Γεννήθηκε στη Μάνη. Αφού τελείωσε το σχολείο, ξεκίνησε σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, όμως τελικά τον κέρδισε η υποκριτική και έτσι φοίτησε στη Σχολή Βεάκη. Το ντεμπούτο του στη θεατρική σκηνή έγινε το 1973 στο Θέατρο Ριάλτο με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, ενώ συνέχισε με πολλές και σημαντικές συνεργασίες. Φέτος για πρώτη φορά στην καριέρα του παίζει σε μία παράσταση που απευθύνεται και σε παιδιά. Πρόκειται για το θεατρικό έργο «Οι ηλίθιοι» του Νιλ Σάιμον που παίζεται στο θέατρο Αλίκη σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη.
Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη
Οι ηλίθιοι…
Είναι ένα έργο του Νιλ Σάιμον. Εκείνο που είναι το τελικό απόσταγμα της ιστορίας είναι ότι πολλές φορές η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη λογική και από την εξυπνάδα. Είναι εξαιρετικό έργο με πολύ ωραία κωμικά στοιχεία και με πολύ καλογραμμένους ρόλους.
Ο δικός σας ρόλος μέσα σε αυτή την ομάδα ανθρώπων ποιος είναι;
Ζούμε σε ένα χωριό που όλοι εξαιτίας μίας κατάρας είναι ηλίθιοι. Υποδύομαι τον πάτερ φαμίλια, το γιατρό του χωριού που με τη γυναίκα του και την κόρη του είναι επίσης ηλίθιοι. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να λυθεί αυτή η κατάρα είναι να παντρευτεί κάποιος την κόρη. Έρχεται λοιπόν ένας δάσκαλος στο χωριό, την ερωτεύεται, τον ερωτεύεται και έτσι η δύναμη της αγάπης μας απαλλάσσει από αυτή την κατάρα. Αυτό βέβαια σε μία πορεία δύο ωρών με κωμικές καταστάσεις ενώ ο ρόλος του πατέρα είναι εξαιρετικός. Ένας λόγος που είπα «ναι» σε αυτή την πρόταση του Πέτρου Φιλιππίδη ήταν ότι μου άρεσε πολύ ο ρόλος.
Εκτός από την ηλιθιότητα που τον διακρίνει, τι χαρακτήρας είναι αυτός ο πατέρας;
Αυτό που έχει ενδιαφέρον υποκριτικά είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει μία πρωτογενή σκέψη. Με αυτά που ακούει, με αυτά αντιδρά. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει μεγάλη λογική, δεν αναλύει τα πράγματα, την έχει χάσει αυτή την ικανότητα λόγω της κατάρας. Αντιδρά συναισθηματικά. Αν το πάμε και παραπέρα, πιο βαθειά και έχω διαβάσει, έχω σκεφτεί και έχω μία άποψη για αυτό, πολλές φορές το EQ είναι πολύ πιο δυνατό από το IQ και αυτό είναι πολύ δυνατό σε αυτό το έργο. Δηλαδή η συναισθηματική εξυπνάδα, ο μεγάλος συντελεστής συναισθηματικής αντίληψης, είναι πολλές φορές πιο δυνατός από το λογικό. Το ένστικτο. Εδώ λοιπόν αυτός ο άνθρωπος αντιδρά πρωτογενώς με οδηγό την αγάπη… Αυτό πρεσβεύω και στην προσωπική μου ζωή. Δηλαδή και στη ζωή μου πολλές φορές αυτό που αισθάνομαι για αυτό που συμβαίνει γύρω μου, για τους ανθρώπους που είναι κοντά μου, είναι πιο δυνατό από αυτό που σκέφτομαι και αναλύω.
Μήπως αυτού του τύπου οι άνθρωποι θα βοηθούσαν την κοινωνία μας να γίνει καλύτερη μιας και κάπου έχουμε ξεχάσει το συναίσθημα;
Θα ήταν πολύ καλύτερο για την κοινωνία μας γιατί έχουμε καταφέρει τη συμφεροντολογική συμπεριφορά -σύμφωνα με τις πράξεις μας- να την έχουμε αναγάγει και να την ταυτίζουμε με την εξυπνάδα. Το να κοιτάς δηλαδή τι σε συμφέρει να κάνεις δεν σημαίνει ότι είσαι και πιο έξυπνος. Εμένα μου αρέσουν στη ζωή οι ικανοί άνθρωποι όχι οι καπάτσοι. Αυτό έχει μία διαφορά… Ο καπάτσος είναι αυτός που αρπάζει την ευκαιρία με οποιοδήποτε κόστος και οποιονδήποτε τρόπο. Εμένα μου αρέσει ο άνθρωπος που λειτουργεί παράλληλα συναισθηματικά. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που απομονώνουν το συναίσθημά τους με σκοπό να πετύχουν κάτι επαγγελματικά ή οικονομικά ή σε οποιονδήποτε τομέα άλλο.
Για ποιο λόγο όμως στην κοινωνία μας επικράτησε αυτή η συμφεροντολογική συμπεριφορά κατά την άποψή σας;
Νομίζω ότι για όλα φταίει η παιδεία. Για όλα τα πράγματα. Για την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, για αυτό που με ρωτάτε, για τα πάντα χρειάζεται η παιδεία. Αν ρίχναμε περισσότερο βάρος στη διαπαιδαγώγηση και δεν αναφέρομαι στην ακαδημαϊκή μόρφωση, αλλά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών από το σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε όλα τα στάδια της ζωής. Να διαπαιδαγωγούμε σωστά τα παιδιά μας. Να τους μαθαίνουμε τι σημαίνει αλτρουισμός, τι σημαίνει στήριξη, τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει αυτοθυσία, τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει ευτυχία, θάνατος… Όλα αυτά να τους τα διδάσκουμε. Αυτά διδάσκονται. Δεν γεννιέσαι γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα. Λοιπόν στη χώρα μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια –γιατί είμαι αρκετά μεγάλος και έχουν περάσει από μπροστά μου πολλές γενιές- βλέπω ότι η παιδεία πάσχει. Είναι παιδιά στα οποία δεν έχουν εκπαιδεύσει το συναίσθημά τους στο σχολείο. Πολλές φορές στα σχολεία μπορεί να μας λένε για τη μετάφραση της Αντιγόνης και το απαρέμφατο, τη μετοχή και το ρήμα, αλλά κανείς δεν λέει τι λέει η Αντιγόνη ή η Ισμήνη. Να ψάξουμε λίγο παραπέρα από τη γραμματική και το συντακτικό. Για μένα λοιπόν η παιδεία είναι το πιο σημαντικό…
Μήπως όμως θα έπρεπε να εκπαιδευτούν αλλιώς και οι δάσκαλοι για να μπορούν να εμφυσήσουν κάτι τέτοιο στα παιδιά;
Μα αυτοί οι δάσκαλοι πριν από χρόνια ήταν και εκείνοι παιδιά. Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης φτιάχνει τους μετέπειτα δασκάλους, στρατιωτικούς, πολιτικούς κλπ. Αν δεν υπάρχει σωστή παιδεία δεν έχουμε αυριανούς σωστούς ανθρώπους.
Και η οικογένεια που τοποθετείται μέσα σε όλο αυτό;
Όλα ξεκινούν από το σπίτι και μετά πάει στο σχολείο. Όταν σε ένα παιδί λες στο σπίτι «Εσύ είσαι το κέντρο του κόσμου», θα πάει και στο σχολείο και θα θέλει και εκεί να είναι το κέντρο του κόσμου. Όταν από το σπίτι του πεις «Είσαι παιδί μου σε αγαπώ, σε λατρεύω αλλά πρέπει να σκέφτεσαι και άλλα παιδιά που και αυτά έχουν δικαιώματα όπως εσύ και αυτά θέλουν πράγματα όπως εσύ. Δεν είσαι μόνος στον κόσμο» σίγουρα δημιουργείς ένα άλλο πλαίσιο. Πλέον βέβαια η συναναστροφή με τους δασκάλους είναι περισσότερες ώρες απ’ όσες περνάει ένα παιδί με τους γονείς.
Ας περάσουμε και στον έρωτα που λύνει την κατάρα… Υπάρχει στην κοινωνία μας έρωτας με την αγνή του μορφή;
Υπάρχει ο έρωτας και είναι ευλογία, είναι χαρά για τον άνθρωπο… Είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο δεν έπαψε να υπάρχει, δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ. Δεν γίνεται να ζήσουμε χωρίς τον έρωτα.
Λύνει τις κατάρες;
Ναι τις λύνει. Έχει πολύ μεγάλη δύναμη ο έρωτας. (Γέλια)
Φέτος η παράσταση αυτή έχει και παιδικό ακροατήριο. Ισχύει ότι τα παιδιά είναι πιο δύσκολοι θεατές από τους ενήλικες;
Ναι ισχύει. Είναι διαφορετικό. Το ότι αντιδρούν πολλές φορές και απαντούν για μένα είναι πρωτόγνωρο. Είμαι 42 χρόνια σε αυτή τη δουλειά και κάθε φορά που παίζω με παιδιά δεν παίζω παιδικό θέατρο… Με την έννοια ότι και ο Πέτρος Φιλιππίδης σκηνοθετικά τη συγκεκριμένη παράσταση δεν την χειρίστηκε σαν παιδική. Την αντιμετωπίσαμε όλοι σαν μία κανονική παράσταση. Στο παιδί δεν πρέπει να μιλάς με «νια, νια…» αλλά να του μιλάς κανονικά σαν να είναι ενήλικας. Έτσι πρέπει να κάνουμε και στο θέατρο. Το παιδί έχει μεγάλη αντίληψη στο θέατρο, καταλαβαίνει πάρα πολλά. Μπορεί να μην καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά εισπράττει πολλά από αυτά που παρακολουθεί. Δεν είναι δύσκολο κοινό, είναι παράξενο. Είναι περίεργο να παίζεις και να έχεις διάλογο με το κοινό. Είναι όμως πολύ ωραίο και νιώθω ευτυχής που παίζω σε αυτή την παράσταση.
2000
2k
