Η Μαίρη Νάνου δε χρειάζεται συστάσεις. Σπουδαία ηθοποιός με μεγάλη θεατρική διαδρομή και υπέροχος άνθρωπος με μόρφωση και ήθος πρωταγωνιστεί φέτος στο νέο έργο της Λείας Βιτάλη «Nύχτα στην Εθνική οδό» που παίζεται στο Αγγέλων Βήμα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στα πλαίσια του Φεστιβάλ διαρκείας Ελληνικού Θεατρικού Έργου του 21ου αιώνα.Την ευχαριστούμε για τη μοναδική συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Γ.Λ
«Νυχτα στην Εθνική οδό». Άλλη μια συνεργασία με τη Λεία Βιτάλη στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα». Πώς ήταν η συγκεκριμένη εμπειρία;
Με τη Λεία ξαναβρεθήκαμε επαγγελματικά μετά από δυο περίπου δεκαετίες, μπορεί και περισσότερο. Τότε ήταν για την τηλεόραση, τώρα για το θέατρο. Και οι δυο αποτελούν ισχυρές εμπειρίες, αλλά η θεατρική είναι ανεκτίμητη. Ο θεατρικός λόγος της Λείας, ένας λόγος πολύ προσεγμένος, με λεπτομέρεια, που δουλεύεται και σμιλεύεται ακόμα και πάνω στις πρόβες, σου ανοίγει μεγάλους ερμηνευτικούς δρόμους. Το ίδιο και οι χαρακτήρες της, στέρεοι, αδροί και δυνατοί. Συχνά τραγικές μορφές με πολύ βάθος.
Τί σας κέρδισε όταν πρωτοδιαβάσατε το νέο θεατρικό έργο της Λείας Βιτάλη και τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στο θεατρικό του ανέβασμα;
Η βαθιά διεισδυτική ματιά στη σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας. Η τραγικότητα του απόβλητου εμιγκρέ που τον βλέπουμε από τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από την πλευρά του Έλληνα που έχει καταπιεστεί στη ξενιτιά και καταπιέζει όταν επιστρέφει στη χώρα του. Και από τη μεριά του ξένου μετανάστη, από μια απροσδιόριστη χώρα, που υποφέρει στα χέρια του πρώην μετανάστη και τωρινού αφεντικού. Και πιο πολύ με κέρδισε ο χαρακτήρας που μου εμπιστεύτηκε.
Η κ. Βιτάλη έγραψε αυτό το ρόλο σκεπτόμενη εσάς ως πιθανή ηθοποιό που θα τον υποδυόταν;
Δεν είχα αυτή την αίσθηση. Όμως, μετά την έναρξη των παραστάσεων η Λεία μας αποκάλυψε ότι γράφοντας το έργο είχε κατά νου και τους τρεις ηθοποιούς της παράστασης. Εμένα, τον Βασίλη και την Ντομένικα.
Ποια τα κοινά στοιχεία και ποιες οι διαφορές με τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Διαφορές; Τεράστιες! Η σκληρότητα, το αδίστακτο της ηρωίδας, ο σιωπηρός συμβιβασμός της στο έγκλημα. Καμιά σχέση. Αλλά πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια ευαισθησία, ανθρώπινη και γυναικεία. Και εκεί κάπου κάποιες γραμμές μας συναντιούνται.
Είχε προηγηθεί η συνεργασία σας στην παράσταση «Ο Ένατος γάμος» (μονόλογος) της Λείας Βιτάλη, μια συνέχεια της «Επιστροφής της Γηραιάς κυρίας». Ποιές οι διαφορετικές απαιτήσεις των δύο έργων;
Ο μονόλογος ήταν για εμένα μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της καριέρας μου. Είχε τεράστιες απαιτήσεις, τεχνικά και υποκριτικά. Ήταν ένα νέο σύγχρονο έργο, που στηριζόταν στη συνέχιση ενός κλασικού ρόλου με ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο ρεπερτόριο. Δύσκολο το πάντρεμα και πιο δύσκολο να είσαι συνεπής στο παλιό και στο νέο. Δύσκολο ακόμα και το να διαχειριστείς τη μοναχικότητα ενός μονολόγου. Από την άλλη μεριά, στη «Νύχτα στην Εθνική οδό» οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες, διαφορετικές και αποτελούν πρόκληση. Και οι τρεις ρόλοι είναι βουτιά στην ανθρώπινη ψυχή. Μια βουτιά που σε φτάνει σε τεράστια βάθη. Τρομάζεις από αυτά που συναντάς εκεί κάτω και από την υποχρέωση ότι πρέπει να αναδυθείς μαζί τους στη επιφάνεια της σκηνής.
Τελικά ποια εφόδια θεωρείτε απαραίτητα για κάποιον που θέλει να ακολουθήσει το δρόμο της υποκριτικής;
Το ταλέντο είναι η βάση, το θεμέλιο, αλλά αυτό δεν φτάνει. Από εκεί και πέρα χρειάζεται δουλειά, παιδεία, μεταδοτικότητα. Χαίρομαι που οι νεότερες γενιές στηρίζουν το ταλέντο τους με πλήθος από γνώσεις και δεξιότητας: χορό, κίνηση, φωνητική, τραγούδι.
Ποια συμβουλή θα δίνατε στα νέα παιδιά που αποφασίζουν ν’ ασχοληθούν με το δύσκολο χώρο της υποκριτικής τέχνης;
Να κάνουν ό,τι ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση. Και τα περισσότερα παιδιά, από όσα βλέπω, μαθαίνω και ακούω, το κάνουν.
Έχετε μια μακρά πορεία στο θέατρο. Έχετε ερμηνεύσει σημαντικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος «ρόλος – απωθημένο» που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο μέλλον;
Είναι τόσοι πολλοί, κυρίως από το κλασικό ρεπερτόριο. Μη μου ξύνετε πληγές…
Ποιά θεατρική δουλειά ξεχωρίζετε μέσα από αυτή τη μεγάλη θεατρική πορεία;
Ο «Ένατος γάμος» έχει ξεχωριστή θέση στις αγαπημένες μου δουλειές. Με πολλή αγάπη θυμάμαι και τον ρόλο μου στον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία της Φένιας Αποστόλου. Αλλά πώς να παραμερίσω τη «Νύχτα στην Εθνική» που διαγράφει ήδη μια τόσο καλή πορεία.
Υπήρξαν στιγμές στην καριέρα σας που είπατε «τέρμα δε μπορώ να συνεχίσω άλλο αυτό το επάγγελμα»;
Ποτέ! Γιατί άλλωστε; Βέβαια, πάντα είχα τον φόβο μήπως το ίδιο το επάγγελμα μου έλεγε κάποια στιγμή «τέρμα δεν μπορείς να συνεχίσεις»! Φόβος από υπερβολική ευαισθησία και αγάπη για τη δουλειά μου. Ευτυχώς δεν έγινε ποτέ η «έξωση». Νομίζω ότι είναι πλέον πολύ αργά για να μου γίνει.
Ως ηθοποιός έχετε ερμηνεύσει ρόλους και στο σινεμά και στην τηλεόραση πέρα από το θέατρο. Φαντάζομαι το θέατρο παραμένει η μεγαλύτερή σας αγάπη; Για ποιούς λόγους το προτιμάτε, αν το προτιμάτε.
Καλώς το φαντάζεστε. Σε όλα τα είδη έκφρασης η υποκριτική είναι κάτι εξαιρετικά ωραία, αλλά στο θέατρο ακόμα ωραιότερο. Υπάρχει η αμεσότητα, η αμφίδρομη σχέση με το κοινό, η συνέχεια και το αρραγές της ερμηνείας. Είσαι εσύ, ο ρόλος και ο απέναντι ρόλος. Χωρίς μηχανές, χωρίς μοντάζ, χωρίς διακοπές και χωρίς το… σωσίβιο της επανάληψης. Η θεατρική παράσταση κάθε μέρα είναι κάτι ζωντανό, που εξελίσσεται, αλλάζει, γυρίζει πίσω και ξαναπάει μπροστά.
Τι νοσταλγείτε από το παρελθόν; Τι λαχταράτε για το μέλλον;
Προσπαθώ να μη νοσταλγώ, είναι δεσμά η νοσταλγία. Θυμάμαι και τιμώ τα περασμένα, αλλά δεν γαντζώνομαι σε αυτά. Το μέλλον το περιμένω πάντα να είναι δημιουργικό, να έχω ευτυχισμένους ανθρώπους δίπλα μου, με υγεία, με προοπτικές. Σε μια ευτυχισμένη χώρα ευτυχισμένων ανθρώπων. Ζητάω πολλά, εντάξει, αλλά θα περιμένω…
Με τη Λεία Βιτάλη και το Γιώργο Νινιό
2000
2k
