Μετρώντας αρκετά χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι ο Πασχάλης Μερμιγκάκης είναι ένας ηθοποιός με ταλέντο, ήθος και γνώσεις. Φέτος πρωταγωνιστεί μαζί μ’ ένα πολυμελή θίασο στο διάσημο έργο του Πιραντέλλο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» σε διασκευή, σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή στο Θέατρο Τόπος Αλλού. Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν. Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της “αλήθειας”. Στη διασκευή του Νίκου Καμτσή ο χωροχρόνος του Αιστάιν παρεισφρύει με τρόπο γκροτέσκο, κωμικό και δραματικό, στην καθημερινότητα των ανθρώπων, που προσπαθούν να μάθουν ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Η Κα Φρόλα η ο Κος Πόντζα;
Για ποιό λόγο επιλέξατε να παίξετε στη συγκεκριμένη παράσταση;
Όποιες κι αν είναι οι προθέσεις ενός σκηνοθέτη, όταν διαβάζεις ένα θεατρικό έργο, αμέσως καταλαβαίνεις αν μπορείς να αποτελέσεις μέρος της παράστασης. Όταν πρόκειται για Πιραντέλο, αν κάποιος θέλει να αποκαλεί τον εαυτό του ηθοποιό, ξέρει πως πρέπει να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις του έργου. Πόσο μάλλον που στη σύγχρονη εποχή το δίκτυο σού δίνει τη δύναμη για κάποιους ή τη ψευδαίσθηση για άλλους να μπορείς να παρουσιάσεις την αλήθεια όπως θέλεις. Τελικά μπορείς; Ε, ο Πιραντέλο απαντά σε αυτό το ερώτημα!
Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές που έχετε ως άνθρωπος με το ρόλο σας;
Ο ήρωας είναι αρχικά σίγουρος πως υπάρχει μία αλήθεια , αλλά η αμφιβολία τον κλονίζει , γίνεται αντικείμενο χειραγώγησης δύο ανθρώπων. Νιώθει αδύνατος απέναντι σε δύο ερμηνείες της αλήθειας και προσπαθεί να βρει ποια είναι κάλπικη. Μια προσπάθεια άκρως εξαντλητική για έναν άνθρωπο ο οποίος μεγαλώνοντας διατήρησε την αθωότητά του χωρίς να το έχει καταλάβει. Όσο και αν έχω βρεθεί μπροστά σε πολλαπλές ερμηνείες γεγονότων, πράξεων, προθέσεων ως ψηφοφόρος, ως πολίτης, ως φίλος, πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ξαφνιάζομαι πια όπως ο ήρωάς μου.
Ποιες οι δυσκολίες του ρόλου σας;
Κάθε φορά που υποδύεσαι ανθρώπους που έζησαν σε άλλους τόπους και εποχές , που ανήκουν σε διαφορετική κοινωνική τάξη από σένα, που γράφτηκαν και δημιουργήθηκαν από συγγραφείς σε γλώσσα άλλη από την ελληνική, ξέρεις πως χτίζεις τον χαρακτήρα κυριολεκτικά από το μηδέν. Οι χειρονομίες, το βλέμμα, η κίνηση του σώματος μέσα στα κοστούμια της εποχής, η ισορροπία που κρατάς ανάμεσα στις οδηγίες του σκηνοθέτη και στα στοιχεία που μαζεύεις καθώς ερευνάς και σκέφτεσαι τον ρόλο είναι όλα τόσο απαιτητικά αλλά και συναρπαστικά. Εγκαταλείπεις το παρόν, τον εαυτό σου και γίνεσαι κάτι άλλο.
Πως προσεγγίζετε ένα ρόλο ως ηθοποιός;
Σε πρώτη φάση προσπαθώ να κατανοήσω πώς θέλει ο σκηνοθέτης να προσεγγίσω τον ρόλο. Προσωπικά λατρεύω από το πρώτο λεπτό που μαθαίνω ποιος είναι ο ρόλος μου να ξεκινώ την παρατήρηση, οτιδήποτε γύρω μου μπορεί να γίνει η αφορμή να πλησιάσω τον ρόλο. Ανακαλώ στη μνήμη βιβλία, μνήμες, ανθρώπους, φιλίες, απώλειες, έρωτες, χωρισμοί, ακόμα και ταινίες, οτιδήποτε θα με βοηθήσει να μετατρέψω τις λέξεις στο έργο σε κομμάτι δικό μου και της παράστασης.
Γιατί κάποιος να επιλέξει να δει το συγκεκριμένο έργο; Ποιο το μήνυμα του έργου;
Στη σύγχρονη εποχή, που η ποσότητα της πληροφορίας είναι δεδομένη και εύκολα προσβάσιμη, θα έλεγε κανείς πως αυξάνεται το μέγεθός της, μαζί όμως αυξάνεται και η τάση ορισμένων ανθρώπων να τη χειραγωγούν και να την αλλοιώνουν. Ο άνθρωπος καλείται να μάθει να διαχειρίζεται και να φιλτράρει την αλήθεια, να τη ξεχωρίζει από το ψέμα. Εκατό χρόνια πριν ο Πιραντέλο με αυτό το έργο παρουσιάζει αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο, πόσο εύκολο είναι να χειραγωγηθούμε.
Τελικα η αλήθεια είναι σχετική?
Αν σκεφτεί κανείς πως οι άνθρωποι διαφέρουν από τους γευστικούς κάλυκες στη γλώσσα μας, το μέγεθος και το σχήμα ζωτικών οργάνων μας μέχρι το χρώμα των ματιών και του δέρματός μας καθιστώντας κάθε άνθρωπο μοναδική και ανεπανάληπτη περίπτωση, τότε,ναι, ποτέ δε θα βρεθούν δυο έστω άνθρωποι να συμφωνούν πως υπάρχει μία και μόνη αλήθεια. Ή μήπως βρεθούν; Όπως λέει ο Αγκάτσι στο έργο: “Ε, μα αυτό είναι το τερατώδες. Ισχυρίζεται ότι ισχύουν και τα δυο”.
Αν δεν ήσασταν ηθοποιός θα ήσασταν…
Ευτυχώς ή δυστυχώς, πάλι ηθοποιός θα ήμουνα…Δυστυχώς γιατί πια στις μέρες μας το επάγγελμα του ηθοποιού – ως βιοποριστικό τουλάχιστον- θεωρείται πια ως χόμπυ, κι ευτυχώς γιατί είναι το μοναδικό πράγμα που σ αυτές τις μέρες τις κρίσης – οικονομικής, κοινωνικής, και σε ανθρώπινων σχέσεων- είναι το μόνο που με κρατάει σε συναισθηματική ευτυχία και ψυχική ισορροπία.
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-topos-allou/etsi-einai-an-etsi-nomizete/
2000
2k
