«Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος». Κριτική της παράστασης από τη Βίκυ Διαμάντη.

Στο μικρό Γκλόρια παίζεται από τις 30 Οκτωβρίου η μαύρη κωμωδία του Ρεμί ντε Βος «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος».

Ένας καταπιεσμένος, ευνουχισμένος και ψυχαναγκαστικός άνδρας που καλείται να πάρει αποφάσεις ζωής. Κολλημένος στο Οιδιπόδειο σύνδρομο, ωστόσο δεν έχει καταφέρει ακόμη να ενηλικιωθεί παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει και ο απογαλακτισμός από τη μητέρα του διογκώνεται μέσα στο μυαλό του και φαντάζει με άλμα στο κενό. Μία επιβλητική μητέρα, δίχως να εκφράζει συναισθήματα, βλοσυρή και απόλυτη που νιώθει ασφάλεια κρατώντας το γιο της προσκολλημένο επάνω της. Ανάμεσά τους μία νεαρή γυναίκα που θέλει να ολοκληρώσει τη ζωή της και να ζήσει τα συναισθήματά της χωρίς ενοχές και εμπόδια. Αρχικά δείχνει ελαφρώς μειωμένης νοημοσύνης, αποδεικνύεται όμως ότι είναι πανέξυπνη και καταφέρνει να φέρει την ευτυχία στη ζωή της αλλά και την ισορροπία στη σχέση της Μαντλέν και του Σιμόν.

Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία που περιστρέφεται γύρω από τις οικογενειακές σχέσεις, τις εξαρτήσεις από πρόσωπα και καταστάσεις, τη δύναμη του έρωτα…

Ο Δημήτρης Λιακόπουλος, ως Σιμόν, πραγματικά καταφέρνει να δημιουργήσει αίσθηση μιας και δεν πατάει σε γνώριμες μανιέρες, αλλά αφήνεται να πειραματιστεί σε εντελώς διαφορετικές θεατρικές τεχνικές: Νευρώδες παίξιμο, με αρκετές γκριμάτσες και χορογραφημένα βήματα.

Η Μαρλέν Σαϊτη, ως Αν, κερδίζει τις εντυπώσεις και μπαίνει στο ρόλο της μοναδικά, δημιουργώντας μία ευχάριστη παρουσία και μία απόλυτα συμπαθητική ερμηνεία. Διατηρεί παιδικότητα που σε συνδυασμό με την ευφυία συνθέτουν μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.

Η Τζέσυ Παπουτσή, ως Μαντλέν, ξετυλίγει την απόλυτα θεατρική υποκριτική της δυναμική. Είναι απορίας άξιο πώς μία ηθοποιός σαν την Τζέσυ Παπουτσή που διαθέτει στην ερμηνεία της βάθος και κλασικότητα στο παίξιμό της, παλιότερες θεατρικές παραγωγές στις οποίες έχει συνεργαστεί δεν εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο αυτά τα στοιχεία και ανάλωναν μία αυτού του τύπου ηθοποιό σε τσιρίδες, μανιέρες και φωνές. Πραγματικά, ο συγκεκριμένος ρόλος της δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει μοναδικά το ταλέντο της και να κλέψει τις εντυπώσεις. Ενώ η εμπειρία της βοηθάει και τους συμπρωταγωνιστές της να αναδειχθούν.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Καραμίχου ευφυής. Διατηρεί το μέτρο ανάμεσα στο αστείο και το «μαύρο» κωμικό στοιχείο, πειραματίζεται, χρησιμοποιεί κλασικές θεατρικές τεχνικές και τις πλέκει εξαίσια με στοιχεία από το βωβό κινηματογράφο. Χρησιμοποιεί έντεχνα όλα τα θετικά στοιχεία των ηθοποιών του και δεν στέκεται μόνο στο λόγο αλλά και στην κίνηση που είναι μετρημένη, σχεδόν σαν ένα χορευτικό δρώμενο, και φυσικά απαιτείται πολλή δουλειά για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που είδαμε στην παράσταση.

Το σκηνικό που σχεδίασε η Αρετή Μουστάκα αφήνει χώρο στους ηθοποιούς να κινηθούν άνετα επάνω στην σκηνή. Εντυπωσιάζουν τα κίτρινα τριαντάφυλλα που κρέμονται από το ταβάνι, ενώ το αφαιρετικό φόντο, ο μαύρος τοίχος με τις άδειες κορνίζες, δίνει μία μινιμάλ άποψη στο αισθητικό αποτέλεσμα.

Τα ρούχα που σχεδίασε η Χριστίνα Πανοπούλου ταιριάζουν απόλυτα στους χαρακτήρες και είναι ιδιαιτέρως κομψά, εκκεντρικά, με έντονα θεατρικά στοιχεία.

Ο φωτισμός από τον Δημήτρη Νασιάκο δημιουργεί την ανάλογη ατμόσφαιρα ενώ ενισχύει την εντύπωση μίας διαρκούς απειλής που πλανάται στο χώρο.

Συνοπτικά, πρόκειται για μία πολύ ευχάριστη παράσταση παρότι ξεκινάει με ένα μακάβριο θέμα. Ο χρόνος δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει, τα αστεία έχουν μία εκλέπτυνση και δεν καταφεύγουν στη χυδαιότητα και την ύβρη. Το κείμενο άλλωστε έχει πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη και αποδίδεται άριστα με την εξαιρετική μετάφραση του Δημήτρη Φίλια. Οι ηθοποιοί και οι ερμηνείες βρίσκονται στο επίκεντρο και ο στόχος επιτυγχάνεται απόλυτα.

Ταυτότητα παράστασης

Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Θέατρο Μικρό Γκλόρια (Ιπποκράτους 7)

Κείμενο: Ρεμί ντε Βος

Μετάφραση: Δημήτρης Φίλιας

Σκηνοθεσία: Γιώργος Καραμίχος

Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Νασιάκος

Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα

Σχεδιασμός ρούχων: Χριστίνα Πανοπούλου

Φωτογραφίες: George Alexandrakis

Παίζουν:

Μαντλέν: Τζέσυ Παπουτσή