Κλήμης Εμπέογλου : «Δεν έχω κάνει τηλεόραση και νομίζω πως δε θα κάνω ποτέ».

Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Πάθος, εργατικότητα, συνέπεια και μια ήρεμη δύναμη που συχνά εκρήγνυται επί σκηνής, αντανακλώνται τόσο στις ερμηνείες του όσο και στην προσωπικότητα του. Μας εντυπωσίασε τόσο στον ” Ιδομενέα “σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, όσο και στον “ Άμλετ ” σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη. Στη “Βροχή”, το βραβευμένο έργο της Μόργκαν Λόιντ Μάλκολμ κέρδισε πάλι τις εντυπώσεις μέσα από ένα εξαιρετικά δύσκολο ρόλο.
Φέτος θα συμμετέχει στη “Βερενίκη” του Ρακίνα σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Κλήμης Εμπέογλου σίγουρα θα έχει πολύ θεατρικό δρόμο μπροστά του και αρκετές ερμηνευτικές επιτυχίες.Του ευχόμαστε ό,τι καλύτερο σε ό,τι και αν αποφασίσει και έχουμε τη χαρά να τον “φιλοξενούμε” μέσα από την ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη.

 

Φέτος Κλήμη πρωταγωνίστησες σε δύο παραστάσεις, στην “Βροχή” του Κωσταντίνου Αρβανιτάκη στο Θέατρο 104 και στον “Άμλετ” του Χρήστου Θεοδωρίδη (ιδρυτικού μέλους της ομάδας των Μικρών Πραγμάτων) στο θέατρο Πορεία. Ποιός ρόλος σε δυσκόλεψε περισσότερο στην ερμηνεία του;

Δεν ξέρω αν πρέπει να σταθώ στο ρόλο, ή στα έργα, γιατί όλα επί σκηνής μου φαίνονται δύσκολα! Η αλήθεια είναι πώς πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές δραματουργίες. Η μία είναι σύγχρονη, ρεαλιστική με ξεκάθαρη σκιαγράφηση χαρακτήρων και μια γραμμική σχέση κατά την πορεία του έργου, των ρόλων, και η οποία αναφέρεται σε πρόσφατα γεγονότα, όπως στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, την υπόκωφη οικογενειακή βία κ.ά. Η άλλη δραματουργία ενώ εμπεριέχει σχέσεις και ξεκάθαρη πλοκή, έχει ποιητικό λόγο και θέτει το τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα της ύπαρξης του ανθρώπου. Εν κατακλείδι, ο διάλογος και με τα δύο έργα ήταν ιδιαίτερος, αλλά ο σαιξπηρικός φόβος πολύ μεγαλύτερος.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τους συγκεκριμένους σκηνοθέτες;

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης ήταν δάσκαλός μου στη σχολή, οπότε ξέρω τη δουλειά του από εκεί, αλλά επαγγελματικά, ναί και με τους δύο ήταν μεγάλη μου χαρά.

Φαντάζομαι και η πρώτη φορά που ομάδας “Η ορχήστρα των μικρών πραγμάτων” (που δημιουργήθηκε από τον Χρήστο Θεοδωρίδη, την Ξένια Θεμελή και τον Σταύρο Σβήγκo το 2009). Τον τελευταίο καιρό δημιουργούνται όλο και περισσότερες θεατρικές ομάδες. Ποια είναι η δική σου εμπειρία δουλεύοντας με μια ομάδα που ήδη έχει δημιουργήσει τους δικούς της επικοινωνιακούς κώδικες και το δικό της θεατρικό στίγμα;

Η δημιουργία μιας ομάδας πρέπει να προκύπτει από μια ανάγκη, επικοινωνιακή κυρίως, διαφορετικά δεν έχει νόημα. Μια ομάδα πρέπει να έχει ξεκάθαρες θέσεις, διαχωρισμένες και κάποιες συνθήκες που να της επιτρέπουν να λειτουργήσει. Ήταν μεγάλη μου χαρά γιατί διαπίστωσα μέσα από τη συνεργασία μας πως ο Χρήστος και η Ξένια έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα κώδικα και να τον επικοινωνήσουν με τους ηθοποιούς. Στη συγκεκριμένη παράσταση, η οποία παίχτηκε για δεύτερη χρονιά, έκανα αντικατάσταση ενός ηθοποιού, οπότε δυστυχώς δεν ήμουν εξ άρχής στο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς τόσο. Παρ’ ολ’αυτά η αντιμετώπιση του κειμένου, η χορογραφία και η αισθητική του όλου εγχειρήματος με δίδαξε πολλά για την ύπαρξη μου επί σκηνής, και αυτό είναι αναντικατάστατο.

Ένας από τους στόχους της “Ορχήστρας των μικρών πραγμάτων’’ είναι η ισότιμη σχέση λόγου, κίνησης και μουσικής. Η προσέγγιση αυτή αποτελεί για την Ορχήστρα σκηνικό γεγονός στο θέατρο. Πόσο λειτουργική ήταν η προσέγγιση αυτή για ένα έργο σαν τον Άμλετ;

Η απάντηση, αν υπάρχει στο θέατρο απάντηση, ήρθε από τον κόσμο. Πέρα από την μεγάλη προσέλευση, μας έλεγαν για το πόσο επίκαιρο, συγκινητικό και ουσιαστικό έργο έχει γράψει ο Σαίξπηρ. Αυτό ήταν το σπουδαίο, η ομάδα λειτούργησε ως σύστημα και ανέδειξε την ιστορία χωρίς κανένα σκηνικό μέσο. Η απέθυνση του κειμένου στο κοινο είχε ξεκάθαρο αντίκτυπο στον κάθε θεατή και κατ’επέκταση και σε εμάς. Νομίζω πως καταφέραμε σύμφωνα με τις δυνατοτητες μας και τις υπάρχουσες συνθήκες να κερδίσουμε το στοίχημα.

Στη “Βροχή”, το βραβευμένο έργο της Μόργκαν Λόιντ Μάλκολμ, υποδύθηκες ένα στρατιώτη που βρίσκεται στην εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν. Χρειάστηκε να καταφύγεις σε μαρτυρίες στρατιωτών που πολέμησαν προκειμένου να ερμηνεύσεις το χαρακτήρα σου; Πώς μπόρεσες να προσεγγίσεις ψυχικά και σωματικά ένα τόσο δύσκολο ρόλο και ν’αναβιώσεις μια τέτοια τραυματική εμπειρία όπως αυτή του πολέμου;

Ήταν ένα έργο με το οποίο είχαμε ασχοληθεί στη σχολή ως τελειόφοιτοι. Παρουσιάσαμε ένα μέρος του στις εξετάσεις μας στα πλαίσια του μαθήματος του Κων/νου Αρβανιτακή, οπότε είχα κάνει μια έρευνα από τότε. Προσπάθησα να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου γύρω από το θέμα και φέτος. Η αλήθεια είναι πως το όλο ζήτημα του μισθοφόρου στρατιώτη μου ήταν εντελώς ξένο και σοκαρίστηκα διαβάζοντας πληροφορίες και στοιχεία για τη δράση τους και φυσικά για το τι παθαίνουν μετά το πόλεμο. Το λυτρωτικό εν μέρει κομματι του ήρωα που υποδυόμουν ήταν το γεγονός πώς είχε συνείδηση της κατάστασής του, και έτσι το έκανε πιο εύκολο για τον ηθοποιό. Η μεγαλύτερη δυσκολία κατ’εμε ήταν η απόκρυψη του έρωτα για τη συνάδελφό του, την οποία στο τέλος βίαζε. Εξωτερικά προσπάθησα να βρώ κάποια στοιχεία που του ταίριαζαν και να τα εντάξω, δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα!

Από το 2013 εκπαιδεύεσαι με την ομάδα SCOT (Suzuki Method of Actor Training) στην Ιαπωνία, διδάσκεις μάλιστα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου τη μέθοδο Suzuki Training και παραδίδεις σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Προφανώς είσαι ο μοναδικός Έλληνας ηθοποιός που διδάσκει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Πώς ήρθες σ’επαφή με τη συγκεκριμένη μέθοδο, πώς αποφάσισες να τη σπουδάσεις και ποιοι είναι οι στόχοι της;

Από τα χρόνια της σχολής είχα ακουστά για τον Tadashi Suzuki και για τη μέθοδό του. Όσο ήμουν στη σχολή, και ιδιαιτέρως μετά, είχα την αναγκη να μάθω μια τεχνική συγκεκριμένη ,ένα εργαλείο το οποίο θα μπορούσα να ασκώ καθημερινά, με σκοπό τη συνεχή βελτίωση των εκφραστικών μέσων μου. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα το site της ομάδας του, εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου και μου απάντησαν για το τότε καλοκαιρινό πρόγραμμα που θα έκαναν. Με κάποιες συστατικές επιστολές με δέχτηκαν και έτσι πήγα. Το συγκεκριμένο training δεν είναι πάρα πολύ εύκολο να περιγραφτεί με λίγες λέξεις, παρ’ολ’αυτά ο πιο ξεκάθαρος στόχος θα έλεγα πως είναι η επαφή του συγχρονου ανθρώπου με τη ζωώδη ενέργεια του και με τον έλεγχο της φωνής, του κέντρου βάρους και κατεπέκταση του σώματός του επί σκηνής. Επιτυγχάνεται μέσα από μια σειρά συγκεκριμένων ασκήσεων, ομαδικων και ατομικών.Στην Ελλάδα ναί, είμαι ο μοναδικός που έχει πάει ως τώρα, ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλοι, εάν συνεχιστεί το πρόγραμμα αυτό.

Έχεις ασχολήθεί με το μποξ και το Muay Thai απ’ ό,τι ξέρω, και μάλιστα σε προχωρημένο επίπεδο. Πόσο σ’έχουν βοηθήσει οι πολεμικές τέχνες με την υποκριτική σου ενασχόληση και τη συγκεκριμένη μέθοδο;

Είναι πολύ ιδιαίτερο το ζήτημα της πυγμαχίας για μένα. Η αλήθεια είναι πως έκανα πολλά χρόνια και τα δύο αθλήματα με έναν εξαιρετικά καλό δάσκαλο και έχω κρατήσει πολλά στοιχεία. Δεν ξέρω ακριβώς σε τί βοηθούν οι πολεμικές τέχνες, γιατί η υποκριτική είναι “ομαδικό σπορ”, και στο ρίνγκ παίζεις μόνος σου. Σίγουρα σε βοηθά να συγκεντρώνεσαι γρήγορα. Η τεχνική του Suzuki πολλά χρόνια και λανθασμένα έχει ταυτιστεί με πολεμική τέχνη, λόγω της σκληρότητάς της, όμως αυτό δεν έχει καμμία σχέση, η χρήση του κέντρου είναι ο κοινός άξονας και η χαλαρότητα που απαιτείται σε όλο το υπόλοιπο σώμα.

Αθλείσαι ακόμα;

Όχι,τώρα κάνω μαθήματα σύγχρονου χορού.

Πέρυσι πρωταγωνίστησες και στον “Ιδομενέα” του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Απ’ό,τι θυμάμαι πάλι είχες έντονη κινητική δραστηριότητα μέσα σ’ένα λόφο από άμμo…Ενδιαφέρουσα παράσταση και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η ερμηνεία σου Κλήμη. Τί κέρδισες απ’ αυτή τη συμμετοχή;

Ήταν μια υπέροχη εμπειρία που ευχαρίστως θα επαναλάμβανα. Δουλέψαμε πολύ εντατικά πάνω σε ένα ιδιαίτερο κείμενο. Η Κατερίνα υπήρξε δασκάλα μου στη σχολή του Εμπρός για ένα χρόνο και γνωριζόμασταν. Eπαγγελματικά ήταν η πρώτη μας συνεργασία και ομολογώ πως ήταν πολύ ευχάριστη και δημιουργική. Έμαθα και από εκείνη τρόπο ανάγνωσης σε σχέση με το κείμενο και ερμηνείας υπό συγκεκριμενες οδηγίες και αυτό ομολογώ με βρήκε πάρα πολύ σύμφωνω.

Με τον Ακύλλα έχεις ξανασυνεργαστεί και σ’άλλες παραστάσεις, έτσι δεν είναι;

Ναί, η πρώτη μου δουλειά ήταν σε σκηνοθεσία του Ακύλλα στο θέατρο Αποθήκη με την παράσταση “Έφη. Από ευτυχία” της Κατερίνας Μαγγανά. Eλπίζω να υπάρξουν και άλλες γιατί είναι πολύ αγαπημένος μου φίλος και συνεργάτης και με έχει βοηθήσει πολύ.

Τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια ποιά είναι;

Θα συμμετάσχω στη “Βερενίκη” του Ρακίνα σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Πέρα από θέατρο έχεις κάνει και κινηματογράφο;

Μία ουσιαστικά συμμετοχή στη “Μουσική των Προσώπων” του Ν.Κορνήλιου.

Σε γοητεύει το να παίζεις σε ταινίες; Τι σε κερδίζει πιο πολύ, το θέατρο ή ο κινηματογράφος;

Είναι διαφορετικοί τομείς, το θέατρο έχει μια επικοινωνία άμεση και απαιτεί έστω και ένα θεατή αλλιώς δε μπορεί να υπάρξει, και αυτό είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά. Ο κινηματογράφος έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει ιστορίες και δεν θέλει ως προϋπόθεση κοινό για να δράσει. Επίσης μια ταινία μένει για πάντα, ενώ το θνησιγενές κομματί του θεάτρου δεν υπάρχει. Νομίζω πως το θέατρο με ελκύει περισσότερο.

Υπάρχει κάποιος ρόλος-απωθημένο τον οποίο θα ήθελες να ερμηνεύσεις στο μέλλον;

Όχι κάποιος ρόλος, όσο κάποιο είδος. Ελπίζω να μπορέσω να ασχολήθώ με το αρχαίο δράμα.

Τηλεόραση δεν έχεις κάνει ακόμα. Σ’ενδιαφέρει ο χώρος;

Δεν έχω κάνει και νομίζω πως δε θα κάνω ποτέ, ελπίζω να μείνω πιστός στα λεγόμενα μου.

Άρα να υποθέσω ότι ειδικά σε μια καθημερινή σειρά θα έπαιζες;

Όχι φοβάμαι μια τέτοιου είδους έκθεση.

Έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις την τύχη σου εκτός ελληνικών συνόρων, να εργαστείς στο εξωτερικό; Απογοητεύσαι με την εδώ κατάσταση;

Είναι πολύ δύσκολο να εργαστείς στο εξωτερικό και το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η γλώσσα. Θεωρώ πώς όσο καλά και να τη γνωρίζεις πάντα θα υπολέιπεται κάτι. Η γλώσσα φέρει μνήμη, εικόνες και στον πομπό και στο δέκτη, και έτσι δε ξέρω πώς θα μπορούσα να είμαι ειλικρινής απέναντι σε αυτό. Πολλές φορές απογοητέυομαι με το τι συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά ας μην ξεχνάμε πως η χώρα μας είμαστε εμείς. Τα εμπόδια είναι πολλά συνεχώς όμως προσπαθώ να τα υπερπηδώ, όπως και πολύς κόσμος.

Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου μειονέκτημα και το οποίο θα ήθελες ν’αλλάξεις;

Πολλά, μα πάρα πολλά ειλικρινά. Ίσως την ανυπομονησία μου και τη νευρικότητά μου.

Και το μεγαλύτερο σου πλεονέκτημα το οποίο δε θα ήθελες να χάσεις με τίποτα;

Λόγω τιμης δε ξέρω, η πειθαρχία μου ίσως, τώρα μου ήρθε.

Κλήμη ευχαριστώ, καλή συνέχεια και καλή δύναμη !

Εγώ σε ευχαριστώ πολύ!