Φέτος ήταν η χρονιά του!!! Ως παρενδυτικός και απενοχοποιημένος δρ Φρανκ στο Rocky Horror Show, αλλά και με την σκηνοθετική του γραφή στο Αρμαντέιλ κατάφερε να καταξιωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης όμως δεν επαναπαύεται, αλλά βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα, ζει μέσα από την Τέχνη, δημιουργεί και ανασαίνει, άλλοτε προκαλώντας και άλλοτε απολαμβάνοντας το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού.
Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη
-Φέτος είχατε μία πολύ απαιτητική χρονιά…
Μου έμεινε μία μεγάλη ικανοποίηση και απόλαυση που κατάφερα να έχω στο όλο πράγμα γιατί έκανα πράγματα που με ενδιαφέρουνε. Από την άλλη, ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά, οπότε μου έχει μείνει και μία κούραση (γελάει) αρκετά μεγάλη που σιγά σιγά και όσο ζεσταίνει ο καιρός φεύγει και αυτή.
-Από τους ρόλους που παίξατε ποιες στιγμές έμειναν μέσα σας σαν καλές αναμνήσεις;
Τα πάντα ήταν μία καλή ανάμνηση την ώρα της σκηνής στο Rocky Horror Show. Δηλαδή από τη στιγμή που ‘σβηναν τα φώτα και έβγαινα, δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε μόνο ο Φρανκ Φέρτερ και το κοινό. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο όταν μπορεί να συμβεί… Να μη σκέφτεσαι πολλά πολλά τριγύρω και σε αυτόν βοηθάνε βέβαια και οι πολλοί καλοί συμπαίκτες. Από τη στιγμή που παίζαμε ωραία «μπάλα» μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να έχω δεύτερες σκέψεις.
-Πήρατε πολύ θετικές κριτικές για το ρόλο αυτό… Πώς νιώθετε όταν τις διαβάζετε;
Τις διάβασα αργότερα κάποιες από αυτές τις κριτικές. Την περίοδο εκείνη δεν διάβαζα γιατί δεν είχα χρόνο, όσο και αν ακούγεται περίεργο, και δεύτερον ήμουν εγώ και η δουλειά μου. Δεν με ένοιαζε εκείνη την ώρα το παραπέρα feedback, με ένοιαζε το feedback την ώρα της παράστασης, το οποίο ήταν ικανοποιητικό και μπορούσα να το χαρώ. Εκ των υστέρων, η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο περίεργος με αυτά τα πράγματα. Δεν μπορώ να νιώσω κάτι ιδιαίτερο και με τις καλές και με τις κακές κριτικές. Τα βλέπω λίγο σαν τεχνίτης που προσπαθεί να βελτιώσει τη δουλειά του, όχι κάτι άλλο. Δηλαδή αν έχω να πάρω κάτι από αυτά, το βλέπω και προχωράω.
-Με το Αρμαντέιλ τι έγινε; Γιατί την παράσταση αυτή τη σκηνοθετούσατε…
Το Αρμαντέιλ ανέβηκε πρώτη φορά πέρυσι καταρχάς και επίσης υπήρχε μία καταπληκτική συνεργασία με όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν να γίνει. Γιατί η όλη διαδικασία είναι αρκετά δύσκολη και δημιουργική, και έχει σχέση με τους ανθρώπους όλο αυτό που πρέπει να γίνει. Δεν είναι ότι εγώ δουλεύω σκηνοθετικά, λέω ας πούμε ότι αυτό πρέπει να γίνει μπλε και γίνεται μπλε, υπάρχει μία δημιουργική διαδικασία με τους ανθρώπους που βρίσκεσαι. Δηλαδή η σκηνοθεσία ξεκινάει από το ποιοί θα κάνουν μία δουλειά. Η συγκυρία σε αυτό το κομμάτι ήταν ευτυχής και πήγε καλά με την έννοια ότι και εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι και ακούσαμε και ωραία πράγματα. Είπαμε ότι επειδή πέρυσι δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο της αυτή η παράσταση να το συνεχίσουμε φέτος. Καταφέραμε να κάνουμε δύο παραστάσεις και μετά έκλεισε το Rex, γιατί είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, και μετά ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συνεχιστεί κάπου γιατί είναι παράσταση απαιτήσεων με 30 κουστούμια, 9 ηθοποιούς, 4ωρης διάρκειας, θέλει μεγάλη σκηνή δεν μπορεί να γίνει σε μία μικρή σκηνή. Είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί κάπου και με τους οικονομικούς όρους που χρειάζεται απαραιτήτως να έχει μία παράσταση. Οπότε και πάλι δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τον κύκλο της, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…
-Πέρα από τη θεατρική σκηνή αυτό τον καιρό ετοιμάζεστε να βγείτε και στη μεγάλη οθόνη… Θα θέλατε να μας πείτε κάποια πράγματα για την ταινία που θα συμμετάσχετε;
Είναι η καινούργια ταινία του Κάρολου Ζωναρά. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα μοναδικό τρόπο να αφηγείται τις ιστορίες που θέλει να πει και μένα μου αρέσει αυτό. Σε βάζει σε ένα κλίμα ήδη από τις πρόβες που έχουμε ξεκινήσει. Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που φαντάζεται τα πράγματα. Υποδύομαι έναν άνθρωπο που παθαίνει ένα ατύχημα και χάνει την μνήμη του. Προσπαθεί με κάποιους τρόπους να ανακαλύψει την ταυτότητά του. Έχει κάποια στοιχεία επάνω του τα οποία τον οδηγούν σε κάποιους επιχειρηματίες της νύχτας που δεν είναι και πολύ καλά παιδιά. Μπλέκεται μέσα σε αυτή την ιστορία. Εκεί θα γνωριστεί με μία τραγουδίστρια, μεγαλύτερή του σε ηλικία, δημιουργείται μία ερωτική ιστορία, εκείνη τον προστατεύει και προσπαθούν μαζί να βρούνε το ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Στο τέλος… Δεν θα σας αποκαλύψω τι θα γίνει… (Γελάει). Είναι ένα σύγχρονο νουάρ και υπολογίζεται ότι θα βγει στους κινηματογράφους την επόμενη χρονιά.
-Πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις στη ζωή ενός ανθρώπου;
Για εμάς που κάνουμε αυτή τη δουλειά είναι πάρα πολύ σημαντικές, γιατί είναι μεγάλα και χρήσιμα εργαλεία στην εργαλειοθήκη μας. Ανασύρεις από τις αναμνήσεις σου για να μπορέσεις να γεμίσεις τα πράγματα που έχεις να κάνεις. Μετά η παρατηρητικότητα είναι ένα άλλο μεγάλο σετ εργαλείων. Σε σχέση με τον ήρωα που υποδύομαι τώρα, υπάρχει ένα δίλημμα… Είναι καλύτερα να ρισκάρεις και να ανακαλύψεις ποιος είσαι, γιατί αυτός μπλέκει σε μία κατάσταση περίεργη, ή να κάνεις ένα restart; Να ξεκινήσεις τη ζωή σου εφόσον έχεις την ευκαιρία από την αρχή; Ας το αφήσουμε σαν δίλημμα… Μπορεί η απάντηση να δοθεί μέσα από την ταινία…
-10η εντολή. Το επεισόδιο που συμμετέχετε δημιούργησε κάποιες αντιδράσεις αν και δεν έχει παιχτεί ακόμη…
Η αλήθεια είναι ότι εγώ θέλω πάντα να κάνω τη δουλειά μου. Και ξαφνικά με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε κάποια πράγματα… Αυτά όμως τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που διαδραματίζονται στο επεισόδιο που γυρίσαμε εμείς. Κάπως μπλέχτηκαν οι ιστορίες, ούτε και εγώ ξέρω πώς… Θα το δούνε όμως όλοι το επεισόδιο και θα καταλάβουν ότι είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Για μένα ήταν ένα σενάριο, ένας πολύ ενδιαφέρων ρόλος, ένας άνθρωπος με ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία μπορώ να κατανοήσω. Σκηνοθέτησε ο Χρήστος Δήμας αυτό το επεισόδιο με τον οποίο πάντα ήθελα και συνεχίζω να θέλω να συνεργαστώ.
Κ. Ασπιώτης & Μ. Ρίζου
-Στο άμεσο μέλλον ωστόσο σχεδιάζετε και κάτι ξεχωριστό με τη Μαρίζα Ρίζου…
Έχει ξεκινήσει μία συνεργασία με τη Μαρίζα Ρίζου. Το κόνσεπτ και την σκηνοθεσία στα live της τα έχω αναλάβει εγώ. Στις 9 και στις 16 Μαίου θα κάνουμε εμφανίσεις στο Passport στον Πειραιά. Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον πολύ διαφορετικό απ’ όσα έχω κάνει έως τώρα, ένας άλλος κόσμος. Η Μαρίζα Ρίζου συνεργάζεται με πάρα πολύ καλούς μουσικούς, δεν στέκεται όμως μόνο στον ήχο… Η ερμηνεία της έχει πολύ μεγάλη σχέση με το θέατρο, γράφει και μουσική για το θέατρο άλλωστε, είναι σαν μία ηθοποιός που τραγουδάει αλλά την ενδιαφέρει και το εικαστικό κομμάτι.
-Για του χρόνου…
Συζητάω το Κουρδιστό Πορτοκάλι με τον Γιάννη τον Κακλέα, το γνωστό Κουρδιστό Πορτοκάλι, ένα καταπληκτικό έργο…
Μ. Κίτσιου, Κ. Ασπιώτης, Μ. Ρίζου
2000
2k
