« Οι Τσούχτρες » στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα : Κριτική της παράστασης.

Η φετινή θεατρική σεζόν ξεκίνησε στο «Αγγέλων Βήμα» με το έργο «Οι Τσούχτρες» του Don Nigro, ενός Αμερικανού πολυγραφότατου συγγραφέα. Έργα του παρουσιάζονται ανά τον κόσμο πολύ συχνά. Φέτος για πρώτη φορά ανεβαίνει έργο του στην Ελληνική Θεατρική σκηνή. Οι «Τσούχτρες» είναι μια έξυπνη μαύρη κωμωδία, εμπνευσμένη από την περιβόητη κόντρα των δύο ιερών τεράτων του Hollywood, της Bette Davis και της Joan Crawford. Μια βαθιά αμοιβαία έχθρα που απασχόλησε κατ’ επανάληψη τα “media” της τότε εποχής, της οποίας ο απόηχος φθάνει στο σήμερα μέσα από «ανεκδοτολογικές» αφηγήσεις τραγικωμικών καταστάσεων, δηλητηριωδών ατακών και ενός άσβεστου μίσους. Ο συγγραφέας φωτογραφίζει τις δύο ηθοποιούς χωρίς να τις κατονομάζει για ευνόητους λόγους και επικεντρώνεται στην περίοδο που συνεργάζονται, στο ηλιοβασίλεμα της καριέρας τους, σε μια ταινία που δεν είναι άλλη από το «Τι απέγινε η Baby Jane» η οποία στο έργο του Don Nigro ονομάζεται «Μέδουσες», που είναι και ο πρωτότυπος τίτλος του θεατρικού του έργου.

οι τσούχτρες

Η ταινία «Τι απέγινε η Baby Jane” , ένα ψυχολογικό θρίλερ, γυρίστηκε από τον Robert Aldrich το 1962, είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Henry Farrell και είχε προταθεί για πέντε Oscars. Η Betty Davis και η Joan Crawford, με την διαρκή και προκλητική τους διαμάχη που «καλλιεργούσαν», αποτέλεσαν το ιδανικό ζευγάρι για να ερμηνεύσει στην ταινία τις δύο άρρωστες ψυχικά και με ανθρωποκτονικές διαθέσεις αδελφές πρώην ηθοποιούς που βρίσκονται σε μια συνεχή αντιζηλία και αντιπαλότητα.

ΤΟ ΕΡΓΟ:

Η Ruth (Bette Davis/Μίνα Αδαμάκη) και η αντίζηλός της Mildred (Joan Crawford/Μαρία Κατσανδρή) είναι δύο ηλικιωμένες ντίβες που βρίσκονται πλέον στη δύση της καριέρας τους, την δεκαετία του ’60. Στη Ruth γίνεται πρόταση να παίξει σε μια ταινία και αυτή προτείνει την άσπονδη «φίλη» της Mildred σαν συμπρωταγωνίστρια. Η ταινία λέγεται «Μέδουσες» και είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που αφορά τις αυτοκαταστροφικές σχέσεις δύο αδελφών πρώην ηθοποιών. Και οι δύο ηθοποιοί, αποδέχονται την πρόταση παρακινούμενες από το πάθος τους να κάνουν ένα δυναμικό comeback για να ξαναλάμψουν με το ταλέντο τους στη μεγάλη οθόνη. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όμως, η αλληλοαπέχθειά τους αναζωπυρώνεται με αποτέλεσμα να διακόπτονται τα γυρίσματα, λόγω διαφωνιών ως προς την ερμηνεία των ρόλων τους, καυγάδες για κοινούς εραστές που είχαν στο παρελθόν ακόμα και για σωματικές βλάβες. Τελικά η ταινία ολοκληρώνεται, η Ruth προτείνεται για το Oscar πρώτου γυναικείου ρόλου (όπως είχε προταθεί άλλωστε και η Bette Davis) και η Mildred ορίζεται να επιδώσει το βραβείο στην νικήτρια. Η απρόσμενη ανατροπή του τέλους επιφυλάσει μια μεγάλη έκπληξη στους θεατές υπαινισόμενη τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην «πραγματική» ζωή και την θεατρική σύμβαση.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Το έργο συν-σκηνοθέτησαν οι δύο και μοναδικές ερμηνεύτριες της παράστασης Μίνα Αδαμάκη και η Μαρία Κατσανδρή. Μια λιτά στημένη παράσταση όπου λάμπουν οι απολαυστικές αλλά με μέτρο ερμηνείες των δύο ηθοποιών και ο σπινθηροβόλος διάλογος. Τόσο η Μίνα Αδαμάκη όσο και η Μαρία Κατσανδρή «εφοδιασμένες» με την πολύτιμη εμπειρία τους στο θεατρικό σανίδι και τα πλούσια υποκριτικά τους εφόδια προσέγγισαν τους «διπλούς» τους ρόλους –ως αντίζηλες ηθοποιοί- Ruth και Mildred αλλά και ως αδελφές στην ταινία) η κάθε μία με την δική της ιδιοσυγκρασία και το καλλιτεχνικό της ταμπεραμέντο. Οι δύο ταλαντούχες ηθοποιοί κατόρθωσαν να «μπολιάσουν» τις ηρωίδες του έργου με την ιδιαίτερη και έντονη προσωπικότητά τους. Η μετάφραση-προσαρμογή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου ήταν «θεατρική», είχε ροή, χιούμορ και έδωσε με πειστικότητα τον περίεργο ψυχισμό των ηρωίδων τόσο του θεατρικού έργου όσο και της κινηματογραφικής ταινίας. Πολύ ευρηματικός και ο τίτλος της παράστασης «Οι Τσούχτρες» που υποδηλώνει το υγρό που εκκρίνουν οι μέδουσες το οποίο «τσούζει», προκαλεί πόνο, ερεθίζει όπως άλλωστε οι «καυστικές» ατάκες που εκτόξευαν η μία ηθοποιός στην άλλη ως Bette και Joan, ως Ruth και Mildred και ως αδελφές στην ταινία.

Τα «θεατράλε» κοστούμια της Τόνιας Αβδελοπούλου αποτύπωσαν την εποχή και τόνισαν την προσωπικότητα του κάθε ρόλου. Το δε σκηνικό της ήταν λιτό αλλά έξυπνο και λειτουργικό.Την άρτια παράσταση συμπλήρωνε η εξαιρετική μουσική από τον Αριστείδη Μυταρά καθώς και ο ατμοσφαιρικός φωτισμός από τον Βαγγέλη Μούντριχα. Η κίνηση επίσης μελετημένη και εύστοχη από την Καλλιόπη Σίμου.

Μια επιτυχημένη και διασκεδαστική παράσταση που στηρίζεται στον έξυπνο και ατακαδόρο διάλογο, στο μπρίο και τις λαμπερές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών της και βέβαια στο απρόσμενο τέλος.
Οι τσούχτρες