Η Ξανθιά Φράουλα (Bionda fragola) του Mino Belley ανέβηκε στο θέατρο Κάππα στις 10 Νοεμβρίου 1999. Πρωταγωνίστησαν οι Γιώργος Μαρίνος, Χάρης Σώζος και Μάνος Πίντζης.
Μετάφραση: Γιάννης Διαμαντόπουλος
Σκηνοθεσία:Γιάννης Διαμαντόπουλος
Σκηνικά:Γιώργος Ασημακόπουλος
Κοστούμια: Γιώργος Ασημακόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Νένες
Ακολουθεί συνέντευξη που έδωσε ο Γιώργος Μαρίνος πριν την πρεμιέρα στο “Βήμα” και στην Λοβέρδου Μυρτώ στις 31/10/1999
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=115934
Κύριε Μαρίνε, γιατί επιλέξατε την «Ξανθιά φράουλα» για να κάνετε το πρώτο μεγάλο θεατρικό βήμα σας;
«Γιατί βρίσκω ότι είναι πιο κοντά στο προφίλ που ξέρει ο κόσμος για μένα. Και αυτό παίζει ρόλο. Κάνω μια παράσταση και θέλω να έχει επιτυχία. Θέλω να έχει συγγένεια με το προφίλ της πίστας που ο κόσμος ξέρει από εμένα. Αλλωστε δεν νιώθω έτοιμος να παίξω τώρα ούτε Βασιλιά Λιρ ούτε Μάκβεθ. Πρόκειται για μια υπέροχη κωμωδία, ιδιαίτερα καλογραμμένη, η οποία δεν μένει μόνο στο θέμα της ιδιαιτερότητας των δύο ανδρών. Αφορά τη σχέση δύο ανθρώπων που διαταράσσεται από έναν τρίτο, ένα νεαρό αγόρι».
Δεν θα περίμενε κανείς από εσάς να αναφέρεστε στην ομοφυλοφιλία ως ιδιαιτερότητα.
«Για κάποιους όμως θεωρείται και γι’ αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το λαϊκό αίσθημα. Δεν είμαστε στην άγρια εποχή του ’60. Τώρα τα πράγματα διαφοροποιήθηκαν, αμβλύνθηκαν και δεν παρουσιάζονται οι ομοφυλόφιλοι ως μια καρικατούρα. Είναι κανονικοί, ανθρώπινοι».
Είναι αυτονόητο για σας να παίξετε σε ένα έργο με ρόλους ομοφυλοφίλων;
«Θα έπαιζα σε αυτό το έργο ακόμη και αν δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Δεν ξέρω, ίσως να ήμουν και καλύτερος. Και όσοι το έχουν παίξει στο παρελθόν δεν ήταν. Απλώς κάνω έναν ρόλο. Για μένα είναι ένας ρόλος-περιπέτεια. Αυτό που θέλω είναι το κοινό να συναντήσει τον γνωστό του Γιώργο Μαρίνο».
Πιστεύετε ότι ανοίξατε δρόμους στο θέμα της ομοφυλοφιλίας;
«Το ελπίζω. Εμένα στόχος μου ήταν να πω την αλήθεια και να είμαι εντάξει απέναντι στο κοινό που ερχόταν να με δει. Το είπα στην αρχή της καριέρας μου. Κάποιοι βρέθηκαν να πουν ότι το έκανα επίτηδες… Δεν είναι αλήθεια. Τέτοια πράγματα είναι δίκοπο μαχαίρι. Πολλοί ήταν εκείνοι που ενοχλήθηκαν και δεν ήθελαν να έρθουν να με δουν. Μετά από 20 χρόνια καριέρας άρχισα να συνειδητοποιώ ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν έρχονταν να με δουν στην πίστα από προκατάληψη. Πολύ πιο σημαντικοί άνθρωποι παραδέχθηκαν δημόσια την ομοφυλοφιλία τους και ξεσήκωσαν θύελλα. Και μιλάω για τον Χατζιδάκι ή τον Τσαρούχη, για τον νεοελληνικό μας πολιτισμό. Η διαφορά ήταν ότι εγώ ερχόμουν σε καθημερινή επαφή με το κοινό: μπορούσαν να με αγγίξουν, να με ξεφωνίσουν. Εμφανιζόμουν δημόσια κάθε βράδυ. Και αυτό ήταν πρόβλημα. Από την άλλη, δηλώνοντας το ότι είμαι ομοφυλόφιλος, ήμουν υποχρεωμένος να είμαι πάρα πολύ αξιοπρεπής. Γιατί αντιπροσώπευα ή έτσι ήθελα να νομίζω ένα μέρος της κοινωνίας που θα ήθελε να το αντιμετωπίζει ο κόσμος πιο σοβαρά, με μεγαλύτερη λεπτότητα. Αλλωστε δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο σκάνδαλο γύρω από τη ζωή μου. Ηθελα να δείξω ότι δεν είναι άνθρωποι για να τους κοροϊδεύουμε ή να γελάμε μαζί τους. Αλλά ότι είναι και αξιοπρεπείς, μπορεί να έχουν και ταλέντο, να ζουν χωρίς παρατράγουδα. Διότι όλα στη ζωή πληρώνονται».
Εσείς το πληρώσατε;
«Ποτέ δεν σκέφθηκα τις επιπτώσεις. Ηθελα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο κοινό. Να μην το σκεφθεί ή να το υποψιαστεί. Ηθελα να ξέρει από την αρχή πού είμαι τοποθετημένος».
Πιστεύετε ότι γίνατε σταρ;
«Δεν υπήρξα ποτέ λαϊκός σταρ. Μόνο στο “Ciao Antenna” κατάλαβα τι θα πει να είσαι λαϊκός σταρ. Ο κόσμος με σταματούσε στον δρόμο. Αυτό δεν συνέβαινε ποτέ πριν».
Μετανιώσατε ποτέ για την τηλεοπτική καριέρα σας; Περιόρισε το ταμπεραμέντο σας; Μήπως τελικά σας εξομοίωσε με τους πολλούς;
«Οχι. Επέλεξα αυτό που ήθελα να κάνω. Μετά την πίστα αποφάσισα να κάνω τηλεόραση. Είχα ανάγκη να το κάνω, και όχι οικονομική: ήθελα να υπάρξω ξανά στον χώρο, να βλέπω τις εφημερίδες και να είμαι μέσα. Δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Για μένα, ευτυχώς ή δυστυχώς, το 90% της ζωής μου εκινείτο γύρω από το επάγγελμά μου. Η αλήθεια είναι ότι στη μεγάλη οθόνη περιόρισα τον αυθορμητισμό μου και την ειλικρίνειά μου, χωρίς να μου το επιβάλλει κανείς. Υποδεχόμουν με χαρά ανθρώπους που ούτε συμπαθούσα ούτε εκτιμούσα. Δεν είναι η τηλεόραση που με εξομοίωσε με τους άλλους. Εγώ εξομοίωσα τον εαυτό μου με την τηλεόραση».
Η πίστα, όπως έχετε δηλώσει, τελείωσε πια για σας;
«Ετσι όπως την έκανα ναι. Αλλωστε έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η δική μου γενιά ήθελε να βάλει τον κόσμο κάτω να μας ακούσει. Τώρα τους σηκώνουν όλους στην πίστα για να βοηθήσουν τον καλλιτέχνη».
Και τώρα κάνετε μια στροφή στο θέατρο ή καλύτερα επιστρέφετε σε αυτό μετά από πολλά χρόνια.
«Το θέατρο είναι μια πολύ γοητευτική δουλειά. Αλλά, αλίμονο, θα πω ψέματα αν ισχυριστώ ότι το λατρεύω και ότι χωρίς αυτό δεν ζω… Τώρα το θέατρο είναι για μένα η καλύτερη λύση».
2000
2k
