« Τίποτε δεν μ’ έχει ικανοποιήσει στη ζωή μου σαν το θέατρο. Το θέατρο είναι ένα πάθος, που σε κυριεύει, ένα μεθύσι…»
Κατερίνα Ανδρεάδη ( 1903 – 1η Μαΐου 1993)
” Φοβόμουνα να την ξαναδώ. Μην απογοητευθώ, Ποιός ξέχασε στ’ αλήθεια ποτέ τη θηλυκότητά της; το βλέμμα της το λοξό, που καθήλωνε όποιον κάρφωνε; την κομψότητά της που λάνσαρε μόδες; Συναρπαστική “Κυρία δε με μέλλει”, εντυπωσιακή ” Έντα Γκάμπλερ”, συγκλονιστική παρτεναίρ του δημήτρη Χορν στο “Ρομάντζο”. Γιατί στ’ αλήθεια να έχει χαθεί έτσι από προσώπου θεάτρου η Κυρία Κατερίνα;
Η φωνή της, τα μελετημένα φάλτσα της (τα κοκορίκο της όπως τα έλεγε η ίδια, το γέλιο της, δε φαινόντουσαν ωστόσο να έχουν αλλάξει. Το σπίτι της στη Νέα Μάκρη ονειρικό σκηνικό που έφερνε ανεξίτηλη τη σφραγίδα μιας έξοχης οικοδέσποινας με αλάνθαστο γούστο. Η ίδια η Κατερίνα που άνοιξε την πόρτα αρρυτίδωτη, κομψή, ελκυστική, σαν να μην πέρασε μέρα από πάνω της. Όπως στη σκηνή, μέχρι την τελευταία της εμφάνιση το 1972.
Μία από τις πιο σπουδαίες θεατρικές ιστορίες της Ελλάδας, εξηγούσε δέκα χρόνια μετά την τελευταία της εμφάνιση, με μπρίο, ανάμικτο μ’ ελάχιστες αποχρώσεις νοσταλγίας, γιατί έγινε αναχωρήτρια…
Ο Αιμίλιος Βεάκης, η Κυβέλη, ο Μάνος Κατράκης, ο Κάρολος Κουν, η Έλλη Λαμπέτη, ο Δημήτρης Χορν, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Μελίνα Μερκούρη, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Σπύρος Ολύμπιος, η Κάκια Αναλυτή, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Σαπφώ Νοταρά, ο Σπύρος Μουσούρης, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Στέφανος Ληναίος, η Έλλη Φωτίου, ο Νίκος Χατζήσκος, η Ιλύα Λιβικού, ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Χρήστος Τσαγανέας, η Κατερίνα Γώγου, ο Ντίνος Δημόπουλος, ο Τίτος Φαρμάκης, η Άννα Φόνσου, η Σμαρώ Στεφανίδου, ο Γιάννης Μαλούχος, είναι μερικά μόνο από τα πολλά ονόματα που παρέλασαν από τον Θίασο της Κατερίνας. Για την προσφορά της, της απονεμήθηκε το παράσημο του Ταξιάρχη της Ευποιίας.
Μια μαγική λέξη πλανιόταν γύρω της : «Θεατρίνα»
24.10.1982
Μαρία Ρεζάν
Από το βιβλίο ” Χωρίς Πρόγραμμα” , εκδόσεις Φυτράκη, βασισμένο στις αξέχαστες εκπομπές της διάσημης δημοσιογράφου.
Γιατί χαθήκατε ετσι κυρια Κατερίνα;
Ίσως έπαιξα πάρα πολλά χρόνια και πάρα πολύ εντατικά, σχεδόν κουραστικά. Όσο και αν τίποτα άλλο δεν με ικανοποιούσε στη ζωή, σε μια στιγμή που σταμάτησα, είδα ότι όλα τ’ άλλα τα είχα στερηθεί και είχα κουραστεί. Σταμάτησα τυχαία.
Πότε;
Τελευταία φορά έπαιξα το ’72. Σταμάτησα τυχαία να παίζω, δεν το είχα ακόμα αποφασίσει εκείνη τη στιγμή.Κι’ ύστερα είδα, σιγά σιγά, καθώς περνούσανε μερικοί μήνες, ότι ίσως θα ‘ταν το καλύτερο.
Δεν το μετανιώσατε ποτέ;
Όχι. Ήταν πολύ σωστή η απόφασή μου. Ούτε εκ των υστέρων.
Καμιά πλήξη;
Την υπερνίκησα. Δεν είμαι άνθρωπος που νιώθω πλήξη και μοναξιά. Βέβαια, τίποτε δεν με έχει ικανοποιήσει στη ζωή σαν το θέατρο. Αλλά βρήκα πράγματα να γεμίσω τη ζωή μου.
Η Χαρτοπαίχτρα, η μεγάλη επιτυχία της Κατερίνας Ανδρεάδη , που μετά έγινε και ταινία στην οποία αρνήθηκε να πρωταγωνιστήσει
Δηλαδή;
Είχα έναν ωραίο κήπο, κάμποσες δεκαετίες πριν, που τον αγάπησα πάρα πολύ και ήταν η ξεκούρασή μου. Όταν ήθελα να ξεκουραστώ απ’ το θέατρο, το καταφύγιο μου ήταν αυτό. Ήταν η αγάπη μου, η μεγάλη μου αγάπη, ύστερα από το θέατρο. Επίσης δεν είχα προφτάσει να διαβάσω αρκετά, λόγω του θεάτρου. Αγόραζα βιβλία και τα κρυβα για να ‘ρθει η ώρα να τα διαβάσω. Γιατί έπρεπε διαρκώς να αφοσιώνομαι στα θεατρικά έργα. Είναι αφάνταστο το πόσα έργα έχω διαβάσει.
Και έχετε παίξει;
Αυτά δεν τα έχω μετρήσει. Σταμάτησα το διάβασμά μου απ’ την ώρα που πήγα στο θέατρο και διάβαζα θεατρικά έργα. Θυμάμαι, αυτός ο τύραννος, ο αντιπρόσωπος, ο ατζέντης των ξένων έργων, μου τα ‘φερνε δέκα δέκα, δέκα δέκα : “γρήγορα, πάρτε απόφαση , πάρτε απόφαση, το ζητάνε και άλλοι”. Και το έλεγε για να το επισπεύσει. Το πρωί είχα πρόβα. Ύστερα είχα δυο παραστάσεις, είχαμε περισσότερες απογευματινές. Τη νύχτα διάβαζα , διάβαζα, διάβαζα, μέχρι δεν ξέρω ποιές πρωινές ώρες , έργα. Τα προχωρούσα…”Δεν κάνει”. Για να βρεθεί ένα ξένο έργο, έπρεπε να διαβάσω άπειρα. Θέλω να πω , λέγοντας όλα αυτά, ότι δεν έμενε καιρός να διαβάσω τίποτε άλλο.
Τί διαβάζετε, τώρα;
Τα πάντα.
Δηλαδή;
Ό,τι λαχτάρησα να διαβάσω. Παλιά, καινούργια, τα πάντα. Ό,τι βρω, ό,τι έχω.
Καμιά στιγμή δεν είπατε : “η μεγάλη μου επιστροφή θα ‘ναι για αυτό το έργο, αυτόν τον ρόλο”;
Δεν διαβάζω ποια θεατρικά έργα. Βέβαια πάω στο Λονδίνο και βλέπω. Δεν πέρασε η αγάπη και το ενδιαφέρον, για το τί παίζεται έξω. Αλλά δεν το βλέπω πια με το πρίσμα: “ποιό ρόλο έχει για μένα”, όπως άλλοτε.
Κανείς δεν σας πρότεινε ποτέ : ¨Κυρία Κατερίνα , αυτός είναι ένας ωραίος ρόλος για σας”;
Ναι , πολλοί, πολλοί…
Και δεν είπατε ποτέ…
…Και τα διάβασα…Όχι… νομίζω ότι πρέπει να έχει θέληση κανείς. Και κάτι άλλο! Το θέατρο είναι ένα πάθος, που σε κυριεύει, ένα μεθύσι. Δεν μπορείς να το κόψεις, να λιγοστέψεις τη δόση. Ή το κόβεις…Νομίζω όπως το τσιγάρο… εσείς τι λέτε;(Γελάει). Ή θα το κόψεις εντελώς , ή…Δεν χωράνε ημίμετρα.
Το σημερινό θέατρο, το Ελληνικό, το βλέπετε;
Αρκετά.
Σας αρέσει;
Μου αρέσει. Πολλά απ΄αυτά μ’ αρέσουν πάρα, πάρα πολύ.
Είναι, ωστόσο διαφορετικά απ’αυτά που παίζατε εσείς.
Δεν πειράζει. Όπως έπαιζα ( προσπαθούσα τουλάχιστον να παίξω), τα τότε πρωτοποριακά, δεν μπορεί να μην μ’ ενδιαφέρουν και τώρα. Εάν ήμουνα στη σκηνή θα μ’ ενδιέφεραν αυτά τα έργα.
Ποιός άνθρωπος του θεάτρου έρχεται συχνά στο νου σας;
Ο Κουν. Είναι η μεγάλη μου αγάπη ο Κουν. Ίσως και να προέρχεται αυτό, εκτός του ότι θαυμάζω τη δουλειά του, από τη θαυμάσια συνεργασία που είχαμε μαζί, κατά καιρούς. Γνώρισα πάρα πολύ μεγάλες επιτυχίες μαζί με τον Κουν. Αρχίζοντας από την ” Έντα Γκάμπλερ”. Παίξαμε πάρα πολύ Ίψεν μαζί. Παίξαμε του κόσμου τα πράγματα μαζί (για μένα πάρα πολύ λίγα δηλαδή, δεν έπρεπε να πω του “κ’οσμου”, ήθελα να ταν και άλλα). Και έτσι…να πω για ηθοποιό, για συνάδελφο; Δεν είναι μόνο ένας. Αφήστε, να μην πω όνομα.
Με την Κοτοπούλη;
Με την Κοτοπούλη είχα παίξει τρεις μήνες, όταν έφυγα από το Εθνικό Θέατρο, όταν πέθανε ο Φώτος ο Πολίτης. Όταν ήμουνα στη Βιέννη, στη σχολή, εκείνος μου είχε πει : ” Οφείλεις να γυρίσεις. Γίνεται εδώ το Εθνικό Θέατρο και οφείλεις να γυρίσεις”.
Το 32;
Ναι ήταν το 1932. Και γύρισα, έπαιξα στο θέατρο 3 χρόνια, θαυμάσια πράγματα, από Σαίξπηρ μέχρι…τα πάντα.Ρώσους, Μπερνάντ Σω, άπειρα πράγματα. Έπαιξα ,ωραία, αξέχαστα , Γκολντόνι. Πέθανε ο Πολίτης. Δεν μπορούσα πια να κάνω με κανέναν άλλο εκεί μέσα. Και η κοτοπούλη, ήρθε εκεί πέρα, ήταν πολύ ελκυστικά τα πράγματα που μου έλεγε, πολύ νέα εγώ ακόμα…Της είπα “ναι ναι” και πήγα μαζί της ένα καλοκαίρι, φεύγοντας από το Εθνικό. Αλλά αμέσως άρχισε το σαράκι να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω εγώ, δηλαδή, τα έργα που εγώ αγαπούσα, να είμαι ελεύθερη να μπορώ να τα παίξω.
Και γίνατε θιασάρχης.
Μόνο και μόνο για να παίξω τα έργα που ήθελα. Κουράστηκα τρομερά.Αυτό μ’ έκανε να κουραστώ. Όσο ήμουνα εκεί πέρα δεν το ένιωσα. Όταν σταμάτησα είδα τι γλυκό που είναι, όταν έχεις παίξει με τόσο πολύ ωράριο, να ζήσεις και λίγα χρόνια χωρίς υποχρεωτικό ωράριο.
“Οι μικρές αλεπούδες” : Η τελευταία παράσταση. Δύο από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της Ελλάδας μαζί. Έλλη και Κατερίνα.
Τα γηρατειά τα φοβάστε κ. Κατερίνα;
Ε, ποιος δε τα φοβάται; Ποιός είναι ευχαριστημένος που έρχονται τα γηρατειά ή που ήρθανε; Αλλά όχι. Τα αντικρίζω φιλοσοφημένα, από νέα.
Το θάνατο;
Ε, και αυτόν. Ποιος θα πει “τι χαρά τι χαρά”.
Αν ήταν να γυρίζατε πίσω;
Θα έκανα τα ίδια πράγματα. Δε θα μπορούσα χωρίς θέατρο νομίζω, αν και στο θέατρο είμαι μια εξαίρεση. Όλοι λένε “από μικρός ,από μικρή ήθελα το θέατρο…” Εγώ τίποτα. βγήκα εντελώς τυχαία, πήγα στη σχολή επειδή μια συμμαθήτριά μου στο Αρσάκειο, με την οποία ήμασταν φίλες , όταν τελείωσε πήγε στη δραματική σχολή. Διότι την έβαζαν και έλεγε, στις εξετάσεις, στις γιορτές, ποιήματα. Εμένα ποτέ δε σκέφτηκαν να μου δώσουν να πω ένα ποιηματάκι. Αλλά επειδή δεν είχα τι να κάνω, όταν τελείωσα το σχολείο στη μέση της χρονιάς πήγα και γω. Έτσι λιγάκι, να μάθω κανένα ποιήμα. Μ’ αυτό ξεγέλασα αργότερα και τη φαμίλια μου : ” Μα δεν θα κάνω τίποτα, θα μάθω κανένα ποιηματάκι, να λέω στα πάρτυ”…Καταλάβατε πως τους ξεγέλασα;
Και έτσι γίνατε ηθοποιός;
Ε , λοιπόν, βγήκα στο θέατρο. Αμέσως φάνηκε, είπε ο δάσκαλός μου, ότι εγώ έχω ταλέντο, όχι η φίλη μου, η οποία μου έλεγε : “Μη Κατερίνα, μην το κάνεις αυτό”, όταν μου είχαν πει να παίξω σε σχολική παράσταση στο Ωδείο.
Υπήρξατε πολύ φιλόδοξη;
Όχι. Έπαιζα για τον εαυτό μου. Δεν υπήρξα φιλόδοξη. Όχι. Ίσως έδινα αυτή την εντύπωση, δεν ήταν όμως φιλοδοξία. Έχω πάντα το πάθος του τέλειου. Όσο μπορεί κανείς να προχωρήσει να προχωρήσει προς τα κει που οραματίζεται, και όσο κοντά του πάει.
Όταν μια παράσταση σας δεν πετύχαινε, στεναχωριόσαστε πολύ;
Λυπόμουνα πολύ, αλλά το υπερνικούσα. Μέσα στην άλλη μέρα έπρεπε να χω πρόβα για ένα καινούργιο έργο. Ήμουν μάλλον αισιόδοξη. Υπέφερα όταν κάτι δεν ήταν καλό, πετυχημένο. Αλλά λάθη κάνει πάντα κανείς στο θέατρο και πρέπει να τα καταλαβαίνει ο κόσμος. Είναι η εκλογή του έργου, είναι η κατάληλη στιγμή, είναι πολλά πράγματα, πολλοί παράγοντες.
Κυρία Κατερίνα, είναι τελεσίδικο το “όχι” σας;
Θα πρέπει να γίνει κανένα θαύμα…Δεν ξέρω, Νομίζω ότι είναι τελεσίδικο. Δεν το σκέφτομαι πιά. Έχω προτάσεις και μου λένε: ” Να σας φέρω ένα έργο να το διαβάσετε;”. “Να μου το φέρετε”
Το διαβάζετε;
Το διαβάζω.
Μπαίνετε στο πετσί του ρόλου;
Ναι…δεν έχασα τις παλιές μου συνήθειες. Και να θέλω δεν γίνεται.
Και όταν κλείσετε το βιβλίο , τι λέτε στον εαυτό σας;
“Να το παίξω;” Κοιτάξτε δεν είναι εύκολο να βρεθούν ρόλοι. Αν και στην Αγγλία έχω μια συνομήλική μου, η οποία παίζει θαυμάσιους ρόλους, θαυμάσια πράγματα. Αλλά γενικά δεν είναι εύκολο να βρεις πάντα ένα ρόλο που να ταιριάζει στην ηλικία σου. Και σ’ αυτό είμαι απόλυτη. Να μην κάνω τέτοιο λάθος.
Να μην παίξετε ρόλο μικρότερης γυναίκας;
Βέβαια, αυτό το προσπάθησα πάντα. Ας μην ήταν όσο ήμουν εγώ. Φτάνει να ήταν όσο έδειχνα εγώ, όσο έπειθα.
Από τις καινούργιες πρωταγωνίστριες, ποια είναι η σημερινή Κατερίνα;
Και αυτό δύσκολο. Αν πω τη μια, θα λυπηθεί η άλλη…δεν ξέρω…
Λίγο περισσότερο;
Τι να πω; Να τις φέρω πιο κοντά σε μένανε, Λαμπέτη και πάλι Λαμπέτη και πάντα Λαμπέτη. Όχι πως δεν υπάρχουν άλλες και δεν θα γίνουν άλλες.
Γράφετε κυρία Κατερίνα;
Ε ναι και αυτό το έχω δοκιμάσει. Γράφω.
θα θέλατε να γράψετε τα απομνημονεύματά σας;
Δεν νομίζω
Γιατί τι φοβάστε;
Ναι.
Δεν έχετε την ειλικρίνεια;
Όχι! Και ειλικρίνεια έχω και πολύ κουράγιο και…Δεν νομίζω τους ανθρώπους τέλειους, ποτέ. Θα τα έλεγα όλα αν τα έγραφα.
Ποιό είναι το μεγαλύτερο σας προτέρημα κυρία Κατερίνα;
Μα έχω;
Ελλάτωμα;
Πολλά. (Γελάει)
Αυτό που σας έκανε κακό στη ζωή;
Δεν έχω ξεχωρίσει ποιό ήταν το μεγαλύτερό μου ελάττωμα, που με ζημίωσε.
Μοναδική Έντα Γκάμπλερ
Είσαστε ευχαριστημένη από τη ζωή;
Ω ναι…δε λέω πως δεν μπορούσε να είναι καλύτερη.Αλλά με γεμίζει ευτυχία.
Κυρία Κατερίνα σας αρκούνε τώρα τα πεύκα, τα λουλούδια…
(γελάει) Τα βιβλία…τα πουλιά…αλλά σας λέω , ενδιαφέρομαι ακόμα και για τα πολιτικά.
Δηλαδή κυρία Κατερίνα;
Μέχρι προτάσεις είχα πολλές στη ζωή μου.
Να κατεβείτε στην πολιτική;
Ναι.
Πέστε τις.
Α όχι δεν μπορώ, αφήστε με!
Τέλος πάντων , τι ψηφίζετε κυρία Κατερίνα;
(Γελάει).Και αυτό δεν το λένε!
Είσαστε ευχαριστημένη από την πολιτική κατάσταση;
Ναι για την ώρα είμαι ευχαριστημένη. Περιμένω περισσότερα.
Τόσες πολλές συναδέλφοι σας κατεβαίνουν στα ψηφοδέλτια τα δημοτικά.
Το βρίσκω πολύ συμπαθητικό και τις νίκες τους τις παίρνω προσωπικά.
Τότε γιατί δεν κατεβαίνετε και εσείς;
Δεν βαριέστε, αφήστε τους νέους.
Είστε φεμινίστρια;
Ναι βεβαίως. Πάντα ήμουνα.
Μα εσείς ήσασταν ένα θηλυκό. Πως συνδυάζονται αυτά;
Γιατί; Πώς; Οι φεμινίστριες πρέπει να μην είναι θηλυκά; Δεν μπορούν να είναι και τα δύο; Ας πούμε, αυτή η Εγγλέζα, δεν είναι θηλυκό;….Η Ρεντγκρέηβ;
Δηλαδή;
Αυτή και αν είναι γοητευτική γυναίκα! Και όμως χαλάει τον κόσμο.
Είστε πολύ κοκέτα;
Μα δεν βλέπετε είμαι;
Μια χαρά είστε.
Στη σκηνή ήμουνα. Δεν ήταν κοκεταρία, ήταν ότι έπαιζα υπεύθυνα τον κάθε ρόλο. Ποτέ δεν ήμουν πιο κοκέτα απ’ότι ήταν η γυναίκα που έπαιζα. Ποτέ δε θα μπορέσετε να μου πείτε ένα ρόλο, που τον έντυσα περισσότερο απ’ότι ήταν η γυναίκα αυτή.
Η κυρία Κατερίνα το 1967.
Πέστε μου, ποιός ήταν ο ρόλος που αγαπήσατε πολύ; Όταν ονειρεύεστε, καμιά φορά βλέπετε κανένα ρόλο σας;
Έντα Γκάμπλερ, Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, που παίξαμε με τη Μελίνα…πολλά, πολλά…
Μήπως δεν επιστρέφετε στη σκηνή για να μη φανούν…
Όχι. Γιατί αν επέστρεφα, θα επέστρεφα σ’ένα ρόλο που θα ήταν της ηλικίας μου. Εγώ άλλωστε, νέα έπαιξα πολλές ηλικιωμένες. Με άσπρα μαλλιά, μητέρες, τα παιδιά μου ήταν άντρες παντρεμένοι…Πριν την ώρα μου. Δεν με φόβισε ποτέ να φανώ μεγαλύτερη.Φτιαχνόμουνα μεγάλη. Τώρα θα είμαι μεγάλη χωρίς να το προσπαθώ (γελάει).
Θέλετε τότε να πείτε ότι φοβάστε την κούραση του θεάτρου;
Γενικά νομίζω ότι έπαιξα αρκετά και συνέχεια, συνέχεια…Έπαιξα πάρα πολύ, έκανα πάρα πολλά πράγματα. Σκηνοθέτησα πάρα πολλά πράγματα, μετέφρασα πάρα πολλά έργα, κουράστηκα. Έχω δικαίωμα στη ζωή, να ευχαριστηθώ αυτό που λέτε εσείς, τα πεύκα, τα πουλιά. Να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω. Να μην χτυπάει συνεχώς η καρδιά μου! Τρέχω, δεν προφταίνω, να ντυθώ, πότε θα ετοιμαστώ, τα κουδούνια, το δεύτερο κουδούνι, δεν είμαι έτοιμη…Το ‘ζησα πολύ αυτό το πράγμα. Ήταν πολύ φορτωμένη η μέρα μου και ζούσα σ’ένα συνεχές άγχος για την ώρα. Δεν πρόφταινα το χρόνο στην παράσταση.
Και τα φώτα της ράμπας, μια αίθουσα με χειροκροτήματα;
(Γελάει). Είστε μεγάλος πειρασμός. Αυτά ήταν πολύ ωραία. Τι θέλετε να πείτε, ότι μπορεί και να ξαναπαίξω; Το φαντάζεστε; Εσείς είστε ικανή να πείσετε άνθρωπο, να πάει ενάντια στις αποφάσεις του.
Σας ρωτώ κυρία Κατερίνα…
Θα έπρεπε να είναι πολλοί παράγοντες. Πρώτα -πρώτα, δεν με ξέρουν οι καινούργιοι άνθρωποι. Ούτε το όνομά μου δεν έχουν ακουστά, τι σημαίνει. Άστους και ας μη με ξέρουνε. Λοιπόν αν αποφάσιζα να βγω στο θέατρο ξανά, δε θα έπρεπε να απογοητεύσω αυτούς, που ίσως, όταν ακούσουν “Κατερίνα”, θα ρωτήσουν τη μαμά τους : “Ποιά είναι αυτή η Κατερίνα;” Να μην πουν ειρωνικά : “Α σπουδαία πράγματα σας αρέσανε τότε!” Γιατί αν συμβεί αυτό, τότε, δεν υπάρχει καιρός για επανόρθωση…
Κατερίνα Ανδρεάδη (1903 – 1η Μαΐου 1993). Πιο γνωστή ως κυρία Κατερίνα. Ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης. Αυτές τις πληροφορίες, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, μπορεί να βρει κάποιος σε μια αναζήτηση του ονόματός της στο διαδίκτυο.
Και όμως η κυρία Κατερίνα δεν ήταν μια οποιαδήποτε ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης. Είναι ένα σπουδαίο θεατρικό κεφάλαιο, μια μεγάλη θεατρίνα, ένας μύθος, παρά τις προσπάθειες κάποιων να λησμονηθεί και την αδιαφορία της πολιτείας. Η Κατερίνα Ανδρεάδη μέσα από τις επιλογές της, έργων και ηθοποιών αναδιαμόρφωσε θα λέγαμε τον καλλιτεχνικό χάρτη του ελληνικού θεάτρου.
Και όμως η κυρία Κατερίνα δεν ήταν μια οποιαδήποτε ελληνίδα ηθοποιός και θιασάρχης. Είναι ένα σπουδαίο θεατρικό κεφάλαιο, μια μεγάλη θεατρίνα, ένας μύθος, παρά τις προσπάθειες κάποιων να λησμονηθεί και την αδιαφορία της πολιτείας. Η Κατερίνα Ανδρεάδη μέσα από τις επιλογές της, έργων και ηθοποιών αναδιαμόρφωσε θα λέγαμε τον καλλιτεχνικό χάρτη του ελληνικού θεάτρου.
2000
2k
