Ποιος ήταν ο Ριχάρδος Γ’; Ένας εκδικητικός άνθρωπος; Ανάπηρος συναισθηματικά; Ένας πληγωμένος άνθρωπος που αμυνόταν απέναντι στους ανθρώπους που τον πλήγωναν και τον τοποθετούσαν στο περιθώριο; Μήπως ο Ριχάρδος ήταν απλώς εμμονικός με την εξουσία και για αυτό το λόγο η δολοπλοκία αποτελούσε το μέσον για να φτάσει πιο γρήγορα στο στόχο του; Δύσμορφος και σακάτης, αλλά απόλυτα μεθοδικός στις κινήσεις του, καταφέρνει να πάρει την εξουσία για να συνειδητοποιήσει στο τέλος ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοναξιά του.
Η μετάφραση από τον Κωνσταντίνο Καρθαίο είναι ποιητική και αποτελεί ένα από τα πλεονεκτήματα της παράστασης.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς υπογράφει την σκηνοθεσία. Διατηρεί τις δομές του αρχικού κειμένου και του δίνει με την σκηνοθετική του άποψη δυναμισμό, ρυθμό και μέτρο. Διακρίνουμε έντονα μεταδραματικά στοιχεία και γκόθικ αισθητική. Συντονίζει υποδειγματικά έναν πολυπρόσωπο θίασο και καινοτομεί επιλέγοντας την Καίτη Κωνσταντίνου σε έναν ανδρικό ρόλο.
Η Καίτη Κωνσταντίνου αποδίδει με πειστικότητα τον δαιμονικό και εμμονικό Ριχάρδο. Σε κάποια σημεία της παράστασης βέβαια χρησιμοποιεί κωμικές μανιέρες. Ωστόσο καταφέρνει να δώσει ένταση στα σωστά σημεία αλλά και μία υπόγεια δυναμική στο ρόλο. Ισορροπεί υποδειγματικά τις μεταστροφές στην ψυχολογία της μορφής που υποδύεται.
Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος υποδύεται τον πιστό Μπάκιγχαμ. Κάνει μία πολύ συγκεντρωμένη ερμηνεία, συνδυάζοντας λόγο, έκφραση, κίνηση, δίνοντας μία ολοκληρωμένη ερμηνεία.
Ο Θωμάς Γκαγκάς υποδύεται τον Εδουάρδο και τον Γκέιτσμπι. Ως Εδουάρδος είναι πιο αδύναμος, ενώ αποκτάει άλλη δυναμική στην ερμηνεία του ως Γκέιτσμπι.
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη ως βασίλισσα Ελισσάβετ, κάνει μία ερμηνεία λιτή, χωρίς κορώνες και κινήσεις εντυπωσιασμού, με σωστές ισορροπίες και εκφραστικότητα.
Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς ως Γεώργιος και Λόρδος Στάνλεϊ, ξεκινάει με μία δυναμική ερμηνεία ως Γεώργιος αλλά ως Λόρδος Στάνλεϊ δείχνει να χάνει το ρυθμό του και να αναλώνεται περισσότερο στην εικόνα του και όχι τόσο στην εσωτερικότητα του ρόλου του.
Ο Μιχάλης Μουλακάκης ως Λόρδος Χέιστιγκς, κάνει μία εσωτερική ερμηνεία που αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις.
Η Πηνελόπη Τσιλίκα υποδύεται τη Λαίδη Άννα. Μία ερμηνεία που μάλλον κινείται σε χαμηλά επίπεδα καθώς δεν έχει φυσικότητα. Είναι περισσότερο στομφώδης από όσο απαιτείται, με αποτέλεσμα να μην αφήνει να αναδειχθεί η συναισθηματική σύγκρουση της μορφής που υποδύεται.
Η Μπέτυ Αρβανίτη δίνει τη φωνή της στο ηχητική παρέμβαση της Μαργαρίτας, δημιουργώντας μία ευχάριστη έκπληξη για τον θεατή.
Τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου είναι πρωτότυπα και σύμφωνα με την άποψη που έχει «χτίσει» την παράσταση ο Τάκης Τζαμαργιάς. Επίσης εξυπηρετούν και πρακτικά το έργο. Εντυπωσιακή η νεκροκεφαλή – «ντισκομπάλα» με την κορώνα που κρέμεται από την οροφή, αποκαλύπτοντας σημειολογικά το όνειρο του Ριχάρδου να ανέλθει στην εξουσία. Τα κοστούμια –επίσης από την Ελένη Μανωλοπούλου– κινούνται και αυτά στο γκόθικ ύφος της παράστασης και έχουν πολύ όμορφη αισθητική.
Οι φωτισμοί από τον Αλέκο Αναστασίου δημιουργούν ατμόσφαιρα και εικόνες, αποτελώντας συν για την παράσταση. Στον ίδιο άξονα κινείται και η μουσική επένδυση από τον Κώστα Βόμβολο, ενώ η κίνηση από την Αλίκη Καζούρη είχε δυναμική.
Πρόκειται για μία παράσταση με ιδιαίτερη αισθητική, άποψη, ενδιαφέρουσες ερμηνείες και υποδειγματική σκηνοθεσία.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Κώστας Καρθαίος
Διασκευή: Σάββας Κυριακίδης
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κίνηση: Αλίκη Καζούρη
Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάκης Μεζόπουλος
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (σε αλφαβητική σειρά): Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Θωμάς Γκαγκάς, Καίτη Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Μιχάλης Μουλακάκης, Πηνελόπη Τσιλίκα.
2000
2k
