«Στο στενό μυαλό μας η ελευθερία φαντάζει δεδομένη… Ολοκληρωτικά δοσμένη στο υποκείμενο που τη διαχειρίζεται… Εκείνο διανύοντας εκτάσεις χρόνου και ζωής, σκαρφιζόμενο ιδέες και ιδεατά… Συχνά, αφήνουμε τους εαυτούς μας ως έρμαια συνθηκών και τα συναισθήματά μας πλημυρίζουν τον κόσμο γύρω μας… Όλοι κρατάμε την αναπνοή μας και βουτάμε βαθιά μέσα σε καταστάσεις… Και όσο βυθιζόμαστε, ο χρόνος κυλάει… Άκαμπτος, ευθύς και αμείλικτος κι όταν καταλάβεις, πως ο αέρας σου λιγοστεύει, είναι πλέον αργά…»
Η πένα της Λουΐζας Πολιτάκη δυνατή και εμπνευσμένη. Το ίδιο και η ερμηνεία της στο βραβευμένο κοινωνικό μιούζικαλ «Περί Ελευθερίας», που παρουσιάστηκε προσφάτως στην Αθηναϊκή Σκηνή από τον θίασο «Stendhal Syndrome». Το έργο κέρδισε τον διαγωνισμό Athstage Festival 2015, και όχι αδίκως αφού παρουσίασε την ελευθερία στις διάφορες πιθανές μορφές της, μέσα από τα μάτια μιας ομάδας νέων και ταλαντούχων καλλιτεχνών.
Γεννήθηκα στις 8/2 του 1992 και μεγάλωσα στον Πειραιά. Ο ερχομός μου στον κόσμο έγινε με έναν απρόσμενο και βίαιο τρόπο. Η μητέρα μου έπαθε ρήξη πλακούντα. Μετά από κάποιες ώρες στο χειρουργείο και την κλασσική κινηματογραφική ερώτηση στον πατέρα μου “Θα πρέπει να διαλέξετε, την μητέρα ή το παιδί”, ο πατέρας μου διάλεξε το αυτονόητο. Την μητέρα μου. Έτσι, λοιπόν, ήρθα στον κόσμο με καισαρική τομή. Και θα σας το μεταφέρω όπως ακριβώς μου το διηγούνται σοκαρισμένοι οι γονείς μου “γεννήθηκα πεθαμένη”. Η νοσοκόμα με τοποθέτησε στην άκρη και με τύλιξε. Έτσι προσπάθησαν, να κάνουν το καλύτερο, για να σώσουν την μητέρα μου. Μέχρι που με κάποιον τρόπο, που δεν γνωρίζω, να σας μεταφέρω, αποφάσισαν, να μου δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία. Μου έκαναν ηλεκτροσόκ, για να προσπαθήσουν, να επαναφέρουν την καρδιά και κάπως έτσι φαντάζομαι ξεκίνησαν όλα… Είναι λες και από την αρχή δεν ήθελα, να έρθω σε αυτόν τον κόσμο! Όπως ανέφερα στην αρχή γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Ερωτευμένη μαζί του και παθολογικά δοσμένη και δηλωμένη αιώνια κάτοικός του!
Από μικρή ηλικία, λοιπόν, αντιμετώπιζα σοβαρά προβλήματα ένταξης στον σχολικό χώρο. Καθώς την πρώτη μου ολοήμερη αποβολή κατάφερα να την πάρω στην Δευτέρα δημοτικού, όταν βρήκα ένα μικρό γατάκι στον δρόμο και για να το σώσω το έβαλα στην τσάντα μου! ( αυτό το γατάκι το έχω μέχρι και σήμερα και είναι 17 χρονών παρακαλώ) Δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και ερχόμουν μόνιμα σε ρήξη με δασκάλους και στη συνέχεια με καθηγητές… Κατά τη διάρκεια του λυκείου έφτασα σε σημείο να αλλάξω 3 σχολεία…. Σήμερα είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας στην κατεύθυνση Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζομαι ως ειδική Παιδαγωγός σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Παθιασμένη με την φιλοσοφία, την πολιτική, την ιστορία και την ψυχολογία, καθώς και τις θετικές επιστήμες και ένθερμη αντίμαχος της θρησκείας. Νομίζω πως ο κόσμος μας χρειάζεται ανθρώπους, που να έχουν την ανάγκη να εξερευνήσουν, ανθρώπους που να γεννιούνται με το μικρόβιο της ανάγκης για γνώση. Η παιδεία είναι η μόνη ελπίδα του κόσμου να αντέξει και να επιβιώσει και η αλληλεγγύη η μόνη ελπίδα μας να τον κάνουμε ξανά ανθρώπινο.
Από πολύ μικρή ηλικία, είχα επιδείξει την ανάγκη μου να μεταφέρω σε χαρτί ιστορίες που σκεφτόμουν. Στα 8 μου έλαβα το καλύτερο δώρο που μου έδωσαν ποτέ οι γονείς μου! Μία γραφομηχανή! (Τότε δεν είχαμε υπολογιστές) Θυμάμαι τον εαυτό ατέλειωτες ώρες σαν παιδάκι να γράφω το πρώτο μου βιβλίο την “Μάρμεντλαντ” και να το ολοκληρώνω περίπου στα 10 μου. Στην ηλικία των 13 γράφτηκα πρώτη φορά σε ένα ωδείο με σκοπό να ξεκινήσω μαθήματα κιθάρας και στη συνέχεια πιάνο και κλασσικού τραγουδιού. Κάπως έτσι λοιπόν εγώ και η μουσική δώσαμε όρκους αιώνιας και παντοτινής αγάπης. Μέχρι τα 18 μου είχα ολοκληρώσει λοιπόν τις σπουδές στη τζαζ αρμονία καθώς και στο κλασσικό τραγούδι.
Μετά από την συγγραφή διαφόρων εγχειρημάτων στα 17 μου, διανύοντας μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για ‘μένα, κατάφερα, να τελειώσω το πρώτο μου ολοκληρωμένο έργο. Το “Περί ελευθερίας”. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μιούζικαλ που αγγίζει, αν μου επιτρέπεται, τα όρια του ψυχολογικού θρίλερ. Ένα έργο που προσπαθεί να πραγματευτεί την ελευθερία στις διάφορες μορφές της. Και να κάνει τον θεατή να αναρωτηθεί, αν από την φύση της η έννοια της ελευθερίας είναι εφικτό να υφίσταται… Δεν είχα ποτέ σκοπό με αυτό το έργο να μεταφέρω μία μόνο ιδέα. Στόχος ήταν να μη φύγει κανείς αδιάφορος. Ήθελα κάποιος να διαφωνήσει με το έργο, να το σιχαθεί, να το λατρέψει, οτιδήποτε! Αλλά να μη φύγει αδιάφορος. Να αποτελέσει τροφή για σκέψη.
Μετά, λοιπόν, από την συμμετοχή της παράστασης στο 2ο Athstage Festival, είχαμε την τιμή να κερδίσουμε την 1η θέση στον διαγωνισμό! Έτσι και πραγματοποιήθηκαν 10 παραστάσεις στον χώρο της Αθηναϊκής σκηνής! Μετά την ολοκλήρωση της σεζόν, λοιπόν, με ανάμεικτα συναισθήματα συνεχίζω να γράφω και ευελπιστώ, σύντομα να καταφέρω να παρουσιάσω την επόμενη μου δουλειά, το “Περί έρωτος Συζητήσεις”, η οποία βρίσκεται ακόμα στα σκαριά και πραγματεύεται τον “έρωτα”, παρουσιάζοντάς τον με την νευρολογική και βιολογική του υπόσταση, καθώς και τα εμποτισμένα κοινωνικά στερεότυπα που βρίσκονται χαραγμένα στον εγκέφαλοι μας, σχετικά με τα χαρακτηριστικά των φύλων (αντρών και γυναικών).
Ανακεφαλαιώνοντας, αν θα μπορούσα, λοιπόν, να πω κάτι για να κλείσω, αυτό είναι, πως εύχομαι, να καταφέρω να ζήσω και να δω έναν κόσμο, που θα μπορούμε να ζούμε και να αναπνέουμε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα και όχι επί πληρωμής.
2000
2k
