδέλφους της. Σε χρόνια που η ερωτική διαφορετικότητα προκαλούσε τρόμο, δε δίστασε να ανεβάσει τις “Αθώες” της Λίλιας Χέλμαν, που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία ως “Ψίθυροι” με την Όντρεϊ Χέπμπορν και τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν. Το ίδιο όμως και μετο έργο “Σκοτωμό της αδελφής Τζορτζ”, όπου υποδυόταν μια ομοφυλόφιλη γυναίκα.
Ο Θίασος Κατερίνας αποτελεί την δεκαετία του 40 μαζί με το Θέατρο Τέχνης τον κυριότερο – και τολμηρότερο – εισηγητή νέων έργων της περιόδου. «Η Κα Κατερίνα έχει την ιδιότητα και την ειδικότητα, για τις οποίες συχνά την έχω θερμά επαινέσει, να ανακαλύπτει και να παρουσιάζει κάθε τόσο έργα που προβάλλουν εντελώς ιδιόρρυθμα και καινούργια. Βέβαια, δεν μπορεί να σχηματίσει ολόκληρο το πρόγραμμά της μόνο με παρόμοια έργα, γιατί τα έργα αυτά δεν αφθονούν, αλλά το ότι, έστω και σε αραιά διαστήματα, ξεφεύγει από τη ρουτίνα, ζητεί να ταράξει τα λιμνασμένα νερά, της προσδίνει ένα λαμπρό τίτλο τιμής. Τα έργα αυτά δεν είναι πάντα ολοκληρωμένα, δεν εμφανίζουν καλλιτεχνικές ολοκληρώσεις, συχνά παραμένουν στο επίπεδο της δοκιμής και των πειραμάτων, αλλά πάντα ανοίγουν προοπτικές». (Πηγή: Άλκης Θρύλος, Το Ελληνικό Θέατρο, Δ ́ τόμ., 1945-1948, σελ. 28)
Πρώτη το 1942 η κυρία Κατερίνα ανέβασε τις ιστορίες της Μαντάμ Σουσού με πρωταγωνίστρια την ίδια, τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Κώστα Μουσούρη, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της και συστήνοντας θεατρικά την ηρωίδα η οποία λίγο αργότερα έγινε ταινιά και αρκετές δεκαετίες μετά η γνωστή πετυχημένη σειρά με την Άννα Παναγιωτοπούλου….
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος Θα κάνει το ξεκίνημά του στο θεατρικό σανίδι το 1944, με το θίασο της, στο έργο του Λέο Λεντς, «Κυρία, σας αγαπώ».
To 1953 στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά η ίδια θα ανεβάσει το έργο Το φως του γκαζιού του Πάτρικ Χάμιλτον με το Μάνο Κατράκη και τον Θεόδωρο Μορίδη, που παίχτηκε στη συνέχεια και στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν η αρχή για μια σειρά αστυνομικών έργων στο ελληνικό θέατρο με μεγάλη επιτυχία.Τον Σεπτέμβριο του 1956 στο Θέατρο Κατερίνας ανέβηκε το έργο της Άγκαθα Κρίστι Μάρτυς κατηγορίας, κάνοντας τον Μ. Καραγάτση να γράψει ότι δεν είναι φίλος της «αστυνομικής φιλολογίας» κι ότι τον ενδιαφέρει η ανακάλυψη και η τιμωρία ενός «στυγερού δολοφόνου» για λόγους κοινωνικής σκοπιμότητας και όχι από τη «νοσηρή έφεση ξεδιαλύματος ενός μυστηρίου». Τον Δεκέμβριο του 1957 ο θίασος της κυρίας Κατερίνας ανέβασε στο Ιντεάλ πάλι έργο της Άγκαθα Κρίστι, το Δίχτυ της αράχνης, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Χρήστο Τσαγανέα, την Αλίκη Βουγιουκλάκη.(https://crimefictionclubgr.wordpress.com/2013/11/15/astynomika-erga-sto-theatro/)
Ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας μας Δημήτρης Ψαθάς το 1963 έγραψε την “Χαρτοπαίχτρα” για την διάσημη πλέον πρωταγωνίστρια και θιασάρχη της εποχής εκείνης. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο θέατρο από τον θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) στο θέατρο Μπουρνέλλη στις 7 Νοεμβρίου του 1963.Το έργο είχε τεράστια επιτυχία, ξεπερνώντας το μυθικό για την εποχή των 500 παραστάσεων. Παίχτηκε επί τρεις σεζόν (720 παραστάσεις). Όπως ήταν φυσικό το επόμενο στάδιο μιας τέτοιας επιτυχίας ήταν η μεταφορά του έργου στο σινεμά. Η κυρία Κατερίνα, βέβαια, δεν έπαιξε στο σινεμά, αφού δεν την ενδιέφερε ο κινηματογράφος,αλλά αποκλειστικά το θέατρο, αλλά ούτε και κανείς άλλος από τον θίασό της, που τον αποτελούσαν, σε αυτή την παράσταση σπουδαίοι ηθοποιοί, σαν τον Σπύρο Μουσούρη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου,τη Σαπφώ Νοταρά, τον Στέφανο Ληναίο και άλλους. Κανείς δεν συμμετείχε στην ταινία εκτός από την Σαπφώ Νοταρά, η οποία μετέφερε το ρόλο της υπηρέτριας κυρά Μαριγώς, από το θέατρο στο σινεμά με την ίδια επιτυχία, ανταγωνιζόμενη επί ίσοις όροις την Ρένα Βλαχοπούλου και ουσιαστικά ξεκινώντας τη μεγάλη της καριέρα ως κωμικός.
Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
Οι δύο παραστάσεις που θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι έχουν αφετηριακό χαρακτήρα για την εδραίωση του Κουν ως σκηνοθέτη στο επαγγελματικό κύκλωμα των αθηναϊκών θιάσων αφορούν έργα ρεπερτορίου: το παρθενικό ανέβασμα του Βυσσινόκηπου (1939) στην ελληνική σκηνή και η πρώτη συνεργασία του Κουν με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη στην Έντα Γκάμπλερ. Η συνεργασία με τον θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη, δεν εκτείνεται σε εύρος χρόνου, καθώς περιορίζεται σε μια διετία και τέσσερις θεατρικές περιόδους σε αντίθεση με τη συνεργασία του με το θίασο της κυρίας Κατερίνας, η οποία είναι είναι όχι μόνο διαρκέστερη (κατά τα έτη 1939, 1941-42, 1945-46, θερινή περίοδος 1950, 1952 και 1954) αλλά και αρμονικότερη σε επίπεδο συνεργασίας. Τέλος, ο Κουν θα κληθεί να υπογράψει σκηνοθετικά το σχέδιο επετειακών παραστάσεων: η Κοτοπούλη θα εορτάσει τα θιασαρχικά της τριαντάχρονα μ’ ένα έργο από το αρχαίο δράμα (Ηλέκτρα του Σοφοκλή) και η Κατερίνα τη θιασαρχική της δεκαπενταετία (στα 1950) μ’ ένα απαιτητικό ψυχογραφικό δράμα του δέκατου ένατου αιώνα (Η κυρά της θάλασσας).
Ο θίασος της Κατερίνας, ως εξαίρεση στον κανόνα της θερινής θεατρικής ρουτίνας, με κείμενα λογοτεχνικής αξίας, και σε γόνιμη επαφή με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά και ιδεολογικά ρεύματα, ισορροπώντας ανάμεσα σε καλλιτεχνικές φιλοδοξίες και επιχειρηματικές προθέσεις, με τη θιασάρχη να διακρίνεται για τη φυσική της κομψότητα, την καλλιέργεια, τις γνώσεις (μαθητεία στον Ράινχαρντ), την ενημέρωση και τον κοσμοπολιτισμό της, υπήρξε φιλόξενος χώρος για τον Κουν κατά τις περιόδους αναστολής λειτουργίας του «Θεάτρου Τέχνης». Στη θιασαρχική σταδιοδρομία της Κατερίνας, ο Κουν θα κληθεί να σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, αισθηματικές κομεντί και παραδοσιακά μπουλβάρ, αλλά, παράλληλα, τον Άνθρωπο και τα όπλα του Σο, και, για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή, τις Μικρές αλεπούδες της Λίλιαν Χέλμαν και το Ευλαβικό γύναιο του Σαρτρ, σε ενιαίο πρόγραμμα με το μονόπρακτο («λεβέ ντε ριντό») Απόλλων του Μπελλάκ του Ζαν Ζιροντού. Η Κατερίνα αναβαπτίζεται ως ηθοποιός, παρακάμπτοντας τα αισθηματικά μπουλβάρ και ερμηνεύοντας τρεις ηρωίδες του ιψενικού δραματολογίου: την Έντα Γκάμπλερ (193982 και 195083), τη Νόρα (1942, στο Κουκλόσπιτο, μετάφραση Γ. Ν. Πολίτης) και την Ελίντα (Η κυρά της θάλασσας, 1952).
Στο στερημένο υποδομών θέατρο της οδού Ιπποκράτους, ο Αιμίλιος Χουρμούζιος θεωρεί ότι η παράσταση «εγγράφεται πλέον εις την αναφαίρετον προίκα της νεοελληνικής σκηνής», και η θιασάρχης «υπήρξε μια ιδεώδης Νόρα. Υπήρξεν η κούκλα και η γυναίκα μαζί. Υπήρξε το παιχνίδι και το δράμα, το γέλιο και η πικρή γκριμάτσα […] Υπεγράμμισε με λεπτότητα όλας τα αποχρώσεις, έκαμε το θεατήν να εξοικειωθεί εις την ελαφράν ατμόσφαιρα της πρώτης πράξεως και να την παρακολουθήσει χωρίς δυσκολίαν εις τας άλλας» (εφ. Η Καθημερινή, 19 Μαρτίου 1942).
Ειδικά στη σύνθεση του ρόλου της Έντα, σε δύο απομακρυσμένες φάσεις της καλλιτεχνικής της πορείας, η Κατερίνα αξιοποιεί τη δηκτική ειρωνεία, την υπεροψία, τον εγωκεντρισμό, την ωραιοπάθεια και την αδυναμία συμβιβασμού: «της έδωσε την εωσφορική σύσταση, την πικρή αλαζονεία, την αμυντική αξιοπρέπεια του πρωτοτύπου» σύμφωνα με τον Άγγελο Τερζάκη, (εφ. Το Βήμα, 11 Οκτωβρίου 1950).
Δημιουργικότερη θα είναι η δεύτερη φάση της συνεργασίας (υπό την επωνυμία “Θίασος Κατερίνας – Γιώργου Παππά. Σύμπραξις Χριστόφορου Νέζερ”), με αφετηρία τη θεατρική περίοδο 1945–46, που περιλαμβάνει τη «σάτιρα σε τρεις πράξεις» Ο άνθρωπος και τα όπλα (Arms and the Man, 1894) του Τζόρτζ Μπέρναρ Σο (9 Οκτωβρίου 1945), Οι μικρές αλεπούδες (The Little Foxes, 1939) της Λίλιαν Χέλμαν (6 Νοεμβρίου 1945), Στ’ ανοιχτά (Outward Bound, 1923) του Σάτον Βέιν,88 (14 Μαρτίου 1946) και το επικαιρικό γαλλικό μπουλβάρ Ένας φίλος θα ’ρθη απόψε (Un ami viendra ce soir, 1945) των Ζακ Κομπανέζ και Ιβάν Νοέ. Σ’ αυτή τη δεύτερη φάση, τα ονόματα των καλλιτεχνικών συντελεστών εντυπωσιάζουν: πέρα από τη σκηνογραφική συνδρομή του Γιάννη Τσαρούχη και του Γιάννη Στεφανέλλη και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, στο υποκριτικό δυναμικό προστίθενται η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, η Έλλη Λαμπέτη, ο Γιώργος Παππάς, ο Γιώργος Γληνός, ο Νίκος Τζόγιας, η Μελίνα Μερκούρη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Χριστόφορος Νέζερ και, στη δύση της καριέρας του, ο Αιμίλιος Βεάκης. Δραματουργικές παραλλαγές και ψυχολογικές εκλεπτύνσεις ως προσπάθειες ανανέωσης στο παραδοσιακό παιχνίδι της κρεβατοκάμαρας (παρεξηγήσεις, πλαστοπροσωπία, γάμοι, διαζύγια, σύζυγος και εραστής) στο αμερικανικό και γαλλικό μπουλβάρ, με την ενσωμάτωση θεμάτων της επικαιρότητας (επιστροφή αμερικανών στρατιωτών), ρυθμολογικές ασκήσεις στην οργάνωση των χρόνων της παράστασης (διασκεδαστικά επεισόδια και εκκεντρικοί χαρακτήρες) και ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών (Έλλη Λαμπέτη) με σκηνική ευφυία (μπρίο και εκφραστικότητα) αναγνωρίζονται στις παρουσιάσεις των έργων του Αντρέ Ρουσσέν Νίνα ή Ο δρόμος του Μεξικού (παίζεται στα 1950, με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο) και του Νόρμαν Κράσνα: Χρυσή μου Ρουθ (θα συμπληρώσει περισσότερες από εκατό παραστάσεις) και Ο Τζων αγαπά τη Μαίρη (John Loves Mary, 1947 παίζεται στα 1950). Πρόκειται για παραστάσεις όπου το αγαθό χιούμορ και το κέφι των ελαφρών έργων δεν τραυματίζουν τη νοημοσύνη και την ευαισθησία του κοινού, καθώς το απρόοπτο και η υπερβολή δεν υπερβαίνουν τα θεμιτά όρια. («Κατερίνα», Η λέξη, τχ. 169 (Μάιος-Ιούνιος 2002), σ. 592-595).
ΜΙΑ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Και όμως αυτή η τεράστια θεατρική ιστορία είναι ξεχασμένη από πολλούς. Ισως γιατι δεν εμφανίστηκε ποτέ κατ’ επιλογή της στην τηλεόραση ή στο σινεμά ως πρωταγωνίστρια. Το 1976 μόλις, εμφανίστηκε στην τηλεόραση , καλεσμένη του Φρέντυ Γερμανού, στην εκπομπή που παρουσίαζε ο διάσημος δημοσιογράφος με τίτλο ” Το πορτραίτο της Πέμπτης”.
Στην προστατευτική αγκαλιά της κυρίας Κατερίνας και η Αλίκη Βουγιουκλάκη μαζί με τους Νίκο Ξανθόπουλο και Παμφίλη Σαντοριναίου.Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Κ. Μεγαλοκονόμου και το εκπληκτικό λεύκωμα από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ με τίτλο “Βασικά Θεατής”.
Η ΑΝΝΑ ΦΟΝΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Στο σπίτι του ηθοποιού η Άννα Φόνσου αφιέρωσε στη γυναίκα που την σύστησε στο θέατρο, ένα όροφό αφιερωμένο στη μνήμη της, όπου μπορείς να δεις προσωπικά της αντικείμενα όπως το αυθεντικό μπουντουάρ που είχε στο καμαρίνι της. Η αγαπημένη ηθοποιός σε συνέντευξή της στο Πρώτο Θέμα μεταξύ άλλων αναφέρει για την κυρία Κατερίνα : «Μια φίλη μού είπε ότι σ’ ένα θέατρο ζητούσαν κομπάρσους. Έτσι γνώρισα την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη). Έλεγαν πως ήταν απλησίαστη. Αργότερα κατάλαβα πως μαγεύτηκε από την παιδική μου θρασύτητα και γι’ αυτό έπεσε επάνω μου με τα μούτρα: μ’ έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο, στη σχολή Ροντήρη –που την τελείωσα με άριστα–, με είχε στο θίασό της, όπου έκανα από θελήματα μέχρι βουβά πρόσωπα».
Σε συνέντευξή της στη LIFO και στην Αργυρώ Μποζώνη (http://www.lifo.gr/team/theatre/51311) η Άννα Φόνσου αναφέρει : “Η κυρία Κατερίνα όταν έμαθε ότι δουλεύω σε μανάβικο και είχα γάιδαρο, έμεινε. Ήμουν το παιδί που δεν έκανε. Και όταν έκανε μήνυση η Θεανώ Ιωαννίδου, γιατί τότε υπήρχε η άδεια, ότι δεν έχω άδεια και σταμάτησα να παίζω, είπα στην κυρία Κατερίνα να της κάνω δουλειές για να μη χάσω τα χρήματα. Μου λέει «όχι παιδί μου δε μου κάνεις δουλειές. Θα σε στείλω εγώ στο σχολείο θα τα πληρώνω εγώ και θα σε στείλω σε δραματική σχολή, είσαι ένα εξαιρετικό ταλέντο, όλη η ζωή σου είναι ένα ταλέντο». Από την άλλη μέρα εγκαταστάθηκα σπίτι της. Έρχεται και βλέπει που μένουμε στην Καισαριανή, μας αλλάζει σπίτι. Η μεγαλύτερη μου χαρά ξέρεις ποιά ήταν; Προχωρούσα στο δρόμο και έλεγα «η κυρία Κατερίνα μας νοίκιασε σπίτι και έχουμε μπάνιο μες το σπίτι». Νοίκιασε και στον πατέρα μου μαγαζί πίσω από το Κάραβελ μανάβικο και με τακτοποίησε, με έστειλε στο Ροντήρη, πήγαινα μαζί της στο Παρίσι, να αγοράσει ρούχα… Πήγα στη σχολή, ο Ροντήρης έλεγε «αυτή θα με τρελάνει αλλά είναι μεγάλο ταλέντο» και μετά, αφού τελείωσα και έδωσα στην Επιτροπή για εξαιρετικά ταλέντα πέρασα πρώτη με πήρε η κυρία Κατερίνα και στο θίασο σε ρολάκια”.
Η Κατερίνα Ανδρεάδη μαζί με την Κάκια Αναλυτή. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Κ. Μεγαλοκονόμου και το λεύκωμα από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ με τίτλο “Βασικά Θεατής”.
Ο Μάνος Χατζηδάκης με την Κατερίνα Ανδρεάδη στο θέατρο Κεντρικόν, 1962
Απόλυτη κυρίαρχος με το δικό της θίασο και τη δεκαετία του 60, χωρίς κινηματογραφική παρουσία !
Ξεχωριστή για το ταλέντο, το ήθος, τη σπάνια μόρφωση της το ελληνικό θέατρο και η πλειάδα των ηθοποιών της γενιάς της και των επόμενων της οφείλουν πολλά…Η αγάπη της για τη σκηνή και τους συναδέλφους της ήταν εκείνο που τη χαρακτήρισε σαν μια μεγάλη θιασάρχη και ηθοποιό.
Πέθανε το 1993, σε ηλικία 90 ετών, ξεχασμένη από κάποιους παρά τη σπουδαία θεατρική παρακαταθήκη της για πάνω από 4 δεκαετίες.
Κάποια από τα έργα που έπαιξε και παρουσίασε στο θέατρο:
- Μικρές αλεπούδες (1970)
- “Κάποιος είναι στην πόρτα” των Dorothy and Campbell Christie (1969)
- “Μαμά” του André Roussin (1968)
- “Και η γάτα μου έχει τρισέγγονα αλλά ποιος τα μαζεύει από τα κεραμίδια” των Αλέκου Σακελλάριου – Χρήστου Γιαννακόπουλου (1968)
- “Το αγκάθι” των Pierre Barillet και Jean-Pierre Grédy (1965)
- Η χαρτοπαίχτρα (1963)
- “Η πλειοψηφία του ενός” του Leonard Spigelgass (1960)
- “Η κυρία δε με μέλλει” του Victorien Sardou (1959)
- Η κλώσσα – Filumena Marturano (1959)
- Φιλουμένα Μαρτουράνο (1958)
- Η θεατρίνα (1957)
- Αναστασία του Marcel Maurette (1956)
- “Τρομεροί γονείς” του Jean Cocteau (1952)
- Η βροχή (1951)
- Ένας φίλος θα έρθει απόψε (1951)
- Ο άνθρωπος και τα όπλα – Arms and the man (1950)
- Φαύλος κύκλος (1850)
- Η μπόρα πέρασε – Autumn leaves (1949)
- Επικίνδυνη στροφή -Dangerous Corner (1949)
- Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (1948)
- Πωλείται κέφι – Anthony and Anna (1948)
- Μια κυρία ατυχήσασα (1947)
- Θα σε παντρευτώ τέρας – Mrs Dot (1946)
- Μις Μπα (1945)
- Η μικρή μας πόλη (1945)
- “Επικίνδυνη στροφή” του John Boynton Priestley (1945)
- “Η κυρία δε με μέλλει” του Victorien Sardou (1944)
- Ρομάντζο (1944)
- Μαντάμ Σουσού (1942)
- Περάστε την πρώτη του μηνός (1941)
- “Η κυρία δε με μέλλει” του Victorien Sardou (1936)
- Ο έμπορος της Βενετίας (1927) (Επιδειξη της σχολής)
Η ΧΑΡΤΟΠΑΙΧΤΡΑ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
2000
2k
