Νικόλας Μπράβος: «Τα παιδιά δε φταίνε ποτέ, φταίει πάντα η αδιαφορία μας».

Ο Νικόλας Μπράβος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ηθοποιού. Φοιτητής Ιατρικής, μουσικός με δίπλωμα πιάνου και πτυχίο αρμονίας, πολύγλωσσος, μπήκε δυναμικά στο χώρο της υποκριτικής! Μόλις 24 χρονών πρωταγωνιστεί ήδη στο θέατρο και στην τηλεόραση κερδίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις!

Νικόλα καλησπέρα! Πρόσφατα πρωταγωνίστησες στην παράσταση Κρέας σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη μαζί μ’ένα λαμπρό θίασο συναδέλφων.Ποιές οι εντυπώσεις σου απ’αυτή τη συνεργασία και πόσο θεωρείς ότι σε ωρίμασαν ως ηθοποιό;

Ήταν μία από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω κάνει. Καταρχήν, γνώρισα ωραίους ανθρώπους και σοβαρούς επαγγελματίες. Είχαμε μεταξύ μας ένα ωραίο δέσιμο, μια πολύ ωραία ενέργεια σαν ομάδα και πάνω και κάτω από τη σκηνή και περάσαμε πολύ όμορφα. Έπειτα ως ηθοποιός μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω ένα βήμα παραπέρα, μέσα από το ρόλο του Ρούμπεν, κατά τη γνώμη μου έναν πολύ δυνατό και ξεχωριστό ρόλο, με την καθοδήγηση του Ιωσήφ Βαρδάκη, που είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και ευφυής άνθρωπος και ξέρει πώς να δουλεύει με τους ηθοποιούς και να εκμαιεύει το ζητούμενο αποτέλεσμα. Καθοριστική ήταν όμως και η συμβολή της Ειρήνης Καλλιανίδου και φυσικά όλο το γκάνγκστερ γκρουπ: Γιάννης Μάνιος, Ακίνδυνος Γκίκας, Δημήτρης Λιακόπουλος, Κωνσταντίνος Μούτσης.

-Έπαιξες όμως και στην παιδική παράσταση «Ακροβάτες της Τύχης» της Κέλλυς Σταμουλάκη.Πόσο απαιτητικό είναι το παιδικό θέατρο και ποιές οι διαφορές του από το θέατρο για ενηλίκους;

Για δεύτερη συνεχή χρονιά, είχα τη χαρά να συνεργαστώ με την Κέλλυ Σταμουλάκη και το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Φέτος στους «Ακροβάτες της Τύχης», σε κείμενο και σκηνοθεσία της ίδιας και μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Το παιδικό θέατρο είναι μια μοναδική εμπειρία και έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη για το τι μηνύματα περνάμε στα παιδιά και με ποιον τρόπο. Στην Παιδοψυχιατρική είδα τρομερές ιστορίες παιδιών που εξελίχθηκαν σε παθολογικούς ενήλικες λόγω λανθασμένων χειρισμών της οικογένειας, της κοινωνίας ή του Κράτους. Παρασύρομαι και στο λέω αυτό γιατί είναι πρόσφατο και με ταρακούνησε. Δυστυχώς γίνονται τραγικά λάθη. Και ποτέ δε φταίνε τα παιδιά, φταίει η αδιαφορία μας. Γι’ αυτό έχουμε τεράστια ευθύνη όταν κάνουμε παιδικό θέατρο. Γιατί τα παιδιά απορροφούν τα πάντα σα σφουγγάρι και φυσικά σε κρίνουν αυθόρμητα χωρίς φόβο και ντροπή. Αυτή είναι η διαφορά τους από τους ενήλικες.

-Πρωταγωνιστείς σε δύο τηλεοπτικές σειρές. Στη «Μοντέρνα Οικογένεια» και στη «Δικαίωση». Ποια κοινά στοιχεία έχεις και ποιες διαφορές με το ρόλο που υποδύεσαι στη μοντέρνα οικογένεια και αντιστοίχως με το ρόλο στη δικαίωση;

Νομίζω με τον Πέτρο στη «Μοντέρνα Οικογένεια» έχω περισσότερα κοινά στοιχεία απ’ ότι με τον Δημήτρη στη «Δικαίωση». Κι αυτά είναι η εφηβική του αφέλεια, ο ρομαντισμός του, η τρέλα του, το ότι σε πρώτη φάση φαίνεται πως είναι το «κακό παιδί», αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ευαίσθητο αγόρι, ερωτευμένο με τη μουσική και το κορίτσι του. Το μόνο κοινό στοιχείο που εντοπίζω με τον χαρακτήρα του Δημήτρη είναι το χαρακτηριστικό της αυτοπεποίθησης. Κατά τα άλλα απέχουν πολύ οι χαρακτήρες μας. Είμαι φιλόδοξος και δυναμικός χαρακτήρας, αλλά ταυτόχρονα είμαι ρεαλιστής και θέλω να πετυχαίνω τους στόχους μου με τις δικές μου δυνατότητες και ικανότητες και σίγουρα όχι με κάθε τίμημα όπως ο Δημήτρης.

-Η καθημερινή σειρά είναι εξαντλητική, πόσο δύσκολο είναι ένας ηθοποιός ν’ανταποκριθεί υποκριτικά στις ανάγκες της και να βγει ερμηνευτικά αξιοπρεπής;

Δε σου κρύβω ότι σα νέο ηθοποιό αυτό με έχει απασχολήσει. Η ελάχιστη εμπειρία που έχω μου έχει δείξει πως καμιά φορά η ποιότητα θυσιάζεται στο βωμό της ταχύτητας. Και αυτό είναι κάτι που δε μπορείς να αποφύγεις και οφείλεις να προσαρμοστείς. Πρέπει να είσαι γρήγορος και αποτελεσματικός. Σίγουρα μια καλή προετοιμασία από το σπίτι βοηθάει, αλλά και πάλι οι χρόνοι είναι τόσο πιεσμένοι που κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Οπωσδήποτε η εμπειρία παίζει σημαντικό ρόλο. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποκτήσω. Γι’ αυτό για μένα στη φάση που βρίσκομαι είναι μεγάλο σχολείο.

-Έχεις κάνει και σινεμά. Τελικά ποιό είδος σε γοητεύει πιο πολύ το θέατρο, το σινεμά ή η τηλεόραση;

Θέλω να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε διαφορετικά πράγματα. Δεν έχω κάνει τόσα πολλά και σε τέτοιο βαθμό ώστε να ξέρω τι είναι αυτό που με γοητεύει περισσότερο, αν τελικά υπάρχει κάτι τέτοιο. Είμαι μικρός ακόμα. Έχω πολλά να δω και να μάθω. Οπότε στη φάση που είμαι δεν ξεχωρίζω κάτι ανάμεσα σε αυτά.

-Πέρα από τις θεατρικές σου σπουδές είσαι και φοιτητής στην Ιατρική Σχολή Αθηνών,μια σχολή απαιτητική και για δυνατά μυαλά. Πως αποφάσισες να περάσεις ιατρική και πως προέκυψε η ενασχόληση με την υποκριτική;

Κάπου στα μέσα της χρονιάς, εκεί μετά τα Χριστούγεννα, στην τρίτη λυκείου, πήρα την απόφαση να παίξω ένα παιχνίδι, δύσκολο, αλλά πάντα παιχνίδι, με τον εαυτό μου, ένα στοίχημα αν θες. Οπότε δεν αποφάσισα να περάσω Ιατρική, αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι. Και κέρδισα. Η σχολή προέκυψε στην πορεία. Όταν έπρεπε να συμπληρώσω το μηχανογραφικό. Η Ιατρική είναι μια σπουδαία επιστήμη που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και αυτό είναι κάτι που με κινητοποίησε από την αρχή και συνεχίζει να με ευαισθητοποιεί.Όσο για την υποκριτική, είχα ξεκινήσει να παίζω από μικρός στο Ξυλόκαστρο σε ερασιτεχνικές παραστάσεις. Εκεί γεννήθηκε το μικρόβιο. Μετά σαν πιανίστας συμμετείχα και σε κάποιες επαγγελματικές δουλειές στο χώρο. Και κάπως έτσι παντρεύτηκε το ένα με το άλλο και η μία δουλειά έφερε την άλλη.

-Η υποκριτική είναι μια παρένθεση ή κάτι που στοχεύεις να το εξασκήσεις μαζί με την ιατρική. Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο τι θα επέλεγες ή εχεις κάνει ήδη την επιλογή σου;

Ακόμα δε γνωρίζω. Προς το παρόν κάνω κάποιες επιλογές που κρίνω σωστές και ο χρόνος θα δείξει.

-Η οικογένεια σου πως αντιμετώπισε την απόφασή σου να ασχοληθείς με την υποκριτική παρότι φοιτητής ιατρικής;

Δεν έχει αλλάξει κάτι. Με παρακολουθούν στην τηλεόραση και στο θέατρο όταν μπορούν, μου λένε να πάρω πτυχίο, με αγαπούν, σίγουρα είναι χαρούμενοι για μένα όταν πάω καλά και όλα κυλούν φυσιολογικά.

-Έχεις δίπλωμα πιάνου και μάλιστα με άριστα και πτυχίο αρμονίας.Εξασκείσαι ακόμα στο πιάνο,πόσο δύσκολες ήταν οι σπουδές του,από πόσο χρονών παίζεις και ποιός σε προέτρεψε ν’ασχοληθεις;

Ξεκίνησα πιάνο από 6,5 χρονών. Είχα μια αρκετά ασταθή πορεία σπουδών, με ενδιάμεσα κενά διαστήματα και διαφορετικούς δασκάλους. Τελικά, τελευταίος μου δάσκαλος ήταν ο Γιώργος Μάνεσης, που έφυγε από τη ζωή πριν μερικούς μήνες, και ήταν Δάσκαλος με δ κεφαλαίο. Μαζί του πήρα δίπλωμα πριν ένα χρόνο. Ανέκαθεν ασχολιόμουν με το πιάνο και τη μουσική και αυτό είναι μία ανάγκη που δε νομίζω ότι θα σταματήσει ποτέ.

mpravos

-Τί είδους μουσική σου αρέσει και αν ακούς κλασική μουσική. Ποιοι είναι οι αγαπημένου σου συνθέτες και τα αγαπημένα σου κομμάτια που σου αρέσει να ερμηνεύεις στο πιάνο;

Μου αρέσει να ακούω διαφορετικά είδη μουσικής και, ναι, ένα από αυτά είναι και η κλασσική. Οι αγαπημένοι συνθέτες και τα αγαπημένα κομμάτια αλλάζουν ανάλογα με την περίοδο και τη φάση που διανύω. Μπορεί να ακούω ή να δουλεύω πάνω σε κάτι με μανία για κάποια περίοδο και μετά βαριέμαι και καταπιάνομαι με κάτι άλλο που με ενθουσιάζει περισσότερο και μετά κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες, αλλά θέλω συνέχεια να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα.

-Μιλάς Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά. Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας καριέρας στο εξωτερικό λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν τις δύσκολες για την εποχή συνθήκες;

Το να φύγω και να ζήσω στο εξωτερικό έχει περάσει φευγαλέα απ’το μυαλό μου, χωρίς να δώσω περισσότερη έμφαση. Αυτή τη στιγμή έχω κάποια πράγματα να κάνω στην Ελλάδα και δεν αφιερώνω περισσότερη σκέψη σ’ αυτό.

-Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου πλεονέκτημα και ποιο το μεγαλύτερο μειονέκτημα

Μειονέκτημα ίσως το ότι θέλω να είμαι τελειομανής με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνω την ουσία και να μην είμαι πρακτικός και αποτελεσματικός. Πλεονέκτημα… ότι γνωρίζω το μειονέκτημα!