Την Κυριακή 31 Ιανουαρίου και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος και σε διοργάνωση της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και Περιχώρων, η παράσταση “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου, για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, θα παρουσιαστεί στην αίθουσα Rossini του Δημαρχείου Παρισίου. Το έργο είναι μία σκηνική σύνθεση, από τα μεγαλύτερα έργα του κορυφαίου Έλληνα λογοτέχνη και φιλοσόφου Νίκου Καζαντζάκη, με κύριο κορμό την Ασκητική. Η Σοφία Καζαντζιάν που πρωταγωνιστεί μαζί με τον Μάριο Ιορδάνου μιλάει στα Θ.Π για την πετυχημένη πορεία της παράστασης.
Την Κυριακή 31 Ιανουαρίου, η θεατρική παράσταση “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” ανεβαίνει στο Δημαρχείο του Παρισιού υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών. Φανταζόσασταν ποτέ ότι το έργο αυτό θα είχε μία τέτοια πορεία;
Η παράσταση “Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…” ξεκίνησε από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από το Βερολίνο, ενώ στη συνέχεια παρουσιάστηκε στη Ζυρίχη και τώρα στο Παρίσι. Νομίζω ότι μετά τη μοναδική εμπειρία του Βερολίνου, όπου ανέβηκε μπροστά σε ένα ένθερμο γερμανικό κοινό, έγινε πλέον ξεκάθαρο στον Μάριο Ιορδάνου και σ’ εμένα ό,τι θέλουμε να κάνουμε ένα θέατρο που δε θα περιορίζεται από σύνορα, γλώσσες και εθνικότητες. Το πρώτο βήμα είναι να γίνει ξεκάθαρος ο στόχος σου και σιγά σιγά θα βρεις συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες, όπως βρήκαμε εμείς τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, τη Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη και τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών Ελλάδας.
Πρακτικά όμως, πώς γίνεται αυτό; Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον κινηματογράφο και τη μουσική να έχουν, αν θες, ευκαιρίες και εκτός συνόρων. Με το θέατρο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα.
Είναι σαφώς πιο δύσκολο να γίνει η αρχή. Η μουσική και οι ταινίες ταξιδεύουν πιο εύκολα μέσω διαδικτύου στα σημεία ενδιαφέροντος, για παράδειγμα σε ένα Φεστιβάλ. Το θέατρο δεν μπορείς να το ταξιδέψεις δοκιμαστικά. Πρέπει να κινηθεί το ενδιαφέρον των διοργανωτών από πριν, ώστε να θελήσουν να δουν την παράσταση. Στη Ζυρίχη, για παράδειγμα, πήγαμε διότι οι διοργανωτές είδαν την παράσταση στο Διεθνές Φεστιβάλ των Αισχυλείων. Έχουμε προτάσεις από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις αλλά και από Αμερική, επειδή είτε κάποιοι είδαν την παράσταση στη Ζυρίχη είτε κάποιοι διάβασαν γι’ αυτή σε διεθνή ειδησεογραφικά sites και θα την παρακολουθήσουν στο Παρίσι, ώστε να γίνει το επόμενο βήμα.
Κι όμως, παρά την πορεία της παράστασης στο εξωτερικό, δε σταματάτε να την ανεβάζετε και στην Ελλάδα, εντός και εκτός Αθηνών. Δεν έχετε σκεφτεί να φύγετε από τη χώρα;
Το έργο του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και των σπουδαίων Ελλήνων συγγραφέων, το έργο των οποίων θα μεταφέρουμε στη συνέχεια επί σκηνής, δε γίνεται να μην παρουσιάζεται στην πατρίδα τους. Η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη χώρα, που τώρα πιο πολύ από ποτέ λόγω μίας κρίσης που είναι πρωτίστως ηθικοπνευματικής φύσης, έχει την ανάγκη να εμπνευστεί από το λόγο και τις ιδέες τόσο μεγάλων πνευμάτων. Έχοντας την ευκαιρία να ταξιδεύουμε εκτός Ελλάδας με το θέατρο, δεν έχουμε νιώσει την ανάγκη ούτε ο Μάριος ούτε εγώ να φύγουμε μόνιμα.
Θα το προτείνατε όμως, στους νέους ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν στο θέατρο;
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και οι καλλιτέχνες έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν μέσω της δουλειάς τους τη μοναδικότητά τους. Κάθε νέος ηθοποιός και όχι μόνο ηθοποιός, πρέπει να αφουγκραστεί τον εαυτό του και να βρει τον καταλληλότερο δρόμο για να τον βοηθήσει. Όσο δύσκολος κι αν φαίνεται ο δρόμος, όταν αγαπάς κάτι πολύ, υπάρχει τρόπος. Κι αν δεν υπάρχει, τον φτιάχνεις εσύ. “ Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα ” έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης.
2000
2k
